Κεφάλαιο 25: Ο αμεταβλητοσ νομοσ του θεου

“Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης Αυτού.” (Αποκ. 11:19.) Η κιβωτός της διαθήκης του Θεού βρίσκονταν στα άγια των αγίων, στο δεύτερο διαμέρισμα του αγιαστηρίου. Κατά τη λειτουργία του επιγείου αγιαστηρίου, που ήταν “τύπος και σκιά των επουρανίων,” το διαμέρισμα αυτό δεν άνοιγε παρά μία μόνο φορά το χρόνο για τον καθαρισμό του αγιαστηρίου. Συνάγεται μ’ αυτό ότι η γνωστοποίηση του ανοίγματος του ναού του Θεού στον ουρανό και της εμφάνισης της κιβωτού της διαθήκης, αναφέρεται στα άγια των αγίων του ουρανίου αγιαστηρίου όταν άνοιξαν το 1844, τότε που ο Χριστός εισήλθε εκεί για να ασχοληθεί με την τελειωτική φάση του μεσιτικού Του έργου. Εκείνοι που μέσο της πίστης παρακολούθησαν το μεγάλο Αρχιερέα τους κατά την ανάληψη των καθηκόντων Του μέσα στα άγια των αγίων, διέκριναν εκεί την κιβωτό της διαθήκης Του. Αφού μελέτησαν το θέμα του αγιαστηρίου, κατανόησαν το σημείο της μεταβολής στην ιερατική διακονία του Σωτήρα και Τον έβλεπαν τώρα να εκτελεί τα υψηλά Του καθήκοντα μπροστά στην κιβωτό του Θεού, παρουσιάζοντας την αξία του αίματός Του χάρη των αμαρτωλών.ΜΔ2 473.1

Η κιβωτός του επιγείου αγιαστηρίου περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ήταν χαραγμένες οι εντολές του νόμου του Θεού. Η κιβωτός απλώς χρησίμευε σαν θήκη όπου ήταν τοποθετημένες οι πλάκες του δεκαλόγου και η παρουσία των θεϊκών αυτών εντολών ήταν εκείνη που πρόσδιδε ιδιαίτερη αξία και ιερότητα στην κιβωτό. Όταν ο ναός του Θεού ανοίχτηκε στον ουρανό, φανερώθηκε η κιβωτός της διαθήκης Του. Μέσα λοιπόν στα άγια των αγίων του ουρανίου αγιαστηρίου βρίσκεται φυλαγμένος με ιερή ευλάβεια ο θεϊκός νόμος· ο ίδιος εκείνος νόμος ο γνωστοποιημένος με τη φωνή Αυτού του Θεού μέσα από τις βροντές του Σινά και ο χαραγμένος με το ίδιο Του το χέρι επάνω στις λίθινες πλάκες.ΜΔ2 473.2

Ο νόμος του Θεού όπως βρίσκεται στο ουράνιο αγιαστήριο είναι το αυθεντικό πρωτότυπο των εντολών εκείνων που χαράχθηκαν στις λίθινες πλάκες και αναφέρονται από το Μωϋσή στην Πεντάτευχο. Αυτές αποτελούσαν το ακριβές αντίγραφο. Η κατανόηση αυτού του σημαντικού θέματος, οδήγησε τους πιστούς να αντιληφθούν τον άγιο και αναλλοίωτο χαρακτήρα του νόμου του Θεού. Κατάλαβαν τότε όσο ποτέ άλλοτε τη βαρύτητα των λόγων του Σωτήρα: “Έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα εν, ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου.” (Ματθ. 5:18.) Αποτελώντας την αποκάλυψη του θελήματος Του και το αντίγραφο του χαρακτήρα Του, ο νόμος του Θεού ισχύει για πάντα σαν “πιστός μάρτυς εν τω ουρανώ.” Καμία από τις εντολές του δεν έχει ακυρωθεί. Ούτε ένα γιώτα ούτε μία κεραία δεν έχουν αλλοιωθεί. Ο Ψαλμωδός λέγει: “Εις τον αιώνα, Κύριε, διαμένει ο νόμος Σου εν τω ουρανώ.” “Αληθιναί πάσαι αι εντολαί Αυτού, εστερεωμέναι εις τον αιώνα του αιώνος.” (Ψαλμ. 119:89, 111:7,8.)ΜΔ2 474.1

Στην καρδιά του Δεκαλόγου βρίσκεται η τετάρτη εντολή, όπως ακριβώς αυτή είχε εξαγγελθεί απ’ αρχής: “Ενθυμού την ημέραν του Σαββάτου δια να αγιάζης αυτήν· έξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι Σάββατον Κυρίου του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε σύ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλος σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνος σου, μήτε ο ξένος σου ο εντός των πυλών σου. Διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Κύριος τον ουρανόν και την γήν και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτή· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν του Σαββάτου και ηγίασεν αυτήν.” (Έξ. 20:8-11.)ΜΔ2 474.2

Το Πνεύμα του Θεού άγγιξε τις καρδιές των μελετητών εκείνων του λόγου Του και τότε διαπίστωσαν ότι, μέσα στην άγνοιά τους, υπήρξαν οι ακούσιοι παραβάτες της εντολής αυτής καταπατώντας την πραγματική ημέρα ανάπαυσης του Δημιουργού. Άρχισαν να εξετάζουν τους λόγους για τους οποίους τηρείτο η πρώτη ημέρα της εβδομάδας αντί της ημέρας την οποία ο Θεός είχε αγιάσει. Δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν στη Βίβλο καμία απόδειξη για την κατάλυση της τετάρτης εντολής ή για την τροποποίηση του Σαββάτου. Η ευλογία με την οποία αρχικά αγιάστηκε το Σάββατο δεν είχε ποτέ μετακινηθεί. Προσπαθούσαν ειλικρινά να γνωρίσουν και να εκτελέσουν το θέλημα του Θεού. Η διαπίστωση ότι υπήρξαν παραβάτες του νόμου Του τους προξένησε βαθιά λύπη. Επιθυμώντας να δείξουν την αφοσίωσή τους στο Θεό, άρχισαν τότε να αγιάζουν τη δική Του ημέρα του Σαββάτου.ΜΔ2 474.3

Πολλές και επίμονες προσπάθειες καταβλήθηκαν για να ανατρέψουν την πεποίθησή τους αυτή. Δεν μπορούσε κανείς να αρνηθεί ότι αφού το επίγειο αγιαστήριο ήταν τύπος και σκιά του ουρανίου, ο νόμος ο τοποθετημένος στην κιβωτό του επιγείου ήταν το πραγματικό αντίγραφο του νόμου του φυλαγμένου στην κιβωτό του επουρανίου. Επομένως η αναγνώριση της αλήθειας της αναφερομένης στο θέμα του ουρανίου αγιαστηρίου συνεπάγονταν την παραδοχή των αξιώσεων του νόμου του Θεού, συμπεριλαμβανομένης και της τετάρτης εντολής. Εδώ ακριβώς έγκειτο το μυστικό της μεγάλης και αποφασιστικής αντίδρασης στην κατά πάντα εναρμονισμένη Γραφική αποκάλυψη σχετικά με την υπηρεσία του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να κλείσουν την πόρτα που ο Θεός είχε ανοίξει και να ανοίξουν την πόρτα που Εκείνος είχε κλείσει. Αλλ’ Εκείνος “όστις ανοίγει και ουδείς κλείει και κλείει και ουδείς ανοίγει,” είχε δηλώσει: “Εξεύρω τα έργα σου· ιδού έθεσα ενώπιον σου θύραν ανεωγμένην και ουδείς δύναται να κλείσει αυτήν.” (Αποκ. 3:7-8.) Ο Χριστός άνοιξε τη θύρα—δηλαδή την πόρτα της λειτουργίας στα άγια των αγίων—φως ξεχύθηκε τότε από την ανοικτή θύρα του ουρανίου αγιαστηρίου και η τετάρτη εντολή αποκαλύφθηκε ότι αποτελεί μέρος του νόμου που φυλάσσεται εκεί. Και αυτό που είχε θεσπιστεί από το Θεό, κανείς δεν μπορούσε να το ανατρέψει.ΜΔ2 475.1

