Κεφάλαιο 26: Ενα μεταρρυθμιστικο εργο

Το μεταρρυθμιστικό έργο που έμελλε να πραγματοποιηθεί στις έσχατες ημέρες για την επαναφορά του Σαββάτου είχε προλεχθεί από τον προφήτη Ησαΐα: “Ούτω λέγει Κύριος: φυλάττετε κρίσιν, και κάμνετε δικαιοσύνην· διότι η σωτηρία Μου πλησιάζει να έλθη, και η δικαιοσύνη Μου να αποκαλυφθή. Μακάριος ο άνθρωπος όστις κάμνει τούτο, και ο υιός του ανθρώπου όστις κρατεί αυτό· όστις φυλάττει το σάββατον, ώστε να μη πράξη μηδέν κακόν.” “Περί δε των υιών του αλλογενούς, οίτινες ήθελον προστεθή εις τον Κύριον, δια να δουλεύωσιν εις Αυτόν, και να αγαπώσι το όνομα του Κυρίου, δια να είναι δούλοι Αυτού, όσοι φυλάττουσι το σάββατον ώστε να μη βεβηλώσωσιν αυτό, και κρατούσι την διαθήκην Μου, και τούτους θέλω φέρει εις το άγιόν Μου όρος, και θέλω ευφραίνει αυτούς εν τω οίκω της προσευχής Μου.” (Ησ. 56:1-2, 6-7.)ΜΔ2 495.1

Τα λόγια αυτά βρίσκουν την εφαρμογή τους στη χριστιανική εποχή, όπως περιγράφεται στο ίδιο κείμενο: “Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο συνάγων τους διεσκορπισμένους του Ισραήλ: Θέλω συνάξει έτι και άλλους εις αυτόν, εκτός των συνηγμένων αυτού.” (Εδ. 8.) Εδώ σκιαγραφείται η σύναξη των εθνικών σαν αποτέλεσμα του έργου του ευαγγελίου. Μία ιδιαίτερη ευλογία προφέρεται σε όσους από αυτούς τιμήσουν τότε το Σάββατο. Έτσι η τήρηση της τετάρτης εντολής επεκτείνεται πέρα από τη σταύρωση, την ανάσταση και την ανάληψη του Χριστού, μέχρι τον καιρό που οι δούλοι Του θα έφθαναν να κηρύξουν το χαροποιό ευαγγελικό μήνυμα σε όλα τα έθνη.ΜΔ2 495.2

Με τον ίδιο προφήτη ο Θεός εντέλλεται: “Δέσον την μαρτυρίαν, σφράγισον τον νόμον μεταξύ των μαθητών Μου.” (Ησ. 8:16.) Η σφραγίδα του νόμου του Θεού βρίσκεται στην τετάρτη εντολή. Από όλες τις δέκα εντολές, αυτή είναι η μόνη στην οποία εμφαίνεται το όνομα και ο τίτλος του Νομοθέτη. Διακηρύττει ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός του ουρανού και της γης αποδεικνύοντας μ’ αυτό ότι μόνος Εκείνος έχει το δικαίωμα να απαιτεί το σεβασμό και τη λατρεία πάνω από κάθε άλλον. Εκτός από την εντολή αυτή, κανένα άλλο στοιχείο δεν περιέχεται στο Δεκάλογο που να αποκαλύπτει ποιος ευθύνεται για τη νομοθέτησή του. Με την τροποποίηση του Σαββάτου από την παπική εξουσία, η σφραγίδα εξέλιπε από το νόμο. Αυτή τη σφραγίδα οι οπαδοί του Χριστού καλούνται να αποκαταστήσουν, επαναφέροντας το Σάββατο της τετάρτης εντολής στη νόμιμη θέση του σαν αναμνηστικό της αυθεντίας Του.ΜΔ2 495.3

“Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν.” Ενώ οι αντιθετικές θεωρίες και διδαχές πολλαπλασιάζονται διαρκώς, ο νόμος του Θεού εξακολουθεί να παραμένει ο μόνος αλάθητος κανόνας με βάση τον οποίο πρέπει να συγκρίνονται όλες οι γνώμες, οι διδαχές και οι θεωρίες. “Εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φώς εν αυτοίς,” λέγει ο προφήτης. (Ησ. 8:20.)ΜΔ2 496.1

