Rozdział 7 — Jak stać się nowym człowiekiem?

“Jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe”. 2 Koryntian 5,17.PKT 55.1

Człowiek może nie być w stanie podać dokładnego czasu lub miejsca swego nawrócenia ani wszystkich okoliczności procesu nawrócenia, ale to nie oznacza, iż jest osobą nienawróconą. Chrystus powiedział Nikodemowi: “Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha”. Jana 3,8. Duch Boży w swoim działaniu na serce człowieka podobny jest do wiatru, który jest niedostrzegalny, ale efekty jego działania są wyraźnie widoczne i odczuwalne. Odnawiająca siła, której nie może dostrzec żadne ludzkie oko, wzbudza nowe życie w człowieku, tworzy nową istotę na Boży obraz. Chociaż działanie Ducha jest ciche i niedostrzegalne, jego rezultaty są oczywiste. Jeśli serce jest odnowione przez Ducha Bożego, świadczy o tym życie człowieka. Chociaż nie możemy uczynić nic, aby zmienić nasze serca i aby doprowadzić do harmonii między nami a Bogiem, chociaż nie wolno nam ufać sobie samym lub naszym dobrym uczynkom, nasze życie będzie objawiało, czy mieszka w nas łaska Boga. Nastąpi zauważalna zmiana w naszych charakterach, zwyczajach i dążeniach. Widać będzie jasny i zdecydowany kontrast między tym, jakimi były kiedyś, a jakimi są teraz. Charakter objawia się nie w przypadkowych dobrych bądź złych czynach, ale w tendencji wynikającej ze słów i czynów wypowiadanych i dokonywanych codziennie.PKT 55.2

Oczywiście możliwa jest zewnętrzna poprawność manier bez odnawiającej mocy Chrystusa. Chęć wywierania wpływu na innych ludzi i doznawania szacunku z ich strony może spowodować, że człowiek będzie prowadził bardzo ułożone życie. Poczucie własnej godności może doprowadzić nas do unikania pozorów zła. Samolubne serce może dokonywać czynów charakteryzujących się hojnością. Zatem w jaki sposób możemy zdecydować, po której stronie jesteśmy?PKT 56.1

Do kogo należy nasze serce? O kim myślimy? O kim lubimy rozmawiać? Do kogo kierujemy nasze najgorętsze uczucia i nasze najlepsze siły? Jeśli należymy do Chrystusa, nasze myśli są przy Nim, a nasze najprzyjemniejsze rozmyślania są właśnie o Nim. Wszystko, co mamy i kim jesteśmy, jest poświęcone Jemu. Pragniemy być do Niego podobni, oddychać Jego duchem, pełnić Jego wolę i podobać Mu się we wszystkim, co czynimy.PKT 56.2

Ci, którzy stają się nowymi stworzeniami w Chrystusie Jezusie, będą przynosili owoc Ducha: “miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość”. Galacjan 5,22-23. Nie będą już kształtowali swojego życia według wcześniejszych upodobań, ale dzięki wierze Syna Bożego będą wstępowali w Jego ślady, odzwierciedlali Jego charakter i oczyszczali się tak, jak On jest czysty. Miłują to, czego kiedyś nie cierpieli, a nienawidzą tego, co kiedyś miłowali. Dumni i pewni siebie stają się łagodni i pokorni. Próżni i wyniośli stają się poważni i skromni. Pijani stają się trzeźwi, a rozwiąźli — czystymi. Próżne zwyczaje i nawyki tego świata zostają odrzucone. Ozdobą chrześcijanina jest nie “to, co zewnętrzne (...), lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha”. 1 Piotra 3,3-4.PKT 57.1

Nie możemy mówić o prawdziwej skrusze, jeśli nie prowadzi ona do przemiany. Jeśli grzesznik zwraca zastaw, oddaje to, co ukradł, wyznaje swoje grzechy i miłuje Boga oraz swoich bliźnich, może być pewien, że przeszedł ze śmierci do życia.PKT 57.2