Όσοι είχαν αποδεχθεί το φως του μεσιτικού έργου του Χριστού και του αιωνίου χαρακτήρα του νόμου του Θεού, ανακάλυψαν ότι οι ίδιες αυτές αλήθειες παρουσιάζονται στο κεφάλαιο 14 της Αποκάλυψης. Οι αγγελίες του κεφαλαίου αυτού σχηματίζουν στο σύνολό τους μία τριπλή προειδοποίηση που σκοπό έχει να προετοιμάσει τον κόσμο για την επιστροφή του Κυρίου. Η κοινοποίηση “ήλθεν η ώρα της κρίσεως Αυτού,” αναφέρεται στη λήξη του ιερατικού έργου του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Διακηρύττει μία αλήθεια η οποία πρέπει να κοινοποιείται μέχρι που να λήξει το εξιλαστικό έργο του Σωτήρα και Αυτός να επιστρέψει στη γη για να παραλάβει το λαό Του. Η διαδικασία της κρίσης που άρχισε το 1844 θα συνεχιστεί ώσπου να εκδοθούν όλες γενικά οι ατομικές αποφάσεις ζώντων και νεκρών· ώστε αυτό παρατείνεται μέχρι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας. Προκειμένου να βρεθούν οι άνθρωποι προετοιμασμένοι για να παρουσιαστούν στην κρίση, το διάγγελμα τους προστάζει: “Φοβήθητε τον Θεόν και δότε δόξαν εις Αυτόν,” “και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν, και την γήν, και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.” Το αποτέλεσμα της αποδοχής των αγγελιών αυτών εμφαίνεται στην ακόλουθη παράγραφο: “Εδώ είναι οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και έχοντες την μαρτυρίαν του Ιησού.” Προκειμένου να προετοιμαστούν για την ημέρα της κρίσης, οι άνθρωποι υποχρεούνται να τηρήσουν το νόμο του Θεού. Με βάση το νόμο αυτόν διερευνάται ο χαρακτήρας του καθενός κατά την κρίση. Ο απόστολος Παύλος δηλώνει: “Όσοι ημάρτησαν υπό νόμον, θέλουσι κριθή δια νόμου, ... εν τη ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων δια του Ιησού Χριστού.” Λέγει ακόμη ότι “οι εκτελεστοί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.” (Ρωμ. 2:12-16.) Η πίστη είναι απαραίτητος παράγοντας στην τήρηση του νόμου του Θεού· επειδή “χωρίς πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις Αυτόν.” (Εβρ. 11:6.) “Και πάν ότι δεν γίνεται εκ πίστεως, είναι αμαρτία.” (Ρωμ. 14:23.)ΜΔ2 475.2

Ο πρώτος άγγελος καλεί τους ανθρώπους να φοβηθούν το Θεό και να δώσουν δόξα σ’ Αυτόν και να Τον προσκυνήσουν σαν Δημιουργό του ουρανού και της γης. Για να κάνουν αυτό, οφείλουν να δείξουν υπακοή στο νόμο Του. Ο φιλόσοφος Σολομών λέγει: “Φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς Αυτού· επειδή τούτο είναι το πάν του ανθρώπου.” (Εκκλ. 12:13.) Χωρίς την υπακοή στις εντολές Του καμία λατρεία δεν είναι ευάρεστη στο Θεό. “Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς Αυτού.” (Α΄ Ιωάν. 5:3.) “Του εκκλίνοντος το ωτίον από του να ακούη τον νόμον, και η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα.” (Παρ. 28:9.)ΜΔ2 476.1

Η υποχρεωτική προσκύνηση του Θεού απορρέει από το γεγονός ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός και σ’ Αυτόν οφείλουν την ύπαρξή τους όλα τα πλάσματά Του. Κάθε φορά που η Γραφή αναφέρεται στην αξίωση του Θεού για σεβασμό και λατρεία, πάνω από τις ειδωλολατρικές θεότητες, για αποδεικτικό στοιχείο παρουσιάζει πάντοτε τη δημιουργική Του ικανότητα. “Διότι πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Κύριος τους ουρανούς εποίησε.” (Ψαλμ. 96:5.) “Με τίνα λοιπόν θέλετε Με εξομοιώσει και θέλω εξισωθεί; λέγει ο Άγιος. Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα.” (Ησ. 40:25-26.) “Ούτω λέγει Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς, Αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν υπάρχει άλλος.” (Ησ. 45:18.) Ο Ψαλμωδός λέγει: “Γνωρίσατε ότι ο Κύριος είναι ο Θεός· Αυτός έκαμεν ημάς και ουχί ημείς.” (Ψαλ. 100:3.) “Δεύτε ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Κυρίου του Ποιητού ημών.” (Ψαλ. 95:6.) Και αυτές οι άγιες υπάρξεις που λατρεύουν το Θεό στον ουρανό βασίζουν την εκδήλωση του σεβασμού τους στην ομολογία: “Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι σύ έκτισας τα πάντα.” (Αποκ. 4:11.)ΜΔ2 476.2

Στο κεφάλαιο 14 της Αποκάλυψης οι άνθρωποι καλούνται να λατρεύσουν το Δημιουργό. Και σαν αποτέλεσμα της διάδοσης της τριπλής αγγελίας, η προφητεία παρουσιάζει μία κατηγορία ανθρώπων που φυλάττουν τις εντολές του Θεού. Ανάμεσα στις εντολές αυτές είναι μία που άμεσα αποδεικνύει το Θεό σαν Δημιουργό. Η τετάρτη εντολή διακηρύττει: “Η ημέρα όμως η εβδόμη είναι Σάββατον Κυρίου του Θεού σου ... διότι εις εξ ημέρας εποίησεν Κύριος τον ουρανόν και την γήν, την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτή· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· δια τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν του Σαββάτου και ηγίασεν αυτήν.” (Έξ. 20:10-11.) Αναφερόμενος στο Σάββατο ο Κύριος λέγει: “Ας είναι μεταξύ Εμού και υμών σημείον ώστε να γνωρίζητε ότι Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας.” (Ιεζ. 20:20.) Και ο λόγος που δίδεται σαν εξήγηση είναι: “Διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Κύριος τον ουρανόν και την γήν, εν δε τη εβδόμη ημέρα κατέπαυσε και ανεπαύθη.” (Έξ. 31:17.)ΜΔ2 478.1

