“I oto tego samego dnia dwaj z nich szli do miasteczka zwanego Emaus, które było oddalone o sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. I rozmawiali z sobą o tych wszystkich wydarzeniach”. Łukasza 24,13.14. TC 295.1
Pierwszego dnia tygodnia po ukrzyżowaniu Chrystusa uczniowie otrzymali wszystko, co powinno napełnić ich serca radością. Jednak nie wszyscy się cieszyli. Dla niektórych był to dzień niepewności, zakłopotania i zdumienia. (...) Kobiety przyniosły wieść, która (...) potwierdziła zmartwychwstanie Chrystusa i to, że ukazał się żywy w ogrodzie. TC 295.2
Jednak uczniowie nadal nie wierzyli. Ich nadzieje umarły wraz z Chrystusem. Kiedy wieść o Jego zmartwychwstaniu dotarła do nich, tak bardzo różniła się od tego, czego się spodziewali, iż nie mogli w nią uwierzyć. (...) Niektórzy uczniowie otrzymali od naocznych świadków pełny opis wydarzeń piątkowych. Inni osobiście przyglądali się scenie ukrzyżowania. Rankiem pierwszego dnia tygodnia dwaj z nich, niespokojni i nieszczęśliwi, postanowili wrócić do domu w Emaus, wiosce oddalonej prawie dwanaście kilometrów od Jerozolimy. (...) TC 295.3
Nie uszli daleko, kiedy przyłączył się do nich nieznajomy. Jednak byli tak przygnębieni i rozczarowani, że nawet się Mu nie przyjrzeli. Kontynuowali swoją rozmowę wyrażając to, co czuli. (...) Jezus wiedział, że ich serca były pełne miłości do Niego. Pragnął wziąć ich w ramiona, otrzeć łzy i wlać radość i pokój w ich serca. Jednak najpierw musiał udzielić im lekcji, której nigdy nie mieli zapomnieć. (...) TC 295.4
Powiedzieli mu o rozczarowaniu do ich Mistrza, “jak arcykapłani i zwierzchnicy nasi wydali na niego wyrok śmierci i ukrzyżowali go”. Z sercami pełnymi rozczarowania i drżącymi ustami rzekli: “A myśmy się spodziewali, że On odkupi Izraela, lecz po tym wszystkim już dziś trzeci dzień, jak się to stało”. TC 295.5
Dlaczego uczniowie nie pamiętali słów Chrystusa i nie spostrzegli, że wszystko wydarzyło się tak, jak On zapowiedział? Dlaczego nie uświadamiali sobie, że spełni się Jego zapowiedź, iż trzeciego dnia zmartwychwstanie? Powinni byli o tym pamiętać. Przecież nawet kapłani i przywódcy nie zapomnieli. — Manuscript 113, 1897. TC 295.6