Το Ευαγγέλιο ανέκαθεν σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία ανάμεσα στις ταπεινές τάξεις. «Ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς.» (Α ',Κορ. 1:26.) Δεν μπορούσε να περιμένει κανείς από τον Παύλο, ένα πάμφτωχο και χωρίς φίλους δεσμώτη, να προσελκύσει την προσοχή των πλουσίων και τιτλούχων πολιτών της Ρώμης. Σε αυτούς η ακολασία παρουσίαζε όλα τα εκθαμβωτικά δελεάσματα της, κρατώντας αυτούςεθελοντικά αιχμαλώτους της. Ανάμεσα στα κακοπαθημένα, στερημένα θύματα της καταδυνάστευσής, μεταξύ των οποίων και δυστυχισμένοι σκλάβοι, πολλοί άκουγαν με ευχαρίστηση τα λόγια του Παύλου και βρήκαν στην πίστη τους για το Χριστό ελπίδα και ειρήνη που τους χαροποιούσε στις δυσκολίες της μοίρας τους. ΠΑ 407.1
Και όμως, αν το έργο του αποστόλου άρχισε με τους φτωχούς και τους ταπεινούς, η επιρροή του προχώρησε ώσπου έφθασε μέχρι το παλάτι του αυτοκράτορα. ΠΑ 407.2
Την εποχή εκείνη η Ρώμη ήταν η μητρόπολη του κόσμου. Οι αγέρωχοι Καίσαρες θέσπιζαν τη νομοθεσία κάθε σχεδόν κράτους της Γής. Βασιλιάδες και αυλικοί είτε αγνοούσαν τελείως τον ταπεινό Ναζωραίο, είτε Τον έβλεπαν με μίσος και με ειρωνεία. Και όμως σε διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια, το Ευαγγέλιο έκανε την είσοδό του από το ταπεινό σπίτι του δεσμώτη μέχρι τους αυτοκρατορικούς θαλάμους. Ο Παύλος είχε δεσμευθεί σαν κακοποιός, «άλλα ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται. » (Β ', Τιμ. 2:9.) ΠΑ 407.3
Τα προηγούμενα χρόνια ο απόστολος είχε δημόσια διακηρύξει την πίστη του Χριστού με επιτυχία και με σημεία και θαύματα είχε δώσει αδιαφιλονίκητα τεκμήρια του θεϊκού της χαρακτήρα. Με γενναία σταθερότητα είχε σταθεί μπροστά στους σοφούς της Ελλάδας και με τις γνώσεις του και τη ρητορική του δεινότητα είχε αποσοβήσει τα υπεροπτικά φιλοσοφικά επιχειρήματα. Με ακλόνητο θάρρος είχε παρουσιασθεί μπροστά σε βασιλείς και διοικητές να συζητήσει «περί δικαιοσύνης και εγκρατείας και περί της μελλούσης κρίσεως» μέχρι και οι αγέρωχοι άρχοντες έτρεμαν όταναντίκριζαν τις τρομακτικές σκηνές της ημέρας του Κυρίου. ΠΑ 407.4
Τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονταν τώρα πια στον απόστολο, απομονωμένος όπως ήταν στην κατοικία του και ικανός να κηρύττει την αλήθεια μόνο σε όσους τον αναζητούσαν εκεί. Δεν είχε λάβει τη θεϊκή εντολή όπως ο Μωυσής και ο Ααρών να πάει να επιπλήξει στο όνομα Του έναν έκλυτο βασιλιά για τη σκληρότητα και την καταπιεστική του στάση. Και όμως, ακριβώς σ’ αυτή την εποχή, όταν ο κυριότερος υπέρμαχός του είχε φαινομενικά αποκοπεί από τη δημόσια υπηρεσία, το Ευαγγέλιο κέρδισε μία μεγάλη νίκη. Επειδή μέλη από την οικογένεια τουακόμη του Καίσαρα, είχαν προστεθεί στην Εκκλησία. ΠΑ 408.1