Παρακάτω δίνεται η προσταγή: “Αναβόησον δυνατά, μη φεισθής· ύψωσον την φωνήν σου ως σάλπιγγα, και ανάγγειλον πρός τον λαόν Μου τας ανομίας αυτών και πρός τον οίκον Ιακώβ τας αμαρτίας αυτών.” Η επίπληξη δεν αφορά τον αμαρτωλό κόσμο, αλλά εκείνους που ο Θεός αποκαλεί “λαό Μου.” Αυτοί ακριβώς αποδοκιμάζονται για τις παραβάσεις τους. Όπως διασαφίζεται πιο κάτω: “Με ζητούσιν όμως καθ’ ημέραν, και επιθυμούσι να μανθάνωσι τας οδούς Μου, ως έθνος το οποίον έκαμε δικαιοσύνην, και δεν εγκατέλιπε την κρίσιν του Θεού αυτού.” (Ησ. 58:1-2.) Εδώ παρουσιάζεται μία τάξη ανθρώπων που θεωρούνται δίκαιοι και εκδηλώνουν ακραιφνή ζήλο στην υπηρεσία του Θεού. Αλλά η αυστηρή και επίσημη επίπληξη του καρδιογνώστη Θεού τους παρουσιάζει να ποδοπατούν τα θεϊκά εντάλματα. Ο προφήτης αναφέρει συγκεκριμένα για την περιφρονημένη εντολή: “Θέλεις ανεγείρει τα θεμέλια πολλών γενεών· και θέλεις ονομασθή ο Επιδιορθωτής των χαλασμάτων, ο Ανορθωτής των οδών δια του κατοικισμού. Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία Μου ημέρα, και ονομάζης το σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Κυρίου, έντιμον, και τιμάς αυτό, μη ακολουθών τας οδούς σου, μηδέ ευρίσκων εν αυτώ το θέλημά σου, μηδέ λαλών τους λόγους σου, τότε θέλεις εντρυφά εν Κυρίω.” (Ησ. 58:12-14.) Και αυτή η προφητεία αφορά επίσης την εποχή μας. Το χάλασμα υπέστη ο νόμος του Θεού όταν η παπική εξουσία μετέβαλε την ημέρα του Σαββάτου. Ο καιρός όμως για την αποκατάσταση του θεϊκού θεσπίσματος έφθασε. Τα χαλάσματα πρέπει να επιδιορθωθούν και τα θεμέλια πολλών γενεών να αναστηλωθούν.ΜΔ2 496.2

Αγιασμένο με το παράδειγμα της ανάπαυσης του Δημιουργού και με την ευλογία Του, το Σάββατο τηρήθηκε το ίδιο από τον αθώο ακόμη Αδάμ μέσα στη θεσπέσια Εδεμική ατμόσφαιρα, όπως και από τον παραβάτη, αλλά μετανοημένο κατόπιν Αδάμ, εξορισμένο από τη θελκτική κατοικία του. Τηρήθηκε επίσης από όλους τους πατριάρχες, από τον Άβελ μέχρι το δίκαιο Νώε, τον Αβραάμ και τον Ιακώβ. Τον καιρό της αιχμαλωσίας του εκλεκτού λαού στην Αίγυπτο, πολλοί, μέσα στην επικρατούσα ειδωλολατρεία, έχασαν την επίγνωση του νόμου του Θεού. Όταν όμως ο Κύριος απελευθέρωσε το λαό του Ισραήλ, διακήρυξε το νόμο Του μπροστά στα συγκεντρωμένα πλήθη ανάμεσα από σκηνές φαντασμαγορικού μεγαλείου, ώστε να μπορέσουν να γνωρίσουν το θέλημά Του και να Τον φοβούνται και να Τον υπακούουν παντοτινά.ΜΔ2 497.1

Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, τόσο η επίγνωση του νόμου του Θεού όσο και η αργία του Σαββάτου της τετάρτης εντολής, διατηρήθηκαν πάνω στη γη. Μολονότι ο “άνθρωπος της ανομίας” κατόρθωσε να ποδοπατήσει την αγία ημέρα του Θεού, όμως και σ’ εκείνη ακόμη την εποχή της απολυταρχίας του, υπήρχαν πιστοί άνθρωποι κρυμμένοι σε απόμακρα μέρη οι οποίοι την τιμούσαν. Από τον καιρό της Μεταρρύθμισης και δώθε, υπήρξαν σε κάθε γενεά οι ολιγάριθμοι εκείνοι πιστοί που συνέχισαν την τήρησή της. Αν και συχνά υπήρξε ο στόχος του ονειδισμού και του κατατρεγμού, η μαρτυρία όμως για το αμετάβλητο του νόμου του Θεού και για την ιερή υποχρέωση της τήρησης του Σαββάτου της δημιουργίας εξακολούθησε χωρίς διακοπή.ΜΔ2 497.2

