Κεφάλαιο 15 - Η Αγία Γραφή και η Γαλλική Επανάσταση

Το δέκατο έκτο αιώνα, παρουσιάζοντας μία ανοικτή Γραφή στον κόσμο η Μεταρρύθμιση ζητούσε από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες να της ανοίξουν τις πόρτες τους. Μερικές χώρες την υποδέχθηκαν με χαρά σαν αγγελιοφόρο σταλμένο από τον ουρανό. Σε άλλες χώρες η παπωσύνη είχε κατά το μεγαλύτερο μέρος εμποδίσει την είσοδό της. Μ’ αυτό τον τρόπο αποκλείσθηκε σχεδόν καθολοκληρία το φώς της Βιβλικής γνώσης και της ηθικοπλαστικής της επίδρασης. Σε μία ορισμένη χώρα όμως, παρόλο ότι το φώς είχε εισχωρήσει σ’ αυτή, «η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.» Ολόκληρους αιώνες στη χώρα αυτή φώς και σκότος αγωνίζονταν γιά την υπεροχή. Τελικά το κακό υπερίσχυσε και η αλήθεια του ουρανού πετάχθηκε έξω. «Αύτη είναι η κρίσις, ότι το φώς ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς.» (Ιωάννη 3:19.) Το κράτος αυτό αφέθηκε τότε ελεύθερο να δράξει τους καρπούς της πορείας που διάλεξε να ακολουθήσει. Η προστατευτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού αποσύρθηκε από ένα λαό που είχε περιφρονήσει τη δωρεά της χάρης Του. Επετράπηκε στο κακό να ωριμάσει και ολόκληρος ο κόσμος παρακολούθησε τα αποτελέσματα των καρπών της θεληματικής απόρριψης του φωτός.TΠ88 314.1

Στη Γαλλία, ο πόλεμος κατά της Γραφής, ο οποίος μένονταν επί ολόκληρους αιώνες, έφθασε στον κολοφώνα του την εποχή της Εθνικής Επανάστασης. Η φοβερή εκείνη εξέγερση δεν ήταν τίποτε άλλο από το εύλογο αποτέλεσμα της απαγόρευσης της κυκλοφορίας των Γραφών από μέρους της Ρώμης. Παρουσίαζε την πιό αυθεντική απεικόνιση της παπικής πολιτικής που η ανθρωπότητα γνώρισε ποτέ—μιάς απεικόνισης των αποτελεσμάτων στα οποία οδήγησε η χιλιετής και πλέον διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.TΠ88 314.2

Η καταστολή των Γραφών κατά το διάστημα της παπικής υπεροχής είχε αναγγελθεί από τους προφήτες. Και ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής τονίζει με τα ακόλουθα λόγια τα τρομακτικά αποτελέσματα που θα εξελίσσονταν ιδιαίτερα στη Γαλλία σαν απόρροια της κυριαρχίας του «ανθρώπου της ανομίας.»TΠ88 315.1

Ο άγγελος του Κυρίου είπε: «Την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και θέλω δώσει εις τους δύο μάρτυράς μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους ... Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς, και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη ... Και οι κατοικούντες επί της γής θέλουσι χαρή δι’ αυτούς, και ευφρανθή • και θέλουσι πέμψει δώρα πρός αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής. Και μετά τας τρείς ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού • και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.» (Αποκάλυψη 11:2-11.)TΠ88 315.2

Η διττή χρονική περίοδος των «τεσσαράκοντα δύο μηνών” και των «χιλίων διακοσίων εξήκοντα ημερών » πού περιγράφεται εδώ είναι ταυτόσημη και αναφέρεται στην εποχή της καταδυνάστευσης της εκκλησίας του Χριστού κάτω από το πέλμα της Ρώμης. Τα 1260 χρόνια της παπικής υπεροχής άρχισαν το 538 μ.Χ. και επομένως θα κατέληγαν στο 1798. Την εποχή εκείνη μία γαλλική στρατιά εισέβαλε στη Ρώμη και αιχμαλώτισε τον πάπα που πέθανε εξόριστος. Αν και λίγο αργότερα ακολούθησε η εκλογή ενός νέου πάπα, η παπική όμως ιεραρχία ποτέ πιά δεν ξαναγνώρισε την απεριόριστη εκείνη δύναμη που είχε στο παρελθόν.TΠ88 315.3

Οι εκκλησιαστικοί διωγμοί δεν διήρκεσαν ακριβώς μέχρι το τέλος των 1260 ετών. Από μεγάλη του ευσπλαχνία γιά το λαό Του, ο Θεός συντόμευσε το διάστημα της τρομερής δοκιμασίας τους. Προλέγοντας τον καιρό της «μεγάλης θλίψης » που θα έβρισκε την εκκλησία Του, ο Σωτήρας ανέφερε: «Αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σάρξ διά τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» (Ματθαίου 24:22.) Με τη μεσολάβηση της Μεταρρύθμισης οι διωγμοί καταστάλησαν πρίν το 1798.TΠ88 316.1

Σχετικά με τους δύο μάρτυρες, ο προφήτης διασαφίζει: « Ούτοι είναι αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ιστάμεναι ενώπιον του Θεού της γής» (Αποκάλυψη 11:4.) Και ο ψαλμωδός επίσης εξηγεί. « Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος Σου και φώς εις τας τρίβους μου.» (Ψαλμοί 119:105.) Οι δύο μάρτυρες συμβολίζουν τις Γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Και οι δύο είναι κύριοι μάρτυρες στο θέμα της προέλευσης και της αιωνιότητας του νόμου του Θεού. Επίσης και οι δύο μαρτυρούν σχετικά με το σχέδιο της σωτηρίας. Οι συμβολικοί τύποι, οι θυσίες και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης υποδεικνύουν το Σωτήρα που έμελλε να έρθει. Ενώ τα ευαγγέλια και οι Επιστολές της Καινής Διαθήκης πιστοποιούν ότι ο Σωτήρας ήρθε έτσι ακριβώς όπως είχαν εξαγγείλει οι τύποι και οι προφητείες.TΠ88 316.2

«Θέλω δώσει εις τους μάρτυράς Μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους.» Κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρονικού αυτού διαστήματος οι δύο μάρτυρες του Θεού παρέμειναν στην αφάνεια. Η παπική εξουσία επεδίωξε να αποκρύψει από τον κόσμο το λόγο του Θεού, αντιπαραβάλλοντάς τον με ψευδομάτυρες που να αντιφάσκουν στην αυθεντική του μαρτυρία. ‘Οταν η Βίβλος είχε απαγορευθεί τόσο από τις εκκλησιαστικές όσο και από τις πολιτικές αρχές, όταν η μαρτυρία της διαστρεβλώθηκε και άνθρωποι και δαίμονες αμοιβαία κατέβαλαν απεγνωσμένες προσπάθειες γιά να αποστρέψουν τη σκέψη των ανθρώπων από αυτή, όταν όσοι τολμούσαν να γνωστοποιήσουν τις ιερές αλήθειες της προδίδονταν, καταδιώκονταν, βασανίζονταν, σάπιζαν στις φυλακές, έδιναν γιά την πίστη τους θάνατο μαρτυρικό ή εξαναγκάζονταν να πάρουν τα βουνά και να καταφύγουν στις σπηλιές και στα έγκατα της γής, τότε ακριβώς οι δύο πιστοί μάρτυρες «προφήτευαν ενδεδυμένοι σάκκους.» Παρόλα αυτά εξακολούθησαν να δίνουν τη μαρτυρία τους ολόκληρη εκείνη την περίοδο των 1260 ετών. Και στις ζοφερότερες ακόμη μέρες υπήρχαν άνθρωποι πιστοί που αγαπούσαν το λόγο του Θεού και έδειξαν μεγάλο ζήλο γιά τη δόξα Του. Στους αφοσιωμένους αυτούς δούλους χορηγήθηκε σοφία, δύναμη και εξουσία να γνωστοποιήσουν την αλήθεια Του καθόλο εκείνο το χρονικό διάστημα.TΠ88 316.3

«Και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, εξέρχεται πύρ εκ του στόματος αυτών και κατατρώγει τους εχθρούς αυτών και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, ούτω πρέπει αυτός να θανατωθή.» (Αποκάλυψη 11:5.) Δεν μπορούν οι άνθρωποι να καταπατούν με τα πόδια τους το λόγο του Θεού και να μη υποστούν τις τραγικές συνέπειες. Η σημασία της φοβερής αυτής καταγγελίας απαντάται στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: «Μαρτύρομαι εις πάντα ακούοντα τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, Εάν τις επιθέση εις ταύτα, ο Θεός θέλει επιθέσει εις αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω. Και εάν τις αφαιρέση από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου της ζωής και από της πόλεως της αγίας και των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω.» (Αποκάλυψη 22:18-19.)TΠ88 317.1

Αυτές τις προειδοποιήσεις στέλλει ο Θεός γιά να προφυλάξει τους ανθρώπους από του να τροποποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τα όσα Εκείνος απεκάλυψε ή διέταξε. Αυτές οι αυστηρές καταγγελίες αφορούν όλους εκείνους που με την επιρροή τους γίνονται αίτιοι να μη παίρνουν οι άνθρωποι στα σοβαρά το νόμο του Θεού. Θα έπρεπε να γεμίζουν με φόβο και τρόμο εκείνους που αστόχαστα διατυμπανίζουν ότι δεν έχει καμία σημασία αν υπακούομε στο νόμο του Θεού ή όχι. Όλοι όσοι βάζουν την προσωπική τους γνώμη πάνω από την αποκάλυψη του θεϊκού θελήματος, όλοι όσοι μεταποιούν τη σαφή έννοια της Γραφής γιά να ικανοποιήσουν τα γούστα τους ή γιά να πάν σύμφωνα με τον κόσμο, αναλαμβάνουν μία τρομερή ευθύνη. Το κριτήριο κάθε ανθρώπινου χαρακτήρα είναι ο γραπτός λόγος, ο νόμος του Θεού. ‘Ολοι όσοι βρεθούν ελλιπείς κατά την κρίση του αδέκαστου αυτού κριτή θα θεωρηθούν υπόλογοι.TΠ88 317.2

«Όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών.» Η περίοδος κατά την οποία οι δύο μάρτυρες έμελλε να προφητεύσουν «ενδεδυμένοι σάκκους” έληξε το 1798. Όταν θα κόντευαν να τελειώσουν το έργο τους εκείνο που γίνονταν στην αφάνεια, τότε πόλεμος θα ξεσηκώνονταν εναντίον τους από τη δύναμη που συμβολίζει «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου.» Σε πολλά άπο τα Ευρωπαïκά κράτη ολόκληρες εκατονταετηρίδες η εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο του Σατανά με μεσάζουσα την παπωσύνη. Εδώ όμως παρουσιάζεται μία καινούργια εκδήλωση σατανικής δύναμης.TΠ88 318.1

Προφασιζόμενη κατανυκτική ευλάβεια έναντι της Αγίας Γραφής, η πολιτική της Ρώμης κατόρθωσε να την κρατήσει σφραγισμένη σε μία άγνωστη γλώσσα και κρυμμένη από τα μάτια του λαού. Κάτω από την κυριαρχία της οι δύο μάρτυρες προφήτευαν «ενδεδυμένοι σάκκους • » αλλά μία διαφορετική δύναμη—«το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου»—έμελλε να ξεσηκωθεί σε απροκάλυπτο, αδυσώπητο πόλεμο εναντίον του λόγου του Θεού.TΠ88 318.2

«Τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.» Η μεγάλη πόλη στους δρόμους της οποίας οι δύο μάρτυρες φονεύονται και όπου ρίχνονται τα πτώματά τους, φέρει το όνομα της «πνευματικής» Αιγύπτου. Απ’ όλα τα ιστορικά κράτη που περιγράφει η Αγία Γραφή, η Αίγυπτος αρνήθηκε κατά το θρασύτερο τρόπο την ύπαρξη του Θεού και πρόβαλε την πιο πεισματική αντίσταση στις προσταγές Του. Κανένας εστεμμένος δεν είχε την τόλμη να επαναστατήσει με μεγαλύτερο θράσος και αυθαιρεσία κατά της εξουσίας του Ουρανού από ότι ο Αιγύπτιος μονάρχης. Όταν ο Μωϋσής του μετέδωσε την εντολή που του έφερνε στο όνομα του Κυρίου, αγέρωχος ο Φαραώ αποκρίθηκε: «Τις είναι ο Κύριος, εις την φωνήν του οποίου θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριον και ουδέ τον Ισραήλ θέλω εξαποστείλει.» (Έξοδος 5:2.) Αυτός είναι ο αθεϊσμός και το έθνος που συμβολίζονταν με την Αίγυπτο θα ξεστόμιζε με παρόμοιο τρόπο την άρνηση των θεϊκών δικαιωμάτων και θα εκδήλωνε το ίδιο πνεύμα απιστίας και προκλητικής περιφρόνησης. Επίσης η «μεγάλη πόλις” συγκρίνεται «πνευματικώς» με τα Σόδομα. Η διαφθορά των Σοδόμων οσοναφορά την παράβαση του θεϊκού νόμου εκδηλώθηκε ιδιαίτερα με την αχαλίνωτη ακολασία τους. Και η ίδια αυτή αμαρτία θα αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό του έθνους που επρόκειτο να εκπληρώσει τις λεπτομέρειες της γραφικής περιγραφής.TΠ88 318.3

Σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη, λίγο πρίν το 1798, κάποια δύναμη με σατανικό χαρακτήρα και προέλευση έμελλε να ξεσηκωθεί γιά να κάνει πόλεμο κατά της Γραφής. Στη χώρα λοιπόν όπου οι δύο μάρτυρες του Θεού θα εξαναγκάζονταν να σιγήσουν, εκεί θα εκδηλώνονταν ο αθεϊσμός του Φαραώ και η ακολασία των Σοδόμων.TΠ88 319.1

Η προφητεία αυτή βρήκε την ακριβέστερη και θεαματικότερη εκπλήρωσή της στην ιστορία του Γαλλικού Έθνους. Κατά την επανάσταση του 1793, « γιά πρώτη φορά ο κόσμος άκουγε από μία σύναξη ανθρώπων γεννημένων και αναθρεμμένων σ’ ένα πολιτισμένο κράτος και προορισμένων να διοικήσουν ένα από τα λαμπρότερα ευρωπαϊκά έθνη, να υψώνουν από κοινού τη φωνή τους γιά να αρνηθούν την επισημότερη αλήθεια που απευθύνθηκε ποτέ στην ανθρώπινη καρδιά και να απορρίπτουν παμψηφεί την ύπαρξη και τη λατρεία της Θεότητας.» (Sir Walter Scott, The Life of Napoleon, Τόμ. 1, κεφ. 17.) «Η Γαλλία είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που, σύμφωνα με επίσημα ιστορικά ντοκουμέντα, ξεσηκώθηκε σύσσωμη σαν έθνος σε προκλητική στάση ανταρσίας κατά του Δημιουργού του σύμπαντος. Ανέκαθεν υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άθεοι και βλάσφημοι στην Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και αλλού. Αλλά η Γαλλία αποτελεί μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά μιάς χώρας που με επίσημη απόφαση της Νομοθετικής της Συνέλευσης διακήρυξε την ανυπαρξία του Θεού και όπου κατά γενική πλειοψηφία ο αστικός, και κατά μέγα μέρος ο επαρχιακός πληθυσμός, άνδρες και γυναίκες μαζύ, χαιρέτιζαν το διάγγελμα μ’ ένα παραλήρημα χαράς, χορεύοντας και τραγουδώντας.» (Blackwood Magazine, Νοέμβριος 1870.)TΠ88 319.2

Έκδηλα επίσης ήταν στη Γαλλία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης των Σοδόμων. Στο διάστημα της Επανάστασης παρατηρήθηκε μία ηθική κατάπτωση και διαφθορά ακριβώς όπως εκείνη που προκάλεσε την καταστροφή των δύο πεδινών πόλεων της αρχαιότητας. Η ακόλουθη ιστορική περιγραφή αποδίδει τον αθεϊσμό και την ακολασία της Γαλλίας όπως την πρόβλεψε η προφητεία: «Στενά συνδεμένο με τα αντιθρησκευτικά αυτά θεσπίσματα, ακολουθούσε το διάταγμα της κατάλυσης του θεσμού του γάμου. Η πιό ιερόπρεπη σχέση η οποία μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπινες υπάρξεις και της οποίας η μονιμότητα αναντίρρητα συντελεί στη σταθεροποίηση της κοινωνίας, θεωρείτο τώρα απλώς ένα προσωρινό κοινωνικό συμβόλαιο που οποιαδήποτε δύο άτομα μπορούσαν να συνάψουν και να ακυρώσουν κατά βούληση ... Αν οι δαίμονες είχαν βάλει όλες τους τις προσπάθειες στο να σοφισθούν ένα μέσο κατάλληλο γιά την καταστροφή κάθε έντιμου, ευγενικού και μόνιμου στοιχείου της οικογενειακής ζωής και με την ταυτόχρονη διαβεβαίωση ότι τα θλιβερά αποτελέσματά του θα διαιωνίζονταν από γενεά σε γενεά, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επινοηθούν μέσο αποτελεσματικότερο από τον εξευτελισμό του γάμου ... Η Σοφία Αρνού, μία ηθοποιός γνωστή γιά το σπινθηροβόλο πνεύμα της, αποκαλoύσε τον πολιτικό γάμο «το μυστήριο της μοιχείας.»» (Scott, ίδιο μέρος, Τόμ. 1, κεφ. 17.)TΠ88 320.1

«Όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.» Και αυτή επίσης η προφητική λεπτομέρεια βρήκε την εκπλήρωσή της στη Γαλλία. Σε καμία άλλη χώρα το εχθρικό πνεύμα κατά του Χριστού δεν εκδηλώθηκε εντονότερα. Σε κανένα άλλο κράτος η αλήθεια δεν συνήντησε τρομερότερη και πεισματικότερη αντίσταση. Με τους διωγμούς που η Γαλλία ξεσήκωσε κατά των ομολογητών του ευαγγελίου, είχε σταυρώσει το Χριστό, σταυρώνοντας τους μαθητές Του.TΠ88 320.2

Από γενεά σε γενεά το αίμα των μαρτύρων έρρεε άφθονο. Ενώ οι Βαλδένσιοι κατέθεταν τη ζωή τους στα βουνά του Πιεμοντίου « δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού,» οι Αλβιγένσιοι αδελφοί τους της Γαλλίας έδιναν παρόμοια μαρτυρία χάρη της αλήθειας στην πατρίδα τους. Την εποχή της Μεταρρύθμισης οι υποστηρικτές της είχαν οδηγηθεί στο θάνατο ύστερα από φρικτά βασανιστήρια. Βασιλείς, ευγενείς, αριστοκράτισες κυρίες και λεπτεπίλεπτες νεαρές κοπέλλες, η αφρόκρεμα της γαλλικής κοινωνίας, απολάμβαναν όλοι τους με αδηφάγα μάτια το θέαμα της επιθανάτιας αγωνίας των Χριστιανών μαρτύρων. Οι γενναίοι Ουγενότες, αγωνιζόμενοι γιά τα αγιότατα εκείνα δικαιώματα της ανθρώπινης καρδιάς, είχαν χύσει το αίμα τους σε άπειρα πεδία αγρίων μαχών. Οι Προτεστάντες είχαν ανακηρυχθεί εκτός νόμου, είχαν επικηρυχθεί με διάφορα ποσά και είχαν καταδιωχθεί σα νάταν άγρια θηρία.TΠ88 321.1

