Czas wyzwań i przywilejów

Obecnie jest czas wielkich przywilejów i świętych zobowiązań. Jeśli słudzy Boży wiernie wypełniać będą nałożone na nich obowiązki, wielka będzie ich nagroda, kiedy Pan powie: “Zdaj sprawę ze swego szafarstwa”. Łukasza 16,2. Ich gorliwe wysiłki, niesamolubna praca, cierpliwy, wytrwały trud, zostaną obficie nagrodzone. Jezus powie: Odtąd nie nazywam cię już sługą, ale przyjacielem. Patrz Jana 15,15. Otrzymają pochwałę od Mistrza nie ze względu na wielkość swoich dokonań, będą to słowa uznania za wierność we wszystkim. U Boga nie liczą się rezultaty, ale motywacja działań. On ceni ponad wszystko dobroć i wierność.SE 179.2

Błagam zwiastunów ewangelii Chrystusowej — nigdy nie popadajcie w przygnębienie i nigdy nie uważajcie choćby najbardziej zatwardziałego grzesznika za kogoś, kto jest poza zasięgiem łaski Bożej. Człowiek znajdujący się w pozornie beznadziejnym stanie może przyjąć prawdę i umiłować ją. Ten, kto zmienia serca ludzi jak bieg rzeki, może przyprowadzić do Chrystusa nawet najbardziej samolubnego i zatwardziałego grzesznika. Czy dla Boga jest to zbyt trudne? On mówi: “Tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem”. Izajasza 55,11.SE 179.3

Ci, którzy starają się rozpoczynać dzieło na nowym terenie, często odczuwają wielką potrzebę posiadania lepszego zaplecza. Wydaje się im, że rozwój dzieła jest powstrzymywany z powodu jego braku. Jednak niech nie tracą wiary i odwagi. Często będą zmuszeni żyć na granicy ubóstwa. Czasami może się wydawać, że możliwości rozwoju wyczerpały się. Jednak jeśli modlą się i działają z wiarą, Bóg odpowie na ich prośby zsyłając im środki na rozwój dzieła. Pojawią się trudności, pracownicy będą się zastanawiać, jak wykonać dzieło, które musi być wykonane. Przyszłość będzie się malować w ciemnych barwach. Jednak niechaj powołają się na dane przez Boga obietnice i dziękują Mu za to, co dla nich uczynił. Wtedy otwarta zostanie przed nimi droga, a oni zostaną wzmocnieni do pełnienia bieżących obowiązków.SE 179.4

*****

Mało kto zrozumiał znaczenie słów Łukasza, że Paweł, gdy ujrzał swych braci, “podziękował Bogu i nabrał otuchy”. Wśród płaczących ze wzruszenia, pełnych życzliwości braci w wierze, którzy nie wstydzili się jego więzów, apostoł głośno uwielbił Boga. Chmura smutku, jaka opanowała jego ducha, rozwiała się. Jego chrześcijańskie życie było dziedzictwem cierpień, prób i rozczarowań, ale w tej godzinie czuł się sowicie nagrodzony. Pewniejszym krokiem zmierzał do celu niosąc w sercu radość. Nie rozpamiętywał już przeszłości, ani nie troszczył się o przyszłość. Wiedział, że czeka go ucisk i niewola, lecz wiedział również, że jest to potrzebne dla uwolnienia dusz z niewoli nieskończenie bardziej przerażającej, i radował się swymi cierpieniami dla sprawy Chrystusa. — Patrz Działalność apostołów 273.SE 180.1