Służba przynosi nagrodę — Choć wielka ostateczna nagroda zostanie przekazana podczas powtórnego przyjścia Chrystusa, szczera służba dla Boga przynosi nagrodę także w tym życiu. — Testimonies for the Church VI, 305-306. SD 255.1
Bliżej Chrystusa — Gdy pomagacie ubogim, okazujecie współczucie cierpiącym i przytłoczonym oraz przyjaźnie odnosicie się do sierot, wówczas jesteście bliżej Jezusa. — Testimonies for the Church II, 25. SD 255.2
Obietnica bogatszego doświadczenia — Praktykowanie zasad miłości nauczanych przez Chrystusa słowem i przykładem sprawi, że doświadczenie Jego wyznawców stanie się podobne do Jego doświadczenia. — The Review and Herald, 15 styczeń 1895. SD 255.3
Gdy otwieracie wasze drzwi przed łaknącymi i cierpiącymi dziećmi Chrystusa, witacie niewidzialnych aniołów. Zapraszacie do towarzystwa niebiańskie istoty. One wnoszą świętą atmosferę radości i pokoju. Przybywają z pochwałą na ustach, a odpowiedni dźwięk jest słyszany w niebie. Każdy uczynek miłosierdzia wzbudza tam muzykę. — Życie Jezusa 581. SD 255.4
Poczucie zadowolenia — Dla każdej pary rąk znajdzie się pilna praca do wykonania. Niech każdy czyn służy poprawie stanu ludzkości. Jest tak wielu ludzi potrzebujących pomocy. Serce tego, kto żyje nie dla siebie, ale by być błogosławieństwem dla tych, którzy otrzymali niewiele błogosławieństw, będzie pełne poczucia zadowolenia. Niechaj każdy próżniak przebudzi się i przyjrzy się realiom życia. Weźcie do rąk Słowo Boże i studiujcie je. Jeśli jesteście wykonawcami tego Słowa, będziecie żyli rzeczywistością i otrzymacie obfitą nagrodę. — Manuscript 46, 1898. SD 255.5
Trudne problemy zostaną rozwiązane — Jeżeli chcesz szukać Pana i każdego dnia się nawracać, jeżeli z własnego wewnętrznego przekonania chcesz być wolny i wesoły w Bogu oraz jeżeli z radosnym sercem słuchasz Jego łaskawego wezwania i nosisz brzemię Chrystusowe — brzemię posłuszeństwa i służby — wtedy ucichną twe skargi, będą usunięte twe trudności i rozwiązane zagadki, które cię teraz niepokoją. — Nauki z Góry Błogosławienia 96. SD 255.6
Nagroda często w niebiańskiej monecie — Złota zasada uczy nas tej samej prawdy, którą znamy już z Kazania na górze, a ta brzmi następująco: “Jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą”. Mateusza 7,2. Co czynimy innym, dobro czy zło, to wróci do nas w błogosławieństwie lub przekleństwie, gdyż czego udzielamy, to też otrzymamy. Dobrodziejstwa wyświadczone innym wracają często do dawcy, a w czasach nędzy wracają nieraz poczwórnie w monecie niebiańskiej. Oprócz tego już w tym życiu wszystkie dobre czyny zostają nagrodzone przez miłość Boga, a to jest sumą wielkich wspaniałości niebiańskich i ich skarbów. — Nauki z Góry Błogosławienia 126. SD 256.1
Bóg odpłaci — W niebie spisywana jest księga dla tych, którzy okazują zainteresowanie potrzebami bliźnich, księga, której zapisy zostaną ujawnione w dniu, gdy każdy człowiek zostanie osądzony stosownie do uczynków tam zapisanych. Bóg odpłaci za każdą niesprawiedliwość popełnioną wobec ubogich. Ci, którzy przejawiają obojętność czy brak szacunku dla dotkniętych nieszczęściem, niech nie oczekują, że otrzymają błogosławieństwo od Tego, który oświadczył: SD 256.2
— “Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,40. — Letter 140, 1908. SD 256.3
Wszystkie dobre czyny są zapisane — Bóg nie przeoczy żadnego dobrego czynu ani wyrzeczenia swoich wyznawców. Wszystkie są zapisane w niebie. — Testimonies for the Church V, 611. SD 256.4
