Motywacja do służby

Chrystus nie oszczędzał się w służbie. Nie mierzył swojej pracy na godziny. Jego czas, serce, dusza i siła były poświęcone pracy dla dobra ludzkości. Trudził się dzień po dniu, a nocami skłaniał się w modlitwie o łaskę i wytrwanie, aby mógł czynić jeszcze większe dzieło. Z płaczem i łzami kierował do nieba prośby, by Jego ludzka natura została wzmocniona, aby mógł stawić czoło podstępnemu wrogowi i wszelkim jego zwodniczym działaniom, wypełniając misję podniesienia ludzkości z upadku. Swoim pracownikom mówi On: “Dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem”. Jana 13,15.PCZ 45.2

Paweł mówi: “Miłość Chrystusowa ogarnia nas”. To było zasadą jego postępowania i motywującą siłą. Jeśli kiedykolwiek Jego zapał w kroczeniu ścieżką obowiązku słabł na chwilę, jedno spojrzenie na Ukrzyżowanego sprawiało, że na nowo przepasywał biodra umysłu i parł naprzód z pełnym poświęceniem. W swojej pracy dla braci polegał na objawieniu nieskończonej miłości ukazanej w ofierze Chrystusa — miłości wywierającej przemożny motywujący wpływ.PCZ 45.3

Jakże gorliwe i poruszające były jego wezwania: “Znacie łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będąc bogatym, stał się dla was ubogim, abyście ubóstwem jego ubogaceni zostali”. 2 Koryntian 8,9. Wiecie, z jakiej wysokości On zstąpił i jak głęboko się uniżył. Jego stopy wkroczyły na ścieżkę ofiary i nie zboczyły z niej, aż złożył swoje życie. Od tronu w niebie aż po krzyż nie miał chwili wytchnienia. Z wielkiej miłości do człowieka nie cofnął się przed żadną zniewagą ani cierpieniem.PCZ 46.1

Paweł zachęca nas: “Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej”. Filipian 2,4-8.PCZ 46.2

Paweł zabiegał o to, by ludzie dostrzegli i zrozumieli uniżenie się Chrystusa. Był przekonany, że jeśli zwrócą uwagę na zdumiewającą ofiarę złożoną przez Majestat niebios, wówczas egoizm zostanie wyparty z ich serc. Apostoł wykłada stopniowo to zagadnienie, byśmy mogli w pewnej mierze pojąć cudowne uniżenie się Zbawiciela dla dobra grzeszników. Kieruje umysły najpierw na pozycję zajmowaną przez Chrystusa w niebie, u boku Ojca. Następnie ukazuje Go po tym, jak odłożył On swoją chwałę, dobrowolnie poddając się upokarzającym warunkom ludzkiego życia, przyjmując rolę sługi i będąc posłusznym aż do śmierci, i to najbardziej upadlającej i bolesnej — śmierci krzyżowej. Czy potrafimy myśleć o tym niepojętym objawieniu miłości Bożej, nie odczuwając wdzięczności i miłości oraz głębokiego uświadomienia faktu, że nie należymy do samych siebie? Takiemu Panu nie można służyć z małostkowych, egoistycznych powodów.PCZ 46.3

Apostoł Piotr mówi: “Nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni”. 1 Piotra 1,18. 0, gdyby to wystarczyło do zbawienia człowieka, jakże łatwo mógłby dokonać zbawienia Ten, który mówi: “Moje jest srebro i moje jest złoto”. Aggeusza 2,8. Jednak grzesznik może być odkupiony jedynie cenną krwią Syna Bożego. Ci, którzy nie doceniają tej wspaniałej ofiary, nie chcąc służyć Chrystusowi, zginą w swoim egoizmie.PCZ 47.1