Πουθενά η ατμόσφαιρα δεν ήταν δυσμενέστερη για το Χριστιανισμό από ότι στη ρωμαϊκή αυλή. Ο Νέρωνας φαινόταν να έχει εξαλείψει από την ψυχή του κάθε ίχνος θεϊκού χαρίσματος, ακόμη και ανθρώπινου, με σκοπό να φέρει τη σφραγίδα του Σατανά. Η ακολουθία του και οι αυλικοί του ανήκαν στην ίδια με αυτόν κατηγορία - σκληροί, χαμερπείς και διεφθαρμένοι. Όλα έδειχναν ότι ήταν αδύνατο να πατήσει ποτέ ο Χριστιανισμός στην αυλή και στο παλάτι του Νέρωνα. ΠΑ 408.2
Και όμως στην περίπτωση αυτή, όπως και σε τόσες άλλες, αποδείχθηκε αληθινός ο ισχυρισμός του Παύλου ότι τα όπλα του πολέμου του ήταν «δυνατά συν Θεώ πρός καθαίρεσιν οχυρωμάτων.» (ΕΓ Κορ. 10:4.) Ακόμη και στο σπιτικό του Νέρωνα, κερδήθηκαν τρόπαια του σταυρού. Ανάμεσα στους αχρείους ακολούθους ενός αχρειότερου ακόμη μονάρχη κερδήθηκαν προσήλυτοι οι οποίοι έγιναν γιοί του Θεού. Αυτοί δεν ήταν κρυφοί αλλά φανεροί Χριστιανοί. Δεν ντρέπονταν για την πίστη τους. Και με ποιόν τρόπο επετεύχθη η είσοδος ώστε να βάλει ο Χριστιανισμός το πόδι του εκεί όπου ήταν τελείως απαράδεκτος; Στην επιστολή του πρός τους Φιλιππησίους ο Παύλος αποδίδει τη φυλάκισή του στην επιτυχία του να κάνει προσήλυτους της χριστιανικής πίστης τους οικείους του Νέρωνα. Φοβούμενος μήπως νομίσουν ότι τα βάσανά του εμπόδιζαν την πρόοδο του Ευαγγελίου, τους διαβεβαίωνε: «Θέλω να εξεύρετε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου.» (Φιλιπ. 1:12.) ΠΑ 408.3
Όταν οι χριστιανικές Εκκλησίες άκουσαν για πρώτη φορά ότι ο Παύλος σκόπευε να επισκεφτεί τη Ρώμη, περίμεναν ένα πρωτοφανή θρίαμβο του Ευαγγελίου στην πόλη. Ο Παύλος είχε φέρει την αλήθεια σε πολλές χώρες. Την είχε διακηρύξει σε μεγάλες πόλεις. Δεν θα μπορούσε ο πρωταγωνιστής της πίστης να επιτύχει να φέρει ψυχές στο Χριστό και σε αυτή την παγκόσμια μητρόπολη; Οι ελπίδες τους όμως κατέρρευσαν με την είδηση ότι ο Παύλος είχε πάει δέσμιος στη Ρώμη. Με ακράδαντη ελπίδα περίμεναν να δουν το Ευαγγέλιο, αφού εδραιώνονταν στο σπουδαίο αυτό κέντρο, να εξαπλώνεται μετά ταχύτατα σε όλα τα έθνη και να γίνεται η κυριαρχούσα δύναμη της Γής. Πόσο πικρά απογοητεύθηκαν! Οι ανθρώπινες προσδοκίες είχαν διαψευστεί, όχι όμως οι προθέσεις του Θεού. ΠΑ 409.1
Δεν ήταν τα κηρύγματα του Παύλου, αλλά τα δεσμά του αυτά που κίνησαν την προσοχή της αυτοκρατορικής αυλής στο Χριστιανισμό. Όντας δέσμιος είχε κατορθώσει να σπάσει τα δεσμά από τόσες πολλές ψυχές που είχαν παρασυρθεί στη σκλαβιά της αμαρτίας. Και αυτό δεν ήταν όλο. «Οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών,» έλεγε, «πεποιθότες εις τα δεσμά μου, τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον.» (Φιλιπ. 1:14.) ΠΑ 409.2