Οι λιγοστοί απόγονοι των αρχαίων Χριστιανών που στο δέκατο όγδοο αιώνα ζούσαν κρυμμένοι στα βουνά της Νοτίου Γαλλίας, αποτελούσαν την «Εκκλησία εν τη ερήμω” και πρέσβευαν ακόμη την πίστη των πατέρων τους. Όταν αποτολμούσαν να βγούν γιά μιά συνάθροιση τη νύχτα σε ερημικές βουνοπλαγιές ή σ’ απομονωμένα βαλτοτόπια, συλλαμβάνονταν από τους δραγόνους και σέρνονταν σε ισόβια σκλαβιά στις γαλέρες. Το αγνότερο, το εκλεκτότερο και το πολυμαθέστερο στοιχείο της γαλλικής κοινωνίας κυλίσθηκε αλυσοδεμένο στην ίδια μοίρα με τους ληστές και τους φονιάδες και παραδόθηκε στα πιό ακατανόμαστα μαρτύρια. (Βλέπε Wylie, Τόμ. 22, κεφ. 6.) Σε άλλους φέρονταν με μεγαλύτερο οίκτο και τους εκτελούσαν «εν ψυχρώ” καθώς, άοπλοι και απροστάτευτοι, γονάτιζαν σε στάση προσευχής. Εκατοντάδες σεβάσμιοι γέροντες, ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά εγκαταλείπονταν νεκροί κατά γής στη σκηνή των θρησκευτικών τους συναθροίσεων. Πάνω στις βουνοπλαγιές ή μέσα στις δασομένες περιοχές όπου συνείθιζαν να συγκεντρώνονται γιά να λατρεύσουν το Θεό, συνειθισμένο θέαμα αποτελούσαν «κάθε δυό-τρία βήματα των νεκρών τα σώματα κρυμμένα στο γρασίδι, ή τα απαγχονισμένα πτώματα κρεμασμένα από τα δένδρα.» Η χώρα τους, ρημαγμένη από το μαχαίρι, τον πέλεκυ και τη φωτιά, «κατάντησε ένας απέραντος καταθλιπτικός ερημότοπος.» «Όλες αυτές οι φρικαλεότητες δεν συνέβησαν σε καμία σκοτεινή περίοδο της ιστορίας, αλλά στην περίλαμπρη εποχή του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’. Την εποχή που τη χαρακτηρίζει η καλλιέργεια της επιστήμης και η άνθηση των γραμμάτων και τεχνών και κατά την οποία οι θεολόγοι της αυλής και της πρωτεύουσας ήταν άνθρωποι της πολυμάθειας και ευγλωττίας και έκαναν μεγάλη και επίπλαστη επίδειξη των αρετών της πραότητας και της χριστιανικής αγάπης.» (Βλέπε ίδιο μέρος, Τόμ. 22, κεφ. 7.)TΠ88 321.2

Το απεχθέστερο όμως απο όλα τα απεχθή εγκλήματα που αναφέρονται στους μαύρους πίνακες της ιστορίας, η στυγερότερη απο όλες τις δαιμονικές πράξεις των σκοτεινών αιώνων, είναι η Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου. Φρικιά ακόμη ο κόσμος από αποτροπιασμό όταν αναλογίζεται τις σκηνές της πιό άνανδρης και απάνθρωπης εκείνης επίθεσης. Παρακινούμενος από τη Ρωμαιοκαθολική ιεραρχία, ο μονάρχης της Γαλλίας επεβράβευσε με την επιδοκιμασία του το φρικιαστικό εκείνο έργο. Μία ξαφνική κωδωνοκρουσία μέσα στη σιγαλιά της νύχτας έδινε το σύνθημα της σφαγής. Χιλιάδες Προτεσταντών που κοιμώταν ήσυχα στα σπίτια τους, επαναπαυόμενοι γιά την ασφάλειά τους στο λόγο της τιμής του μονάρχη τους, χωρίς καμία προειδοποίηση, σέρνονταν με τη βία από τα κρεββάτια τους και εκτελούνταν με τον πιό απάνθρωπο τρόπο.TΠ88 322.1

Όπως ο Χριστός υπήρξε ο αόρατος οδηγός του λαού Του κατά την απελευθέρωσή τους από την Αιγυπτιακή σκλαβιά, έτσι και ο Σατανάς έγινε ο αόρατος αρχηγός των οπαδών του κατά το αποκρουστικό αυτό δράμα του καταπληκτικού πολλαπλασιασμού των μαρτυρικών θυμάτων. Επτά ολόκληρες μέρες διήρκεσε η σφαγή στο Παρίσι, ιδιαίτερα τις πρώτες τρείς με αφάνταστη θηριωδία. Και δεν περιορίστηκε μονάχα στην πρωτεύουσα • αλλά με έκτακτο βασιλικό διάταγμα, επεκτάθηκε και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις όπου ζούσαν οι Διαμαρτυρόμενοι. Δεν σεβάστηκαν ούτε γένος ούτε ηλικία. Δε γλύτωσαν ούτε οι ασπρομάλληδες γέροντες, ούτε τα αθώα νεογέννητα βρέφη. Ευγενείς, χωρικούς, νέους, γέρους, μητέρες και παιδιά όλους ανεξαιρέτως τους θέρισε ο χάρος. Το μακελλειό αυτό διήρκεσε δύο ολόκληρους μήνες απ’ άκρη σ’ άκρη της Γαλλίας. Εβδομήντα περίπου χιλιάδες ψυχές, το άνθος του έθνους, ξεκληρίστηκε.TΠ88 322.2

«Όταν η είδηση της σφαγής έφθασε στη Ρώμη, ο ενθουσιασμός του κλήρου δεν γνώριζε όρια. Ο καρδινάλιος της Λωρραίνης έδωσε στον αγγελιοφόρο γιά αμοιβή χίλιες χρυσές κορώνες. Το γεγονός χαιρετίσθηκε με κανονιοβολισμούς, κωδωνοκρουσίες και φωτιές που μετέβαλαν τη νύχτα σε μέρα. Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ με την ακολουθία επισκόπων και άλλων θρησκευτικών προσωπικοτήτων, προηγείτο σε μία μεγάλη πομπή που βάδιζε στην εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου, όπου ο καρδινάλιος της Λωρραίνης έψαλλε το «Δόξα Πατρί” ... Ειδικό νόμισμα, αναμνηστικό της σφαγής, τέθηκε τότε σε κυκλοφορία, και στο Βατικανό μέχρι σήμερα φιγουράρουν οι τρείς τοιχογραφίες του Βασάρι παριστάνοντας την εκτέλεση του ναυάρχου Κολινύ, το βασιλικό συμβούλιο σε σύσκεψη γιά την προμελέτη της σφαγής και τελικά την ίδια τη σφαγή. Ο πάπας Γρηγόριος έστειλε στον Κάρολο Θ’ το Χρυσό Ρόδο και τέσσερες μήνες μετά τη σφαγή ... άκουγε ικανοποιημένος το κήρυγμα ενός Γάλλου ιερωμένου ... που ανέφερε γιά την «ημέρα εκείνη την ξέχειλη από ευτυχία και χαρά όταν ο ‘Αγιος Πατέρας δέχθηκε τη χαρμόσυνη είδηση και προχώρησε με κάθε επισημότητα στην τελετή της απόδοσης ευγνωμοσύνης στο Θεό και στον Άγιο Λουδοβίκο.» (Henry White, The Massacre of St Bartholomew, Κεφ. 14, παραγ. 34.)TΠ88 323.1

To ίδιο κυρίαρχο πνεύμα που ενέπνευσε τα γεγονότα της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου, πρωτοστατούσε επίσης στις σκηνές της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Ιησούς Χριστός αποκαλέσθηκε αγύρτης και συνθηματικά τα πλήθη των απίστων κραύγαζαν στα συλλαλητήρια: «Κομματιάστε τον άθλιο, » εννοώντας το Χριστό. Προκλητική βλασφημία κατά του ουρανού και απαίσια διαφθορά βάδιζαν ζευγαρωμένες. Τα χαμερπέστερα υποκείμενα, τα κοινωνικά εκτρώματα της θηριωδίας και της διαστροφής, περιβάλλονταν με τις μεγαλύτερες τιμές. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις ο υπέρτατος σεβασμός αποδίδονταν στο Σατανά. Ο Ιησούς Χριστός, σαν εκπρόσωπος της αλήθειας, της αγνότητας και της αφίλαυτης αγάπης, ξανασταυρώνονταν.TΠ88 324.1

«Το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς και θέλει νικήσει αυτούς.» Η δύναμη του αθεϊσμού που κυβερνούσε τη Γαλλία την εποχή της Επανάστασης και του Κράτους του Τρόμου πραγματικά κήρυξε ένα τέτοιο αμείλικτο πόλεμο εναντίον του Θεού και του αγίου λόγου Του, που παρόμοιο δεν γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Η Εθνοσυνέλευση κατήργησε τη λατρεία της Θεότητας. Οι Γραφές συγκεντρώθηκαν και με κάθε δυνατή εκδήλωση δημοσίου χλευασμού, παραδόθηκαν στις φλόγες. Ο νόμος του Θεού ποδοπατήθηκε. Τα θεσπίσματα της Αγίας Γραφής ακυρώθηκαν. Η εβδομαδιαία ημέρα αργίας καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε με την κάθε δέκατη διαδοχική ημέρα, αφιερωμένη σε βλάσφημο γλεντοκόπι και ξεφάντωμα. Το βάπτισμα και η Θεία Κοινωνία απαγορεύθηκαν. Πινακίδες τοποθετημένες σε περίβλεπτες θέσεις στα νεκροταφεία ανήγγειλαν ότι ο θάνατος ήταν ο αιώνιος ύπνος.TΠ88 324.2

Τόσο πολύ απείχε ο φόβος του Θεού από την αρχή της σοφίας, ώστε κατέληξε να θεωρείται η αρχή της μωρίας. ‘Ολες οι θρησκευτικές εκδηλώσεις είχαν καταργηθεί από το νόμο. Η μόνη επιτετραμμένη τελετή ήταν ο γιορτασμός της ελευθερίας και της πατρίδας. «Ο συνταγματικός επίσκοπος του Παρισιού έπαιζε τον πρωτεύοντα ρόλο στην πιό ανήθικη και σκανδαλώδη κωμωδία που παίχθηκε ποτέ παρουσία εθνικής αντιπροσωπείας ... Εμφανίσθηκε έχοντας το προβάδισμα σε μία θεαματικότατη πομπή προκειμένου να ανακοινώσει στο Συνέδριο ότι η θρησκεία που τόσα χρόνια δίδαξε ήταν σε κάθε της λεπτομέρεια το αποκλειστικό αποκύημα της παπαδοκρατίας, χωρίς καμία απολύτως ιστορική βάση ή θρησκευτική αληθοφάνεια. Με την επισημότερη και ευκρινέστερη φρασεολογία αποκήρυξε τη Θεότητα στη λατρεία της οποίας είχε καθιερωθεί, αφιερώνοντας τώρα τον εαυτό του στην απότιση τιμής πρός την ελευθερία, την ισότητα, την τιμή και την ηθική. Κατέθεσε τότε πάνω στο τραπέζι τα διακριτικά του επισκοπικού του αξιώματος και δέχθηκε τον αδελφικό ασπασμό του Προέδρου της Συνέλευσης. Το ιεραρχικό αυτό παράδειγμα το μιμήθηκαν και άλλοι πολλοί αποστάτες κληρικοί.» (Βλέπε W. Scott, Τόμ. 1, κεφ.17.)TΠ88 324.3

