Prawda, wpisana w serce przez Ducha Bożego, wykorzeni z niego umiłowanie bogactwa. Miłość Jezusa i miłość pieniędzy nie mogą jednocześnie mieszkać w sercu. Miłość Boża tak daleko przewyższa miłość pieniędzy, że ten, kto je posiada, uwalnia się z więzów chciwości i kieruje swoje uczucia ku Bogu. Dzięki miłości pragnie służyć potrzebującym i wspierać dzieło Boże. Największą przyjemnością staje się dla niego dysponowanie dobrami zgodnie z wolą Pana. Nie uważa posiadanych pieniędzy za swoje i wiernie wypełnia obowiązki Bożego szafarza. W ten sposób zachowuje dwa wielkie przykazania: “Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej” oraz “Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”. RS 102.1
W ten sposób bogaty człowiek może wejść do królestwa Bożego. “I każdy, kto by opuścił domy albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo dzieci, albo rolę dla imienia mego, stokroć tyle otrzyma i odziedziczy żywot wieczny”. Oto nagroda dla tych, którzy ponoszą ofiary dla Boga. Otrzymają stokroć więcej w tym życiu i odziedziczą życie wieczne. — The Review and Herald, 16 wrzesień 1884. RS 102.2
Jeśli szafarze Boży spełniają swoje obowiązki, nie ma niebezpieczeństwa, że ich majątek rosnąć będzie zbyt szybko i stanie się dla nich pułapką; będzie bowiem używany z praktyczną mądrością i chrześcijańską szczodrością. — The Review and Herald, 16 maj 1882. RS 102.3