Bóg wymaga od każdego, by stał się pracownikiem w Jego winnicy. Musisz podjąć zwierzoną ci pracę i wykonywać ją wiernie. — The Bible Echo, 10 czerwiec 1901.PCh 13.1

Gdyby każdy z was był żywym misjonarzem, poselstwo na obecny czas zostałoby szybko ogłoszone we wszystkich krajach, wszystkim ludziom, narodom i językom. — Testimonies for the Church VI, 438 [Świadectwa dla zboru VI, 438].PCh 13.2

Każdy prawdziwy uczeń urodził się jako misjonarz Królestwa Bożego. Ten kto pije żywą wodę, sam staje się źródlem życia. Otrzymujący staje się dawcą. Łaska Chrystusa w duszy jest jak źródło na pustyni, orzeźwiające wszystkich, powodujące, że skazańcy pragną wody życia. — The Desire of Ages 195; Życie Jezusa 133; 139 (wyd. IV).PCh 13.3

Bóg od każdego, komu powierzył znajomość Prawdy na ten czas, oczekuje osobistej służby. Nie wszyscy mogą udać się do obcych krajów jako misjonarze, ale wszyscy mogą być domowymi misjonarzami dla swoich rodzin i sąsiadów. — Testimonies for the Church IX, 30 [Świadectwa dla zboru IX, 30].PCh 13.4

Gdy Chrystus przekazywał uczniom swoje polecenie, stal o krok od niebieskiego tronu. Włączając w grono misjonarzy wszystkich, którzy uwierzyli w Jego Imię, powiedział: “Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszystkiemu stworzeniu”. W tej pracy miała im towarzyszyć moc Boża. — The Southern Watchman, 20 wrzesień 1904.PCh 13.5

Zbawienie dusz winno być życiowym zadaniem każdego wyznawcy Chrystusa. Jesteśmy dłużni światu łaskę daną nam przez Boga, światło, którym nas oświecił, oraz znajomość piękna i mocy Prawdy. — Testimonies for the Church IV, 53 [Świadectwa dla zboru IV, 53].PCh 13.6

Wszędzie istnieje tendencja zastąpienia indywidualnego, osobistego wysiłku pracą organizacji — stowarzyszeń. Mądrość ludzka dąży do konsolidacji, centralizacji — do tworzenia wielkich kościołów i instytucji. Wielu ludzi pozostawia pracę dobroczynną instytucjom i stowarzyszeniom. W ten sposób rozgrzeszają się z braku osobistego kontaktu z człowiekiem, a ich serca lodowacieją. Ludzie ci stają się samolubni, niewrażliwi na potrzeby innych. Zamiera w nich miłość do Boga i człowieka. Chrystus pozostawił każdemu swemu naśladowcy indywidualne zadanie — pracę, ktorej za niego nie może wykonać nikt inny. Służba dla chorych i ubogich, głoszenie Ewangelii nakłada indywidualną odpowiedzialność, wymaga osobistego wysiłku oraz poświęcenia. — The Ministry of Healing 147; Śladami Wielkiego Lekarza 96; 88 (wyd. IV).PCh 13.7

Każdy, kto został oświecony boskim światłem, ma rozjaśnić ścieżkę tym, którzy nie znają światłości życia. — The Desire of Ages 152; Życie Jezusa 102; 106 (wyd. IV).PCh 13.8

Każdy otrzymał swój dział pracy i nikt nie może być w niej zastąpiony przez drugą osobę. Każdy ma do spełnienia wspaniałe i ważne zadanie, którego nie może pominąć ani zignorować, gdyż od jego spełnienia uzależnione jest dobro i pomyślność dusz, a zaniedbanie pociąga za sobą nieszczęście tych, za których Chrystus umarł. — The Review and Herald, 12 grudzień 1893.PCh 13.9

Wszyscy powinniśmy być współpracownikami Bożymi. Żaden leniwiec nie jest wliczony do grona Jego sług. Wyznawcy — członkowie zboru — powinni być przeświadczeni, że życie i pomyślność zboru są zależne od ich postępowania. — The Review and Herald, 15 luty 1887.PCh 14.1

