Κεφάλαιο 30: Ο ασπονδοσ εχθροσ του ανθρωπου

“Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίβει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.” (Γέν. 3:15.) Η από μέρους του Θεού ανακοίνωση της καταδίκης του Σατανά μετά την πτώση του ανθρώπου, αποτελούσε ταυτόχρονα και μία προφητεία που χρονικά περιέκλειε όλους τους αιώνες μέχρι τη συντέλεια του κόσμου και απεικόνιζε τη μεγάλη πάλη στην οποία θα περιπλέκονταν ο πανανθρώπινος πληθυσμός της γης.ΜΔ2 557.1

Ο Θεός δήλωσε: “Έχθραν θέλω στήσει.” Η έχθρα αυτή δεν είναι κάτι το φυσιολογικό. Όταν ο άνθρωπος έγινε παραβάτης του θεϊκού νόμου, η φύση του διαφθάρθηκε και τότε αυτός βρέθηκε σύμφωνος και όχι αντίγνωμος με το Σατανά. Η αποστασία έκανε και τους δύο αμαρτωλούς· ώστε φυσιολογική έχθρα δεν μπορεί δικαιολογημένα να υπάρχει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και στον εισηγητή της αμαρτίας. Ο αποστάτης δεν βρίσκει πουθενά ανάπαυση, εκτός στις προσπάθειές του να παρασύρει και άλλους να μιμηθούν το παράδειγμά του, κερδίζοντας τη συμπάθεια και την υποστήριξή τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αμαρτωλοί άγγελοι και ασεβείς άνθρωποι σμίγουν σ’ έναν απεγνωσμένο αλληλέγγυο εναγκαλισμό. Αν επενέβαινε ο Θεός μ’ ένα εντελώς ιδιαίτερο τρόπο, οι άνθρωποι και ο Σατανάς θα έστρεφαν τη συμμαχία τους εναντίον του Ουρανού. Και αντί να νοιώθει εχθρότητα κατά του Σατανά, ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια θα είχε συσπειρωθεί σε αντίδραση κατά του Θεού.ΜΔ2 557.2

Αφού παρέσυρε τους αγγέλους στην ανταρσία, ο Σατανάς προκάλεσε επίσης την πτώση του ανθρώπου, ώστε να έχει εξασφαλισμένη και την ανθρώπινη συνεργασία στον αγώνα του κατά του Θεού. Αν και σε άλλα σημεία ο Διάβολος και οι εξαχρειωμένοι άγγελοί Του μπορούσαν να παρουσιάζουν διαφορές, το κοινό όμως μίσος τους κατά του Χριστού τους ένωνε σε σύμπνοια αναπόσπαστη. Δεν υπήρχε καμία διαφωνία μεταξύ τους προκειμένου να αντιδράσουν από κοινού κατά της εξουσίας του Αρχηγού του σύμπαντος. Ακούγοντας όμως ο Σατανάς τη διακήρυξη της έχθρας που θα παρεμβάλλονταν ανάμεσα σ’ αυτόν και στη γυναίκα και ανάμεσα στο δικό του και στο δικό της σπέρμα, ήξερε ότι οι προσπάθειες του για τη διαφθορά της ανθρώπινης φύσης θα αναχαιτίζονταν· ότι κατά κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος θα βρίσκονταν σε θέση να του αντισταθεί.ΜΔ2 557.3

Εκείνο που κεντρίζει την έχθρα του Σατανά για την ανθρώπινη φυλή είναι ότι αυτή, μέσο του Ιησού Χριστού, αποτελεί το αντικείμενο της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού. Επιβουλεύεται λοιπόν να τορπιλίσει το θεϊκό σχέδιο για την απολύτρωση του ανθρώπου, και να διασύρει την ακεραιότητα του Θεού, διαφθείροντας και εξαχρειώνοντας το έργο των χεριών Του. Αυτό θα προξενούσε θλίψη στον ουρανό και θα γέμιζε τη γη με συμφορά και ερήμωση. Τότε θα μπορούσε να παραστήσει σε όλους ότι για το γενικό κακό την ευθύνη φέρει μόνο ο Θεός που δημιούργησε τον άνθρωπο.ΜΔ2 558.1

