Rozdział 137 — Chrześcijańska towarzyskość i grzeczność

Chrześcijańska towarzyskość jest zbyt mało pielęgnowana wśród ludu Bożego. Ta dziedzina kształcenia nie powinna być zaniedbywana czy zarzucana w naszych szkołach.PM 301.3

Uczniów należy uświadamiać, iż nie są niezależnymi atomami, ale każdy jest wątkiem, który ma zostać wpleciony w tkaninę. Nigdzie tego rodzaju nauka nie jest tak skuteczna jak w szkole domowej. Tutaj uczniowie są codziennie otoczeni możliwościami, które należycie wykorzystane w znacznym stopniu przyczynią się do rozwijania cech społecznych w ich charakterach. W ich mocy jest wykorzystywanie czasu i okazji w celu rozwijania charakteru, który uczyni ich szczęśliwymi i użytecznymi. Ci, którzy zamykają się w sobie i nie chcą nieść błogosławieństwa bliźnim przez przyjazną społeczność, sami także tracą wiele błogosławieństw, bowiem przez wzajemne relacje umysły nabierają ogłady i obycia. Dzięki kontaktom społecznym zawierane są znajomości i przyjaźnie prowadzące do jedności serca i atmosfery miłości, które są miłe w oczach nieba.PM 301.4

Zwłaszcza ci, którzy zasmakowali miłości Chrystusa, powinni rozwijać zdolności społeczne, gdyż dzięki temu mogą zdobywać dusze dla Zbawiciela. Nie powinni chować Jezusa w swoich sercach, zamkniętego jak chciwie pożądany skarb, święty i drogi, by cieszyć się Nim w samotności. Powinni objawiać miłość Chrystusa nie tylko tym, których szczególnie lubią. Uczniów należy uczyć podobieństwa do Chrystusa w okazywaniu uprzejmego zainteresowania i społecznej postawy wobec tych, którzy najbardziej tego potrzebują, nawet jeśli nie są to ich ulubieni znajomi. Zawsze i wszędzie Jezus przejawiał pełne miłości zainteresowanie ludźmi i roztaczał wokół siebie światło pogodnej pobożności. Uczniów należy uświadamiać, iż powinni wstępować w Jego ślady. Powinno się ich uczyć okazywania chrześcijańskiego zainteresowania, sympatii i miłości ich młodym przyjaciołom, by prowadzić ich do Jezusa. Chrystus ma mieszkać w ich sercach jako źródło wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu i orzeźwiającej wszystkich, z którymi się kontaktują.PM 302.1

To właśnie ta ochocza i pełna miłości służba dla bliźnich w potrzebie jest ceniona przez Boga. Tak więc nawet jeszcze uczęszczając do szkoły, uczniowie mogą, jeśli są wierni swemu wyznaniu, być żywymi misjonarzami Pana. To wszystko wymaga czasu, ale czas spędzony w ten sposób nie jest zmarnowany, gdyż w ten sposób młodzi ludzie uczą się, jak przedstawiać Chrystusa światu.PM 302.2

Jezus nie stronił od przebywania w przyjaznym towarzystwie ludzi. Gdy był zapraszany do domów faryzeuszy czy celników, przyjmował ich zaproszenie. Przy takich okazjach każde Jego słowo było wonią życia ku życiu dla Jego słuchaczy. Takie okazje wykorzystywał On, by udzielać cennych lekcji dostosowanych do potrzeb uczestników spotkania. W ten sposób Chrystus wskazywał swoim uczniom, jak powinni zachowywać się w towarzystwie ludzi niereligijnych, jak i religijnych. — Testimonies for the Church VI, 172-173.PM 302.3