Η υπομονητική και χαρούμενη στάση του Παύλου κατά το διάστημα της μακράς και άδικης φυλάκισής του καθώς και το θάρρος και η πίστη του, αποτελούσαν ένα αδιάκοπο κήρυγμα. Το πνεύμα του, τόσο διαφορετικό από το πνεύμα του κόσμου, μαρτυρούσε ότι μία ανώτερη από γήινη δύναμη ενοικούσε μέσα του. Με το παράδειγμά του οι Χριστιανοί παρακινούνταν σε μεγαλύτερη δραστηριότητα ως υποστηρικτές του σκοπού από τη δημόσια υπηρεσία του οποίου ο Παύλος είχε αποσυρθεί. Με τον τρόπο αυτό τα δεσμά του αποστόλου ασκούσαν επιρροή, ώστε όταν η δύναμη και η χρησιμότητά του φαίνονταν ότι είχαν αποκοπεί και φαινομενικά δεν μπορούσε να κάνει σχεδόν τίποτε, τότε ήταν που μάζευε τη σοδειάγια το Χριστό σε αγρούς από τους οποίους φαίνονταν ότι είχε εντελώς αποκλειστεί. ΠΑ 409.3
Πριν λήξουν τα δύο εκείνα χρόνια της φυλάκισής του, ο Παύλος ήταν σε θέση να πει: «Τα δια τον Χριστόν δεσμά μου έγιναν φανερά εις όλον το πραιτώριον και εις πάντας τους λοιπούς.» (Φιλιπ. 1:13.) Και στον κατάλογο αυτών που έστελναν τους χαιρετισμούς τους στους Φιλιππησίους αναφέρονται «μάλιστα οι εκ της οικίας του Καίσαρος. » (Κεφ. 4:22.) ΠΑ 410.1
Η υπομονή και το θάρρος νικούν. Με την πραότητα κατά τις δοκιμασίες, το ίδιο όπως και με την τόλμη κατά τις πρωτοβουλίες, ψυχές μπορούν να κερδηθούνγια το Χριστό. Ο Χριστιανός που δείχνει υπομονή και χαρούμενο πνεύμα μέσα στο πένθος και στη θλίψη, αντιμετωπίζει ακόμη και το θάνατο με τη γαλήνη και την ηρεμία μιας ακλόνητης πίστης. Ταυτόχρονα μπορεί να επιτύχει περισσότερα πράγματα για το Ευαγγέλιο από ότι θα κατόρθωνε με μία ζωή πιστής υπηρεσίας. Πολλές φορές όταν ένας υπηρέτης του Θεού αποσύρεται από την ενεργό υπηρεσία, η μυστηριακή θεϊκή πρόνοια για τη δράση της οποίας θρηνούμε με θολόβλέμμα. Εκείνη προτίθεται να επιτελέσει ένα έργο που διαφορετικά δεν θα είχε ποτέ γίνει. ΠΑ 410.2
Ας μη νομίσει ο οπαδός του Χριστού ότι δεν έχει καμία υπηρεσία να προσφέρει ή καμία αμοιβή να εξασφαλίσει όταν δεν είναι πια σε θέση να εργαστεί μόνιμα και δραστήρια για το Θεό και την αλήθεια Του. Οι πραγματικοί μάρτυρες του Χριστού δεν μένουν ποτέ στην άκρη. Είτε υγιείς είναι είτεάρρωστοι, είτε στη ζωή είτε στο βαδίζουν στο θάνατο, ο Θεός μπορεί να τους χρησιμοποιήσει. Όταν εξαιτίας της κακεντρέχειας του Σατανά οι υπηρέτες του Χριστού καταδιώχθηκαν στο παρελθόν και η εργασία τους εμποδίστηκε, όταν ρίχθηκαν στη φυλακή ή σύρθηκαν στο ικρίωμα και στον πάσαλο του μαρτυρίου, είχαν σκοπό να θριαμβεύσει ακόμα περισσότερο η αλήθεια. Καθώς οι πιστοί αυτοί σφράγιζαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους, ψυχές που μέχρι τότε βρίσκονταν στην αμφιβολία και στην αβεβαιότητα, πείθονταν για την πίστη τους στο Χριστό και με θάρρος αποφάσιζαν να Τον ακολουθήσουν. Από τις στάχτες των μαρτύρων ξεπήδησε ένας πλούσιος θερισμός για το Θεό. ΠΑ 410.3