Η χάρη του Χριστού μεταμοσχευμένη στην ανθρώπινη καρδιά είναι εκείνη που γεννάει την έχθρα κατά του Σατανά. Δίχως αυτή την αναγεννήτρα δύναμη, ο άνθρωπος θα παρέμενε παντοτινός αιχμάλωτος του Διαβόλου, πειθήνιο όργανο στα χέρια του να εκτελεί το θέλημά του. Το καινούργιο όμως αυτό χαρακτηριστικό γνώρισμα, φυτεμένο στην ψυχή, γεννάει έχθρα εκεί όπου μέχρι τώρα υπήρχε γαλήνη. Η δύναμη που ο Χριστός χορηγεί, ικανώνει τον άνθρωπο να αντισταθεί στον τύραννο και σφετεριστή. Οποιοσδήποτε φθάνει στο σημείο να μισεί την αμαρτία αντί να την υποθάλπει, οποιοσδήποτε κατορθώνει να αντιδρά και να χαλιναγωγεί τα πάθη εκείνα που κυριαρχούσαν στον εσωτερικό του κόσμο, αποδεικνύει ότι μέσα του επενεργεί μια καθαυτού θεϊκή αρχή.ΜΔ2 558.2

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο πνεύμα του Χριστού και στο πνεύμα του Σατανά εξωτερικεύθηκε κατά τον εκδηλωτικότερο τρόπο με την υποδοχή που έκαμε ο κόσμος στο Σωτήρα του. Δεν ήταν τόσο επειδή παρουσιάστηκε δίχως τα πλούτη, τα μεγαλεία και τις τιμές του κόσμου τούτου που οι Ιουδαίοι απέρριψαν το Χριστό. Είδαν καλά ότι είχε δύναμη τέτοια που θα μπορούσε να αναπληρώσει με το παραπάνω την έλλειψη των εξωτερικών αυτών προνομίων. Αλλά ήταν η αγνότητα και η αγιότητα του Χριστού εκείνη που επέσυρε το μίσος των ασεβών εναντίον Του. Η γεμάτη αυταπάρνηση και άψογη ευλάβεια ζωή Του αποτελούσε μία διαρκή αποδοκιμασία ενός περήφανου και φιλήδονου λαού. Αυτό ακριβώς προκάλεσε την εχθρότητα κατά του Υιού του Θεού. Σατανάς και πονηροί άγγελοι κρικοποιήθηκαν με τους πονηρούς ανθρώπους. Όλα τα αντιδραστικά στοιχεία συνομώτησαν εναντίον του Προμάχου της αλήθειας.ΜΔ2 558.3

Η ίδια έχθρα που εκδηλώθηκε κατά του Διδασκάλου, θα εκδηλωθεί και κατά των οπαδών Του. Οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται το βδελυκτό χαρακτήρα της αμαρτίας και με τη δύναμη που χορηγείται από ψηλά αντιμετωπίζει τον πειρασμό, θα διεγείρει δίχως άλλο την οργή του Σατανά και των οπαδών του. Το μίσος για τις αγνές αρχές της αλήθειας, όπως και η επίκριση και ο κατατρεγμός κατά των υπερασπιστών της θα διαρκέσουν τόσο όσο εξακολουθεί να υφίσταται η αμαρτία και οι αμαρτωλοί. Οι οπαδοί του Χριστού και οι υποτακτικοί του Σατανά δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται σε αρμονικές σχέσεις. Το σκάνδαλο του σταυρού δεν έπαυσε. “Πάντες όσοι θέλουσι να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.” (Β΄ Τιμ. 3:12.)ΜΔ2 559.1