« Και οι κατοικούντες επί της γής θέλουσι χαρή δι’ αυτούς και ευφρανθή και θέλουσι πέμψει δώρα πρός αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής.» Η άθεη Γαλλία είχε αναγκάσει την επικριτική φωνή των δύο μαρτύρων του Θεού να σιωπήσει. Ο λόγος της αλήθειας κείτονταν νεκρός στους δρόμους της και οι εχθροί των περιορισμών και των προσταγμάτων του θεϊκού νόμου πανηγύριζαν. Οι άνθρωποι χλεύαζαν δημόσια το Βασιλιά του ουρανού. Όπως οι ασεβείς του παρελθόντος, φώναζαν τώρα και αυτοί: «Πώς γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω;” (Ψαλμοί 73:11.)TΠ88 325.1

Με βλάσφημο θράσος που ξεπερνά σχεδόν τα όρια της φαντασίας, ένας παπάς της νέας τάξης περιφέρονταν κραυγάζοντας: «Θεέ αν στ’ αλήθεια υπάρχεις, εκδικήσου το προσβεβλημένο σου όνομα. Σε προκαλώ! Δεν σαλεύεις. Δεν τολμάς να εκτοξεύσεις τους κεραυνούς Σου. Μετά απ’ αυτό ποιός θα απομείνει που να πιστεύει ακόμη στην ύπαρξή Σου;» (Lacretell, History,> Τόμ. 11, σελ. 309. Sir Archibald Alison, History of Europe , Τόμ. 1, κεφ. 10.) Οποία πανομοιότυπη ηχώ της προκλητικής ερώτησης του Φαραώ: «Τις είναι ο Κύριος εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει; Δεν γνωρίζω τον Κύριον! »TΠ88 325.2

« Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. (Ψαλμοί 14:1.) Και ο Κύριος λέγει γιά τους διαστρεβλωτές αυτούς της αλήθειας: «Η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας.» (Β’ Τιμοθέου 3:9.) Έχοντας αποκηρύξει η Γαλλία τη λατρεία του αληθινού Θεού, «του Υψίστου και φοβερού του κατοικoύντος την αιωνιότητα,” δεν της χρειάσθηκε πολύς καιρός γιά να κατρακυλίσει στις χαμηλότερες βαθμίδες της πιο εξαχρειωμένης ειδωλολατρείας. Στο πρόσωπο μιάς ανήθικης γυναίκας καθιερώθηκε η λατρεία της Θεάς της Λογικής και μάλιστα κάτω από την αιγίδα του Εθνικού Αναπληρωματικού Κοινοβουλίου, της ανώτερης δηλαδή πολιτικής και νομοθετικής εξουσίας. Κατά την περιγραφή του ιστορικού, «ο παραλογισμός και η ασέβεια της ιδιαίτερης αυτής τελετής της εποχής εκείνης της παραφροσύνης δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε. Οι πόρτες της Συνέλευσης άνοιξαν διάπλατα μπροστά σε μία μπάντα μουσικών που την ακολουθούσαν τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου εν πομπή και παρατάξει, ψάλλοντας έναν ύμνο της ελευθερίας και συνοδεύοντας γιά αντικείμενο της μελλοντικής λατρείας τους, ένα γύναιο καλυμμένο με πέπλο και τιτλοφορούμενο η Θεά της Λογικής. Την έφεραν μέχρι το κιγκλίδωμα της Βουλής, όπου με κάθε επισημότητα της αφήρεσαν το πέπλο και την έβαλαν να καθήσει στα δεξιά του προέδρου. Τότε μόνο αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο γιά μία χορεύτρια της Όπερας ... Σ’ αυτό το υποκείμενο που εκπροσωπούσε τον αναπαραστατικότερο τύπο της λογικής που λάτρευαν, τα μέλη της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης απέδωσαν δημόσιες τιμές.»TΠ88 326.1

«Αυτή η βέβηλη και γελοία μασκαράτα έγινε της μόδας. Και η εγκαθίδρυση της Θεάς της Λογικής βρήκε αξιομίμητο παράδειγμα σε ολόκληρη τη χώρα, στα μέρη όπου οι πολίτες φιλοδοξούσαν να αποδειχθούν ισάξιοι των επιτευγμάτων της επανάστασης στον κολοφώνα της δόξας της.» (Scott, Τόμ. 1, κεφ. 17.)TΠ88 326.2

Ο δημόσιος ομιλητής που εισήγαγε τη λατρεία της Λογικής, απηύθυνε στους ακροατές του αυτά τα λόγια: «Νομοθέτες, ο φανατισμός υπεχώρησε μπροστά στη λογική. Τα θαμπωμένα μάτια του δεν μπόρεσαν να ανθέξουν τη θέα του εκτυφλωτικού φωτός. Σήμερα ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε κάτω από τους γοτθικούς αυτούς θόλους όπου γιά πρώτη φορά αντήχησε η αλήθεια. Εκεί οι Γάλλοι γιόρτασαν τη μόνη πραγματική λατρεία: τη λατρεία της Ελευθερίας και της Λογικής. Εκεί εκφράσαμε τις ευχές μας γιά την ευόδωση των όπλων της Λαϊκής Δημοκρατίας. Εκεί καταθέσαμε τα άψυχα είδωλα χάρη της Λογικής και τα ανταλλάξαμε με αυτό το γεμάτο σφρίγος και ζωή αριστούργημα της φύσης.» (Μ. A. Thiers, History of the French Revolution, Τόμ. 2, σελ. 370-371.)TΠ88 326.3

Όταν η θεά οδηγήθηκε μπροστά στη Συνέλευση, ο πρόεδρος την πήρε από το χέρι και, απευθυνόμενος στα μέλη του Συμβουλίου, είπε: «Θνητοί, σταματήστε πιά να τρέμετε μπροστά στις ανύπαρκτες φοβέρες ενός Θεού που είναι δημιούργημα των φόβων σας. Απ’ εδώ κι εμπρός μη αναγνωρίζετε άλλη θεότητα εκτός από τη Λογική. Σας παρουσιάζω τη μεγαλοπρεπέστερη και αυθεντικότερη απεικόνισή της. Αν σας χρειάζεται ένα είδωλο, φέρετε τις θυσίες σας μόνο σε τούτο εδώ ... Πέσε μπροστά στη σεπτή Σύγκλητο της Ελευθερίας, ώ πέπλο της Λογικής! ”TΠ88 327.1

«Τότε η θεά, αφού δέχθηκε τον ασπασμό του Προέδρου, τοποθετήθηκε πάνω σ’ ένα μεγαλοπρεπέστατο άρμα και οδηγήθηκε ανάμεσα από μία τεράστια ανθρωποθάλασσα στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων να καταλάβει τη θέση της Θεότητας. Εκεί, την ανέβασαν πάνω στην Αγία Τράπεζα, όπου δέχθηκε το προσκύνημα όλων των παρευρισκομένων.» (Alison, τόμ. 1, κεφ. 10.)TΠ88 327.2

Λίγο αργότερα, την τελετή αυτή διαδέχθηκε το δημόσιο κάψιμο της Αγίας Γραφής. Μία μέρα ο Λαϊκός Σύλλογος του Μουσείου ώρμησε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου κραυγάζοντας: «Ζήτω η Λογική! » Στην άκρη ενός κονταριού περιέφεραν τα μισοκαμμένα λείψανα ορισμένων βιβλίων, ανάμεσα σ’ αυτά τη Σύνοψη, τα προσευχητάρια, την Καινή και Παλαιά Διαθήκη που, κατά τα λόγια του αρχηγού, « εξιλεώθηκαν με τη φωτιά γιά όλες τις ανοησίες που ανάγκασαν το ανθρώπινο γένος να διαπράξει.» (Journal of Paris, 1793, Αριθ. 318 όπως αναφέρεται στο Buchez-Roux, Collection of Parliamentary History, Τόμ. 30, σελ. 200-201.)TΠ88 327.3

Ο παπισμός είχε εγκαινιάσει το έργο που συμπλήρωνε τώρα ο αθεϊσμός. Η πολιτική της Ρώμης είχε προετοιμάσει όλες τις κοινωνικές, θρησκευτικοπολιτικές συνθήκες που οδήγησαν τη Γαλλία στον κατήφορο της καταστροφής της. Ορισμένοι συγγραφείς, αναφερόμενοι στα φρικιαστικά γεγονότα της Επανάστασης, ρίχνουν όλη την ευθύνη γιά τα έκτροπα που διαπράχθηκαν, τόσο στο θρόνο όσο και στην εκκλησία. Σύμφωνα με τους όρους της δικαιοσύνης, την ευθύνη φέρνει αποκλειστικά η εκκλησία που είχε δηλητηριάσει τα πνεύματα των εστεμμένων κατά της Μεταρρύθμισης, παρουσιάζοντάς την σαν εχθρό του στέμματος και σαν διαλυτικό στοιχείο που μοιραία θα κατέστρεφε τη γαλήνη και την αρμονία του έθνους. Η μεγαλοφυḯα της Ρώμης ήταν εκείνη που είχε εμπνεύσει στο θρόνο τις πιό φρικαλέες ωμότητες και την πιό τυραννική καταδυνάστευση.TΠ88 328.1

Το πνεύμα της ελευθερίας πάντοτε συμβάδιζε με τη Γραφή. Οπουδήποτε το ευαγγέλιο γίνονταν δεκτό, τα πνεύματα των ανθρώπων αφυπνίζονταν. Άρχιζαν να ελευθερώνονται από τα δεσμά της άγνοιας, της κακίας και της δεισιδαιμονίας που τους κρατούσαν αλυσοδεμένους. Άρχιζαν να σκέπτονται και να φέρονται σαν λογικοί άνθρωποι. Αυτό το αντελήφθηκαν οι μονάρχες και φοβήθηκαν αξαιτίας του δεσποτισμoύ τους.TΠ88 328.2