Οι αλήθειες αυτές, όπως παρουσιάζονται στο κεφάλαιο 14 της Αποκάλυψης σε σχέση με το “αιώνιο ευαγγέλιο,” θα είναι χαρακτηριστικές της εκκλησίας του Χριστού ιδιαίτερα στον καιρό της παρουσίας Του. Επειδή σαν αποτέλεσμα της τριπλής αγγελίας ακολουθεί η δήλωση: “Εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστην του Ιησού.” Αυτό είναι το τελευταίο άγγελμα που θα ακουστεί πριν από την επιστροφή του Κυρίου. Αμέσως μετά τη διάδοση της αγγελίας αυτής, ο προφήτης αντικρύζει τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται με όλη Του τη δόξα για να θερίσει το θερισμό της γης.ΜΔ2 497.3

Αυτοί που είχαν δεχθεί το φως σχετικά με την ερμηνεία του αγιαστηρίου και το αμετάβλητο του νόμου του Θεού, ένοιωσαν χαρά και θαυμασμό μαζί καθώς αντιλαμβάνονταν να τους αποκαλύπτεται το ωραίο και αρμονικό σύστημα της αλήθειας. Ο πόθος της καρδιάς τους ήταν τώρα, το φως αυτό, το τόσο πολύτιμο γι’ αυτούς, να μεταδοθεί σε όλους τους Χριστιανούς. Και περίμεναν ότι όλοι θα το δέχονταν με χαρά. Αλήθειες όμως που θα τους εξέθεταν στα μάτια της κοινωνίας δεν γίνονταν εύκολα αποδεκτές από την πλειοψηφία των ισχυριζομένων ότι είναι οπαδοί του Χριστού. Η υπακοή της τετάρτης εντολής απαιτούσε θυσίες μπροστά στις οποίες η πλειοψηφία οπισθοχωρούσε.ΜΔ2 499.1

Όταν τα στοιχεία που απαιτούν την τήρηση του Σαββάτου εκτέθηκαν μπροστά τους, πολλοί σκέφθηκαν σύμφωνα με τη νοοτροπία του κόσμου: “Εμείς την Κυριακή έχομε πάντοτε φυλάξει, όπως τη φύλαξαν και οι πατέρες μας και πολλοί καλοί και ευλαβείς άνθρωποι πέθαναν ευχαριστημένοι φυλάγοντάς την. Αν εκείνοι έπραξαν σωστά, και εμείς σωστά πράττουμε. Η τήρηση αυτού του νέου Σαββάτου θα κατέστρεφε τις αρμονικές σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο και δεν θα είχαμε καμία επιρροή στους ανθρώπους. Τι μπορεί να κάνει μία μικρή ομάδα τηρητών της εβδόμης ημέρας μπροστά σ’ ένα κόσμο ολόκληρο που φυλάγουν την Κυριακή;” Με παρόμοια επιχειρήματα προσπαθούσαν και οι Ιουδαίοι να δικαιολογήσουν την από μέρους τους απόρριψη του Χριστού. Αν οι πατέρες τους έγιναν αποδεκτοί από το Θεό με τις θυσίες και τις προσφορές που Του παρουσίαζαν, γιατί και τα παιδιά να μη μπορούν να αποκτήσουν τη σωτηρία τους ακολουθώντας την ίδια τακτική; Και στην εποχή του Λουθήρου, οι παπιστές ισχυρίζονταν ότι τόσοι πραγματικοί Χριστιανοί είχαν πεθάνει μέσα στην Καθολική θρησκεία· επομένως η θρησκεία εκείνη ήταν αρκετή για την εξασφάλιση της σωτηρίας. Τέτοιοι συλλογισμοί καταλήγουν στο να φράζουν το δρόμο κάθε προόδου στον τομέα της θρησκευτικής πίστης ή της έμπρακτης εφαρμογής.ΜΔ2 499.2