Οι πράκτορες του Σατανά εργάζονται διαρκώς κάτω από την καθοδήγησή του για την εγκαθίδρυση της εξουσίας του και την εδραίωση της βασιλείας του που αντιδρά κατά της βασιλείας του Θεού. Για να φθάσουν μέχρι εκεί προσπαθούν να αποπλανήσουν τους οπαδούς του Χριστού, και να τους σαγηνεύσουν ώστε να αποσκιρτήσουν από την αφοσίωσή τους. Παρερμηνεύουν και αυτοί σαν τον αρχηγό τους τις Γραφές και τις διαστρεβλώνουν προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους. Όπως ο Σατανάς επεδίωξε να ρίξει τη μομφή στο Θεό, έτσι και οι υποστηρικτές του επιδιώκουν να δυσφημήσουν το λαό του Θεού. Το ίδιο πνεύμα που προκάλεσε το θάνατο του Χριστού παρακινεί τους ασεβείς να εξοντώσουν τους οπαδούς Του. Όλα αυτά απεικονίζονταν μέσα στην πρώτη εκείνη προφητεία: “Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής.” Και θα εξακολουθούν να γίνονται μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.ΜΔ2 559.2

Πως εξηγείται όμως ότι ενώ ο Σατανάς συγκεντρώνει και ρίχνει όλες του τις δυνάμεις σ’ αυτή τη μάχη, να μη συναντά σφοδρότερη αντίσταση; Γιατί οι στρατιώτες του Χριστού δείχνονται τόσο νυσταλέοι και αδιάφοροι; Ο λόγος είναι ότι ελάχιστη έχουν πραγματική επαφή με το Χριστό· ότι στερούνται κατά πολύ το Πνεύμα Του. Δεν είναι γι’ αυτούς η αμαρτία το ίδιο βδελυκτή και αποκρουστική όπως ήταν για το Διδάσκαλό τους. Δεν την αντιμετωπίζουν με την ίδια αποφασιστική και επίμονη αντίσταση όπως ο Χριστός. Αγνοούν την υπέρμετρη βλαβερότητα και καταστροφικότητα της αμαρτίας και έχουν υποστεί τύφλωση τόσο για το χαρακτήρα όσο και για τη δύναμη του άρχοντα του σκότους. Το περιορισμένο αίσθημα της εχθρότητας κατά του Διαβόλου και της δράσης του εξηγείται μόνο με τη μεγάλη άγνοια για την κακεντρέχεια και τη δύναμή του, καθώς και για τις διαστάσεις που παίρνει ο αγώνας του κατά του Χριστού και της εκκλησίας Του. Πλήθη πιστών εξαπατώνται στο σημείο αυτό. Δεν αναγνωρίζουν ότι ο άσπονδος εχθρός τους δεν είναι άλλος παρά ένας δεινός στρατάρχης που κυριαρχεί στα πνεύματα των πονηρών αγγέλων· ότι με καλά καταστρωμένα σχέδια και επιδέξιους στρατιωτικούς ελιγμούς διεξάγει τη μάχη κατά του Χριστού με σκοπό να ματαιώσει τη σωτηρία των ψυχών. Ελάχιστος λόγος γίνεται από τους τιτλοφορημένους Χριστιανούς και από τους κήρυκες ακόμη του ευαγγελίου για το Σατανά εκτός ίσως από κάποια συμπτωματική νύξη από τον άμβωνα. Παραβλέπουν τις ενδείξεις της ακατάπαυστης δραστηριότητάς του και των επιτυχιών του. Αψηφούν τον επερχόμενο κίνδυνο που εγκυμονεί η πανουργία του. Φαίνονται να αγνοούν και αυτή ακόμη την ύπαρξή του.ΜΔ2 559.3

Ενώ οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για τα τεχνάσματά του, ο άγρυπνος αυτός εχθρός βρίσκεται διαρκώς στα ίχνη τους. Ύπουλα κάνει την εμφάνισή του μέσα σε κάθε γωνιά του σπιτιού, σε κάθε δρόμο της πόλης, μέσα στις εκκλησίες, στα εθνικά συμβούλια, στις δικαστικές αίθουσες. Συγχέει, εξαπατά, σαγηνεύει, διαλύει οικογένειες, διασπείρει μίση, αντιζηλίες, διαμάχες, εξεγέρσεις, εγκλήματα. Και ο χριστιανικός κόσμος φαίνεται να τα ανέχεται όλα αυτά σαν προκαθορισμένα από το Θεό και επομένως αναπόφευκτα.ΜΔ2 560.1