Każde wierne i niesamolubne spełnienie obowiązku jest zauważone przez aniołów i jaśnieje w rejestrze życia. — Testimonies for the Church II, 132. SD 256.5
Aniołowie są posyłani jako nasi pomocnicy. Przemierzają oni dystans między ziemią a niebem, zanosząc tam zapis dokonań ludzi. — The Southern Watchman, 2 kwiecień 1903. SD 256.6
Nieusuwalny rejestr w niebie — Każdy czyn miłości, każde uprzejme słowo i każda modlitwa za cierpiących i uciśnionych są relacjonowane przed wiecznym tronem i zapisywane w nieusuwalnym niebiańskim rejestrze. — Testimonies for the Church V, 133. SD 256.7
Powinni oni pamiętać o rejestrach prowadzonych w niebie — o księdze, w której nic nie zostanie pominięte czy pomylone, na podstawie której będą sądzeni. Tam, ku wiecznej pamięci, zapisane zostanie każde zaniedbanie okazji do służenia Panu, jak również każdy czyn wiary i miłości. — Prorocy i królowie 410. SD 256.8
Nagroda za pracę dobroczynną — Tymi, którzy otrzymają najobfitszą nagrodę, będą ci, którzy połączyli swoje działania z gorliwością i wdziękiem oraz czułą litością dla ubogich, sierot, uciskanych i chorych. (...). Wokoło nas są ludzie cichego i uniżonego ducha, mający Ducha Chrystusowego oraz czyniący wiele drobnych rzeczy, aby pomagać innym i niemyślący o sobie zbyt wiele. Ludzie ci będą zaskoczeni, gdy w końcu dowiedzą się, że Chrystus zauważył każde uprzejme słowo wypowiedziane do przygnębionych i każdy najmniejszy nawet dar złożony na pomoc ubogim, a wymagający od dawcy wyrzeczenia. — The Review and Herald, 3 lipiec 1894. SD 257.1
Bóg zauważa każdy uprzejmy czyn — Każdy przejaw prawości, miłosierdzia i szczodrości sprawia, że niebo rozbrzmiewa muzyką. Ojciec ze swego tronu patrzy na tych, którzy dokonują takich czynów miłosierdzia i wlicza ich do grona swoich najcenniejszych skarbów. SD 257.2
— “W dzień, który sprowadzę — mówi Wiekuisty Zastępów, będą dla Mnie drogą własnością”. Malachiasza 3,17 (NBG). SD 257.3
Każdy miłosierny czyn na rzecz potrzebujących i cierpiących jest traktowany tak, jakby został dokonany dla Jezusa. — Testimonies for the Church II, 25. SD 257.4
Zostaniemy nagrodzeni nawet za drobne czyny, które zazwyczaj nie są zauważane — W dniu sądu ci, którzy byli wierni w codziennym życiu, szanowali swoje obowiązki i wypełniali je, nie spodziewając się nagrody czy zysku, usłyszą słowa: SD 257.5
— “Pójdźcie, błogosławieni u Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata!” Mateusza 25,34 (BT). Chrystus nie pochwali ich za elokwentne przemowy, zdolności intelektualne czy hojne dary. Pochwali ich za drobne czyny, które zazwyczaj nie są zauważane. — The Youth's Instructor, 17 styczeń 1901. SD 257.6
Gdy sprawy wszystkich ludzi zostaną rozpatrzone przez Boga, nie zostanie zadane pytanie: SD 257.7
— W co wierzyli? Ale: SD 257.8
— Czego dokonali? Czy byli wykonawcami Słowa? Czy żyli dla siebie, czy raczej praktykowali dobroczynność, uprzejmość i miłość, stawiając innych wyżej niż siebie i wyrzekając się siebie dla dobra bliźnich? SD 257.9
Jeśli zapis wskaże, że takie było ich życie, a ich charakter został naznaczony wrażliwością, ofiarnością i szczodrością, to otrzymają błogosławione zapewnienie i błogosławieństwo Chrystusa: SD 258.1
— Dobrze uczyniliście. “Pójdźcie, błogosławieni u Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata!” Mateusza 25,34 (BT). — Testimonies for the Church III, 525. SD 258.2
