Κεφάλαιο 35: Αντικειμενικοι σκοποι του παπισμου

Η στάση του σύγχρονου Προτεσταντικού κόσμου έναντι του Ρωμαιοκαθολικισμού είναι πολύ πιο διαλλακτική από άλλοτε. Σε χώρες στις οποίες δεν υπερτερεί ο Καθολικισμός και στις οποίες οι παπιστές τηρούν συμβιβαστική στάση αποβλέποντας στην αύξηση της επιρροής τους, παρατηρείται μία διαρκώς αυξανόμενη αδιαφορία για τις διδασκαλίες εκείνες που χωρίζουν τις μεταρρυθμισμένες εκκλησίες από την παπική ιεραρχία. Η γνώμη ότι στο κάτω-κάτω της γραφής δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ στα ζωτικά σημεία της πίστης όσο νομίζονταν άλλοτε, και ότι μια μικρή υποχώρηση από μέρους μας θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε καλύτερα τη στάση της Ρώμης, κερδίζει διαρκώς έδαφος. Υπήρξε καιρός όπου οι Διαμαρτυρόμενοι απέδιδαν μεγάλη σημασία στην τόσο ακριβοαγορασμένη ελευθερία της συνείδησης. Δίδασκαν στα παιδιά τους να αποστρέφονται το σύστημα του παπισμού και να θεωρούν τις αρμονικές σχέσεις με τη Ρώμη έλλειψη νομιμοφροσύνης πρός το Θεό. Πόσο όμως διαφορετικά αισθήματα εκδηλώνονται σήμερα! Οι υπερασπιστές της παποσύνης ισχυρίζονται ότι η εκκλησία έχει δυσφημιστεί στο παρελθόν και ο Διαμαρτυρόμενος κόσμος φαίνεται να συμμερίζεται τη γνώμη αυτή. Πολλοί θεωρούν άδικο να κρίνεται η σύγχρονη εκκλησία από τα βδελύγματα και τους παραλογισμούς που αμαύρωσαν την κυριαρχία της κατά τους αιώνες της άγνοιας και του σκότους. Αποδίδουν τη βάναυση σκληρότητά της στα επικρατούντα βάρβαρα έθιμα της εποχής και διατείνονται ότι με την επίδραση του σύγχρονου πολιτισμού τα αισθήματα της έχουν μεταβληθεί.ΜΔ2 622.1

Λησμόνησαν λοιπόν τα άτομα αυτά τον ισχυρισμό του “αλαθήτου” της υπεροπτικής αυτής δύναμης εδώ και οκτακόσια χρόνια; Μακριά από του να ανακληθεί, ο ισχυρισμός αυτός επικυρώθηκε στο δέκατο ένατο αιώνα με μεγαλύτερη παρά ποτέ έμφαση. Αφού η Ρώμη διαπιστώνει ότι η εκκλησία “ουδέποτε έσφαλε” και, κατά τις Γραφές, “ούτε πρόκειται ποτέ να σφάλη.” (John L. von Mosheim, “Institutes of Ecclesiastical History,” Βιβλίο 3, Αιώνας 11, μέρος 2, κεφ. 2, παραγρ. 9, σελ.17,) τότε πως είναι δυνατό να αποκηρύ^ει τις αρχές που υπαγόρευαν την πολιτική της κατά τους περασμένους αιώνες;ΜΔ2 622.2

Η παπική εκκλησία ποτέ δεν θα αναιρέσει το “περί του αλάθητου” δόγμα της. Όλες οι βιαιοπραγίες που διαπράχθηκαν εις βάρος των αντιφρονούντων πρός τα δόγματά της, τις θεωρεί πρέπουσες. Δεν θα επαναλάμβανε μήπως τα ίδια αν της παρουσιάζετο πάλι η ευκαιρία; Ας καταργηθούν μια φορά οι περιορισμοί που επιβάλλονται τώρα από τους κυβερνητικούς κύκλους, και δεν θα αργήσει να ξαναζωντανέψει το ίδιο εκείνο τυραννικό πνεύμα της καταδυνάστευσης και του κατατρεγμού.ΜΔ2 624.1

