Wszystkie nadzwyczajne zmiany zaistniałe w lasce, zaszły w ciągu jednej nocy, aby przez to został przekonany lud, że Bóg czyni zdecydowaną różnicę pomiędzy Aaronem a pozostałymi dziećmi Izraela. Po tym cudzie Bożej mocy, autorytet kapłaństwa Aarona już nigdy nie był poddawany w wątpliwość. Ta cudowna laska była przechowywana i często pokazywana ludowi, aby przypomnieć im o przeszłości, ustrzec ich przed szemraniem i przed ponownym rozpatrywaniem do kogo prawnie należy kapłaństwo. Dopiero wtedy, gdy lud Izraela całkowicie przekonał się o swoim złym i niesprawiedliwym oskarżaniu Mojżesza i Aarona, ujrzeli swój bunt we właściwym świetle i bardzo się przestraszyli. Powiedzieli do Mojżesza: “Oto konamy! Giniemy! Wszyscy giniemy!” Wiersz 12. Tak długo dawali posłuch tej niemile brzmiącej prawdzie, że teraz po prostu uznali, że ich przeznaczeniem jest umrzeć na pustyni. A gdy już uwierzyli, że to naprawdę Pan powiedział, iż nie wejdą do ziemi obiecanej i że muszą umrzeć, dopiero wtedy przyznali, że Mojżesz i Aaron mieli rację, że zgrzeszyli przeciwko Panu i buntowali się przeciwko Jego autorytetowi. Wówczas też wyznali i to, że Kore i ci, którzy wraz z nim poginęli, byli grzesznikami i zgrzeszyli przeciwko Panu, i że oni odczuli na sobie Jego sprawiedliwy gniew. — Spiritual Gifts IVa, 35-36. BK 49.7