Właściwa motywacja jest niezbędna — Motywacja nadaje charakter naszym zachowaniom, wyciskając na nich pieczęć hańby lub wysokiej wartości moralnej. Bóg nie zawsze najwyżej ocenia wielkie uczynki, które widzi każde oko i które chwalą każde usta. Małe obowiązki pełnione ochoczo i małe dary nieobliczone na pokaz, które w oczach ludzkich mogą się wydawać bezwartościowe, zyskują nieraz najwyższą ocenę w oczach Boga. Serce wiary i miłości jest droższe Bogu od najkosztowniejszych darów. — Życie Jezusa 557. SD 258.3
Zostaniemy osądzeni według naszych motywacji — Codzienna ocena naszych czynów przy pomocy sumienia jest konieczna dla wszystkich, którzy pragną osiągnąć doskonałość chrześcijańskiego charakteru. Dzięki starannemu zbadaniu może się okazać, że motywy niejednego czynu uchodzącego za dobry i szlachetny w rzeczywistości były złe. SD 258.4
Wielu otrzymuje pochwały za zalety, których faktycznie nie posiada. Ten, który bada serca, waży motywacje. Nierzadko te czyny, które ludzie uznali za godne pochwały, ocenia jako egoistyczne i obłudne. Każdy czyn w naszym życiu, o ile ma być szlachetny i godny uznania, jest osądzany przez Boga stosownie do motywacji, która ten czyn podyktowała. — Słudzy ewangelii 184. SD 258.5
Dwa wiosła — wiara i uczynki — Jeśli jesteśmy wierni w spełnianiu naszej roli we współpracy z Bogiem, On będzie działał przez nas stosownie do swojej woli. Jednak Bóg nie może działać przez nas, jeśli nie chcemy zdobyć się na wysiłek. Jeśli mamy posiąść życie wieczne, musimy pracować i to gorliwie. (...). Nie oszukujmy samych siebie, wmawiając sobie: Wszystko, czego potrzebujemy, to wierzyć. Wiara i uczynki są jak dwa wiosła, którymi musimy równo poruszać, aby płynąć pod prąd strumienia niewiary. “Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie”. Jakuba 2,17 (BT). Chrześcijanin jest człowiekiem myślącym, ale i działającym. Jego wiara jest mocno zakorzeniona w Chrystusie. Przez wiarę i dobre uczynki zachowuje silne i zdrowe uduchowienie, a jego duchowa siła wzrasta w miarę, jak stara się on pełnić dzieła Boże. — The Review and Herald, 11 czerwiec 1901. SD 258.6
Nasza korona może być błyszcząca albo matowa — Choć nie mamy żadnych zbawczych zasług, w swej wielkiej dobroci i miłości Bóg nagradza nas tak, jakbyśmy na to zasługiwali. Nawet gdybyśmy dokonali wszelkiego dobra, jakiego jesteśmy w stanie dokonać, i tak będziemy nieużytecznymi sługami. Uczyniliśmy tylko tyle, ile mieliśmy obowiązek uczynić. To, czego dokonaliśmy, zostało dokonane wyłącznie dzięki łasce Chrystusa, a żadna nagroda od Boga nie będzie nam dana na podstawie naszych zasług. Jednak dzięki zasługom naszego Zbawiciela każda obietnica Boża zostanie spełniona i każdy zostanie nagrodzony stosownie do swoich uczynków. SD 259.1
Bezcenne nagrody w przyszłości będą proporcjonalne do czynów wiary i dzieła miłości w obecnym życiu. “Kto skąpo sieje, ten i skąpo zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie”. 2 Koryntian 9,6 (BT). Powinniśmy być wdzięczni za to, że obecnie w czasie próby dzięki nieskończonemu miłosierdziu Boga możemy siać ziarno, by w przyszłości zebrać plon. Powinniśmy starannie przemyśleć to, jaki będzie nasz plon. To, czy nasza korona wiecznej radości będzie błyszcząca, czy matowa, zależy od naszego postępowania. Możemy umocnić nasze powołanie i wybranie oraz stać się posiadaczami wspaniałego dziedzictwa albo możemy pozbawić się ogromu wiecznej chwały. — The Review and Herald, 27 czerwiec 1893. SD 259.2