Η Ρώμη δεν έχασε καιρό γιά να υποδαυλίσει τους φόβους τους. Το 1525 ο πάπας δήλωνε στον αντιβασιλιά της Γαλλίας: «Αυτή η μανία [δηλαδή ο Προτεσταντισμός] όχι μόνο θα επιφέρει τη σύγχυση και τον εξολοθρεμό της θρησκείας, αλλ’ ακόμη και κάθε εξουσίας, της αριστοκρατίας, του νόμου, των κοινωνικών διακρίσεων και αξιωμάτων.» (G.deFelice, History of Protestants of France, Τόμ. 1, κεφ. 2, παράγ. 8.) Λίγα χρόνια αργότερα, ο διπλωματικός εκπρόσωπος του πάπα ενημέρωνε το βασιλιά: « Μην εξαπατάσθε, Μεγαλειότατε. Οι Διαμαρτυρόμενοι θα ανατρέψουν κάθε πολιτικό όπως και κάθε θρησκευτικό καθεστώς ... Ο ίδιος κίνδυνος που απειλεί τον άμβωνα, απειλεί και το θρόνο ... Η δημιουργία μιάς νέας θρησκείας αναπόφευκτα θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος.» (D’Aubigné, History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin,Τόμ. 2, κεφ. 36.) Παράλληλα οι θεολόγοι απευθύνονταν στη λαϊκή προκατάληψη δηλώνοντας ότι ο Προτεσταντισμός «παρασύρει τους ανθρώπους σε νεωτερισμούς και σε τρέλλες. Στερεί το βασιλιά από την αφοσίωση των υπηκόων του και ερημώνει τόσο την εκκλησία όσο και το κράτος.» Με τέτοια μέσα η Ρώμη, κατόρθωσε να παρατάξει τη Γαλλία κατά της Μεταρρύθμισης. «Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του θρόνου, της υποστήριξης των ευγενών και της διατήρησης των νόμων, ξεσπάθωσε γιά πρώτη φορά στη Γαλλία η μάχαιρα του θρησκευτικού κατατρεγμού.» (Wylie, Τόμ. 13, κεφ. 4.)TΠ88 328.3

Οι πολιτικοί αρχηγοί της χώρας δεν μπόρεσαν δυστυχώς να προστατευθούν από τα αποτελέσματα της ολέθριας εκείνης διπλωματίας. Η διδασκαλία της Βίβλου θα είχε εμποτίσει τα πνεύματα και τις καρδιές των ανθρώπων με τις αρχές εκείνες της δικαιοσύνης, της εγκράτειας, της αλήθειας, της ισότητας και της φιλανθρωπίας που καταθέτουν το θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα της κρατικής ευημερίας. «Η δικαιοσύνη υψώνει το έθνος.» «Διότι ο θρόνος στερεώνεται μετά της δικαιοσύνης.» (Παροιμίες 14:34, 16:12.) «Το έργο της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα.» (Ησαΐας 32:17.) Όποιος υποτάσσεται στο θεϊκό νόμο θα υποταχθεί και οπωσδήποτε θα σεβασθεί και τους νόμους της πατρίδας του. Όποιος φοβάται το Θεό θα τιμήσει το βασιλιά με την εκπλήρωση όλων των δικαίων και νομίμων καθηκόντων του. Αλλά η άμοιρη Γαλλία απαγόρευσε τη Γραφή και κατέτρεξε τους μαθητές της. Από γενεά σε γενεά, άνθρωποι με ήθος και με χαρακτήρα, άνθρωποι με πνευματική οξύνοια και με ηθικό σθένος, οι οποίοι είχαν την τόλμη να ομολογήσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και τη στερεή απόφασή τους να υποφέρουν χάρη της αλήθειας, γιά γενεές ολόκληρες οι άνθρωποι αυτοί σαν σκλάβοι κωπηλατούσαν στις γαλέρες, γίνονταν παρανάλωμα της φωτιάς, ή σάπιζαν στις φυλακές. Μυριάδες άλλοι βρήκαν σωτηρία στον εκπατρισμό. Και η κατάσταση αυτή διήρκεσε διακόσια πενήντα χρόνια από την εμφάνιση της Μεταρρύθμισης.TΠ88 329.1

«Δεν υπήρχε σχεδόν γαλλική γενεά κατά το μακρόχρονο αυτό διάστημα που να μη παραστεί μάρτυρας στη φυγή των οπαδών του ευαγγελίου γιά να γλυτώσουν από την ξέφρενη καταδιωκτική μανία των εχθρών τους. Φεύγοντας οι άνθρωποι εκείνοι, έπαιρναν μαζύ τους την ευφυΐα τους, τις τέχνες τους, την εργατικότητά τους, την τάξη—στην τήρηση της οποίας κατά κανόνα διακρίνονταν—με αποτέλεσμα να πλουτίσουν με αυτά τις χώρες που τους πρόσφεραν άσυλο. Και όσο οι άλλες χώρες πλούτιζαν με τα ευλογημένα εκείνα χαρίσματα, τόσο η δική τους φτώχαινε χάνοντας όλα αυτά. Αν όλα τα εξοστρακισμένα αγαθά είχαν μείνει στη Γαλλία, αν στο διάστημα των τριακοσίων εκείνων ετών το εργατικό δαιμόνιο των εξoρίστων είχε καλλιεργήσει το έδαφός της, αν στα τριακόσια εκείνα χρόνια το καλαισθητικό τους τάλαντο έδινε την ώθηση στη βιομηχανία της, αν στα τριακόσια εκείνα χρόνια η δημιουργική ευφυΐα τους και οι γραμματικές τους γνώσεις πλούτιζαν τη λογοτεχνία της και ανέπτυσαν τις επιστήμες της, αν η σύνεσή τους κατηύθυνε τα συμβούλιά της και η ανδρεία τους μάχονταν τις μάχες της, αν η δικαιοσύνη τους υπαγόρευε τους νόμους της και τη θρησκεία της Γραφής, ευρύνοντας τη σκέψη και καθοδηγώντας τη συνείδηση του λαού της, ποιά δόξα θα στεφάνωνε τη Γαλλία σήμερα! Τι μεγάλη, πλούσια και ευτυχισμένη χώρα θα γίνονταν—παράδειγμα αξιομίμητο γιά όλα τα άλλα έθνη!TΠ88 330.1

«Αντί γι’ αυτό όμως, μία τυφλή και αμείλικτη αδιαλλαξία απέβαλε από το γαλλικό έδαφος κάθε κήρυκα της αρετής, κάθε προαγωγό της ευταξίας και ομαλότητας, κάθε έντιμο υπερασπιστή του θρόνου. Επιβάλλοντας σ’ αυτούς που θα είχαν καταστήσει την πατρίδα τους δόξα και τιμή του κόσμου να εκλέξουν ανάμεσα στο ικρίωμα και στην εξορία, έφθασαν τελικά στην ολοκληρωτική καταστροφή του έθνους. Δεν απέμειναν πιά άλλες συνειδήσεις γιά να παραβιασθούν, δεν απέμεινε θρησκεία να συρθεί στις φλόγες, δεν απέμεινε πατριωτισμός γιά να ξερριζωθεί.» (Wylie, Τόμ. 13, κεφ. 20.) Και το τρομερό αποτέλεσμα ήταν η επανάσταση με όλες της τις φρικαλεότητες.TΠ88 330.2

«Τη φυγή των Ουγενότων ακολούθησε μία περίοδος γενικής κατάρρευσης γιά τη Γαλλία. Ακμάζoυσες βιομηχανικές πόλεις απονεκρώθηκαν και γόνιμα καλλιεργήσιμα εδάφη ερημώθηκαν. Ο πνευματικός μαρασμός και το ηθικό ξεχαρβάλωμα διαδέχθηκαν μία εποχή πρωτάκουστης ανάπτυξης. Το Παρίσι κατάντησε ένα απέραντο φτωχοκομείο και υπολογίζεται ότι, με το ξέσπασμα της Επανάστασης, διακόσιες χιλιάδες άποροι φυτοζωούσαν, ζητιανεύοντας ελεημοσύνη από το χέρι του βασιλιά. Μόνο οι Ιησουḯτες άκμαζαν στο αποσαρθρωμένο έθνος, εξουσιάζοντας με απαίσια τυραννία εκκλησίες και σχολεία, κάτεργα και φυλακές.»TΠ88 331.1

Το ευαγγέλιο θα μπορούσε να προσφέρει στη Γαλλία τη λύση όλων εκείνων των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων που έφεραν σε άκρα αμηχανία τις διανοητικές κορυφές του κλήρου της, της μοναρχίας της και του νομοθετικού της σώματος και που βύθισαν τελικά το έθνος στην αναρχία και στη συμφορά. Αλλά κάτω από την κυριαρχία της Ρώμης, ο λαός είχε λησμονήσει εντελώς τα ευλογημένα μαθήματα της αυτοθυσίας και της αφίλαυτης αγάπης του Σωτήρα. Είχε αποξενωθεί από το πνεύμα της αυταπάρνησης γιά το καλό των άλλων. Κανένας δεν έλεγχε τους πλουσίους γιά την καταδυνάστευση των φτωχών, κανένας δεν βοηθούσε τους φτωχούς μέσα στη δουλική πανάθλια ύπαρξή τους. Η φιλαυτία των πλουσίων και των ισχυρών παρουσιάζονταν διαρκώς πιό προκλητική και πιό καταπιεστική. Ολόκληρους αιώνες η απληστία και η ασωτία των αριστοκρατών επέβαλε σε καταδυναστευτική αγγαρεία τους φτωχούς χωρικούς. Οι πλούσιοι αδικούσαν τους φτωχούς και οι φτωχοί μισούσαν τους πλούσιους.TΠ88 331.2