“Η σπουδαιότητα του Σαββάτου σαν αναμνηστικό της δημιουργίας έγκειται στο ότι παρουσιάζει ένα μόνιμο αποδεικτικό στοιχείο για την οφειλή λατρείας στο Θεό”—επειδή Αυτός είναι ο Δημιουργός και εμείς τα δημιουργήματά Του.—“Ώστε λοιπόν το Σάββατο αποτελεί το θεμέλιο της θεϊκής λατρείας, αφού διδάσκει τη σημαντική αυτή αλήθεια κατά τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Αυτό δεν συμβαίνει με καμία άλλη εντολή. Η πραγματική βάση για τη θεϊκή προσκύνηση όχι μόνο στην περίπτωση του Σαββάτου, αλλά και κατά γενικό κανόνα λατρείας, βρίσκεται στη διάκριση που υφίσταται ανάμεσα στον Ποιητή και στα πλάσματά Του. Η μεγάλη αυτή αλήθεια δεν μπορεί να περιέλθει ποτέ σε αχρηστία, ούτε πρέπει ποτέ να λησμονηθεί.” (J. N. Andrews “History of the Sabbath,” κεφ. 27.) Ο αντικειμενικός σκοπός του Θεού κατά τη θέσπιση του Σαββάτου στην Εδέμ ήταν να διατηρηθεί ανεξίτηλα χαραγμένη η αλήθεια αυτή στη διάνοια του ανθρώπου. Και όσο αποτελεί γεγονός ότι η δημιουργική ιδιότητα του Θεού συνεπάγεται έγκυρη αξίωση για τη λατρεία Του, άλλο τόσο το Σάββατο θα εξακολουθεί να είναι σημείο Του και αναμνηστικό Του. Αν το Σάββατο είχε βρει παγκόσμια απήχηση, οι καρδιές και οι σκέψεις των ανθρώπων θα είχαν στραφεί στο Δημιουργό σαν αντικείμενο του σεβασμού και της λατρείας τους και δεν θα υπήρχαν στον κόσμο ειδωλολάτρες, άθεοι ή άπιστοι. Η τήρηση του Σαββάτου είναι ένδειξη αφοσίωσης πρός τον πραγματικό Θεό, “τον ποιήσαντα τον ουρανόν, την γήν, την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.” Συμπεραίνεται μ’ αυτό ότι η αγγελία που εντέλλεται στους ανθρώπους να λατρεύσουν το Θεό και να τηρήσουν τις εντολές Του στρέφει την προσοχή τους ιδιαίτερα στην τήρηση της τετάρτης εντολής.ΜΔ2 478.2

Σε αντιδιαστολή με όσους τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν την πίστη του Ιησού, ο τρίτος άγγελος αναφέρεται σε μία άλλη κατηγορία ανθρώπων που οι πλάνες τους καυτηριάζονται με μία επίσημη και τρομακτική προειδοποίηση: “Όστις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή της χειρός αυτού, και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού.” (Αποκ. 14:9-10.) Η κατανόηση της αγγελίας αυτής απαιτεί την ορθή ερμηνεία των αναφερομένων συμβόλων. Τι παριστάνει το θηρίο, η εικόνα, το χάραγμα;ΜΔ2 479.1

Η προφητική συνοχή μέσα στην οποία απαντώνται τα σύμβολα αυτά αρχίζει με το δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Συγκεκριμένα με το δράκοντα που επεδίωξε να εξοντώσει το Χριστό κατά τη γέννησή Του. Διευθετείται ότι ο δράκοντας είναι ο Σατανάς. (Αποκ. 12:9) Αυτός ήταν ο ηθικός αυτουργός που εξώθησε τον Ηρώδη να θανατώσει το Σωτήρα. Αλλά ο κύριος συντελεστής του Σατανά στον πόλεμο εναντίον του Χριστού και του λαού Του κατά τα πρώτα χρόνια της χριστιανικής εποχής, ήταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την επικρατούσα θρησκεία της της ειδωλολατρείας. Ενώ λοιπόν ο δράκοντας κατά πρώτιστο ρόλο παριστάνει το Σατανά, συμβολίζει κατά δευτερεύουσα έννοια την ειδωλολατρική Ρώμη.ΜΔ2 479.2

Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, (εδάφια 1-10,) παρουσιάζεται άλλο ένα θηρίο “όμοιο με πάρδαλιν,” στο οποίο ο δράκοντας έδωσε “την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού και εξουσίαν μεγάλην.” Το σύμβολο αυτό, όπως η πλειοψηφία των Διαμαρτυρομένων παραδέχεται, παριστάνει την παπική εξουσία που διαδέχθηκε την αρχαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στη δύναμη, στο θρόνο και στην κυριότητα. Για το θηρίο το όμοιο με τη λεοπάρδαλη λέγεται ότι “εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλασφημίας ... και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού, να βλασφημήση το όνομα Αυτού, και την σκηνήν Αυτού, και τους κατοικούντας εν τω ουρανώ. Και εδόθη εις αυτό να κάμη πόλεμον με τους αγίους, και να νικήση αυτούς· και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν, και γλώσσαν και έθνος.” Η προφητεία αυτή, πανομοιότυπη σχεδόν με την περιγραφή του μικρού κέρατος του εβδόμου κεφαλαίου του Δανιήλ, αποδίδεται αναμφισβήτητα στον παπισμό.ΜΔ2 480.1

Ο προφήτης αναφέρει: “Εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμη πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας.” Πάλι σ’ ένα άλλο σημείο λέγει: “Είδον μίαν των κεφαλών αυτού ως πεπληγωμένην θανατηφόρως.” Και συνεχίζει: “Όστις φέρει εις αιχμαλωσίαν, εις αιχμαλωσίαν υπάγει· όστις φονεύση με μάχαιραν, πρέπει αυτός να φονευθή με μάχαιραν.” Οι σαράντα δύο μήνες ισοδυναμούν με το διάστημα του “καιρού, καιρών και ημίσεως καιρού,” τριάμιση χρόνια, ή με τις 1260 μέρες του Δανιήλ 7—διάστημα κατά το οποίο η παπική εξουσία θα καταδυνάστευε το λαό του Θεού. Η χρονική αυτή περίοδος, όπως είδαμε σε προηγούμενα κεφάλαια, άρχισε με την επικράτηση της παπικής υπεροχής το 538 και έληξε το 1798. Τη χρονιά εκείνη ο πάπας αιχμαλωτίστηκε από τα Γαλλικά στρατεύματα, η παπική δύναμη δέχθηκε τη θανατηφόρα της πληγή και η προφητεία “όστις φέρει εις αιχμαλωσίαν, εις αιχμαλωσίαν υπάγει,” βρήκε την εκπλήρωσή της.ΜΔ2 480.2

Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ένα καινούργιο σύμβολο. Ο προφήτης λέγει: “Είδον άλλο θηρίον ανεβαίνον εκ της γής, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου.” (Αποκ. 13:11.) Τόσο η όψη του θηρίου αυτού όσο και ο τρόπος της ανάρρησής του, δείχνουν ότι το έθνος το συμβολιζόμενο εδώ είναι διαφορετικό από τα έθνη τα περιγραφόμενα με τα προηγούμενα σύμβολα. Οι μεγάλες παγκόσμιες αυτοκρατορίες που κυριάρχησαν στη γη παρουσιάστηκαν στο Δανιήλ σαν αρπακτικά θηρία ανεβαίνοντας από τα ύδατα “όταν οι τέσσαρες άνεμοι του ουρανού συνεφόρμησαν επί την θάλασσαν την μεγάλην.” (Δαν. 7:2.) Στην Αποκάλυψη 17:15, δίνεται η εξήγηση ότι με τα ύδατα συμβολίζονται “λαοί και όχλοι, και έθνη και γλώσσαι.” Οι άνεμοι εξάλλου υποδηλώνουν πολέμους. Οι τέσσερεις άνεμοι του ουρανού “οίτινες συνεφώρμησαν επί την θάλασσαν την μεγάλην,” απεικονίζουν τις τρομερές σκηνές των κατακτήσεων και επαναστάσεων που εξασφάλισαν την υπεροχή στα βασίλεια αυτά.ΜΔ2 480.3

Το δικέρατο όμως θηρίο που μοιάζει με αρνί παρουσιάζεται “αναβαίνον εκ της γής.” Αντί να εγκαθιδρυθεί ανατρέποντας άλλες δυνάμεις, το έθνος αυτό ιδρύεται πάνω σε ακατάκτητα ακόμη εδάφη και εξελίσσεται σιγά-σιγά και με τρόπο ειρηνικό. Δεν μπορούσε λοιπόν να εμφανιστεί ανάμεσα στα συνοστιζόμενα και συμπλεκόμενα κράτη της Γηραιάς Ευρώπης—την πολυτάραχη αυτή θάλασσα λαών, όχλων, εθνών και γλωσσών. Πρέπει να αναζητηθεί στο Δυτικό Ημισφαίριο.ΜΔ2 482.1

Ποιο έθνος στο Νέο Κόσμο γύρω στα 1798 ανέρχονταν όλο και ψηλότερα σε δύναμη, με προοπτική κύρους και μεγαλοσύνης, επισύροντας την παγκόσμια προσοχή; Η εφαρμογή του συμβόλου δεν επιδέχεται καμία αμφιβολία. Ένα, και μόνο ένα έθνος, ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά της προφητείας αυτής: Αναντίρρητα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πολλές φορές την ίδια αυτή ιδέα, κάποτε τα ίδια σχεδόν λόγια του εμπνευσμένου προφήτη χρησιμοποίησαν διάφοροι ιστορικοί και ρήτορες για την περιγραφή της εμφάνισης και ανάπτυξης του έθνους αυτού. Το θηρίο παρουσιάστηκε “αναβαίνον εκ της γής.” Σύμφωνα με τους σχολιαστές, η αναφερόμενη εδώ λέξη “αναβαίνον” στην κυριολεξία αποδίδεται σε κάτι που “μεγαλώνει ή ξεφυτρώνει όπως το φυτό.” Επί πλέον όπως είδαμε, το έθνος αυτό έμελλε να κάνει την εμφάνισή του σε ακατάκτητα ακόμη εδάφη. Ένας διάσημος συγγραφέας, περιγράφοντας την ανάρρηση των Ηνωμένων Πολιτειών, μιλάει για “το μυστήριο της εμφάνισής τους από το αχανές και λέγει ότι “αυξηθήκαμε σε αυτοκρατορία σαν αθόρυβο φυτό.” (G. A. Towsend, “The New World Compated with the Old,” σελ. 462.) Το 1850 μία Ευρωπαϊκή εφημερίδα χαρακτηριστικά περιέγραφε τις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μία καταπληκτική “αναδυομένη” πολιτική εξουσία “που καθημερινά αυξάνει σε δύναμη και υπεροχή μέσα στη σιγαλιά της γης·” (The “Dublin Nation.”) Ο Εδουάρδος Έβερτ σε μία αγόρευσή του με θέμα τους Πρωτοπόρους ιδρυτές του κράτους αυτού ανέφερε: “Απόμακρο μέρος ζητούσαν να βρουν; ακίνδυνο μέσα στην ασημότητά του και σίγουρο μέσα στην απομόνωση του όπου η μικρή εκκλησία του Λάϋδεν να μπορεί να απολαμβάνει τη θρησκευτική ελευθερία; Να σε ποια πανίσχυρα εδάφη έφθασαν να υψώσουν τη σημαία του σταυρού με ειρηνικές κατακτήσεις” (Ομιλία στις 22 Δεκ. 1824 στο Πλύμουθ της Μασσαχουσέττης σελ. 11.)ΜΔ2 482.2

“Και είχε δύο κέρατα όμοια με αρνίου.” Τα κέρατα του αρνιού συμβολίζουν νεαρή ηλικία, αθωότητα και ήπιο χαρακτήρα και αποτελούν πιστή σκιαγράφηση του ποιού των Ηνωμένων Πολιτειών την εποχή που ο προφήτης τις οραματίστηκε να “ανεβαίνουν” κατά το 1798. Ανάμεσα στους Χριστιανούς εξόριστους που ζήτησαν άσυλο στην Αμερική για να αποφύγουν την καταπιεστική στάση των εστεμμένων και την αδιαλλαξία των ιερωμένων, υπήρχαν πολλοί αποφασισμένοι να ιδρύσουν ένα κράτος πάνω στις στερεές βάσεις της πολιτικής και θρησκευτικής ελευθερίας. Οι απόψεις τους αυτές εξωτερικεύονται στο Διάγγελμα της Ανεξαρτησίας όπου διακηρύσσεται η μεγάλη αλήθεια ότι “όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ίσοι,” και έχουν αναπόσπαστα δικαιώματα στη “ζωή, στην ελευθερία και στην επιδίωξη της ευτυχίας.” Και το Αμερικανικό Σύνταγμα εγγυάται στο λαό το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης με την εκλογή αντιπροσώπων που εκλέγονται με λαϊκή ψηφοφορία για τη νομοθέτηση και την εφαρμογή των νόμων. Επιπλέον εξασφαλίζει την ανεξιθρησκεία επιτρέποντας στο κάθε άτομο να λατρεύει το Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνείδησής του. Η Δημοκρατία και ο Προτεσταντισμός απέβησαν οι θεμελιώδεις αρχές του έθνους, αποτελώντας το μυστικό της δύναμης και της ευημερίας του. Οι καταπιεζόμενοι και καταδυναστευόμενοι ολόκληρου του Χριστιανικού κόσμου απέβλεπαν σ’ αυτή τη χώρα με ενδιαφέρον και με ελπίδα. Εκατομμύρια αποζήτησαν τις ακτές της με αποτέλεσμα οι Ηνωμένες Πολιτείες να καταστούν ένα από τα ισχυρότερα κράτη της γης.ΜΔ2 483.1

Το θηρίο όμως με τα κέρατα του αρνιού “ελάλει ως δράκων. Και ενήργει όλην την εξουσίαν του πρώτου θηρίου ενώπιον αυτού, και έκαμνε την γήν και τους κατοικούντας εν αυτή να προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον, του οποίου εθεραπεύθη η θανατηφόρος πληγή ... λέγον πρός τους κατοικούντας επί της γης να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον το οποίον έχει την πληγήν της μαχαίρας και έζησεν.” (Αποκ. 13:11-14.)ΜΔ2 483.2