Πολλοί ισχυρίζονταν ότι η τήρηση της Κυριακής αποτελούσε ένα πάγιο θέσπισμα και μία συνήθεια εκκλησιαστική επί πολλούς αιώνες. Στο επιχείρημα αυτό αντιτάσσονταν το γεγονός ότι το Σάββατο και η τήρησή του είχαν αρχαιότερη ακόμη καταγωγή και γενικότερη εφαρμογή, αφού το Σάββατο έχει την ίδια αρχαία προέλευση όπως και ο κόσμος και αγιάζεται τόσο από το Θεό όσο και από τους αγγέλους. Τον καιρό της θεμελίωσης της γης, “όταν τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον,” (Ιώβ 38:6-7, Γέν. 2:1-3,) τότε θεμελιώθηκε και το Σάββατο. Ο θεσμός αυτός δεν ορίσθηκε από καμία ανθρώπινη εξουσία, ούτε στηρίζεται πάνω σε ανθρώπινες παραδόσεις, αλλά νομοθετήθηκε από τον “Παλαιόν των Ημερών,” και εντάλθηκε από τον αιώνιο λόγο Του, ώστε δικαιολογημένα απαιτεί το σεβασμό μας.ΜΔ2 499.3

Όταν το θέμα του μεταρρυθμιστικού έργου για την επαναφορά της πραγματικής ημέρας αργίας επέστησε την προσοχή του κόσμου, γνωστοί θεολόγοι επεδόθηκαν στην παραποίηση του λόγου του Θεού, αποδίδοντας στη μαρτυρία του ερμηνείες τέτοιες που θα μπορούσαν να κατευνάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα αφυπνισμένα πνεύματα. Και όσοι δεν ενδιαφέρονταν να ερευνήσουν οι ίδιοι την Αγία Γραφή, ικανοποιημένοι παραδέχονταν τα συμπεράσματα των άλλων, όταν μάλιστα αυτά ανταποκρίνονταν στις επιθυμίες τους. Κάθε λογής προσπάθειες καταβλήθηκαν για την ανατροπή της αλήθειας: επιχειρηματολογίες, σοφιστείες, παραδόσεις των Πατέρων και η αυθεντία της εκκλησίας. Για την υπεράσπιση του κύρους της τετάρτης εντολής, οι υποστηρικτές της προσκολλήθηκαν στη Γραφή. Με μοναδικό τους όπλο το λόγο της αλήθειας, τα απλοϊκά εκείνα άτομα αντιμετώπιζαν τις επιθέσεις των πολυμαθών ανθρώπων. Κατάπληκτοι και εξοργισμένοι οι τελευταίοι αυτοί, διαπίστωναν την αποτυχία των ρητορικών σοφισμάτων τους στο να ανατρέψουν τον ανεπιτήδευτο αλλά βάσιμο συλλογισμό εκείνων που τις γνώσεις τους αντλούσαν από τη Γραφή και όχι από τα επιστημονικά λεπτολογήματα των διαφόρων Σχολών.ΜΔ2 500.1

Μη βρίσκοντας καμία Βιβλική βάση για την υποστήριξη των απόψεών τους—και λησμονώντας ότι η ίδια τακτική είχε τηρηθεί εναντίον του Χριστού και των αποστόλων Του, πολλοί επαναλάμβαναν με ακατάβλητη επιμονή: “Γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι της κοινωνίας μας δεν το κατανοούν αυτό το θέμα του Σαββάτου; Ελάχιστοι πιστεύουν όπως εσείς. Δεν μπορεί να έχετε εσείς δίκαιο και όλος ο μορφωμένος κόσμος να έχει άδικο.”ΜΔ2 500.2

