Czas tomu piątego
Świadectwa nr 31 do 33 składające się na tom piąty obejmują niewiele mniej niż dekadę. Pierwsze zostało opublikowane w 1882 roku lecz zawiera poselstwo podane w 1881 i dalej. Nr 32 został opublikowany w 1885 roku a nr 33 zszedł z prasy w 1889 roku. W tym samym roku te trzy świadectwa zostały połączone w jedną książkę — tom piąty.S5 3.1
Był to szczególnie interesujący okres w szybko rozwijającym się dziele Adwentystów Dnia Siódmego. W 1882 roku w Północnej Ameryce zostały założone dwie nowe szkoły dla zaawansowanych, jedna w South Lancester, Massachusetts, druga w Healdsburg, California. W ten sposób dzieło kształcenia zaczęło sięgać z naszego centrum wyznaniowego w Battle Creek ku krańcom ziemi. Dziesięć lat wcześniej została otwarta nasza szkoła w Battle Creek a dwa lata później dwa jej nowe budynki zostały poświęcone. Podczas tych dziesięciu lat napotkano na wiele problemów związanych z pionierskim szerzeniem tej nowej i ważnej linii postępowania. Czasami sprawy były poważne i w wielu przypadkach zsyłana była specjalna rada przez ducha proroctwa aby prowadzić i strzec tę pracę. Poselstwo to zajmujące się problemami od przyczyny do skutku tworzą część tej książki.S5 3.2
Dziewięcioletni okres objęty tym tomem był także czasem intensywnego pisania i publikowania dla Ellen White. W 1882 roku poczyniono starania aby ponownie wydrukować “Zarys chrześcijańskiego doświadczenia i widzeń Ellen G. White” oraz “Darów duchowych — Tom Pierwszy”. W tym samym roku obie te książki zostały połączone w jednym tomie i zatytułowane “Wczesne Pisma” []. Aby zaspokoić nieustanne zapotrzebowanie na “Świadectwa”, w 1885 roku przedrukowano pierwszych trzydzieści numerów w czterech tomach od 1 do 4 tak jak wyglądają one dzisiaj. “Szkice z życia Pawła”, poprzednik “Dziejów Apostolskich”, zostały opublikowane w 1883 roku. W 1884 roku siostra White skończyła pracę nad duchem proroctwa tom IV “Wielki Bój” i został on natychmiast opublikowany. Szybko znalazł sobie drogę kanałami kolporterskimi do wielu tysięcy domów i dziesięć wydań zeszło z prasy w krótkim okresie trzech lat. W 1888 roku została opublikowana poszerzona “Wielka Kontrowersja”, książka, którą tak dobrze dzisiaj znamy zajmując miejsce wcześniejszego krótszego tomu.S5 3.3
W kwaterze głównej naszego wyznania w Battle Creek miał miejsce stały wzrost. W wydawnictwie nabyto nowy sprzęt. Sanatorium i uczelni bardzo dobrze się powodziło i nieustannie wzrastały. Rozwój ten sprowadził do miasta ogromną ilość Adwentystów Dnia Siódmego. W pierwszej części tego tomu wskazuje się na niebezpieczeństwa wynikające ze skupienia tak wielu adwentystów w jednym miejscu z nieuniknioną tendencją wyniknięcia stąd uczucia mniejszej odpowiedzialności i kierowania się w stronę niższych norm. Ten rozwój instytucji był także brzemienny w niebezpieczeństwo że praca stanie się mechaniczna i utraci swą pierwotną prostotę. Niebezpieczeństwo takie pojawiło się szczególnie w wydawnictwie. Świadectwa niniejszego tomu podkreślają ekonomię, pracowitość, czujność i dają dyrektorom i kierownikom instrukcje potrzebne dla ich zadań.S5 4.1