Τα αρνίσια κέρατα και η δρακόντια φωνή παρουσιάζουν μια καταπληκτική αντίφαση ανάμεσα στις φαινομενικές διακηρύξεις και στις πράξεις του έθνους που σκιαγραφείται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Το έθνος “λαλεί” με την εφαρμογή των νομοθετικών και δικαστικών θεσπισμάτων του. Αυτή η εφαρμογή θα αποβεί η διάψευση των φιλελευθέρων και ειρηνικών αρχών που απετέλεσαν τα θεμέλια της πολιτικής του. Η πρόρρηση ότι θα μιλήσει “ως δράκων” και θα εξασκήσει “όλην την εξουσίαν του πρώτου θηρίου” απερίφραστα προμηνύει τη βαθμιαία πρόοδο ενός πνεύματος αδιαλλαξίας και κατατρεγμού το οποίο είχε εκδηλωθεί από τα έθνη εκείνα που συμβολίζονται με το δράκοντα και τη λεοπάρδαλη. Και η δήλωση ότι το δικέρατο θηρίο “έκαμε την γήν και τους κατοικούντας εν αυτή να προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον” υπονοεί ότι το έθνος αυτό θα κάνει χρήση της εξουσίας του για την επιβολή κάποιας θρησκευτικής εφαρμογής σαν εκδήλωση τιμής στον παπισμό.ΜΔ2 484.1

Μία τέτοια στάση θα ήταν εντελώς αντίθετη πρός τις αρχές του κράτους αυτού, πρός τη μεγαλοφυΐα των φιλελευθέρων θεσπισμάτων του, πρός τις σαφείς και επίσημες ανακοινώσεις του Διαγγέλματος της Ανεξαρτησίας και πρός το Σύνταγμά του. Οι ιδρυτές του έθνους με μεγάλη σύνεση προσπάθησαν να διαζεύξουν την εκκλησία από την πολιτική εξουσία, αποσκοπώντας στην παράκαμψη των αναποφεύκτων αποτελεσμάτων της αδιαλλαξίας και του θρησκευτικού διωγμού. Το Σύνταγμα καθορίζει ότι “το Νομοθετικό Σώμα δεν δικαιοδοτείται να θεσπίζει νομοθετικά διατάγματα για την επιβολή της θρησκείας, ούτε για την απαγόρευση της ελεύθερης εξάσκησης της θρησκείας.” Επίσης ότι “η εξάσκηση κανενός ιδιαιτέρου θρησκεύματος μπορεί ποτέ να τεθεί όρος απαραίτητος για την κατάληψη οποιασδήποτε δημοσίας ή εμπιστευτικής θέσης στα πλαίσια της δικαιοδοσίας των Ηνωμένων Πολιτειών.” Μόνο με τη σκανδαλώδη παραβίαση των προστατευτικών αυτών θεσπισμάτων της εθνικής ελευθερίας θα μπορούσε οποιοσδήποτε θρησκευτικός νόμος να επιβληθεί από μέρους της κρατικής εξουσίας. Μία τέτοια πολιτική φαίνεται εξίσου ασυμβίβαστη όπως και το σύμβολο που την εκπροσωπεί: το θηρίο με τα αρνίσια κέρατα—το φαινομενικά αγνό, ήπιο και άκακο—που μιλάει σαν δράκοντας.ΜΔ2 484.2

“Λέγον πρός τους καχοικούνχας επί χης γής να κάμωσιν εικόνα εις χο θηρίον.” Εδώ σαφέσχαχα απεικονίζεχαι ένα πολιχικό σύσχημα χου οποίου η νομοθεχική δύναμη βρίσκεχαι σχα χέρια χου λαού· άλλη μία περίχρανη απόδειξη όχι χο υποδεικνυόμενο από χην προφηχεία έθνος είναι οι Ηνωμένες Πολιχείες.ΜΔ2 485.1

Ti είναι όμως η εικόνα χου θηρίου και πώς μπορεί να σχημαχισθεί; Η εικόνα διαμορφώνεχαι από χο δικέραχο θηρίο και αναφέρεχαι σαν “εικόνα εις χο θηρίον,” ή η “εικών ιοΐ2 θηρίου.” Για να μάθομε χι είναι η εικόνα και με ποιό χρόπο μπορεί να σχημαχισθεί, πρέπει να μελεχήσομε χα χαρακχηρισχικά αυχού χου ίδιου χου θηρίου, δηλαδή χης παπωσύνης.ΜΔ2 485.2

Όχαν η αρχέγονη εκκλησία διαφθάρηκε με χην απομάκρυνσή χης από χις απλές ευαγγελικές αρχές και με χην από μέρους χης παραδοχή ειδωλολαχρικών ηθών και εθίμων, έχασε χόχε χο Πνεύμα και χη δύναμη χου Θεού. Προκειμένου να ασκεί έλεγχο επάνω σχις συνειδήσεις χων ανθρώπων, επεζήχησε χην κραχική υποσχήριξη. Έχσι γεννήθηκε ο παπισμός, μία εκκλησία δηλαδή που εξούσιαζε χο κράχος και που χο χρησιμοποιούσε για χην υποσχήριξη χων συμφερόνχων χης, ιδιαίχερα για χην χιμωρία χης “αίρεσης.” Για να φθάσουν μιά μέρα οι Ηνωμένες Πολιχείες να διαμορφώσουν εικόνα σχο θηρίο, θα πρέπει ο θρησκευχικός παράγονχας να κυριαρχήσει επάνω σχην πολιχική εξουσία με χέχοιον χρόπο ώσχε η κραχική εξουσία να χρησιμοποιηθεί επίσης από χην εκκλησία για χην επίχευξη χων επιδιώξεών χης.ΜΔ2 485.3

Όσες φορές η εκκλησία απέκχησε πολιχική δύναμη, χην εξήσκησε πάνχοχε για χην χιμωρία χης διαφωνίας πρός χα θεσπίσμαχά χης. Όσες από χις Προχεσχανχικές εκκλησίες ακολούθησαν χο παράδειγμα χης Ρώμης συμμαχώνχας με πολιχικές δυνάμεις, εξέφρασαν χην ίδια επιθυμία για χην περισχολή χης ελευθερίας χης συνείδησης. Ένα σχεχικό παράδειγμα είναι οι μακρόχρονοι διωγμοί χων ανχιφρονούνχων πρός χις αρχές χης Αγγλικανικής Εκκλησίας. Καχά χο δέκαχο έκχο και δέκαχο έβδομο αιώνα, χιλιάδες από χους μη υποχαγμένους σχην επίσημη θρησκεία χου κράχους ιεροκήρυκες, αναγκάσθηκαν να εγκαχαλείψουν χις εκκλησίες χους, ενώ πολυάριθμοι ήχαν χόσο οι ιερωμένοι όσο και οι λαϊκοί που υποβλήθηκαν σε πρόσχιμο και φυλάκιση ή υπέσχησαν βασανισχήρια και μαρχυρικό θάναχο.ΜΔ2 485.4

Η αποσχασία οδήγησε χην αρχαία εκκλησία να ζηχήσει χη συνδρομή χης πολιχικής εξουσίας· και αυχό προλείανε χο δρόμο για την άνοδο του παπισμού, δηλαδή του θηρίου. Ο απόστολος Παύλος είχε πεί ότι έπρεπε πρώτα να “έλθη η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας.” (Β’ Θεσ. 2:3.) Και η αποστασία της σύγχρονης εκκλησίας θα προετοιμάσει ξανά το δρόμο για την εικόνα του θηρίου.ΜΔ2 485.5

