Daniel — 17 wrzesień

“Potem wyniósł król Daniela na wysokie stanowisko, hojnie go obdarował i powołał go na namiestnika całej prowincji babilońskiej i na naczelnego zwierzchnika wszystkich magów babilońskich”. Daniela 2,48.WM 269.1

Wyznawanie Chrystusa to coś więcej niż opowiadanie o swoich osobistych doświadczeniach z Bogiem. Daniel jest dla wierzących przykładem tego, co to znaczy wyznawać Chrystusa. Zajmował on odpowiedzialne stanowisko jako premier imperium babilońskiego, a ponadto otaczali go ludzie zawistni, usiłujący znaleźć jakiś powód do oskarżenia go przed królem. Jednak był on wiernym mężem stanu, tak iż nie mogli znaleźć żadnej wady w jego charakterze.WM 269.2

“Wtedy rzekli owi mężowie: Nie znajdziemy u tego Daniela żadnego pozoru do skargi, chyba że znajdziemy przeciwko niemu coś na punkcie jego religii”. Daniela 6,6. Tak więc uzgodnili, iż wyproszą u króla wydanie dekretu, na mocy którego zakazane będzie przez trzydzieści dni modlenie się do jakiegokolwiek bóstwa czy człowieka z wyjątkiem samego monarchy. Złamanie tego zakazu miało zostać ukarane śmiercią, a wyrok miał być wykonany przez wrzucenie skazańca do lwiej jamy.WM 269.3

Czy Daniel przestał się modlić, kiedy dekret wszedł w życie? Nie, przeciwnie, wtedy właśnie najbardziej potrzebował modlitwy. “A gdy Daniel się dowiedział, że sporządzono to pismo, udał się do swojego domu, a miał w swym górnym pokoju okna otwarte w stronę Jeruzalemu i trzy razy dziennie padał na kolana, modlił się i wysławiał swojego Boga, jak to zwykle dotąd czynił”. Wiersz 11. Daniel nie krył się ze swoją lojalnością wobec Boga. Modlił się nie tylko sercem, ale przy oknie otwartym w stronę Jerozolimy na głos kierował błagalne prośby do nieba. (...)WM 269.4

Jeśli nasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu, to gdy jesteśmy sądzeni z powodu naszej wiary, możemy być pewni, że Jezus będzie z nami. Kiedy zostaniemy zaprowadzeni przed władców i dygnitarzy, by zdać sprawę z naszej wiary, Duch Pański oświeci nasze umysły, tak iż będziemy w stanie złożyć świadectwo dla chwały Bożej. Gdy zostaniemy wezwani do tego, by cierpieć dla Chrystusa, pójdziemy do więzienia ufając Mu tak, jak dziecko ufa swoim rodzicom. Teraz jest czas, by wzmacniać wiarę w Boga. — The Review and Herald, 3 maj 1892.WM 269.5