Gdy jako błądzące, grzeszne istoty przychodzimy do Chrystusa i stajemy się uczestnikami Jego przebaczającej łaski, miłość kiełkuje w naszych sercach. Każdy ciężar jest lekki, ponieważ jarzmo, które wkłada na nas Chrystus, jest lekkie. Spełnianie obowiązków staje się radością, a poświęcenie przyjemnością. Droga, która wcześniej zdawała się pokryta ciemnością, teraz jest oświetlona promieniami Słońca Sprawiedliwości.PKT 57.3

Piękno charakteru Chrystusa będzie widoczne w Jego naśladowcach. Pełnienie woli Boga sprawiało Jezusowi radość. Miłość względem Boga i gorliwość dla Jego chwały były nadrzędną mocą w życiu Zbawiciela. Miłość upiększała i uszlachetniała Jego czyny. Miłość pochodzi od Boga. Nie może ona wypływać z nieodrodzonego serca ani też nie może być przez nie stworzona. Znaleźć ją można tylko w sercu, w którym panuje Jezus. “Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował”. 1 Jana 4,19. Miłość jest zasadą działania w sercu odnowionym przez Bożą łaskę. Ona przekształca charakter, panuje nad naszymi porywami, trzyma na wodzy nasze namiętności, pokonuje wrogość i uszlachetnia nasze uczucia. Owa miłość pielęgnowana przez człowieka czyni życie słodszym i wywiera uszlachetniający wpływ na otoczenie.PKT 58.1

Dzieci Boże, a szczególnie te, które dopiero zaufały Jego łasce, w sposób szczególny powinny wystrzegać się dwóch błędów. Pierwszy z nich, który już wspomnieliśmy, to pokładanie zaufania w swoich własnych czynach, w tym, co możemy uczynić, aby żyć w harmonii z Bogiem. Ten, kto stara się zostać świętym dzięki własnym próbom zachowywania przykazań, chce dokonać rzeczy niemożliwej. Wszystko, co człowiek może uczynić bez Chrystusa, jest skażone samolubstwem i grzechem. Tylko łaska Jezusa przez wiarę może uczynić nas świętymi.PKT 58.2

Drugą skrajnością i nie mniej niebezpiecznym błędem jest pogląd mówiący, iż Jezus uwolnił człowieka od zachowywania prawa Bożego — skoro tylko przez wiarę stajemy się uczestnikami łaski Chrystusa, nasze czyny nie mają nic wspólnego z naszym odkupieniem.PKT 58.3

Zauważmy jednak, że posłuszeństwo nie jest tylko zwykłym podporządkowaniem się zasadom, lecz służbą miłości. Prawo Boże jest wyrazem Jego natury oraz ucieleśnieniem wielkiej zasady miłości, a przez to podstawą Jego rządów w niebie i na ziemi. Jeśli nasze serca są odnowione na podobieństwo Boże, jeśli Jego miłość jest wszczepiona w nasze dusze, czyż Boże prawo nie będzie wypełniane w naszym życiu? Gdy zasada miłości jest zaszczepiona w sercu, a człowiek dostąpił odnowy na podobieństwo Stworzyciela, spełnia się obietnica nowego przymierza: “Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je”. Hebrajczyków 10,16. A jeśli prawo jest wypisane w sercu, czy nie będzie kształtowało życia człowieka? Posłuszeństwo — służba i wierność płynące z miłości — jest prawdziwym znakiem uczniostwa. Dlatego w Piśmie Świętym czytamy: “Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego”. 1 Jana 5,3. “Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma”. 1 Jana 2,4. Wiara i tylko wiara, zamiast uwalniać człowieka od posłuszeństwa, czyni nas uczestnikami łaski Chrystusa, która daje nam możliwość okazywania posłuszeństwa.PKT 59.1

Nie zaskarbiamy sobie zbawienia przez nasze posłuszeństwo, ponieważ zbawienie jest darem od Boga przyjmowanym przez wiarę. Posłuszeństwo jest owocem wiary. “A wiecie, że On się objawił, aby zgładzić grzechy, a grzechu w nim nie ma. Każdy, kto w nim mieszka, nie grzeszy; każdy, kto grzeszy, nie widział go ani go nie poznał”. 1 Jana 3,5-6. Oto właściwy sprawdzian. Jeśli trwamy w Chrystusie, jeśli Boża miłość w nas mieszka, nasze uczucia, nasze myśli, nasze cele i nasze czyny będą zgodne z wolą Bożą wyrażoną w przepisach Jego świętego prawa. “Dzieci, niech was nikt nie zwodzi; kto postępuje sprawiedliwie, sprawiedliwy jest, jak On jest sprawiedliwy”. 1 Jana 3,7. Sprawiedliwość określona jest przez standard świętego prawa Bożego wyrażonego w dziesięciorgu przykazaniach danych na górze Synaj.PKT 59.2