Η Γραφή δηλώνει ότι πρίν από την παρουσία του Κυρίου θα κυριαρχήσει μία κατάσταση πνευματικής κατάπτωσης παρόμοια με εκείνη των πρώτων χριστιανικών αιώνων. “Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί- διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αωιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφλωμένοι. Φιλήδονοι μάλλον παοά Φιλόθεοι, έχοντεο μεν μορφήν ευσε3εία, ηονημένοι δε την δύναμιν αυτήο.” (Β’ Τιμ. 3:1-5.) “Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμόνιων.” (Α’ Τιμ. 4:1.) Ο Σατανάς θα εργασθεί “εν πάσει δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάσει απάτη της αδικίας.” Και όλοι όσοι “δεν εδέχθησαν την αγάπην της αλήθειας δια να σωθώσι,” θα εγκαταλειφθούν στο να αποδεχθούν “ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος.” (Β’ Θεσ. 2:9-11.) Όταν προχωρήσει σ’ αυτό το σημείο η ασέβεια, τα ίδια αποτελέσματα των πρώτων χριστιανικών αιώνων θα επακολουθήσουν.ΜΔ2 486.1

Η μεγάλη δογματική ανομοιότητα που παρουσιάζουν οι Προτεσταντικές Εκκλησίες θεωρείται από πολλούς σαν κατηγορηματική απόδειξη ότι καμιά αποτελεσματική προσπάθεια δεν μπορεί να καταβληθεί ποτέ για την επιβολή μιάς αναγκαστικής δογματικής ομοιομορφίας. Αλλά χρόνια τώρα παρατηρείται μέσα στις εκκλησίες της Διαμαρτυρόμενης πίστης μία συνεχώς αυξανόμενη διακαής επιθυμία για την εκκλησιαστική ένωση, με βάση τα κοινά δογματικά δεδομένα. Προκειμένου να επιτευχθεί μία τέτοια ένωση, η συζήτηση των αντιλεγομένων θεμάτων—όσο σοβαρα και αν λογίζονται αυτά από την άποψη του λόγου του Θεού—πρέπει αναγκαστικά να αποφευχθεί.ΜΔ2 486.2

Ο Κάρολος Μπήτσερ, σ’ ένα κήρυγμα του το 1846, ανέφερε ότι η ιερωσύνη “των ευαγγελικών Προτεσταντικών εκκλησιών όχι μόνο αποτελείται απ’ αρχής μέχρι τέλους από μία τρομερή καταπίεση προκαλούμενη αποκλειστικά από ανθρώπινο φόβο, αλλά ζεί και κινείται και υπάρχει μέσα σε μια κατάσταση πραγμάτων ριζικής διαφθοράς, κάνοντας διαρκώς έκκληση στα κατώτερα στοιχεία της υπόστασής τους να κατασιγάσουν την αλήθεια και να κλίνουν γόνυ μπροστά στη δύναμη της αποστασίας. Αυτά δεν έκανε η Ρώμη; Και μήπως δεν επαναλαμβάνομε και εμείς τα ίδια; Τι περιμένουμε σε λίγο; Μιά καινούργια γενική σύνοδο! Μιά παγκόσμια συνέλευση! Μιά ευαγγελική συμμαχία, ένα οικουμενικό σύμβολο πίστης!” (Κήρυγμα 22 Φεβρ. 1 846 στο Fort Wayne της Ιντιάνας με θέμα “The Bible a Sufficient Creed.”) Όταν αυτό επιτευχθεί, δεν υπολείπεται παρά ένα μόνο βήμα για την εξασφάλιση της ολοκληρωτικής ένωσης: η προσφυγή στη βία.ΜΔ2 486.3

Όταν οι σημαντικότερες εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών συμπτυχθούν γύρω από τα κοινά μεταξύ τους δογματικά στοιχεία και ασκήσουν την επιρροή τους επάνω στο κράτος για την επιβολή των διαταγμάτων τους και την υποστήριξη των ιδρυμάτων τους, τότε η Διαμαρτυρόμενη Αμερική θα έχει σχηματίσει μία εικόνα Ρωμαϊκής ιεραρχίας, και η επιβολή κυβερνητικών κυρώσεων θα επακολουθήσει σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα.ΜΔ2 487.1

Το δικέρατο θηρίο “έκαμε [διέταξε] πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους να λάβωσι χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών· και να μη δύναται μηδείς να αγοράση ή να πωλήση, ειμί ο έχων το χάραγμα, ή το όνομα του θηρίου, ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.” (Αποκ. 13:16-17.) Η αγγελία του τρίτου αγγέλου λέγει: “Όστις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή επί της χειρός αυτού και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού.” Το “θηρίον” της περικοπής αυτής του οποίου η προσκύνηση επιβάλλεται από το δικέρατο θηρίο, είναι το πρώτο, το όμοιο με λεοπάρδαλη θηρίο, του δεκάτου τρίτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης—δηλαδή η παποσύνη. Η “εικόνα του θηρίου” παριστάνει την ιδιαίτερη όψη που θα πάρει ο αποστάτης Προτεσταντισμός όταν οι Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες καταφύγουν στην υποστήριξη της κρατικής δύναμης για την επιβολή των θεσπισμάτων τους. Υπολείπεται ακόμη να διασαφηνιστεί το “χάραγμα του θηρίου.” Στη συνέχεια της προειδοποίησης κατά της προσκύνησης του θηρίου και της εικόνας του, η προφητεία διακηρύσσει: “Εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού.” Αφού οι τηρητές των εντολών του Θεού παρουσιάζονται έτσι σε αντίθεση με τους προσκυνητές του θηρίου και της εικόνας του τους δεχομένους το χάραγμά του, έπεται ότι η τήρηση του νόμου του Θεού από το ένα μέρος, και η παράβασή του από το άλλο, αποτελούν τα διακριτικά σημεία ανάμεσα στους προσκυνητές του Θεού και στους προσκυνητές του θηρίου.ΜΔ2 487.2

Κύριο χαρακτηριστικό του θηρίου—επομένως και της εικόνας του—είναι η παράβαση των εντολών του Θεού. Σχετικά με το μικρό κέρας, τον παπισμό, ο Δανιήλ αναφέρει: “Θέλει διανοηθεί να μεταβάλη καιρούς και νόμους.” (Δαν. 7:25.) Και ο Παύλος αποδίδει στην ίδια αυτή δύναμη τους τίτλους: “ο άνθρωπος της αμαρτίας ... ο αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός.” Η μία προφητεία συμπληρώνει την άλλη. Μόνο με τη μεταλλαγή του νόμου του Θεού θα μπορούσε ο παπισμός να εξυψωθεί πάνω από το Θεό. Όσοι συνειδητά τηρούν τον αλλοιωμένο τώρα αυτό νόμο αποδίδουν φόρο τιμής στη δύναμη εκείνη την υπεύθυνη για την αλλοίωση. Μία τέτοια στάση υποταγής στον παπικό νόμο ισοδυναμεί με το χάραγμα,—το σημείο της υποταγής στον πάπα αντί στο Θεό.ΜΔ2 489.1