Στις περισσότερες γαλλικές επαρχίες γαιοκτήμονες ήταν οι ευγενείς, ενώ οι εργατικές τάξεις ήταν μόνο ενοικιαστές και βρίσκονταν στο έλεος των εκάστοτε δεσποτών, αναγκασμένες να υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στις παράλογες απαιτήσεις τους. Το βάρος της συντήρησης της εκκλησίας και του κράτους έπεφτε μόνο πάνω στη μεσαία αστική τάξη και στις κατώτερες λαϊκές μάζες που φορολογούνταν άγρια, τόσο από τις πολιτικές όσο και από τις εκκλησιαστικές αρχές. «Η ευχαρίστηση των ευγενών θεωρείτο ανώτατος θεσμός. Οι αγρότες και οι χωρικοί μπορεί να πέθαιναν της πείνας αυτό δεν ενδιέφερε τους δυνάστες τους ... Ο λαός ήταν υποχρεωμένος πάνω απ’ όλα να ενδιαφέρεται γιά τα αποκλειστικά συμφέροντα των γαιοκτημόνων. Η εργασία του αγρότη δεν είχε σταματημό, ούτε η μιζέρια καλυτέρευση. Τα παράπονά τους, αν τολμούσαν ποτέ να παραπονεθούν, αντιμετωπίζονταν με εξοργιστική περιφρόνηση. Στα δικαστήρια το δίκαιο ήταν πάντοτε με το μέρος της αριστοκρατίας και κατά της αγροτιάς. Οι δωροδοκίες των δικαστών είχαν αφήσει εποχή, ενώ τα αλλόκοτα καπρίτσια των ευγενών ικανοποιούνταν από το νόμο ενός κυκεωνικού συστήματος γενικής διαφθοράς. Από τους φόρους που απομυζούσαν από τις καταδυναστευόμενες τάξεις, από το ένα μέρος οι αστικοί και από το άλλο οι εκκλησιαστικοί μεγιστάνες, ούτε οι μισοί δεν έφθαναν μέχρι τα βασιλικά ή τα εκκλησιαστικά θησαυροφυλάκια. Οι υπόλοιποι υπεξαιρούμενοι, κατασπαταλoύνταν στην ασωτεία. Και εκείνοι που μ’ αυτό τον τρόπο έφερναν τους συμπατριώτες τους στην οικονομική εξαθλίωση ήταν οι ίδιοι απαλλαγμένοι από την πληρωμή φόρων ή δασμών. Τόσο από το νόμο όσο και από κληρονομική συνήθεια, όλα τα κρατικά αξιώματα προορίζονταν γι’ αυτούς. Οι ευνοούμενες τάξεις αριθμούσαν εκατόν πενήντα χιλιάδες, γιά την ικανοποίηση των οποίων εκατομμύρια συμπατριωτών τους ήταν καταδικασμένα σε μία απελπιστική και εξευτελιστική ζωή.TΠ88 332.1

Η αυλή είχε επιδοθεί στην πολυτέλεια και στην ακολασία. Δεν υπήρχε εμπιστοσύνη ανάμεσα στη διοίκηση και στο διοικούμενο λαό ο οποίος έβλεπε με καχύποπτο μάτι κάθε νέο θέσπισμα κυβερνητικό σαν ραδιούργο και εγωκεντρικό. Πάνω από μισό αιώνα πρίν εκραγεί η επανάσταση, το θρόνο κατείχε ο Λουδοβίκος ΙΕ’ που και γιά κείνους ακόμη τους χαλεπούς καιρούς ήταν γνωστός σαν νωθρός, επιπόλαιος και φιλήδονος μονάρχης. Με διεφθαρμένη και απάνθρωπη αριστοκρατία, με καταφρονεμένη και αμόρφωτη φτωχολογιά, με τα οικονομικά του κράτους σε αξιοθρήνητη κατάσταση και με το λαό σπρωγμένο σε ολοσχερή απόγνωση, δεν χρειάζονταν να είναι κανείς προφήτης γιά να προβλέψει την επερχόμενη καταστροφή. Στις προειδοποιητικές ενημερώσεις των συμβούλων του, ο βασιλιάς συνήθιζε να απαντάει: « Πρασπαθείστε να συγκρατήσετε την κατάσταση όσο εγώ βρίσκομαι στη ζωή. Μετά το θάνατό μου ας γίνει ότι θέλει.» Άδικα του γίνονταν οι συστάσεις γιά την ανάγκη κυβερνητικών τροποποιήσεων. Το κακό το έβλεπε, αλλά δεν είχε ούτε την τόλμη ούτε τη δύναμη να το αναχαιτίσει. Η καταστροφή που περίμενε τη Γαλλία είχε ακριβέστατα απεικονισθεί με την αδιάφορη και εγωïστική απάντησή του: «Μετά από μένα ο κατακλυσμός! ”TΠ88 332.2

Εκμεταλλευόμενη τη ζηλοφθονία μεταξύ μοναρχών και ηγετικών στελεχών, η Ρώμη τους είχε επηρεάσει να κρατήσουν το λαό σε κατάσταση δουλείας, ξέροντας καλά ότι αυτό θα κατέληγε στην εξασθένηση του κρατικού μηχανισμού και αποβλέποντας να σύρει ηγεσία και λαό στην αιχμαλωσία της. Με τη διορατική πολιτική της είχε διαισθανθεί ότι γιά να επιτύχει η υποδούλωση ενός λαού, έπρεπε πρώτα να οδηγηθεί αυτός στην ψυχική σκλαβιά και ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος γιά να εμποδισθεί η αποτίναξη της σκλαβιάς ήταν να καταστεί ανίκανος ο λαός να ζήσει ελεύθερος. Γι’ αυτό και το ηθικό κατρακύλισμα που ακολούθησε την πολιτική της αυτή ήταν χίλιες φορές χειρότερο από τις φυσικές κακώσεις που συνείθιζε να επιβάλει. Στερημένος από τη Γραφή, εκτεθειμένος στα διδάγματα της αδιαλλαξίας και του εγωïσμού, ο λαός πλακώθηκε από την άγνοια και τη δεισιδαιμονία, και βουτύχθηκε στην κακία σε σημείο που κατήντησε τελείως ανίκανος να αυτοκυβερνηθεί.TΠ88 333.1

Τα απώτερα αποτελέσματα όμως της πολιτικής εκείνης ήταν εντελώς αντίθετα από ότι η Ρώμη είχε βάλει κατά νού. Αντί να κατακρατήσει τα πλήθη σε τυφλή υποταγή στα θεσπίσματά της, το έργο της κατέληξε στο να τους κάνει άθεους και επαναστάτες. Τη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία την απεχθάνονταν σαν παπαδοκρατεία. Τον κλήρο τον θεώρησαν συνένοχο γιά την καταδυνάστευσή τους. Ο μόνος θεός που γνώριζαν ήταν ο θεός της Ρώμης. Η μόνη θρησκεία που ήξεραν ήταν η διδασκαλία της. Γι’ αυτό και έβλεπαν την απληστία και την αγριότητά της σαν φυσιολογικούς καρπούς της Γραφής και δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτε γι’ αυτή.TΠ88 334.1

Η Ρώμη είχε παραποιήσει το χαρακτήρα του Θεού και διαστρέψει τις απαιτήσεις Του και τώρα οι άνθρωποι απέρριπταν και τη Γραφή και το Συγγραφέα της μαζύ. Είχε απαιτήσει τυφλή εμπιστοσύνη στις διδαχές της, με την πρόφαση ότι αυτές φέρουν την επιδοκιμαστική σφραγίδα της Αγίας Γραφής. Αντιδρώντας ο Βολταίρος και οι ομοϊδεάτες του, παραμέρισαν τελείως το λόγο του Θεού, σκορπίζοντας παντού το δηλητήριο του αθεϊσμού. Η Ρώμη είχε κατατυραννήσει το λαό κάτω από το σιδηρό της πέλμα. Και τώρα ο όχλος, εξαχρειωμένος και αποκτηνωμένος, αποσκιρτώντας από την τυραννία της, δεν γνώριζε κανένα συγκρατημό. Εξοργισμένος από τη φαντασμαγορική αυταπάτη στην οποία τόσα χρόνια είχαν αποτίσει φόρο τιμής, απέρριψαν το ψέμμα μαζύ με την αλήθεια. Και συγχέοντας την ακολασία με την ελευθερία πανηγύριζαν, σκλάβοι τώρα της διαφθοράς, μέσα στην υποτιθέμενη ανεξαρτησία τους.TΠ88 334.2

Στην αρχή της Επανάστασης, ο βασιλιάς είχε παραχωρήσει στο λαό το δικαίωμα να εκπροσωπείται στη Συνέλευση σε ποσοστό μεγαλύτερο από το ποσοστό των ευγενών και του κλήρου συνδυασμένο. Αυτό σήμαινε ότι στην πλάστιγγα η δύναμη έκλινε με το μέρος τους. Αλλά δεν ήταν σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν με σύνεση και μετριοπάθεια. Ανυπομονώντας να αποκατασταθούν γιά τα δεινά που υπέστησαν, αποφάσισαν να αναλάβουν την αναδιοργάνωση της κοινωνίας. Ένας φρικαλέος συρφετός με την πικρία των μακροχρονίων αδικημάτων στην ψυχή, ήταν αποφασισμένος να ανατρέψει από θεμέλια την κατάσταση της μιζέριας που κατήντησε αφόρητη και να εκδικηθεί εκείνους που θεωρούσε υπαίτιους γιά τα δεινοπαθήματά του. Οι καταδυναστευόμενοι έθεσαν σε εφαρμογή τα μαθήματα που διδάχθηκαν τα χρόνια της τυραννίας τους και μεταβλήθηκαν σε καταδυνάστες των καταδυναστών τους.TΠ88 334.3

Η δυστυχισμένη Γαλλία θέριζε τώρα σε αίμα το σπόρο που είχε σπείρει. Φοβερά ήταν τα αποτελέσματα της υποταγής της στη διοικητική δύναμη της Ρώμης. Στο ίδιο μέρος όπου η Γαλλία είχε στήσει κατά σύσταση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τον πρώτο μαρτυρικό βωμό στην αρχή της Μεταρρύθμισης, έστηνε τώρα η Επανάσταση την πρώτη λαιμητόμο. Στο ίδιο σημείο όπου οι πρώτοι μάρτυρες της Διαμαρτυρόμενης πίστης παραδόθηκαν στις φλόγες το δέκατο έκτο αιώνα, καρατομήθηκαν τα πρώτα θύματα της Επανάστασης το δέκατο όγδοο αιώνα. Αποκρούοντας το ευαγγέλιο που θα της έφερνε την ευημερία, η Γαλλία άνοιγε διάπλατα τις πύλες στην απιστία και στον όλεθρο. Με την απόρριψη των περιορισμών του νόμου του Θεού, τα ανθρώπινα θεσπίσματα αποδείχθηκαν ανήμπορα να συγκρατήσουν το φουσκωμένο κύμα των ανθρωπίνων παθών και η χώρα καταποντίσθηκε μέσα στην αγριεμμένη θάλασσα της ανταρσίας και της αναρχίας. Ο πόλεμος κατά της Γραφής εγκαινίασε μία περίοδο που αναφέρεται στην παγκόσμια ιστορία σαν το Κράτος του Τρόμου. Η γαλήνη και η ευτυχία εξοστρακίσθηκαν από τα σπίτια και από τις καρδιές των ανθρώπων. Κανένας δεν ήταν ασφαλής. Αυτοί που τη μιά μέρα θριάμβευαν, την επόμενη έπεφταν σε δυσμένεια και καταδικάζονταν σε θάνατο. Η βία και η ακολασία βασίλευαν παντού.TΠ88 335.1

