Neki Jevreji iz Judeje izazvali su opštu zbunjenost među obraćenim neznabošcima kada su pokrenuli raspravu o problemu obrezanja. Tvrdili su, s velikim samopouzdanjem, da niko ne može da bude spašen ukoliko ne bude (304) obrezan i ne drži cjelokupni ceremonijalni zakon. IO 226.3
Bilo je to važno pitanje, pitanje koje je u veoma velikoj mjeri uticalo na stanje u Crkvi. Pavle i Barnaba su se smjesta uhvatili u koštac s problemom, protiveći se pokretanju tog pitanja među neznabošcima. Međutim, naišli su na protivljenje obraćenih Jevreja iz Antiohije, koji su podržavali gledište svoje braće iz Judeje. Pitanje je izazvalo mnoge rasprave i u Crkvi je došlo do nesuglasica, pa je crkva u Antiohiji, plašeći se da bi svaka dalja rasprava o tom pitanju mogla da dovede do podjele među vjernicima, odlučila da pošalje Pavla i Barnabu, zajedno s još nekim odgovornim ljudima iz Antiohije, u Jerusalim da problem iznesu pred apostole i starješine. Tamo je trebalo da se sretnu i s delegatima drugih crkava, ali i onima koji će doći da prisustvuju godišnjim praznicima. U međuvremenu trebalo je da prestane svaka rasprava sve dok odgovorni ljudi u Crkvi ne donesu konačnu odluku. Trebalo je da ova odluka bude sveopšte prihvaćena u svim crkvama po cijeloj zemlji. IO 227.1
Pošto su stigli u Jerusalim, delegati iz Antiohije su pred okupljenim delegatima svih crkava govorili o uspjehu koji je pratio njihovu službu u tim krajevima, ali i o zbunjenosti koja je nastala kada su neki obraćeni fariseji govorili da se obraćenici iz neznaboštva moraju obrezati i držati Mojsijev zakon da bi se spasli. IO 227.2
Jevreji su se ponosili svojim od Boga propisanim obredima i smatrali da je nemoguće da bi Bog, jednom odredivši posebni jevrejski način bogosluženja, ikada mogao potvrditi promjenu bilo kojeg njegovog djela. Mislili su da se hrišćanstvo mora usaglasiti s jevrejskim zakonima i ceremonijama. Bili su spori da prepoznaju kraj onoga što je bilo ukinuto Hristovom (305) smrću, i da shvate da su sve njihove ceremonijalne žrtve bile samo simbol smrti Božjega Sina, u kojoj se simbol sreo sa svojim originalom, i tako učinio bezvrijednim božanski uspostavljene ceremonije i žetve jevrejske religije. IO 227.3
Pavle se ponosio svojom farisejskom strogošću; ali, pošto mu je Hrist pokazao na putu prema Damasku, njemu je postala jasna misija Spasitelja i njegovo učešće u obraćenju neznabožaca, savršeno je shvatio razliku između žive vjere i mrtvog formalizma. Pavle je i dalje tvrdio da spada među sinove Avramove, i dalje je držao Deset zapovijesti po slovu i po duhu isto onako vjerno kao što je to činio prije svoga obraćenja u hrišćanstvo. Međutim, dobro je znao da se simboličke ceremonije uskoro moraju potpuno ukinuti, jer je ono što su simbolički predstavljale moralo da prođe, da svjetlost evanđelja mora da obasja jevrejsku religiju i da udahne novo značenje prastarim obredima. IO 227.4