Każda osoba uratowana przez Chrystusa zostaje powołana do pracy w Jego Imieniu, aby zbawiać zgubionych. Pracę tę zaniedbano w Izraelu. Ale czy i dzisiaj nie jest ona zaniedbywana przez tych, którzy uważają się za naśladowców Chrystusa? — Christ's Object Lessons 191; Przypowieści Chrystusa 120; 105 (wyd. II).PCh 14.2

Pracy jest wiele. Każdy, kto wierzy Prawdzie, winien zająć swoje miejsce, mówiąc: “Oto jestem, poślij mnie”. Izajasza 6,8. — Testimonies for the Church VI, 49 [Świadectwa dla zboru VI, 49].PCh 14.3

Przywilejem każdego chrześcijanina jest nie tylko oczekiwanie, lecz także przyśpieszanie nadejścia naszego Pana, Jezusa Chrystusa. — Christ's Object Lessons 69; Przypowieści Chrystusa 40; 34 (wyd. II).PCh 14.4

Ten, kto staje się dzieckiem Bożym, powinien od tej chwili uważać się za ogniwo łańcucha opuszczonego (z nieba na ziemię) dla zbawienia świata, być w jedności z Chrystusem w Jego planach miłosierdzia, podążając razem z Nim w poszukiwaniu zgubionych i zbawienia ich. — The Ministry of Healing 105; Śladami Wielkiego Lekarza 63; 56 (wyd. IV).PCh 14.5

Każdy może znaleźć zajęcie. Nikt nie powinien uważać, że nie ma takiego miejsca, gdzie mogłby pracować dla Chrystusa. Zbawiciel utożsamia się przecież z każdym dzieckiem rodziny ludzkiej. — The Ministry of Healing 104 [Śladami Wielkiego Lekarza 62].PCh 14.6

Wszyscy, którzy połączyli się z Panem w przymierzu służby, są połączeni z Nim w wielkim dziele zbawienia dusz. — Testimonies for the Church VII, 19 [Świadectwa dla zboru VII, 19].PCh 14.7

Ludzie są narzędziami w rękach Boga, używanymi przez Niego w celu osiągnięcia Jego zamierzeń, opartych na łasce i miłosierdziu. Każdy ma do wykonania swoją część pracy, każdemu dana jest pewna miara światła, stosowna do potrzeb czasu i wystarczająca do wykonania dzieła, zleconego mu przez Boga. — The Great Controversy 343; Wielki bój 181; 277 (wyd. VII).PCh 14.8

Długo Bóg czekał, aby duch służby opanował cały Kościoł tak, aby każdy według swoich zdolności pracował dla Niego. — The Acts of the Apostles 111; Działalność apostołów 62; 68 (wyd. III).PCh 14.9

Gdy wysłał dwunastu, a następnie siedemdziesięciu, by głosili Królestwo Boże, pouczał ich, w jaki sposób mieli przekazać innym to, czego ich wcześniej nauczał. Przygotował ich do indywidualnej pracy, która miała się nasilać w miarę liczebnego wzrostu Kościoła, aż dotrą do ostatniego zakątka ziemi. — The Acts of the Apostles 32; Działalność apostołów 20; 21 (wyd. III).PCh 14.10

Odpowiedzialność za wypełnienie tego polecenia nie spoczywa tylko na kaznodziejach. Każdy, kto otrzymał i przyjął Chrystusa, został wezwany do pracy dla zbawienia swoich bliskich. — The Acts of the Apostles 110; Działalność apostołów 62; 68 (wyd. III).PCh 14.11

Miarą prawdziwego charakteru zboru nie jest jego własne mniemanie o sobie ani (zacne) nazwiska osób wpisanych w księgę zborową, lecz jego działalność dla Mistrza oraz liczba wytrwałych i wiernych pracowników. Osobiste zainteresowanie, zaangażowanie, czujność oraz indywidualny wysiłek dokonają więcej w dziele Chrystusa, aniżeli można osiągnąć przez kazania czy wyznania wiary. — The Review and Herald, 6 wrzesień 1881.PCh 14.12