Ο ζήλος και η πιστότητα του Παύλου και των συνεργατών του, όπως και η πίστη και η υπακοή των νέων Χριστιανών προσήλυτων κάτω από τόσο δυσμενείς συνθήκες, αποτελούν μομφή κατά της αδράνειας και της έλλειψης πίστης του υπηρέτη του Χριστού. Ο απόστολος και οι συνεργάτες του μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις ότι δεν άξιζε να καλέσουν σε μετάνοια και σε χριστιανική πίστη τους οικείους του Νέρωνα, καθώς ήταν επιρρεπείςσε δριμείς πειρασμούς, περιβαλλόμενοι από ανυπέρβλητα εμπόδια και εκτεθειμένοι σε τρομερή αντίδραση. Αν πείθονταν για την αλήθεια, πως θα μπορούσαν ποτέ να υπακούσουν; Ο Παύλος όμως δεν σκέπτονταν έτσι. Παρουσίασε με πίστη το Ευαγγέλιο στις ψυχές αυτές και ανάμεσα σ’ εκείνους που τον άκουγαν υπήρχαν μερικοί που ήταν αποφασισμένοι να υπακούσουν κάθε θυσία. Παρόλα τα εμπόδια και τους κινδύνους, αυτοί θα δέχονταν το φώς και θα εμπιστεύονταν στο Θεό ώστε να λάβουνβοήθεια και να φωτίσουν και άλλους με το φώς τους. ΠΑ 411.1
Όχι μόνο προσήλυτοι από το περιβάλλον του Καίσαρα κερδήθηκαν στην αλήθεια, αλλά και μετά τον προσηλυτισμό τους αυτοί εξακολούθησαν να μένουν στο ίδιο περιβάλλον. Δεν αισθάνονταν ότι είχαν το δικαίωμα να εγκαταλείψουν τη θέση του καθήκοντος επειδή το περιβάλλον δεν ήταν πια ευνοϊκό. Εκεί τους βρήκε η αλήθεια. Εκεί παρέμειναν για να δώσουν με την αλλαγμένη τους ζωή και τον ανακαινισμένο χαρακτήρα τους τη μαρτυρία της μεταπλαστικής δύναμης της καινούργιας πίστης. ΠΑ 411.2
Μερικοί μπαίνουν σε πειρασμόνα δικαιολογηθούν για την αδράνεια τους σχετικά με το Χριστό λόγο δυσμενών περιστάσεων. Ας σκεφθούν τη θέση των μαθητών στο σπιτικό του Καίσαρα, την αχρειότητα του αυτοκράτορα, την ακολασία της αυλής. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε δυσμενέστερες συνθήκες για τη θρησκευτική ζωή που να απαιτούν μεγαλύτερες θυσίες και αντίσταση από τις συνθήκες στις οποίες βρέθηκαν οι νεοφώτιστοι. Όμως μέσα στις δυσκολίες και στους κινδύνους διατήρησαν την πιστότητά τους. Εξαιτίας δυσχερειών που μπορεί να φαίνονται ανυπέρβλητες, ο Χριστιανός πιθανόν να δικαιολογεί τον εαυτό του ότι του είναι αδύνατο να υπακούσει στην αλήθεια όπως την παρουσιάζει ο Ιησούς. Δεν μπορεί όμως να προβάλει καμία εύστοχη δικαιολογία κατά τη διερευνητική κρίση του Θεού. Αν γίνονταν αυτό, τότε θα απεδείκνυε ότι ο Θεός είναι άδικος με την δημιουργίασυνθηκώνγια τη σωτηρία των παιδιών Του, στις οποίες όμως αυτά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. ΠΑ 412.1
