Wiara warunkiem obietnicy

Bez łaski Chrystusa grzesznik znajduje się w beznadziejnym stanie, nic nie może zostać dla niego uczynione, lecz poprzez boską łaskę człowiekowi zostaje udzielona ponadnaturalna moc, która działa w umyśle, sercu i charakterze. To przez udzielenie łaski Chrystusa grzech jest dostrzegany w swej wstrętnej naturze i ostatecznie wygnany ze świątyni duszy. To przez łaskę jesteśmy wprowadzeni w społeczność z Chrystusem, aby współdziałać z Nim w dziele zbawienia. Wiara jest warunkiem, na podstawie którego Bóg uznał za stosowne obiecać grzesznikom przebaczenie, nie dlatego, że w wierze znajduje się jakaś wartość, dzięki której można zasłużyć na zbawienie, lecz dlatego, że wiara pozwala uchwycić się zasług Chrystusa, jedynego lekarstwa na grzech. Wiara może postawić doskonałe posłuszeństwo Chrystusa w miejsce przestępstwa i wad grzesznika. Gdy grzesznik wierzy, że Chrystus jest jego osobistym Zbawicielem, to wtedy, stosownie do Swych niezawodnych obietnic, Bóg przebacza jego grzech i usprawiedliwia go za darmo. Pokutująca dusza zdaje sobie sprawę, że jej usprawiedliwienie nastąpiło dlatego, że Chrystus, jako jej zastępca i poręczyciel, umarł za nią, stając się jej pojednaniem i sprawiedliwością.WU 113.3

“Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość”. Rzymian 4,3-5. Sprawiedliwość to posłuszeństwo prawu. Prawo żąda sprawiedliwości i grzesznik jest ją winny prawu, ale nie potrafi jej przedłożyć. Jedyny sposób, w jaki może on osiągnąć sprawiedliwość, to poprzez wiarę. Przez wiarę może przynieść Bogu zasługi Chrystusa i Pan umieszcza posłuszeństwo Swego Syna na rachunku grzesznika. Sprawiedliwość Chrystusa zostaje przyjęta w miejsce ludzkiego uchybienia i Bóg przyjmuje, przebacza oraz usprawiedliwia pokutującą, wierzącą duszę, traktując ją tak, jak gdyby była sprawiedliwa i miłując ją tak, jak miłuje Swego Syna. Właśnie w ten sposób wiara jest zaliczana za sprawiedliwość, a dusza, której przebaczono, posuwa się naprzód z łaski w łaskę, z światła w większe światło. Z radością może powiedzieć: “Nie z uczynków sprawiedliwości, które byśmy my czynili, ale podług miłosierdzia Swego zbawił nas przez omycie odrodzenia i odnowienia Ducha Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni będąc łaską Jego, stali się dziedzicami według nadziei żywota wiecznego”. Tytusa 3,5-7 (BG).WU 114.1

I znowu jest napisane: “Lecz którzykolwiek go przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tym, którzy wierzą w imię Jego. Którzy nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli męża, ale z Boga narodzeni są”. Jana 1,12-13 (BG). Jezus oświadczył: “Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego”. Jana 3,3. “Jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego”. Jana 3,5. Nie został nam wyznaczony niski standard, mamy bowiem stać się dziećmi Bożymi. Mamy być zbawieni indywidualnie, a w dniu próby i utrapienia będziemy w stanie rozróżnić pomiędzy tym, który służy Bogu i tym, który Mu nie służy. Jesteśmy zbawieni jako indywidualni wierzący w Pana Jezusa Chrystusa.WU 115.1

Wielu gubi właściwą drogę wskutek myślenia, że muszą wspiąć się do nieba, że muszą coś zrobić, aby zasłużyć na przychylność Boga. Usiłują uczynić siebie lepszymi poprzez swe własne niewspomagane wysiłki. Tego nigdy nie dokonają. Chrystus utorował drogę umierając jako nasza Ofiara, żyjąc jako nasz Wzór i stając się naszym wielkim Arcykapłanem. Oświadcza: “Ja jestem droga i prawda, i żywot”. Jana 14,6. Gdybyśmy przez jakikolwiek własny wysiłek mogli posunąć się bliżej ku drabinie, słowa Chrystusa nie byłyby prawdą. Lecz gdy przyjmujemy Chrystusa, dobre uczynki pojawią się jako pełen plonu dowód, że znajdujemy się na drodze życia, że Chrystus jest naszą drogą i że stąpamy właściwą ścieżką, która prowadzi do nieba.WU 115.2