Βασιλιάς, κλήρος και ευγενείς βρέθηκαν αναγκασμένοι να υποκύψουν στη θηριωδία ενός ξεσηκωμένου όχλου, παραδομένου στη φρενίτιδα. Ο αποκεφαλισμός του βασιλιά άναψε μόνο μέσα τους βαθύτερη τη δίψα γιά εκδίκηση • ώστε εκείνοι που είχαν ψηφίσει το θάνατό του, τον ακολουθούσαν σε λίγο οι ίδιοι στο ικρίωμα. Διατάχθηκε γενική σφαγή όλων όσοι θεωρούνταν ύποπτοι γιά το σκοπό της Επανάστασης. Οι φυλακές ξεχείλισαν φθάνοντας κάποτε τις διακόσιες χιλιάδες κρατουμένους. Στις επαρχιακές πόλεις οι σκηνές της φρίκης ήταν στην ημερησία διάταξη. Το ένα επαναστατικό κόμμα ξεσηκώθηκε κατά του άλλου και η Γαλλία μεταβλήθηκε σ’ ένα απέραντο πεδίο μάχης των αντιφρονούντων μαζών που αφέθηκαν έρμαια στα ασυγκράτητα πάθη τους. «Στο Παρίσι η μία εξέγερση διαδέχονταν την άλλη και οι αστοί διαιρέθηκαν σ’ ένα κυκεώνα από κομματικές φατρίες που δεν φαίνονταν να καταφέρνουν τίποτε άλλο εκτός από την αλληλοεξόντωση.» Και γιά να ολοκληρωθεί η γενική μιζέρια, η Γαλλία βρέθηκε μπλεγμένη σ’ ένα μακροχρόνιο, εξολοθρευτικό πόλεμο με τις μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις. «Η χώρα βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, ο στρατός έντονα διαμαρτύρονταν γιά τα καθυστερημένα μισθολόγια, οι Παρισινοί λιμοκτονούσαν, οι επαρχίες ερημώνονταν από τους ληστές και λίγο έλλειψε ο πολιτισμός να καταποθεί ολότελα από την αναρχία και την ακολασία.TΠ88 335.2

Ο λαός αρίστευσε στα μαθήματα της θηριωδίας και των βασανιστηρίων που με τόση επιμέλεια του είχε διδάξει η Ρώμη. Η ημέρα της ανταπόδοσης είχε φθάσει. Τώρα δεν ήταν πιά οι οπαδοί του Χριστού που ρίχνονταν στις φυλακές ή σέρνονταν στις φλόγες. Αυτοί είχαν από πολύ καιρό εξοντωθεί ή αναγκασθεί να πάρουν το δρόμο της εξορίας. «Το παράδειγμα του διωγμού, που επί τόσους αιώνες υπέδειξε ο γαλλικός κλήρος, είχε τώρα στραφεί εναντίον του με πρωτοφανή μανία. Τα ικριώματα είχαν βαφεί κατακόκκινα από το αίμα των ιερωμένων. Οι φυλακές και τα κάτεργα, ξέχειλα άλλοτε από Ουγενότους, ήταν τώρα ασφυκτικά γεμάτα από τους πρώην διώκτες τους. Αλυσοδεμένος στο σκαμνί και τραβώντας το κουπί, ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος γεύονταν τώρα όλα εκείνα τα δεινοπαθήματα που η εκκλησία του, μη γνωρίζοντας περιορισμούς, είχε επιβάλει στους άκακσυς αιρετικούς. ”TΠ88 336.1

«Ήρθαν τότε και οι μέρες εκείνες όπου ο βαρβαρότερος κώδικας εφαρμόσθηκε από το βαρβαρότερο δικαστικό σώμα, όταν κανείς δεν τολμούσε να χαιρετίσει το γείτονά του ή να κάνει την προσευχή του ... χωρίς να κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί γιά έγκλημα πρώτου βαθμού όταν κατάσκοποι καραδοκούσαν σε κάθε γωνιά όταν η γκιγιοτίνα βρίσκονταν στη φούργια της κάθε πρωί όταν οι φυλακές ασφυκτιούσαν ξεχειλίζοντας σαν σκλαβοκάραβα • όταν οι υπόνομοι άφριζαν από το ανθρώπινο αίμα κυλώντας το στο Σηκουάνα ... Όταν, ενώ οι κατάμεστες κλούβες των θυμάτων σέρνονταν στους δρόμους του Παρισιού πρός το μακάβριο τόπο της εκτέλεσης, σε άλλα μέρη οι τοπικοί διοικητές, οι εξουσιοδοτημένοι από την ανώτατη επιτροπή, ξεφάντωναν με τέτοια οργιαστική θηριωδία που και αυτή ακόμη η πρωτεύουσα δεν είχε ξαναδεί. Όταν στη μηχανή του χάρου, το κοφτερό λεπίδι αποδείχθηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στην καταπληκτική βιασύνη των περιστάσεων, ατέλειωτες τότε ομάδες καταδίκων περίμεναν τη σειρά τους να θερισθούν με τα πολυβόλα. Τρύπες ανοίγονταν στον πάτο από τις κατάμεστες με μελλοθάνατους βάρκες, (επισπεύδοντας τον ομαδικό πνιγμό τους). Η Λυών μεταβλήθηκε σε έρημο. Στο Αρράς ούτε και αυτή η ωμή ευσπλαχνία της άμεσης θανάτωσης δεν δείχνονταν στους φυλακισμένους. Σε όλο το μήκος του ποταμού Λουάρ, από την πόλη του Σωμύρ μέχρι την ακτή της θάλασσας, σμήνη ατέλειωτα από κοράκια και γυπαετούς ευωχούνταν με τις σάρκες των γυμνών πτωμάτων σφιχταγκαλιασμένων σε φρικιαστικά συμπλέγματα. Η αγριότητα δεν σεβάσθηκε ούτε φύλο, ούτε ηλικία. Ο αριθμός νεαρών εφήβων, αγοριών και κοριτσιών κάτω των δεκαεπτά ετών που εκτελέσθηκαν από την αποτρόπαια εκείνη κυβέρνηση ανέρχεται σε εκατοντάδες. Βρέφη, αποσπασμένα από τα στήθη των μανάδων τους, πετιώταν από τη μία μεριά στην άλλη στα διόδια των Ιακωβίνων. Στο βραχύ διάστημα μιάς δεκαετηρίδας, αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων εξοντώθηκαν.TΠ88 336.2

Όλα εξελίχθηκαν σύμφωνα με την επιθυμία και τα μακρόχρονα προμελετημένα σχέδια του Σατανά γιά την επιτυχία του σκοπού. Από το άλφα ως το ωμέγα, η τακτική του είναι η εξαπάτηση, και ο αντικειμενικός σκοπός του η συμφορά και η εξαθλίωση του ανθρώπινου γένους. Προσπαθεί να παραμορφώσει και να παραποιήσει το τεχνούργημα της θεϊκής δημιουργίας, να καταστρέφει τις καλοκάγαθες και γεμάτες αγάπη προθέσεις της Θεότητας και να προκαλέσει πόνο και λύπη στον ουρανό. Και τότε, με απατηλά τεχνάσματα, τυφλώνει τη σκέψη των ανθρώπων, τους κάνει να ρίχνουν την ευθύνη του δικού του έργου στο Θεό σαν όλη αυτή η δυστυχία να ήταν το αποτέλεσμα του σχεδίου του Δημιουργού. Έτσι και αυτούς που, αφού έχουν εξαχρειωθεί και αποκτηνωθεί κάτω από την απάνθρωπη δύναμή του, αποκτούν κάποτε την ελευθερία τους, τους παρακινεί να προβούν σε ακατανόμαστες φρικαλεότητες. Kαι η εικόνα της αχαλίνωτης ακολασίας παρουσιάζεται τότε από τους τυράννους και καταδυνάστες σαν το φυσικό αποτέλεσμα της ελευθερίας.TΠ88 337.1

Αν τύχει και αποκαλυφθεί η μία του απάτη, ο Σατανάς ετοιμάζει την επόμενη φορώντας της διαφορετικά το προσωπείο και τα πλήθη τη δέχονται με την ίδια προθυμία όπως και την προηγούμενη. Όταν στα μάτια του λαού αποκαλύφθηκε η εξαπάτηση του παπισμού και ο Σατανάς δεν μπορούσε πιά να χρησιμοποιήσει τον ίδιο αυτόν πράκτορα γιά να παρασύρει τα πλήθη στην παράβαση του θεϊκού νόμου, τους έκανε να θεωρούν γενικά τη θρησκεία σαν τσαρλατανισμό και τη Γραφή σαν μύθο. Και αφού απέρριψαν κάθε θεϊκή διάταξη, οι άνθρωποι παραδόθηκαν τότε στην πιό αχαλίνωτη παρανομία.TΠ88 338.1

Το μοιραίο λάθος που προκάλεσε όλη αυτή την τραγωδία των κατοίκων της Γαλλίας ήταν η άγνοια μιάς πολύ σημαντικής αλήθειας: ότι η πραγματική ελευθερία προέρχεται από τα προστάγματα του νόμου του Θεού. «Είθε να ήκουες τα προστάγματά Μου! τότε η ειρήνη σου ήθελεν είσθαι ως ποταμός, και η δικαιοσύνη σου ως κύματα θαλάσσης.» «Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει Κύριος.» (Ησαΐας 48:18, 22.) «Όστις όμως ακούει Εμού, θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία • και θέλει ησυχάζει, μη φοβούμενος κακόν.» (Παροιμίες 1:33.)TΠ88 338.2

Οι άθεοι, οι άπιστοι και οι αποστάτες κατακρίνουν το νόμο του Θεού και αντιτάσσονται σ’ αυτόν. Τα αποτελέσματα της στάσης τους αυτής όμως αποδεικνύουν ότι η ευημερία του ανθρώπου εξαρτάται από την υπακοή του στα θεϊκά διατάγματα. Όσοι δεν μελετούν το μάθημα αυτό μέσα από το βιβλίο του Θεού, δεν έχουν παρά να το μελετήσουν στα βιβλία της ιστορίας των εθνών.TΠ88 338.3

