“Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi” — Mateusza 6,19

Skarb gromadzony na ziemi jest nietrwały. Złodzieje podkopują i kradną dobra, niszczy je mól i rdza, trawi ogień, burzy wichura. A “[...] gdzie jest skarb twój — tam będzie i serce twoje”. Mateusza 6,21. Zgromadzony na ziemi skarb całkowicie pochłania umysł, wypierając z niego sprawy niebieskie.NNJ 81.1

Współcześni Jezusowi Żydzi byli zniewoleni miłością do pieniądza, miejsce Boga i religii w ich duszy zajmowała przyziemność. Tak samo jest dzisiaj. Żądza bogactwa tak bardzo urzeka i fascynuje, że ogarnięci nią ludzie tracą szlachetność, ich charaktery ulegają deprawacji, człowieczeństwo — wypaczeniu, a w końcu całkowicie pogrążają się w zatraceniu. Szatan zapewnia całe mnóstwo trosk, kłopotów i wyczerpującej pracy, a ziemski skarb, z takim trudem gromadzony przez człowieka, przemija.NNJ 81.2

Jezus powiedział: “[...] gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój — tam będzie i serce twoje”. Mateusza 6,20-21.NNJ 81.3

Jezus każe “gromadzić sobie skarby w niebie”. Dbanie o bogactwa niebieskie leży w naszym własnym interesie. Ze wszystkiego, co posiadamy, tylko one naprawdę do nas należą. Zgromadzony w niebie skarb jest niezniszczalny. Nie pochłonie go ogień ani woda, nie ukradnie złodziej, nie zniszczy mól i rdza, gdyż pieczę nad tym skarbem sprawuje Bóg.NNJ 81.4

Skarbem, który Chrystus określa jako bezcenny, jest “[...] bogactwo chwały dziedzictwa jego w świętych”. Efezjan 1,18 (BG). Uczniowie Chrystusa nazwani są Jego klejnotami, Jego drogocennym i szczególnym bogactwem. “[...] jak klejnoty diademu będą błyszczeć nad jego krajem”. Zachariasza 9,16b. “Sprawię, że śmiertelnik będzie rzadszy niż szczere złoto, a człowiek niż złoto z Ofiru”. Izajasza 13,12. Chrystus — Centrum, z którego bije wszelka chwała — widzi w swym czystym i doskonałym ludzie uzupełnienie swej wspaniałości oraz nagrodę za cierpienie, upokorzenie i miłość.NNJ 81.5

Mamy szansę zjednoczyć się z Chrystusem w Jego wielkim dziele odkupienia i dzielić z Nim bogactwa, które okupił własną śmiercią i cierpieniem. Apostoł Paweł, w liście do chrześcijan w Tesalonice, napisał: “[...] któż jest naszą nadzieją albo radością, albo koroną chwały przed obliczem Pana naszego Jezusa Chrystusa w chwili jego przyjścia? Czy nie wy? Zaiste, wy jesteście chwałą naszą i radością”. 1 Tesaloniczan 2,19-20. Skarbem, który każe nam zdobywać Chrystus, jest charakter: wielki plon życia. Tak więc każdym wysiłkiem w kształtowaniu charakteru na podobieństwo Chrystusa, a także każdym słowem i uczynkiem, które przez łaskę Chrystusa w choćby jednej duszy wzniecą pragnienie nieba, gromadzimy sobie skarby w niebie.NNJ 82.1

Gdzie jest skarb, tam jest i serce. Staranie o dobro innych przynosi pożytek nam samym. Osoba, która poświęca czas lub środki finansowe na głoszenie Ewangelii, w pracę zdobywania dusz angażuje również swoje zainteresowanie i modlitwy. Jej serce bije dla innych, pobudzane do jeszcze większego poświęcenia Bogu, by móc jak najlepiej służyć bliźnim.NNJ 82.2

Kto gromadzi sobie skarby w niebie, ten w dniu ostatecznym, gdy ziemskie bogactwo ulegnie zniszczeniu, ujrzy dorobek swojego życia. Jeśli dziś posłuchamy słów Chrystusa, to wówczas, gdy zgromadzimy się wokół wielkiego białego tronu, ujrzymy tych, którzy za naszym pośrednictwem dostąpili zbawienia, a także dusze, które oni z kolei pozyskali. Poznamy wielkie grono zbawionych w wyniku naszej pracy, którzy u stóp Chrystusa złożą swe korony i wysławiać Go będą przez całą wieczność. Jaką radością dla sługi Chrystusa będzie ten widok — widok odkupionych, dzielących chwałę Odkupiciela! Jakże cenne będzie niebo dla tych, którzy wiernie pracowali w dziele ratowania dusz!NNJ 82.3

“A tak, jeśliście wzbudzeni z Chrystusem, tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej”. Kolosan 3,1.NNJ 83.1