Ο παπισμός πράγματι επεχείρησε να μεταβάλει το νόμο του Θεού. Η δεύτερη εντολή που απαγορεύει τη λατρεία των εικόνων έχει αφαιρεθεί από το Δεκάλογο, ενώ η τετάρτη εντολή έχει τροποποιηθεί κατά τρόπο που να εντέλλεται την τήρηση της πρώτης αντί της εβδόμης ημέρας για Σάββατο του Κυρίου. Οι Καθολικοί όμως θεολόγοι προβάλλουν σαν δικαιολογία για την παράληψη της δευτέρας εντολής τον πλεονασμό. Αφού η εντολή αυτή συμπεριλαμβάνεται στην πρώτη, ισχυρίζονται ότι περιττεύει και ότι ο νόμος αποδίδεται με την ίδια έννοια την οποία αρχικά του απέδωσε ο Θεός. Όστε αυτή δεν μπορεί να είναι η αλλαγή που αναφέρει ο προφήτης. Εδώ γίνεται λόγος για μιά προμελετημένη, μιά σκόπιμη μεταλλαγή: “Θέλει διανοηθή να μεταβάλη καιρούς και νόμους.” Την προφητεία αυτή ακριβέστατα εκπληρεί η μετατροπή της τετάρτης εντολής. Επειδή η μόνη αυθεντία που προβάλλεται γι’ αυτήν είναι η αυθεντία της εκκλησίας. Εδώ απροκάλυπτα η παπική εξουσία τίθεται πάνω από τον ίδιο το Θεό.ΜΔ2 489.2

Ενώ τους προσκυνητές του Θεού τους χαρακτηρίζει ιδιαίτερα ο σεβασμός πρός την τετάρτη εντολή—αφού αυτή αποτελεί το σημείο της δημιουργικής Του δύναμης και το αποδεικτικό της θεϊκής αξίωσης για την απονομή ανθρώπινης τιμής και ευλαβείας—οι προσκυνητές του θηρίου χαρακτηρίζονται από τις προσπάθειές τους να κατακρημνίσουν το αναμνηστικό του Δημιουργού, εξυψώνοντας στη θέση του το θέσπισμα του παπισμού. Το ζήτημα της Κυριακής σημειώνει την αφετηρία των αλαζονικών παπικών αξιώσεων. Και η παπική προσφυγή στην κρατική συνδρομή εγκαινιάστηκε με την επιβολή της εξαναγκαστικής τήρησης της πρώτης ημέρας της εβδομάδας ως “ημέρας του Κυρίου.” Η Γραφή όμως δεν παρουσιάζει την πρώτη, αλλά την έβδομη ημέρα για ημέρα του Κυρίου. Ο Χριστός είπε: “Ο Υιός του ανθρώπου Κύριος είναι και του Σαββάτου.” (Μάρκ. 2:28.) Η τετάρτη εντολή διακηρύσσει: “Η έβδομη ημέρα είναι Σάββατον Κυρίου.” Και μέσο του προφήτη Ησαΐα ο Κύριος το καθορίζει: “Αγία Μου ημέρα.” (Ησ. 58:13.)ΜΔ2 490.1

Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός μετέβαλε την ημέρα του Σαββάτου διαψεύδεται από τα ίδια του Χριστού τα λόγια: “Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω. Διότι αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα έν, ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, έως ού εκπληρωθώσι πάντα. Όστις λοιπόν αθετήση μίαν των εντολών τούτων των ελάχιστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος θέλει ονομασθή εν τη βασιλεία των ουρανών· όστις δε εκτελέση και διδάξη, ούτος μέγας θέλει ονομασθή εν τη βασιλεία των ουρανών.” (Ματθ. 5:17-19.)ΜΔ2 490.2

Κατά γενική ομολογία οι Διαμαρτυρόμενοι παραδέχονται ότι οι Γραφές δεν παρέχουν καμία εξουσιοδότηση για την αλλαγή του Σαββάτου. Το γεγονός αυτό σαφέστατα αναφέρεται στις δημοσιεύσεις της Αμερικανικής Εταιρείας Θρησκευτικών Φυλλαδίων, καθώς και της Αμερικανικής Ένωσης Κυριακών Σχολείων. Ένα από τα έργα αυτά ομολογεί την “απόλυτη σιωπή της Καινής Διαθήκης αναφορικά με οποιαδήποτε σαφή εντολή για το Σάββατο [αλλαγμένο στην Κυριακή ή την πρώτη ημέρα της εβδομάδας,] ή για ορισμένους κανόνες σχετικά με την τήρησή του.” (George Elliott, “The Abiding Sabbath” σελ. 184.)ΜΔ2 490.3

Ένας άλλος συγγραφέας παρατηρεί: “Μέχρι το θάνατο του Χριστού καμία μεταβολή δεν είχε επέλθει στην ημέρα αυτή” και “σύμφωνα με τις καταχωρημένες ενδείξεις, αυτοί [οι απόστολοι] δεν ... έδωσαν καμία σαφή εντολή που να υποστηρίζει την εγκατάλειψη του Σαββάτου της έβδομης ημέρας και την τήρησή του κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας.” (A. Ε. Waffle, “The Lord’s Day,” σελ. 186-188.)ΜΔ2 490.4

Οι Ρωμαιοκαθολικοί παραδέχονται ότι η μεταλλαγή του Σαββάτου είναι έργο της εκκλησίας τους και ισχυρίζονται ότι οι Διαμαρτυρόμενοι αναγνωρίζουν τη δύναμη της εκκλησίας αυτής με την τήρηση της Κυριακής αργίας. Στο εγχειρίδιο “Catholic Catechism of Christian Religion,” αναφέρεται η ακόλουθη δήλωση σαν απάντηση στο ερώτημα σχετικά με την ημέρα αργίας που πρέπει να τηρηθεί κατά τον ορισμό της τετάρτης εντολής: “Σύμφωνα με την παλιά νομοθεσία, το Σάββατο ήταν η αγιασμένη ημέρα. Η εκκλησία όμως, διδαγμένη από τον Ιησού Χριστό και καθοδηγημένη από το Πνεύμα του Θεού, αντικατέστησε το Σάββατο με την Κυριακή· τώρα αγιάζουμε την πρώτη και όχι την έβδομη ημέρα. Κυριακή σημαίνει, και έγινε πλέον, η ημέρα του Κυρίου.”ΜΔ2 491.1

Σαν ένδειξη του κύρους της Καθολικής Εκκλησίας, οι θεολογικοί συγγραφείς της αναφέρουν “αυτό ακριβώς το γεγονός της αλλαγής του Σαββάτου στην Κυριακή το οποίο παραδέχονται οι Διαμαρτυρόμενοι ... επειδή με το να τηρούν την Κυριακή αναγνωρίζουν την εξουσία της εκκλησίας στο να θεσπίζει τελετές και να τις επιβάλλει με τον κολασμό της αμαρτίας.” (Henry Tuberville, “An Abridgment of the Christian Doctrine,” σελ. 58.) Τι άλλο λοιπόν μπορεί να είναι η αλλαγή του Σαββάτου εκτός από το σημείο ή το χάραγμα της αυθεντίας της Καθολικής Εκκλησίας, με άλλα λόγια “το χάραγμα του θηρίου;”ΜΔ2 491.2