Όποιος έχει βάλει στην καρδιά του το Θεό, θα βρει την ευκαιρία να δώσει τη μαρτυρία του γι’ Αυτόν. Οι δυσκολίες θα είναι ανίκανες να εμποδίσουν εκείνον που είναι αποφασισμένος να ζητήσει τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. Με τη δύναμη που αποκτάται με την προσευχή και τη μελέτη του λόγου του Θεού, θα αναζητήσει την αρετή και θα εγκαταλείψει την αμαρτία. Αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και εκτελεστήτης πίστης, ο οποίος υπέστη την εναντίον Του αντίδραση των αμαρτωλών, ο πιστός θα είναι πρόθυμος να αντιμετωπίσει με θάρρος την περιφρόνηση και το χλευασμό. Και Εκείνος του οποίου ο λόγος είναι αληθής υπόσχεται ικανή βοήθεια και χάρη για την κάθε περίπτωση. Οι αιώνιοι βραχίονές Του περιβάλλουν την ψυχή που στρέφεται σ’ Αυτόν για βοήθεια. Μπορούμε να επαναπαυόμαστε στη φροντίδα Του με σιγουριά λέγοντας: «Καθ’ ήν ημέραν φοβηθώ, επί Σέ θέλω ελπίζει.» (Ψαλμ. 56:3.) Σε όλους όσους εμπιστεύονται Αυτόν, ο Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεσή Του. ΠΑ 412.2
Με το παράδειγμά Του ο Σωτήρας απέδειξε ότι οι οπαδοί Του μπορούν να είναι μέσα στον κόσμο, χωρίς να είναι του κόσμου. Εκείνος ήρθε όχι για να συμμετάσχει στις απατηλές τέρψεις του, να παρασυρθεί από τις συνήθειές του, και να μιμηθεί τα έργα του. Ήρθε για να κάνει το θέλημα του Πατέρα Του, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. Με αυτό τον αντικειμενικό σκοπό μπροστά του, ο Χριστιανός μπορεί να παραμείνει αμόλυντος σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Οποιαδήποτε είναι η θέση του ή οι περιστάσεις, ευνοϊκές ή ταπεινές, αυτός θα φανερώσει τη δύναμη της πραγματικής θρησκείας με την πιστή εκτέλεση του καθήκοντος. ΠΑ 413.1
Ο χριστιανικός χαρακτήρας δεν δημιουργείται απαλλαγμένος από τις δοκιμασίες, αλλά μέσα σ’ αυτές. Εκτεθειμένος στην περιφρόνηση και στον ανταγωνισμό, ο ακόλουθος του Χριστού αγρυπνεί με μεγαλύτερη προσοχή και προσεύχεται με περισσότερη θέρμη στον πανίσχυρο Βοηθό. Όταν η σκληρή δοκιμασία αντιμετωπίζεται με τη χάρη του Θεού, δημιουργεί υπομονή, επαγρύπνηση, ψυχικό σθένος και βαθειά, διαρκή εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο θρίαμβος της χριστιανικής πίστης κάνειικανόεκείνον που την ακολουθεί ώστε να υποφέρει και να παραμένει ισχυρός, να υποτάσσεται και όμως να νικάει, να θανατώνεται όλη την ημέρα και όμως να σηκώνει το σταυρό και έτσι να κερδίζει το στεφάνι της δόξας. ΠΑ 413.2