Spotkamy tych, którzy przyjęli zbawienie dzięki naszej pracy — Gdy odkupieni staną przed Bogiem, spotkają tych, którzy znajdą się tam dzięki ich wiernym i cierpliwym staraniom, napominaniu i gorliwej perswazji, by zawierzyli Zbawicielowi. Tak więc ci, którzy w tym świecie byli współpracownikami Bożymi, otrzymają nagrodę. — Testimonies for the Church VIII, 196-197. SD 259.3
Odkupieni spotkają i rozpoznają tych, których doprowadzili do Zbawiciela. Jakież błogosławione rozmowy odbędą z nimi! Usłyszą: SD 259.4
— Byłem grzesznikiem, bez Boga i nadziei w świecie, a ty przyszedłeś do mnie i skierowałeś moją uwagę ku Zbawicielowi jako mojej jedynej nadziei. (...). SD 259.5
Inni wyrażą swoją wdzięczność dla tych, którzy karmili głodnych i przyodziewali nagich. SD 259.6
— Gdy rozpacz spychała moją duszę w niewiarę, Pan posłał cię do mnie, byś natchnął mnie słowami nadziei i pocieszenia. Podzieliłeś się ze mną pokarmem i otworzyłeś przede mną Słowo Boże, uświadamiając mi moje duchowe potrzeby. Traktowałeś mnie jak brata. Współczułeś mi w moich smutkach i opatrywałeś moją poranioną duszę, abym mógł uchwycić rękę Chrystusa wyciągniętą mi na ratunek. W mojej niewiedzy uczyłeś mnie cierpliwie, że mam Niebiańskiego Ojca, który troszczy się o mnie. — Testimonies for the Church VI, 311. SD 260.1
Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego — Gdy narody zostaną zgromadzone przed Nim, będą istnieć tylko dwie kategorie ludzi, a ich wieczne przeznaczenie będzie uzależnione od tego, co uczynili lub zaniedbali uczynić dla Niego w osobach biedaków i cierpiących. W tym dniu Chrystus nie będzie przedstawiał ludziom wielkiego dzieła, jakiego dokonał dla nich, oddając swe życie dla ich odkupienia. Przedstawi dzieło wiary, jakie wykonali dla Niego. SD 260.2
Tym, których postawi po swej prawicy, powie: SD 260.3
— “Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata. Albowiem łaknąłem, a daliście mi jeść, pragnąłem, a daliście mi pić, byłem przychodniem, a przyjęliście mnie, byłem nagi, a przyodzialiście mnie, byłem chory, a odwiedzaliście mnie, byłem w więzieniu, a przychodziliście do mnie”. Mateusza 25,34-36. SD 260.4
Lecz ci, których Chrystus chwali, nie zdają sobie sprawy z tego, że uczynili coś dla Niego. Na ich pełne zakłopotania pytania Chrystus odpowiada: SD 260.5
— “Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,40. (...). SD 260.6
Ci, których Chrystus chwali w czasie sądu, mogą niewiele wiedzieć o teologii, lecz umiłowali Jego zasady. Dzięki wpływowi Ducha Świętego mogli stać się błogosławieństwem dla otoczenia. Nawet wśród pogan znajdują się tacy, którzy umiłowali ducha dobroci. Zanim słowa życia dotarły do ich uszu, zaprzyjaźnili się z misjonarzami, służąc im nawet z narażeniem własnego życia. Wśród pogan są tacy, którzy wielbią Boga nieświadomie, ci, do których nigdy nie dotarło światło poprzez ludzkich posłańców, jednak oni nie będą zgubieni. Choć byli nieświadomi spisanego prawa Bożego, słyszeli głos Boży przemawiający przez przyrodę i czynili to, czego wymaga prawo. Ich dzieła są dowodem, że Duch Święty dotknął ich serc i zostali oni uznani za dzieci Boga. SD 260.7
Jakżeż zdumiony i uradowany będzie najmniejszy między narodami i między poganami, gdy usłyszy z ust Zbawiciela: SD 261.1
— “Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”. Mateusza 25,40. SD 261.2
Jakżeż szczęśliwe będzie serce Nieskończonej Miłości, gdy Jego naśladowcy przyjmą ze zdziwieniem i radością Jego słowa pochwały. — Życie Jezusa 579-580. SD 261.3