Η Ρωμαϊκή εκκλησία δεν έχει παραιτηθεί από τις αξιώσεις της για την υπεροχή. Και όταν ο κόσμος και οι Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες δέχονται το Σάββατο της δικής της επινόησης απορρίπτοντας το Σάββατο της Γραφής, τότε στην πραγματικότητα δηλώνουν υποταγή στις αξιώσεις της αυτές. Μπορεί να επικαλούνται το κύρος των παραδόσεων και των Αγίων Πατέρων για τη μετατροπή. Με τον τρόπο όμως αυτόν παραγνωρίζουν εκείνες ακριβώς τις αρχές που τους ξεχωρίζουν από τη Ρώμη, ότι δηλαδή “η Γραφή και μόνο η Γραφή αποτελεί τη θρησκεία των Διαμαρτυρομένων.” Οι παπιστές τους βλέπουν ότι αυταπατώνται με το να κλείνουν εσκεμμένα τα μάτια μπροστά στα αδιάσειστα δεδομένα επί του θέματος αυτού. Καθώς η κίνηση για την αναγκαστική τήρηση της Κυριακής αργίας κερδίζει έδαφος, εκείνοι χαίρονται με τη σκέψη ότι νωρίς ή αργά ολόκληρος ο Προτεσταντικός κόσμος θα περιέλθει κάτω από το λάβαρο της Ρώμης.ΜΔ2 491.3

Οι Ρωμαιοκαθολικοί δηλώνουν ότι “η τήρηση της Κυριακής από μέρους των Προτεσταντών αποτελεί την παρά τη θέλησή τους απότιση φόρου τιμής στην εξουσία της [Καθολικής] Εκκλησίας.” (Monsignor Segur, “Plain Talk about Protestantism,” σελ. 213.) Η εξαναγκαστική επιβολή της Κυριακής αργίας από μέρους των Διαμαρτυρομένων Εκκλησιών αποτελεί εξαναγκαστική επιβολή λατρείας του παπισμού—εννοείται του θηρίου. Όσοι, παρ’ όλο ότι κατανοούν τις αξιώσεις της τετάρτης εντολής, προτιμούν να τηρούν το κίβδηλο αντί για το πραγματικό Σάββατο, δηλώνουν μ’ αυτό τον τρόπο υποταγή στην εξουσία εκείνη που αυθαίρετα το θέσπισε. Αλλά μ’ αυτή ακριβώς την πράξη χρησιμοποίησης βίας για την εκτέλεση ενός θρησκευτικού καθήκοντος μέσο της πολιτικής δύναμης, οι εκκλησίες οι ίδιες σχηματίζουν εικόνα στο θηρίο. Ώστε η εξαναγκαστική τήρηση της Κυριακής αργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ισοστοιχεί με την εξαναγκαστική λατρεία του θηρίου και της εικόνας του.ΜΔ2 493.1

Οι Χριστιανοί όμως των περασμένων γενεών τήρησαν την Κυριακή έχοντας την ιδέα ότι τηρούσαν το Σάββατο της Γραφής. Και υπάρχουν σήμερα πραγματικοί Χριστιανοί μέσα σε όλες τις εκκλησίες, χωρίς την εξαίρεση της Ρωμαιοκαθολικής, που ειλικρινά πιστεύουν ότι η Κυριακή είναι η από το Θεό καθιερωμένη ημέρα αργίας. Ο Θεός δέχεται τις ειλικρινείς προθέσεις τους και την πρός Αυτόν ακεραιότητά τους. Όταν όμως η Κυριακή αργία θα επιβληθεί με το νόμο και ο κόσμος θα ενημερωθεί σχετικά με την υποχρέωσή του έναντι του πραγματικού Σαββάτου, τότε όσοι εξακολουθούν να παραβαίνουν την εντολή του Θεού για να υπακούσουν σε μία διαταγή που καμία άλλη εγκυρότητα δεν έχει εκτός από την εγκυρότητα της Ρώμης, τότε απονέμουν μεγαλύτερη τιμή στην παποσύνη παρά στο Θεό. Απονέμουν σεβασμό στη Ρώμη και στη δύναμη η οποία επιβάλλει με τη βία το πρόσταγμα το εκπονημένο από τη Ρώμη. Προσκυνούν το θηρίο και την εικόνα του. Απορρίπτοντας τότε οι άνθρωποι το διάταγμα που ο Θεός αποκαλεί σημείο της εξουσίας Του για να τιμήσουν στη θέση του εκείνο που η Ρώμη διάλεξε σαν τεκμήριο της υπεροχής της, θα δεχθούν μ’ αυτό τον τρόπο το σημείο της υποταγής τους στη Ρώμη, ή το “χάραγμα του θηρίου.” Αλλά μόνον όταν το ζήτημα θα έχει έτσι καθαρά εκτεθεί στα μάτια του κόσμου και όταν βρεθούν υποχρεωμένοι να εκλέξουν ανάμεσα στις εντολές του Θεού και στις εντολές των ανθρώπων, όσοι εξακολουθούν να ζουν στην παράβαση, θα λάβουν τελικά το “χάραγμα του θηρίου.”ΜΔ2 493.2

Η τρομακτικότερη απειλή που απευθύνθηκε ποτέ σε θνητούς περιέχεται στο άγγελμα του τρίτου αγγέλου. Η αμαρτία αυτή θα πρέπει να είναι στο άκρο τρομερή ώστε να προκαλέσει την οργή του Θεού χωρίς κανένα ίχνος ευσπλαχνίας. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αφεθούν στο σκότος σχετικά μ’ αυτό το τόσο σπουδαίο ζήτημα. Η προειδοποίηση κατά της αμαρτίας αυτής θα δοθεί πριν οι τιμωρίες του Θεού προσβάλουν τον κόσμο, ώστε όλοι να έχουν την ευκαιρία να τις αποφύγουν. Σύμφωνα με την προφητεία, ο πρώτος άγγελος δίνει την προειδοποίηση της αγγελίας του “εις πάν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν.” Το μήνυμα του τρίτου αγγέλου, αποτελώντας μέρος της τριπλής αυτής αγγελίας, διαδίδεται και αυτό σε όχι λιγότερο ευρεία έκταση. Η προφητεία το παριστάνει να μεταδίδεται με μία φωνή μεγάλη από έναν άγγελο που πετάει στο μεσουράνημα· και αυτό θα επισύρει την παγκόσμια προσοχή.ΜΔ2 494.1

Σ’ αυτή τη φάση του αγώνα, ολόκληρος ο Χριστιανικός κόσμος θα βρεθεί διηρημένος σε δύο παρατάξεις: σ’ αυτούς που τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν την πίστη του Ιησού, και σ’ αυτούς που προσκυνούν το θηρίο και την εικόνα του και δέχονται το χάραγμά του. Μολονότι εκκλησία και κράτος θα συμπτύξουν τις δυνάμεις τους για να εξαναγκάσουν “πάντας τους μικρούς και τους μεγάλους και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους” να λάβουν “το χάραγμα του θηρίου” (Αποκ. 13:16-17,) ο λαός του Θεού όμως δεν θα το λάβει. Ο προφήτης της Πάτμου οραματίζεται “εκείνους οίτινες ενίκησαν κατά του θηρίου και κατά της εικόνος αυτού, και κατά του χαράγματος αυτού, και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού, ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού. Και έψαλλον την ωδήν του Μωϋσέως, του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου.” (Αποκ. 15:2-3.)ΜΔ2 494.2