Ο Σατανάς προσπαθεί συνεχώς να καταβάλει το λαό του Θεού σαρώνοντας τους φραγμούς που τους χωρίζουν από τον κόσμο. Ο αρχαίος λαός του Ισραήλ παρασύρθηκε στην αμαρτία όταν επιχείρησαν να συνάψουν σχέσεις απαγορευμένες με τους εθνικούς. Κατά τον ίδιο τρόπο παρασύρεται και ο σύγχρονος Ισραήλ. “Ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νούν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.” (Β΄ Κορ. 4:4.) Όλοι οι αναποφάσιστοι οπαδοί του Χριστού δουλικά εξυπηρετούν το Σατανά. Η μη αναγεννημένη καρδιά αγαπάει την αμαρτία και έχει την προδιάθεση να την υποθάλπει και να την εκτελεί, ενώ η ανακαινισμένη καρδιά μισεί την αμαρτία και διάκειται εχθρικά πρός αυτή. Όταν οι Χριστιανοί προτιμούν τη συναναστροφή των κοσμικών και των απίστων, εκτίθενται στον πειρασμό. Αόρατος ο Σατανάς, ρίχνει με μαεστρία ένα απατηλό κάλυμμα μπρος στα μάτια τους. Αδυνατούν να δουν ότι μια τέτοια συναναστροφή έχει με κάθε λεπτομέρεια προμελετηθεί για το κακό τους. Και καθώς αφομοιώνονται με τον κόσμο στο χαρακτήρα, στα λόγια και στις πράξεις, η τύφλωσή τους προχωρεί όλο και περισσότερο.ΜΔ2 560.2

Η συμμόρφωση με τις κοσμικές συνήθειες εξομοιώνει την εκκλησία με τον κόσμο· δεν διαλλάσσει ποτέ τον κόσμο πρός το Χριστό. Η εξοικείωση με την αμαρτία αναπόφευκτα την παρουσιάζει λιγότερο αποκρουστική Όποιος προτιμάει τη συναναστροφή των οπαδών του Σατανά θα πάψει σε λίγο να φοβάται τον αρχηγό τους. Όταν συναντούμε δυσκολίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, όπως συνέβη με το Δανιήλ στη βασιλική αυλή, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την προστασία του Θεού. Αν όμως εμείς οι ίδιοι πάμε να εκτεθούμε στον πειρασμό, νωρίς η αργά θα υποκύψουμε.ΜΔ2 561.1

Συχνά ο πειραστής σημειώνει εξαιρετική επιτυχία συνεργαζόμενος με εκείνους τους οποίους οι άλλοι ελάχιστα υποπτεύονται ότι βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό του. Θαυμάζουν οι άνθρωποι και υπολήπτονται άτομα προικισμένα με ταλέντα και με μόρφωση, σαν να μπορούσαν τα προνόμια αυτά να αναπληρώσουν την έλλειψη του φόβου του Θεού ή να ικανώσουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την εύνοιά Του. Τα ιδιαίτερα χαρίσματα και η πνευματική καλλιέργεια αποτελούν, αυτά καθεαυτά, δώρα προερχόμενα από το Θεό. Όταν όμως τα δώρα αυτά εξοστρακίζουν τη θεοσέβεια, όταν αντί να φέρουν την ψυχή πλησιέστερα στο Θεό την απομακρύνουν απ’ Αυτόν, τότε καταντούν κατάρα και παγίδα. Πολλοί έχουν τη γνώμη ότι κάθε τι που αναφέρεται στην αβροφροσύνη και στους λεπτούς τρόπους σχετίζεται κατά κάποιον τρόπο με το Χριστό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Οι αρετές αυτές είναι αλήθεια ότι θα έπρεπε να κοσμούν το χαρακτήρα του κάθε Χριστιανού, επειδή θα ασκούσαν τότε μεγάλη επίδραση πρός όφελος της πραγματικής θρησκείας. Πρέπει όμως να είναι καθιερωμένες στο Θεό, διαφορετικά γίνονται και αυτές αφορμή για το κακό. Πολλοί άνθρωποι με καλλιεργημένο πνεύμα και διακριτικούς τρόπους και μη παρασυρόμενοι σε ανέντιμες κατά γενική ομολογία πράξεις, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε περισσότερο από ένα εξευγενισμένο όργανο στα χέρια του πονηρού. Η επίβουλη και απατηλή φύση της επιρροής και του παραδείγματος του, καθιστά έναν τέτοιον άνθρωπο πιο επικίνδυνο ακόμη εχθρό των χριστιανικών επιδιώξεων από ότι θα ήταν ένας αμόρφωτος και ακαλλιέργητος.ΜΔ2 561.2