W tym samym czasie gdy w siedzibie głównej rozwiązano problemy długofalowej pracy, na północnym zachodzie nad Pacyfikiem rozwijano nowe pola i wiele z nich przyjmowało poselstwo. Wraz z otwarciem tych nowych rejonów przygranicznych pojawiło się wiele nowych problemów. Ellen White sama złożyła dwie wizyty na północnym zachodzie i w związku z ostatnią podróżą napisała wiele porad dla tych, którzy tam pracowali — rad na tematy praktyczne o zasadniczym znaczeniu dla dobra dzieła i sług Bożych, którzy pracowali wśród stanowczych niezależnych mężczyzn i kobiet, którzy przenieśli się na zachód i w tych szerokich nowo otwartych rejonach założyli swoje domy. Byli to ludzie energiczni, odważni, o surowej indywidualności. Wielu z nich było osobami o głębokim przekonaniu, które przyjęły zew poselstwa adwentystów. Ci żywotni pionierzy potrzebowali silnego kształtującego wpływu Ducha Bożego w rozwijaniu chrześcijańskiego charakteru. Potrzebowali ostrzeżeń przed umiłowaniem mamony i światowych ambicji.S5 4.2
Kaznodziejom wysłane były szczere rady wskazujące na niebezpieczeństwo że ich poselstwa mogą być kształtowane przez opinie zdecydowanych członków zboru. Dawano rady aby strzec się przed brakiem ostrożności w budowaniu zbyt dużych domów modlitwy co można było zauważyć w niektórych przypadkach. Ostrzegano także przeciwko lekkiemu traktowaniu zapowiedzi darów dla dzieła Bożego. Wszystkie te i inne rady zajmujące się wieloma innymi problemami związanymi z pracą na tych nowych terenach zajmują znaczne miejsce w tym tomie.S5 5.1
Oczy Adwentystów D. S. coraz bardziej zwracane były na pola ziemskie. Przez dziesięć lat wykonaliśmy pracę w Europie. Tak więc w 1885 roku kaznodzieje S. N. Haskell i J. O. Corliss z grupą pracowników zostali wysłani do Australii aby tam otworzyć dzieło Boże, na tym południowym kontynencie. Dwa lata później wkroczono do Afryki a dokonali tego D. A. Robinson i C. L. Boyd. Poselstwo to zostało także zaniesione tego samego roku do Hong Kongu przez osobę świecką, brata Abrahama La Rue. Następnie w 1889 roku kolporterzy rozpoczęli pracę w południowej Ameryce. Nawet siostra White została powołana za granicę wyjeżdżając do Europy w 1885 roku. Spędziła tam dwa i pół roku podróżując, nauczając, przemawiając i pisząc. W czerwcu 1887 roku w Moss w Norwegii wzięła udział w pierwszym zgromadzeniu obozowym Adwentystów D. S. odbytym poza Stanami Zjednoczonymi. Jej służba za granicą była bardzo wysoko oceniana.S5 5.2
W czasie objętym tomem piątym miała miejsce także znaczna opozycja ze strony małej grupy niezadowolonych dusz, które kilka lat wcześniej opuściły nasze szeregi. Ich ataki mierzone były głównie przeciwko pośredniczce daru proroczego i jej pismom, które umacniały i budowały zbór przez całe lata. Także podczas dekady tego tomu jeden z naszych wiodących ewangelistów zgubił swą drogę i wkrótce aktywnie zaangażował się w burzenie dzieła, nad którego wzniesieniem poprzednio sam ciężko pracował. W książce tej można znaleść dwa komunikaty, napisane przez Ellen White, aby powstrzymać tego człowieka od fałszywego kroku, który już miał zrobić. Jeden rozpoczyna się na stronie 571 a drugi na stronie 621. Próba ocalenia go była bezowocna i odwrócił się on z gorzką tyradą przeciwko siostrze White i darowi proroczemu. Podczas gdy ataki takie oczywiście nie przeszkodziły w dziele Adwentystów D. S., jasnym jest że uważano je za elementy rozpraszające, którym należy przeciwdziałać.S5 5.3
