“Wyleję Ducha mego na wszelkie ciało i prorokować będą synowie wasi i córki wasze, i młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy wasi śnić będą sny”. Dzieje Apostolskie 2,17. TC 302.1
Po wylaniu Ducha Świętego uczniowie przyobleczeni w boską zbroję szli jako świadkowie, by opowiadać cudowną historię o narodzinach w żłobie i śmierci na krzyżu. Byli to skromni ludzie, ale nieśli prawdę. Po śmierci swego Pana czuli się bezradni, rozczarowani, zniechęceni — jak owce bez pasterza. Jednak teraz świadczyli o prawdzie, nie mając żadnej broni prócz Słowa i Ducha Bożego, którymi przełamywali wszelką opozycję. (...) Ich charaktery zostały przemienione i połączone więzami chrześcijańskiej miłości. (...) Z ich ust wychodziły słowa boskiej mądrości i mocy, która wstrząsnęła światem. TC 302.2
Trzeci, czwarty i piąty rozdział Dziejów Apostolskich zawierają opis ich świadczenia. Ci, którzy odrzucili i ukrzyżowali Zbawiciela, spodziewali się, że Jego uczniowie nie otrząsną się ze zniechęcenia i załamania, a w końcu wyrzekną się swego Pana. Ze zdumieniem słuchali wyraźnego, odważnego świadectwa składanego w mocy Ducha Świętego. Słowa i czyny uczniów były podobne do słów i czynów ich Nauczyciela, a ci, którzy ich słuchali, mówili: Nauczyli się od Jezusa, bo mówią tak, jak On mówił. “Apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich”. TC 302.3
Kapłani i przywódcy uważali się za kompetentnych w kwestii decydowania o tym, co apostołowie powinni czynić i czego powinni nauczać. Głosząc Chrystusa ludzie czynili wiele rzeczy, których Żydzi nie aprobowali. Istniało niebezpieczeństwo, że idee i nauki rabinów zostaną narażone na powszechne lekceważenie. TC 302.4
Apostołowie wywoływali żywe zainteresowanie wśród ludu. Ludzie przynosili do nich swych chorych krewnych i przyjaciół (...) a ci, którzy zostali uzdrowieni, głośno chwalili Boga i uwielbiali imię Jezusa, Tego, którego Żydzi potępili, wyśmiali, opluli, ukoronowali cierniami, a potem wydali na ubiczowanie i ukrzyżowanie. Ten Jezus został teraz wywyższony ponad kapłanów i przywódców. Apostołowie twierdzili nawet, że On zmartwychwstał. Tak więc żydowscy przywódcy zadecydowali, że działalność uczniów Jezusa musi zostać zahamowana, ponieważ ich zwiastowanie przypominało o tym, kto ponosi winę za przelanie krwi Jezusa. — Letter 38, 1896. TC 302.5