Προκειμένου να πειστούν για το αβάσιμο παρομοίων αντιρρήσεων, δεν είχαν οι άνθρωποι παρά να στρέψουν την προσοχή τους στις διδασκαλίες της Γραφής και στο ιστορικό της ανέκαθεν συμπεριφοράς του Θεού πρός το λαό Του. Ο Θεός εργάζεται με όσους ακούουν τη φωνή Του και υπακούουν στο θέλημά Του· με όσους δεν διστάζουν να πουν τη γυμνή αλήθεια εκεί όπου χρειάζεται, ούτε φοβούνται να κατακρίνουν προσφιλείς στους ανθρώπους αμαρτίες. Ο λόγος για τον οποίο ο Θεός συχνά προτιμά να μη αναθέτει σε άτομα με μεγάλη μόρφωση και υψηλή κοινωνική θέση την ήγηση ενός μεταρρυθμιστικού κινήματος, είναι ότι αυτοί στηρίζονται στις ατομικές θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, στις θεωρίες και στα θεολογικά συστήματα και δεν αισθάνονται την ανάγκη να γίνουν οι διδακτοί του Θεού. Μόνο όσοι έρχονται σε στενή, προσωπική επαφή με την πηγή της σοφίας είναι σε θέση να καταλάβουν και να ερμηνεύσουν τις Γραφές. Μερικές φορές άτομα με περιορισμένη μόρφωση καλούνται να διακηρύξουν μία ορισμένη αλήθεια, όχι γιατί είναι αμόρφωτοι, αλλά γιατί αναγνωρίζοντας την αναξιότητά τους, δέχονται την καθοδήγηση του Θεού χωρίς να στηρίζονται στον εαυτό τους. Μαθητεύουν στο σχολείο του Χριστού και η αξία τους έγκειται αποκλειστικά στην ταπεινοφροσύνη και στην υπακοή. Εμπιστευόμενος σ’ αυτούς τη γνώση της αλήθειας Του, ο Θεός τους περιβάλλει με μια τέτοια τιμή, που μπροστά της ωχριούν όλες οι ανθρώπινες τιμές και τα μεγαλεία του κόσμου.ΜΔ2 500.3

Η πλειοψηφία των Αντβεντιστών απέρριψε την αλήθεια του αγιαστηρίου και του νόμου του Θεού και πολλοί εγκατέλειψαν τότε ολοκληρωτικά την πίστη του κινήματος του Αντβεντισμού και υιοθέτησαν παράλογες αντιφατικές απόψεις σχετικά με τις προφητείες τις εφαρμόσιμες στο έργο αυτό. Μερικοί έπεσαν στο λάθος του να προσδιορίζουν επανειλημμένες ακριβείς χρονολογίες για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Το φως που τώρα περιέβαλλε το θέμα του αγιαστηρίου έφθανε για να τους αποδείξει ότι καμία προφητική περίοδος δεν επεκτείνεται μέχρι την ημέρα της δευτέρας παρουσίας και ότι η ακριβής χρονολογία της παρουσίας αυτής είναι άγνωστη. Αλλ’ αυτοί απορρίπτοντας το φως, εξακολουθούν να προσδιορίζουν κάθε φορά καινούργιες ημερομηνίες για την επιστροφή του Χριστού και κάθε φορά ένοιωθαν καινούργιες απογοητεύσεις.ΜΔ2 501.1

Στους Θεσσαλονικείς πιστούς που είχαν υιοθετήσει εσφαλμένες αντιλήψεις για την επιστροφή του Χριστού, ο απόστολος Παύλος συνέστησε να αντιπαραβάλουν με προσοχή τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους με το λόγο του Θεού. Τους ανέφερε, ορισμένες προθεσμίες με ανεκπλήρωτα ακόμη γεγονότα που έπρεπε να προηγηθούν από την παρουσία του Χριστού και τους απέδειξε ότι δεν είχαν λόγους για να περιμένουν το Χριστό στις μέρες τους. “Μηδείς ας μη σας εξαπατά κατ’ ουδένα τρόπον” (Β΄ Θεσσ. 2:3,) τους προειδοποιούσε. Αν ενέμεναν στις αστήρικτες από τη Γραφή προσδοκίες τους, θα έπαιρναν εσφαλμένη πορεία δράσης. Η απογοήτευση θα τους εξέθετε στους χλευασμούς των απίστων. Θα κινδύνευαν να αποκάμουν αποκαρδιωμένοι, και θα έπεφταν στον πειρασμό να αμφιβάλουν για τις επιτακτικές για τη σωτηρία τους αλήθειες. Η αποστολική παρότρυνση πρός τους Θεσσαλονικείς περιέχει ένα σπουδαίο μάθημα για όσους ζούν στις έσχατες ημέρες. Πολλοί Αντβεντιστές αισθάνονταν ότι αν δεν στερέωναν την πίστη τους επάνω σε μία καθορισμένη χρονολογία της παρουσίας του Κυρίου, δεν θα μπορούσαν να επιδοθούν με ζήλο και επιμέλεια στην κατάλληλη προετοιμασία. Αλλά με την αλλεπάλληλη έξαψη των ελπίδων τους και την απογοήτευση που ακολουθεί, η πίστη τους υφίσταται κάθε φορά τέτοιο δυνατό κλονισμό, που καταντάει σχεδόν αδύνατο γι’ αυτούς να δώσουν τη δέουσα προσοχή στις βαρυσήμαντες προφητικές αλήθειες.ΜΔ2 501.2