Όταν ο Σατανάς επεδίωξε μέσο της Ρωμαϊκής εκκλησίας να αποτραβήξει τους ανθρώπους από την υπακοή του Θεού, το όργανο που μεταχειρίσθηκε ήταν τόσο συγκαλυμμένο και ο σκοπός του τόσο καλά κρυμμένος, ώστε η εξαθλίωση και η δυστυχία που επηκολούθησαν δεν αναγνωρίσθηκαν σαν αποτελέσματα της παρακοής. Στη δύναμή του αντιπαράστεκε μέχρι τότε το έργο του Πνεύματος του Θεού, έτσι που οι προθέσεις του (του Σατανά), δεν αφέθηκαν να φθάσουν στην πλήρη καρποφορία τους. Οι άνθρωποι δεν συσχέτισαν την αιτία με το αποτέλεσμα ώστε να ανακαλύψουν την πηγή της συμφοράς τους. Με τη Γαλλική Επανάσταση όμως, ο νόμος του Θεού παραμερίσθηκε απροκάλυπτα από την Εθνική Συνέλευση. Και με το Κράτος του Τρόμου που επηκολούθησε, όλοι μπόρεσαν να ιδούν τη σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα.TΠ88 339.1

Όταν η Γαλλία αρνήθηκε δημόσια το Θεό και απέρριψε τη Γραφή, πονηροί άνθρωποι και πνεύματα του σκότους, θριαμβολογούσαν ότι έφθασαν τελικά στον από πολλά χρόνια επιζητoύμενο σκοπό: ένα κράτος δηλαδή απαλλαγμένο από τους περιορισμούς του θεϊκού νόμου. « Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» (Εκκλησιαστής 8:11.) Η παράβαση όμως ενός ορθού και δικαίου νόμου αναπόφευκτα θα καταλήξει στη δυστυχία και στην καταστροφή. Αν και συχνά συμβαίνει η τιμωρία να μην ακολουθεί αμέσως την παράβαση, δεν έπεται μ’ αυτό ότι η κακεντρέχεια των ανθρώπων δεν θα καταλήξει οπωσδήποτε στην απώτερη καταστροφή τους. Ολόκληροι αιώνες αποστασίας και εγκληματικότητας καταστάλαζαν στο ποτήρι την οργή γιά την ημέρα της ανταπόδοσης. Και όταν το ποτήρι της ανομίας ξεχείλισε, οι καταφρονητές του Θεού διαπίστωσαν πολύ αργά πόσο τρομερό είναι να εξαντλήσει κανείς τη θεϊκή υπομονή. Το προστατευτικό Πνεύμα του Θεού που περιορίζει την καταστρεπτική δύναμη του Σατανά αποσύρθηκε κατά μέγα μέρος και το πεδίο δράσης έμεινε ελεύθερο γιά κείνον του οποίου η μόνη ευχαρίστηση είναι η εξαθλίωση του ανθρώπου. Όσοι διάλεξαν το δρόμο της ανταρσίας αφέθηκαν να θερίσουν ανενόχλητα τους καρπούς της, μέχρις ότου η χώρα πλημμύρισε από εγκλήματα τέτοια που η ανθρώπινη πέννα αδυνατεί να περιγράψει. Από τις ρημαγμένες επαρχίες και τις κατεστραμμένες αστικές περιοχές, μία τρομακτική φωνή υψώνονταν—μία σπαραξικάρδια φωνή αγωνίας και πένθους. Η Γαλλία σείονταν σαν από σεισμό. Θρησκεία, νομοθεσία, δημόσια τάξη, οικογένεια, κράτος και εκκλησία όλα γκρεμίσθηκαν από θεμέλια από το βέβηλο χέρι που είχε υψωθεί κατά του νόμου του Θεού. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται πολύ σωστά με τα ακόλουθα λόγια του Εκκλησιαστή: «Ο ασεβής θέλει πέσει διά της ασεβείας αυτού.» «Αν και ο αμαρτωλός πράττη κακόν εκατoντάκις και μακροημερεύει, εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβουμένoυς τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου Αυτού. Εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν.» (Παροιμίες 11:5, Εκκλησιαστής 8:12-13.) «Διότι εμίσησαν την γνώσιν, και τον φόβον του Κυρίου δεν έκλεξαν δια τούτο θέλουσι φάγει από των καρπών της οδού αυτών και θέλουσι χορτασθεί από των κακοβουλιών αυτών.» (Παροιμίες 1:29, 31.)TΠ88 339.2

Αν και τραυματισμένοι από τη βλάσφημη δύναμη—από «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου,»—οι δύο πιστοί μάρτυρες του Θεού δεν θα έμεναν γιά πολύ στη σιγή. «Και μετά τας τρείς ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.» (Αποκάλυψη 11:11.) Το απαγορευτικό διάταγμα κατά της χριστιανικής θρησκείας και της Αγίας Γραφής είχε ψηφισθεί από την Εθνοσυνέλευση το 1793. Τριάμισυ χρόνια αργότερα το ίδιο νομοθετικό σώμα ακύρωνε τα προηγούμενα διατάγματα και υιοθετούσε την πολιτική της ελεύθερης κυκλοφορίας των Αγίων Γραφών. Ο κόσμος φρικίασε μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που επηκολούθησε την απόρριψη των θεϊκών χρησμών και οι άνθρωποι αναγνώρισαν την ανάγκη της πίστης στο Θεό και στο λόγο Του σαν βάση της αρετής και της ηθικής. Ο Κύριος λέγει: «Τίνα ωνείδισας και εβλασφήμησας; και κατά τίνος ύψωσας φωνήν και εσήκωσας υψηλά τους οφθαλμούς σου; κατά του Αγίου του Ισραήλ.» (Ησαḯας 37:23.) « Διά τούτο, ιδού, θέλω κάμει αυτούς ταύτην την φοράν να γνωρίσωσι, θέλω κάμει αυτούς να γνωρίσωσι την χείρα Μου και την δύναμίν Μου, και θέλουσι γνωρίσει ότι το όνομά Μου είναι Κύριος.» (Ιερεμίας 16:21.)TΠ88 340.1

Αναφερόμενος στους δύο μάρτυρες ο προφήτης συνεχίζει: «Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν πρός αυτούς. Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.» (Αποκάλυψη 11:12.) Αφότου η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο κατά των δύο μαρτύρων του Θεού, αυτοί περιβλήθηκαν με δόξα τέτοια που δεν είχαν ποτέ γνωρίσει μέχρι τότε. Το 1804 ιδρύθηκε η Βρεττανική και Ξένη Βιβλική Εταιρεία. Ακολούθησαν άλλες παρόμοιες οργανώσεις με πολλά υποκαταστήματα σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Το 1816 ιδρύθηκε η Αμερικανική Βιβλική Εταιρεία. Την εποχή που συστήθηκε η Βρεττανική Βιβλική Εταιρεία, η Γραφή κυκλοφορούσε τυπωμένη σε πενήντα διαφορετικές γλώσσες. Από τότε έχει μεταφρασθεί σε εκατοντάδες περισσότερες γλώσσες και διαλέκτους.TΠ88 341.1

Πενήντα χρόνια πρίν από το 1792, ελάχιστη προσοχή είχε δοθεί στο ξένο ιεραποστολικό έργο. Καμία καινούργια οργάνωση δεν είχε σχηματισθεί και ελάχιστες εκκλησίες κατέβαλαν προσπάθειες γιά τη διάδοση του Χριστιανισμού στις ειδωλολατρικές χώρες. Αλλά μία σημαντική μεταβολή παρατηρήθηκε πρός το τέλος του δεκάτου ογδόου αιώνα. Απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα του ορθολογισμού, οι άνθρωποι αναγνώρισαν την ανάγκη της θεϊκής αποκάλυψης και της έμπρακτης θρησκείας. Από την εποχή αυτή και πέρα το έργο των ξένων ιεραποστολικών αγρών γνώρισε καταπληκτική πρόοδο.TΠ88 341.2

Η τελειοποίηση της τυπογραφίας έδωσε μεγάλη ώθηση στην κυκλοφορία της Γραφής. Η συνεχής καλυτέρευση των μέσων επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων χωρών, η εξάληψη των παλιών φραγμών της προκατάληψης και της εθνικής αποκλειστικότητας, καθώς και η απώλεια πολιτικής δύναμης του Ρωμαίου ποντίφηκα, προετοίμασαν το δρόμο γιά τη διάδοση του λόγου του Θεού. Χρόνια τώρα η Γραφή πωλείται ελεύθερα στους δρόμους της Ρώμης και έχει πιά φθάσει σε όλα τα άκρα της οικουμένης.TΠ88 342.1

Ο άθεος Βολταίρος καυχησιολογώντας είπε κάποτε: « Βαρέθηκα να ακούω διαρκώς ότι δώδεκα άνθρωποι εδραίωσαν τη Χριστιανική θρησκεία. Εγώ θα αποδείξω ότι ένας μόνο άνθρωπος φθάνει γιά να την ανατρέψει.» Γενεές ολόκληρες πέρασαν από το θάνατο του Βολταίρσυ. Εκατομμύρια απίστων τάχθηκαν στο πλευρό του στον πόλεμο κατά της Γραφής. Όχι όμως μόνο δεν καταστράφηκε αυτή, αλλά εκεί όπου υπήρχαν εκατό Γραφές την εποχή του Βολταίρoυ, σήμερα υπάρχουν δέκα, μπορεί και εκατό χιλιάδες αντίτυπα του λόγου του Θεού. Σύμφωνα με τα λόγια ενός πρωτεργάτη της Μεταρρύθμισης, «η Γραφή είναι ένα αμόνι που πάνω του φαγώθηκαν χτυπώντας πολλά σφυριά.» Και κατά τα λόγια του Κυρίου, « Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθεί και πάσαν γλώσσαν ήτις θέλει κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει.» (Ησαΐας 54:17.)TΠ88 342.2

«Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.» (Ησαḯας 40:8.) «Αληθιναί πάσαι αι εντολαί Αυτού. Εστερεωμέναι εις τον αιώνα του αιώνος. Πεποιημέναι εν αληθεία και ευθύτητι.» (Ψαλμοί 111:7-8.) Οτιδήποτε οικοδομείται πάνω στην εξουσία του ανθρώπου θα ανατραπεί. Αλλ’ ότι στερεώνεται πάνω στο βράχο του αμετάθετου λόγου του Θεού, θα παραμείνει ασάλευτο γιά πάντα.TΠ88 342.3