Με ένθερμη προσευχή και προσωπική εξάρτηση από το Θεό, ο Σολομών απέκτησε μια τέτοια σοφία που επέσυρε την προσοχή και το θαυμασμό του κόσμου. Όταν στράφηκε όμως από την Πηγή της δύναμής του και άρχισε να βασίζεται στον εαυτό του, έπεσε λεία στον πειραστή. Τότε οι θαυμάσιες δυνατότητες που είχαν προικήσει το χαρακτήρα του σοφότερου των βασιλέων ήταν εκείνες που τον κατέστησαν αποτελεσματικότερο παράγοντα στα χέρια του εχθρού των ψυχών.ΜΔ2 562.1

Ενώ ο Διάβολος καταβάλλει άοκνες προσπάθειες για να σκοτίσει τη διάνοια των ανθρώπων σχετικά με την ουσιαστική αυτή αλήθεια, ας μη λησμονούν ποτέ οι Χριστιανοί ότι “δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηριάς εν τοις επουρανίοις.” (Εφεσ. 6:12.) Κυλώντας ο χρόνος έφερε μέχρι τις μέρες μας τον αντίλαλο των εμπνευσμένων αυτών συμβουλών: “Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.” (Α΄ Πέτ. 5:8.) “Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου.” (Εφεσ. 6:11.)ΜΔ2 562.2

Από τον καιρό του Αδάμ μέχρι την εποχή μας, ο άσπονδος εχθρός μας εξήσκησε αδιάκοπα την καταδυναστευτική και καταστρεπτική του δύναμη. Τώρα όμως ετοιμάζεται να εξαπολύσει την τελευταία του αποφασιστική επίθεση κατά της εκκλησίας. Όλοι όσοι αποφασίσουν να ακολουθήσουν το Χριστό θα εμπλακούν σε πάλη με τον αδυσώπητο αυτόν εχθρό. Όσο πιο πιστά μιμείται ο Χριστιανός το θεϊκό του Πρότυπο, τόσο πιο σθεναρή θα είναι η επίθεση του Σατανά εναντίον του. Όλοι όσοι παίρνουν ενεργό μέρος στην υπηρεσία του Θεού, προσπαθώντας να αποκαλύψουν την απατηλότητα του Πονηρού και να παρουσιάσουν στους ανθρώπους το Χριστό, θα έχουν να συμμεριστούν τη μαρτυρία του αποστόλου Παύλου η οποία ταυτίζει τη χριστιανική υπηρεσία με ταπείνωση ψυχής, με άφθονα δάκρυα και με διαφόρους πειρασμούς.ΜΔ2 562.3

Ο Διάβολος επιτέθηκε στο Χριστό με τους πιο άγριους, καταχθόνιους πειρασμούς, αλλά αποκρούσθηκε στην κάθε του επίθεση. Ο Χριστός αγωνίστηκε για λογαριασμό μας. Οι νίκες Του εκείνες καθιστούν τη δική μας νίκη δυνατή. Ο Χριστός θα χορηγήσει δύναμη σε όλους όσους την εκζητήσουν. Κανέναν απολύτως δεν μπορεί να καταβάλει ο Σατανάς δίχως την ατομική του συγκατάθεση. Ο πειραστής δεν έχει τη δύναμη ούτε να εκβιάσει τη θέληση, ούτε να εξαναγκάσει την ψυχή να αμαρτήσει. Μπορεί να καταθλίψει την ψυχή που του αντιστέκεται, αλλά δεν μπορεί να τη μολύνει. Μπορεί να προξενήσει ψυχικό άγχος, αλλά όχι ψυχική ρυπαρότητα. Το γεγονός ότι ο Χριστός βγήκε από τον αγώνα νικητής, θα πρέπει να εμπνέει τους οπαδούς Του με θάρρος να αποδυθούν ρωμαλέα στον αγώνα εναντίον της αμαρτίας και του Σατανά.ΜΔ2 563.1