“Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą”. Łukasza 11,13. WM 183.1
Obietnica daru Ducha Świętego nie jest rozumiana tak, jak powinno się ją rozumieć. Przywileje związane z jej przyjęciem nie są należycie doceniane. Bóg pragnie, by Jego Kościół z wiarą uchwycił się Jego obietnic i prosił o moc Ducha Świętego do wszelkiego dobrego dzieła. On zapewnia nas, że chętniej daje Ducha Świętego tym, którzy Go proszą, niż rodzice dają dobre dary swoim dzieciom. Skoro każdy może otrzymać niebiańskie namaszczenie, “nie potrzebujecie, aby was ktoś uczył” (1 Jana 2,27), ale też nie macie nic na usprawiedliwienie lekceważenia obowiązków. Nie wolno wam się uchylać od odpowiedzialności złożonej na was czy nie stosować się do stawianych przed wami wymagań. Chrystus jest odnawiającą mocą, działającą w każdym Jego słudze za pośrednictwem Ducha Świętego. Moc Ducha Bożego czyni skuteczną pracę wszystkich, którzy podporządkowują się Jego kierownictwu. WM 183.2
Bóg działa na umysły tych, którzy są otwarci na wpływ Jego Ducha Świętego. On wysyła posłańców, aby na każdym miejscu zwiastowali poselstwo ostrzeżenia. Bóg wypróbowuje poświęcenie swoich zborów i ich gotowość do poddania się kierownictwu Ducha Świętego. Wiedza musi być poszerzana. Posłańcy niebios mają udawać się we wszystkich kierunkach, wykorzystując wszelkie okazje do tego, by ostrzegać ludzi przed nadchodzącym sądem i głosić dobrą nowinę o zbawieniu w naszym Panu, Jezusie Chrystusie. Sztandar sprawiedliwości ma być wywyższony. WM 183.3
Duch Boży działa na serca ludzi, a ci, którzy odpowiedzą na Jego wpływ, staną się światłem dla świata. Będą się udawać na różne miejsca, by nieść innym światło, które otrzymali, podobnie jak czynili to pierwsi uczniowie po zesłaniu Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Oni także pozwolili na to, by ich światło świeciło, i otrzymywali coraz więcej mocy Ducha Świętego. W ten sposób ziemia zostanie oświecona chwałą Bożą. — Australasian Union Conference Record, 1 kwiecień 1898. WM 183.4