Η διακήρυξη μιας καθορισμένης χρονολογίας για την κρίση κατά τη διάδοση της πρώτης αγγελίας, ήταν ενταλμένη από το Θεό. Ο υπολογισμός των προφητικών περιόδων όπου στηρίζονταν η αγγελία εκείνη, τοποθετώντας τον τερματισμό των 2300 ημερών στο φθινόπωρο του 1844, είναι αναμφισβήτητος. Οι επανειλημμένες όμως προσπάθειες καθορισμού νέων χρονολογικών ορίων για την αφετηρία και τον τερματισμό των προφητικών περιόδων, καθώς και οι παράλογες επιχειρηματολογίες που προβάλλονται για την υποστήριξή τους, όχι μόνο αποσπούν την προσοχή από την παρούσα αλήθεια, αλλά οδηγούν γενικά στην περιφρόνηση όλων των καταβαλλομένων προσπαθειών για την ερμηνεία των προφητειών. Όσο περισσότερο πολλαπλασιάζονται και διαδίδονται οι καινούργιες αυτές της δευτέρας παρουσίας προθεσμίες, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία σημειώνουν τα σχέδια του Σατανά. Κάθε φορά που περνάει η προθεσμία, ξεσηκώνει το χλευασμό και την καταφρόνια των ανθρώπων πρός τους υποστηρικτές της, καλύπτοντας έτσι με γενική περιφρόνηση το μεγάλο κίνημα του Αντβεντισμού του 1843-1844. Όσοι επιμένουν στην πλάνη τους αυτή θα καταλήξουν να προσδιορίσουν μία ημερομηνία για την επιστροφή του Χριστού κάπου στο απώτερο μέλλον και, επαναπαυόμενοι μέσα στο λίκνισμα της ανύπαρκτης σιγουριάς, πολλοί δεν θα ξυπνήσουν από την πλάνη τους παρά όταν θα είναι πια πολύ αργά.ΜΔ2 502.1

Η ιστορία του αρχαίου Ισραήλ αποτελεί μία ανάγλυφη εικόνα της πείρας που πέρασαν οι Αντβεντιστές. Ο Θεός οδήγησε το λαό Του στο κίνημα του Αντβεντισμού όπως οδήγησε το λαό του Ισραήλ στην έξοδο από την Αίγυπτο. Με τη μεγάλη απογοήτευση, η πίστη τους δοκιμάσθηκε όπως δοκιμάσθηκε και η πίστη των Εβραίων στην Ερυθρά θάλασσα. Αν εξακολουθούσε ο λαός να εμπιστεύεται το χέρι που τους είχε οδηγήσει μέχρι τότε, θα αξιώνονταν να δουν το σωτήριο έργο του Θεού, Αν όλοι όσοι συνεργάστηκαν αρμονικά στο έργο του 1844 δέχονταν την αγγελία του τρίτου αγγέλου και τη μετέδιδαν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ο Θεός θα είχε επιτελέσει θαυμάσια πράγματα με τις προσπάθειές τους. Ένας χείμαρρος φωτός θα είχε περιβάλει τον κόσμο. Εδώ και χρόνια πριν οι κάτοικοι της γης θα είχαν προειδοποιηθεί, η τελική φάση του έργου θα είχε επιτελεσθεί και ο Χριστός θα είχε ήδη εμφανιστεί για την απολύτρωση του λαού Του.ΜΔ2 503.1

Δεν ήταν το θέλημα του Θεού να περιπλανώνται οι Ισραηλίτες σαράντα χρόνια στην έρημο. Η επιθυμία Του ήταν να τους οδηγήσει κατευθείαν στη γη Χαναάν και να τους εγκαταστήσει εκεί, έναν άγιο και ευτυχισμένο λαό. Αλλά “δια απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι.” (Εβρ. 3:19.) Τα συνεχή ολισθήματα και η αποστασία τους τους έκαναν να απολεσθούν στην ερημιά και άλλοι παρουσιάστηκαν για να εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας. Ούτε και τώρα είναι θέλημα Θεού να βραδύνει τόσο πολύ η παρουσία του Χριστού και να παραμένει ο λαός Του τόσα πολλά χρόνια μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας και της θλίψης. Αλλά η απιστία τους χώρισε από το Θεό. Αφού αυτοί αρνήθηκαν να εκτελέσουν το έργο που τους είχε αναθέσει, άλλοι παρουσιάστηκαν για να κηρύξουν την αγγελία. Από ευσπλαχνία Του για τον κόσμο επιβραδύνει ο Χριστός την παρουσία Του, ώστε οι αμαρτωλοί να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν την προειδοποίηση και να ζητήσουν να καταφύγουν σ’ Αυτόν πριν ξεσπάσει η οργή του Θεού.ΜΔ2 503.2