Tak zwana wiara w Chrystusa, która uwalnia człowieka od obowiązku posłuszeństwa Bogu, nie jest wiarą, lecz zarozumiałością. “Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę”. Efezjan 2,8. Z drugiej strony, “wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie”. Jakuba 2,17. Zanim przyszedł na ziemię, Jezus powiedział o sobie: “Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu”. Psalmów 40,9 (BT). A zanim ponownie wstąpił do nieba, stwierdził: “Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego”. Jana 15,10. Pismo Święte mówi: “A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. (...) Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował”. 1 Jana 2,3.6. “Chrystus cierpiał za was, zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w jego ślady”. 1 Piotra 2,21.PKT 60.1

Warunek życia wiecznego jest taki sam teraz, jaki był od początku świata, gdy nasi pierwsi rodzice przebywali przed upadkiem w raju, a jest nim doskonałe posłuszeństwo prawu Bożemu, doskonała sprawiedliwość.PKT 60.2

Gdyby życie wieczne było udzielane pod jakimkolwiek innym warunkiem, szczęście całego wszechświata byłoby w niebezpieczeństwie. Zostałaby otwarta droga do unieśmiertelnienia grzechu z całym pasmem nieszczęść i nędzy.PKT 61.1

Przed upadkiem Adam mógł ukształtować sprawiedliwy charakter przez posłuszeństwo prawu Bożemu. Jednak nie uczynił tego, a przez jego grzech nasza natura jest upadła i nie możemy uczynić siebie sprawiedliwymi. Ponieważ jesteśmy grzeszni i upadli, nie możemy być posłuszni prawu Bożemu w sposób doskonały. Nie mamy w sobie sprawiedliwości, dzięki której moglibyśmy sprostać wymaganiom prawa Bożego. Jednak Chrystus przygotował dla nas drogę ocalenia. Żyjąc na ziemi, przechodził próby i był poddany pokusom, przez które i my musimy przejść. Jezus prowadził bezgrzeszne życie, umarł za nas, a teraz pragnie zabrać nasze grzechy i dać nam swoją sprawiedliwość. Jeśli oddajesz siebie Jezusowi i przyjmujesz Go jako swego Zbawiciela, wtedy, niezależnie od tego, jak grzesznym może być twoje życie, dzięki Niemu jesteś uznany za sprawiedliwego. Charakter Chrystusa zajmuje miejsce twojego charakteru, a Bóg przyjmuje cię tak, jak gdybyś nie zgrzeszył.PKT 61.2

Co więcej, Jezus dokonuje zmiany w sercu. On mieszka w twoim sercu przez wiarę. Twoim zadaniem jest utrzymywanie tej łączności z Chrystusem przez wiarę oraz stałe poddawanie Mu swojej woli. Jak długo będziesz to czynił, tak długo On będzie działał w tobie, aby sprawić chęć i wykonanie tego, co jest zgodne z Jego upodobaniem. Możesz więc powiedzieć: “Obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie”. Galacjan 2,20. Dlatego Jezus powiedział do swoich uczniów: “Nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Ojca waszego, który mówi w was”. Mateusza 10,20. Dzięki Chrystusowi działającemu w tobie będziesz przejawiał tego samego ducha i dokonywał tych samych dobrych uczynków — uczynków sprawiedliwości i posłuszeństwa.PKT 61.3

W nas samych nie ma niczego, czym moglibyśmy się chwalić. Nie mamy żadnych podstaw, aby się wywyższać. Nasza jedyna podstawa nadziei jest w sprawiedliwości Chrystusa, która jest nam przypisana i ta, którą sprawia Duch Święty działający w nas i przez nas.PKT 62.1

