Uświęceni, ale nie bezgrzeszni — 27 luty

“Dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem, aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił”. 1 Koryntian 1,30-31.WM 66.1

Oto jak możemy odróżnić prawdziwe uświęcenie od fałszywego. Uświęcenie to nie tylko uznanie i nauczanie Słowa Bożego, ale także życie zgodne z wolą Bożą. Ci, którzy twierdzą, że są bezgrzeszni i chełpią się swoim uświęceniem, pokładają ufność w samych sobie, i są nieświadomi grożącego im niebezpieczeństwa. Opierają swoją pewność na założeniu, iż kiedy raz doświadczyli uświęcającej mocy Bożej, nie mogą już upaść. Twierdzą, iż są bogaci i wzbogacili się, i niczego więcej nie potrzebują, a nie wiedzą, że są nędzni, ubodzy, ślepi i nadzy.WM 66.2

Natomiast ludzie prawdziwie nawróceni zdają sobie sprawę ze swojej słabości. Czując, jakie mają potrzeby, przychodzą po światło, łaskę i siłę do Jezusa, w którym jest pełnia. Tylko On jedynie może zaspokoić ich potrzeby. Świadomi swoich niedoskonałości, starają się upodobnić do Chrystusa i żyć zgodnie z zasadami Jego świętego prawa. To ciągłe poczucie niewystarczalności prowadzi tych ludzi do całkowitej zależności od Boga, tak iż Duch Święty może działać w nich bez ograniczeń. Skarbiec nieba zostanie otwarty, by zaspokoić potrzeby łaknących i pragnących. Tacy ludzie mają zapewnienie, że pewnego dnia ujrzą chwałę królestwa, którą teraz mogą jedynie jak przez mgłę widzieć w wyobraźni.WM 66.3

Ci, którzy odczuli uświęcającą i przekształcającą moc Bożą, nie powinni popadać w niebezpieczny błąd myślenia, iż są bezgrzeszni, że już osiągnęli najwyższą doskonałość i są poza zasięgiem pokusy. Wzorem dla chrześcijanina jest czystość i dobroć charakteru Chrystusa. Dzień po dniu możemy przywdziewać nowe piękno i coraz bardziej odzwierciedlać podobieństwo do Boga. — The Bible Echo, 21 luty 1898.WM 66.4