Στις μέρες μας όπως και στις περασμένες εποχές, η υπόδειξη μιας αλήθειας που καυτηριάζει τις σύγχρονες αμαρτίες και πλάνες θα διαγείρει οπωσδήποτε αντίδραση. “Πας όστις πράττει φαύλα μισεί το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού.” (Ιωάν. 3:20.) Αφού οι άνθρωποι βλέπουν ότι η άποψή τους δεν έχει κανένα γραφικό στήριγμα, πολλοί μολαταύτα επιμένουν στο να την υποστηρίζουν πάση θυσία και με κακεντρέχεια διαβάλλουν το χαρακτήρα και τα κίνητρα εκείνων που υπερασπίζονται μία ανεπιθύμητη αλήθεια. Ακριβώς η ίδια διαγωγή εκδηλώθηκε σε κάθε εποχή. Ο Ηλίας κατηγορήθηκε ότι τάραττε τον Ισραήλ, ο Ιερεμίας ότι τον πρόδοσε, ο Παύλος ότι του βεβήλωσε το ναό. Απ’ αρχής μέχρι σήμερα όσοι προσκολλώνται στην αλήθεια αποκηρύχθηκαν σαν στασιαστές, αιρετικοί ή σχισματικοί. Πλήθη ολόκληρα που αδυνατούν να πιστέψουν στο βέβαιο λόγο της προφητείας πιστεύουν χωρίς καμία αμφιβολία τις κατηγορίες που εκτοξεύονται εναντίον όσων τολμούν να ελέγχουν τις αμαρτίες του συρμού. Το πνεύμα αυτό θα εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα με το πέρασμα του χρόνου. Και η Βίβλος με σαφήνεια διδάσκει ότι πλησιάζει ο καιρός οπότε η κυβερνητική νομοθεσία θα έρθει σε τέτοια σύγκρουση με το νόμο του Θεού, ώστε όσοι προτιμήσουν να μείνουν πιστοί σε όλες τις εντολές του Θεού θα έχουν να αντιμετωπίσουν μομφή και τιμωρία σαν να είναι κακοποιό στοιχεία.ΜΔ2 503.3

Εν όψη του γεγονότος αυτού, ποιο είναι το καθήκον του αγγελιοφόρου της αλήθειας; Πρέπει να συμπεράνει ότι η αλήθεια οφείλει να αποσοβηθεί, αφού συχνά το μοναδικό αποτέλεσμα είναι να διεγείρει τους ανθρώπους να παρακάμπτουν ή να ανθίστανται στις αξιώσεις της; Οχι. Κανένα περισσότερο δικαίωμα δεν έχει να κατακρατήσει τη μαρτυρία του λόγου του Θεού εξαιτίας της προκαλουμένης αντίδρασης, από ότι είχαν οι προηγούμενοι Μεταρρυθμιστές. Η ομολογία της πίστης από μέρους αγίων και μαρτύρων του παρελθόντος, έχει καταχωρηθεί για το καλό των μεταγενεστέρων ανθρώπων. Τα ζωντανά εκείνα παραδείγματα της αγιοσύνης και της σταθερής ακεραιότητας έχουν φθάσει μέχρι τις ημέρες μας με σκοπό να ενθαρρύνουν όσους καλούνται να παραστούν σύγχρονοι μάρτυρες για το Θεό. Η χάρη και η αλήθεια που τους χορηγήθηκε δεν ήταν μόνο για τον εαυτό τους. αλλά για να φωτίσει η γνώση του Θεού μέσο αυτών τον κόσμο. Έχει χορηγήσει ο Θεός ιδιαίτερο φως στους δούλους Του της σύγχρονης γενεάς; τότε αυτοί είναι υποχρεωμένοι να το μεταδώσουν στον κόσμο.ΜΔ2 504.1

