“A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości”. Łukasza 24,49. TC 294.1
Chrystus wywyższył prawo Boże i uczcił je, przestrzegając jego wymagań i dokonując zbawienia świata, a następnie pospieszył do nieba, aby tam dokończyć dzieło i posłać do swoich uczniów Ducha Świętego. W ten sposób miał zapewnić swoich wiernych, że nie zapomniał o nich, gdy znalazł się w obecności Ojca, gdzie panuje pełna radość. TC 294.2
Duch Święty miał zstąpić na tych ludzi, którzy umiłowali Chrystusa. Dzięki temu, że ich Mistrz został uwielbiony, mieli zostać przygotowani na przyjęcie wszelkiego wyposażenia koniecznego do spełniania ich misji. Dawca życia trzyma w swych rękach nie tylko klucze śmierci, ale także całe niebo pełne błogosławieństw. Cała moc w niebie i na ziemi została Mu dana, a gdy zajął miejsce na niebiańskim dworze, mógł rozdawać te błogosławieństwa wszystkim, którzy Go przyjęli. (...) TC 294.3
Duch Święty został posłany jako najcenniejszy skarb, jaki świat mógł otrzymać. Kościół został ochrzczony mocą Ducha Świętego. Uczniowie zostali przygotowani do zwiastowania Chrystusa, najpierw w Jerozolimie, gdzie dokonane zostało haniebne dzieło znieważenia prawowitego Króla, a następnie aż po krańce świata. Zesłanie Ducha Świętego było dowodem, że Chrystus zasiadł z Ojcem na tronie i rozpoczął swoją pośredniczą służbę królestwa łaski. (...) TC 294.4
Ojciec przekazał całą chwałę Synowi, gdy zasiadł On po Jego prawicy, ponad wszystkimi zwierzchnościami i mocami. Ojciec wyraził swą wielką radość i upodobanie, przyjmując ukrzyżowanego i koronując Go w chwale i czci. Wszelkie przejawy przychylności okazane Synowi, gdy zaakceptowano Jego wielkie dzieło pojednania, miały zostać okazane także Jego ludowi. Ci, którzy z miłości połączyli się z Chrystusem, zostają przyjęci w Umiłowanym. Cierpieli z Chrystusem w Jego najgłębszym upokorzeniu, a Jego uwielbienie było dla nich sprawą największej wagi, gdyż przyjęli Go całym sercem. Bóg miłuje ich tak, jak miłuje swego Syna. Chrystus, Emmanuel, stoi między Bogiem a wierzącym człowiekiem, objawiając chwałę Bożą Jego wybranym oraz przykrywając ich wady i przestępstwa szatą swojej nieskalanej sprawiedliwości. (...) TC 294.5
Jeśli wierni Bogu ludzie poświęcą się przez posłuszeństwo Jego przykazaniom, Pan będzie działał wśród nich. Odrodzi pokorne, skruszone dusze, czyniąc ich charaktery czystymi i świętymi. — Manuscript 128, 1897. TC 294.6