Nic więc dziwnego że w czasie tym zostało napisane kilka zasadniczych artykułów dotyczących daru proroctwa. Jeden z nich tworzy podstawę wstępu do “Wielkiego Boju”, wydanie z 1888 roku. Inne można znaleźć w tym tomie. W tym także czasie siostra White zebrała ze wszystkich publikowanych “Świadectw” te, które napisała na temat natury i wpływu “Świadectw dla Zboru” i zebrała je w jeden trzydziestoośmiostronicowy artykuł, który można znaleźć przy końcu niniejszego tomu.S5 6.1
Jesienią 1888 roku odbyła się ważna sesja Generalnej Konferencji w Minneapolis, Minesota. Na zgromadzeniu tym doszła do zebranych szersza, pełniejsza koncepcja wielkich prawd o sprawiedliwości przez wiarę. To, że niektórym nie udało się otworzyć serca na światło, które tam świeciło, ostro popchnęło siostrę White do zachęty pilnego studiowania Biblii i do przełamania barier stojących na drodze pojmowania prawdy. Na sesji Generalnej Konferencji w następnym roku, 1889, zarówno pracownicy jak i świeccy podawali do wiadomości na nabożeństwach że “ubiegły rok był najlepszy w ich życiu: światłość jaśniejąca ze Słowa Bożego była jasna i wyraźna — usprawiedliwienie przez wiarę, Chrystus naszą sprawiedliwością. ... Powszechne świadectwo ze strony tych, którzy przemawiali było takie że to poselstwo światła prawdy, która zstąpiła na nasz lud jest prawdą właśnie na obecny czas i gdziekolwiek idą pomiędzy zbory, światłość, ulga i błogosławieństwo Boże z pewnością wejdą za nimi”. — E. G. White, Manuscript 10, 1889, cytowany w “Owocach darów duchowych” na stronie 234. Poselstwo Boże dla Jego ludu zamieniło w chwalebny przypływ zwycięstwa, który głosił klęską.S5 6.2
Kiedy pisanie tego tomu miało się ku końcowi, Stanom Zjednoczonym groził krytys w postaci proponowanej ustawy narodowej o niedzieli. W związku z tym przed siosrą White stanęły przed oczami widoki narastającego konfliktu przeciwko panującym poglądom, któremu zbór musiał wyjść na przeciw gdy odstępczy protestantyzm jednoczy się z katolicyzmem aby narzucić ciężkie prawa. Jasno odzwierciedlona została patetyczna obojętność tych, którzy rozumieli o co chodzi i nawoływano do działania.S5 6.3
W tomie piątym mamy do czynienia z większą różnorodnością tematów niż w jakimkolwiek z dziewięciu tomów “Świadectw” zawierających świadectwa osobiste, adresowane do różnych osób. Upłynąć miał okres jedenastu lat zanim wydany został tom 6 “Świadectw”.S5 7.1
Tom niniejszy ma wielką wartość dla zboru w obecnym czasie z powodu praktycznej natury jego trafnych ostrzeżeń i porad. W całym tomie szczególny nacisk położony jest na poważne zadania ukazujące bliskość końca i przygotowania się, które jest konieczne w świetle zagrażającego konfliktu. Kaznodziejów nawołuje się do głębszego poświęcenia. Mówi się do wyznawców. Radzi się lekarzom. Ostrzega się nauczycieli przed przyjmowaniem zasad światowych i zachęca się do prowadzenia studentów w stronę służby w celu zdobywania dusz. Kolporterów ewangelistów nawołuje się do przyjmowania wyższych form kwalifikacyjnych. Rodzicom radzi się co do życia domowego i wychowania dzieci. Gani się osoby z tak zwanym nowym światłem a którzy głoszą poselstwo przeciwne podstawowym zasadom. Nawołuje się ludzi wszelkich szczebli do powrotu do ożywienia i reformacji.S5 7.2
Pouczenia i ostrzeżenia tego tomu wywarły uspokajający i otrzeźwiający wpływ na Adwentystów Dnia Siódmego kiedy rzucali się w wir większych przedsięwzięć. Wywierają one taki sam wpływ i dzisiaj.S5 7.3
Zarząd E. G. White Publication