Στην παλιά εποχή ο Θεός είπε σε κάποιον που έπρεπε να μιλήσει στο όνομά Του: “Ο οίκος όμως Ισραήλ δεν θέλει να σου ακούση· διότι δεν θέλουσι να εισακούωσιν Εμού.” (Ιεζ. 3:7.) Παρ’ όλα αυτά όμως τον πρόσταξε: “Θέλεις λαλήσει τους λόγους Μου πρός αυτούς, εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.” (Ιεζ. 2:7.) Στο σύγχρονο δούλο του Θεού δίνεται η εντολή: “Ύψωσον την φωνήν σου ως σάλπιγγα, και ανάγγειλον πρός τον λαόν Μου τας ανομίας αυτών και πρός τον οίκον Ιακώβ τας αμαρτίας αυτών.” (Ησ. 58:1.)ΜΔ2 504.2

Ανάλογα με τις παρουσιαζόμενες ευκαιρίες, καθένας που έχει δεχθεί το φως της αλήθειας ευθύνεται με την ίδια ιερή και φοβερή υποχρέωση όπως ο προφήτης του Ισραήλ στον οποίο ο Θεός απηύθυνε τα ακόλουθα λόγια: “Υιέ ανθρώπου, Εγώ σε έθεσα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός Μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ Εμού. Όταν λέγω εις τον άνομον, Άνομε, θέλεις εξάπαντος θανατωθή· και σύ δεν λαλήσης δια να αποτρέψης τον άνομον από της οδού αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, πλήν εκ της χειρός σου θέλω εκζητήσει το αίμα αυτού. Αλλ’ εάν συ αποτρέπης τον άνομον από της οδού αυτού δια να επιστρέψη απ’ αυτής, και δεν επιστρέψη από της οδού αυτού, εκείνος μεν θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, σύ δε ηλευθέρωσας την ψυχήν σου.” (Ιεζ. 33:7-9.)ΜΔ2 505.1

Το σημαντικότερο πρόσκομμα τόσο για την αποδοχή όσο και για τη διάδοση της αλήθειας είναι ότι αυτή δημιουργεί ενόχληση και προκαλεί τα σκώμματα των ανθρώπων. Αυτό είναι το μοναδικό κατά της αλήθειας επιχείρημα που οι υποστηρικτές της δεν μπόρεσαν ποτέ να διαψεύσουν. Αλλά οι πραγματικοί ακόλουθοι του Χριστού, δεν πτοούνται απ’ αυτό. Αυτοί δεν περιμένουν πρώτα να γίνει η αλήθεια δημοφιλής. Σίγουροι για το καθήκον τους, σηκώνουν εθελοντικά το σταυρό, κρίνοντας μαζί με τον απόστολο Παύλο ότι “η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης,” (Β΄ Κορ. 4:17,) και θεωρώντας όπως ο Μωϋσής “τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλύτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς.” (Εβρ. 11:26.)ΜΔ2 505.2

Όποιες και αν είναι οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, μόνο οι άνθρωποι που κατά βάθος ζούν για τον κόσμο κινούνται από κίνητρα συνηθειών μάλλον παρά αρχών όταν πρόκειται για θρησκευτικά ζητήματα. Οφείλουμε να διαλέξουμε το σωστό επειδή είναι σωστό, αφήνοντας τις συνέπειες στα χέρια του Θεού. Για όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις του παρελθόντος, ο κόσμος οφείλει ευγνωμοσύνη σε ανθρώπους ήθους, πίστης και θάρρους. Με τέτοιους ανθρώπους πρέπει να διεκπεραιωθεί και το μεταρρυθμιστικό έργο των ημερών μας.ΜΔ2 505.3

Ούτω λέγει Κύριος: “Ακούσατέ Μου, σεις οι γνωρίζοντες δικαιοσύνην. Λαέ εν τη καρδία του οποίου είναι ο νόμος Μου. Μη φοβείσθε τον ονειδισμόν των ανθρώπων, μηδέ ταράττεσθε εις τας ύβρεις αυτών. Διότι ως ιμάτιον θέλει καταφάγει αυτούς ο σκώληξ, και ως μαλλίον θέλει καταφάγει αυτούς ο σής· αλλ’ η δικαιοσύνη Μου θέλει μείνει εις τον αιώνα, και η σωτηρία Μου εις γενεάς γενεών.” (Ησ. 51:7-8.)ΜΔ2 506.1