Gdy mówimy o wierze, należy pamiętać o pewnym rozróżnieniu. Istnieje pewien rodzaj wierzenia, który zupełnie różni się od wiary. Istnienie i moc Boga oraz prawda Jego Słowa to fakty, którym nawet szatan i jego zastępy nie mogą zaprzeczyć w swoim sercu. Biblia mówi, że “demony również wierzą i drżą” (Jakuba 2,19), ale to nie jest wiara. Gdy mamy do czynienia nie tylko z przekonaniem co do prawdziwości Bożego Słowa, ale także z poddaniem jemu naszej woli, gdy serce jest poddane Bogu, a uczucia koncentrowane na Nim, wtedy mówimy o wierze, wierze, która jest czynna w miłości i która oczyszcza duszę. Taka wiara odradza serce na Boży obraz. Serce, które w swoim nieodrodzonym stanie nie jest poddane prawu Bożemu, ponieważ poddane być nie może, teraz raduje się z jego świętych zasad: “Jakże miłuję Prawo Twoje: przez cały dzień nad nim rozmyślam”. Psalmów 119,97 (BT). Sprawiedliwość prawa spełnia się w tych, “którzy będąc w Chrystusie Jezusie nie według ciała chodzą, ale według Ducha”. Rzymian 8,1 (BG).PKT 62.2

Są tacy ludzie, którzy poznali przebaczającą miłość Chrystusa i naprawdę chcą być dziećmi Bożymi, ale zdają sobie sprawę, że ich charakter jest niedoskonały, a życie pełne błędów i są gotowi zwątpić w to, że ich serca zostały odnowione przez Ducha Świętego. Takim osobom chciałabym powiedzieć: Nie wycofujcie się i nie poddawajcie się rozpaczy. Często będziemy musieli pochylać się i płakać u stóp Jezusa z powodu naszych niedociągnięć i błędów. Nie mamy się jednak zniechęcać. Nawet jeśli zostaliśmy pokonani przez wroga, Bóg nas nie porzuca ani nie opuszcza. Nie, Chrystus siedzi po prawicy Boga i wstawia się za nami. Jan, umiłowany uczeń Chrystusa, napisał: “To wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 Jana 2,1. Nie zapomnij także słów Chrystusa: “Sam Ojciec miłuje was”. Jana 16,27. Pragnie odnowić cię i widzieć, jak odzwierciedlasz Jego czystość i świętość. Jeśli poddasz się Jemu, Ten, który rozpoczął w tobie dobre dzieło, doprowadzi je aż do dnia Jezusa Chrystusa. Módl się gorliwiej, niech twoja wiara będzie pełniejsza. Przestając ufać naszej własnej mocy, zaufajmy mocy naszego Odkupiciela, a będziemy wielbić Tego, który sprawia, że nasze oblicze jest pogodne.PKT 63.1

Im bliżej przychodzisz do Chrystusa, tym lepiej dostrzegasz swoje błędy, ponieważ poprawia się twój duchowy wzrok, a twoje niedoskonałości są widoczne w wyraźnym kontraście Jego doskonałej natury. Jest to dowodem, że szatańskie kłamstwa straciły swoją moc i że pobudza cię ożywiający wpływ Ducha Bożego.PKT 63.2

Głęboka miłość do Jezusa nie może mieszkać w sercu, które nie jest świadome swojej grzeszności. Dusza przekształcona łaską Chrystusa będzie podziwiała Jego boski charakter. Jeśli jednak nie dostrzegamy naszego moralnego kalectwa, jest to niezaprzeczalny dowód, że nie widzieliśmy piękna i doskonałości Jezusa.PKT 64.1

Im mniej zabiegamy o szacunek dla siebie, tym większą czcią obdarzymy nieskończoną czystość i piękno naszego Zbawiciela. Widok naszej grzeszności kieruje nas do tego, który przebacza, a przekonanie o bezradności powoduje, że człowiek wyciąga swoją dłoń do Chrystusa, który objawi się w mocy. Im bardziej świadomość naszej potrzeby zbliża nas do Niego i do Słowa Bożego, tym bardziej podniosłe będzie nasze pojęcie o Jego charakterze i tym pełniej będziemy odzwierciedlali Jego obraz.PKT 64.2