Gdziekolwiek jest zakładany nowy zbór, wszyscy jego członkowie powinni być zaangażowani w aktywną działalność misyjną. Powinni odwiedzić wszystkie rodziny w okolicy i poznać ich stan duchowy. — Testimonies for the Church VI, 296 [Świadectwa dla zboru VI, 296].PCh 15.1

Nie wszyscy członkowie zostali powołani do pracy w obcych krajach, lecz każdy z nich ma do spełnienia pewną rolę w przekazywaniu światła temu światu. Ewangelia Chrystusa jest ofensywna i dociera wszędzie. W Dniu Pańskim nikt nie będzie usprawiedliwony, jeśli zamyka się w kręgu swoich własnych spraw i interesów. Jest wystarczająco dużo pracy dla każdego umysłu i każdej dłoni. Praca jest różnorodna, odpowiednia dla każdego poziomu umysłowego, dla wszelkich zdolności i umiejętności. — Historical Sketches of the Foreign Missions of the Seventh-day Adventists 290.PCh 15.2

On powierzył ci świętą Prawdę. Chrystus mieszkający w sercu indywidualnego wyznawcy jest studnią wody wytryskającej dla życia wiecznego. Jesteś winny przed Bogiem, jeśli nie podejmujesz każdego możliwego wysiłku, by podać innym tę żywą wodę. — Historical Sketches of the Foreign Missions of the Seventh-day Adventists 291.PCh 15.3

Jako chrześcijanie nie wykonujemy na polu zdobywania dusz dla Chrystusa ani jednej dwudziestej części tej pracy, którą powinniśmy wykonać. Świat powinien być ostrzeżony, a każdy szczery chrześcijanin ma być dla innych przewodnikiem i przykładem w wierności, niesieniu krzyża, gotowości do szybkiego działania, w objawianiu wierności Prawdzie oraz w poświęceniu i pracy na rzecz przyśpieszenia sprawy Bożej. — The Review and Herald, 23 sierpień 1881.PCh 15.4

Każdy, kto otrzymał światło Prawdy, ponosi odpowiedziąlność tak dalece, jak sięga jego wpływ i możliwości. Jest to ta sama odpowiedzialność, jaka zostala złożona na izraelskiego proroka, do którego zostało powiedziane: “Synu człowieczy, na stróża domu izraelskiego cię powołałem. Ilekroć usłyszysz... słowo z moich ust, ostrzeż ich w moim imieniu”. Ezechiela 3,17. — Testimonies for the Church IX, 19.20 [Świadectwa dla zboru IX, 19].PCh 15.5

Pan wyznaczył pracę każdemu, kto staje się uczestnikiem Jego łaski. Każdy z nas osobiście ma stanąć na swoim posterunku, mówiąc: “Oto jestem, poślij mnie”. Izajasza 6,8. Odpowiedzialność ta spoczywa na kaznodziei Słowa, pielęgniarce w polu misyjnym, na chrześcijańskim lekarzu i indywidualnym chrześcijaninie, niezależnie od tego, czy jest kupcem, rolnikiem, wysoko kwalifikowanym fachowcem czy też przeciętnym mechanikiem. Do nas należy praca ogłoszenia ludziom Ewangelii zbawienia. Każde nasze przedsięwzięcie powinno zmierzać właśnie w tym kierunku. — The Ministry of Healing 148; Śladami Wielkiego Lekarza 97; 89 (wyd. IV).PCh 15.6

Pan domu przywołał swoje sługi i każdemu wyznaczył pracę. Odpowiedzialność za właściwe używanie dóbr Pańskich spoczywa na całej rodzinie Bożej. Każdy indywidualnie, począwszy od najmniejszego i najskromniejszego aż do największego i najbardziej wychwalanego, jest moralną jednostką wyposażoną w zdolności, za które jest odpowiedzialny przed Bogiem. — The Bible Echo, 10 czerwiec 1901.PCh 15.7

Spoleganie na ludzkich narzędziach

Połączone chrześcijańskie siły