Ένας διαπρεπής συγγραφέας εκφράξει με τα ακόλουθα λόγια τη στάση της παπικής ιεραρχίας όσον αφορά την ελευθερία της συνείδησης, καθώς και τους κινδύνους που διατρέχουν ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αν η πολιτική αυτή πετύχαινε.ΜΔ2 624.2

“Πολλοί είναι διατεθειμένοι να αποδώσουν οποιονδήποτε φόβο περί του Ρωμαιοκαθολικισμού των Ηνωμένων Πολιτειών στη θρησκοληψία ή σε κάτι το παιδιάστικο. Τα άτομα αυτά δεν βλέπουν τίποτε στο χαρακτήρα και στη στάση του παπισμού που να εναντιώνεται στους ελεύθερους θεσμούς μας, ούτε και βρίσκουν τίποτε το δυσοίωνο με την ανάπτυξή του. Ας συγκρίνομε λοιπόν πρώτα απ’ όλα μερικές από τις θεμελιώδεις αρχές του έθνους μας με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας.ΜΔ2 624.3

“Το σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών εγγυάται την ελευθερία της συνείδησης. Τίποτε δεν είναι πολυτιμότερο ή στοιχειωδέστερο από αυτό. Ο Πάπας Πίος ο Θ΄ στην Εγκύκλια Επιστολή του στις 15 Αυγούστου του 1854 δήλωνε: “Οι παράλογες, εσφαλμένες, διθυραμβικές δοξασίες για την υπεράσπιση της ελευθερίας της συνείδησης αποτελούν την πιο δηλητηριασμένη πλάνη, τη χειρότερη πανώλη που έχει να φοβηθεί ένα κράτος.” Ο ίδιος πάπας, στην Εγκύκλια Επιστολή του στις 8 Δεκεμβρίου του 1 864, αναθεματίζει “όσους υποστηρίξουν την ελευθερία της συνείδησης και της θρησκευτικής λατρείας,” καθώς και “όλους όσους ισχυρίζονται ότι η εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να μεταχειρίζεται τη βία.”ΜΔ2 624.4

“Το ειρηνικό ύφος της Ρώμης στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν προϋποθέτει αλλαγή αισθημάτων. Επιεικής δείχνεται εκεί όπου είναι ανίσχυρη. Ο επίσκοπος Ο’ Connor λέγει: “Η θρησκευτική ελευθερία μπορεί να θεωρηθεί ανεκτή μόνο μέχρι την εφαρμογή του εναντίου χωρίς να εκτεθεί σε κίνδυνο ο Καθολικός κόσμος.” ... Επίσης ο Αρχιεπίσκοπος του Saint Louis δήλωσε κάποτε: “Η αίρεση και η απείθεια είναι εγκλήματα· και σε χριστιανικές χώρες, όπως αίφνης στην Ιταλία και στην Ισπανία, όπου ολόκληρος ο πληθυσμός είναι Καθολικός και όπου το Καθολικό θρήσκευμα εκπροσωπεί τη στοιχειώδη μορφή της κρατικής νομοθεσίας, τιμωρούνται όπως τιμωρούνται τα άλλα εγκλήματα.”ΜΔ2 624.5

“Κάθε καρδινάλιος, επίσκοπος ή αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας απονέμει όρκο αφοσίωσης στον πάπα όπου περιέχονται τα ακόλουθα λόγια: “Θα εναντιωθώ και θα πατάξω με όλες μου τις δυνάμεις αιρετικούς, σχισματικούς και αντιφρονούντες πρός τον ονομαζόμενο Κύριό μας, [τον πάπα,] ή πρός τους προαναφερθέντας διαδόχους του.” (Josiah Strong, “Our Country,” κεφ. 5, παράγ. 2-4.)ΜΔ2 625.1

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πραγματικά ειλικρινείς Χριστιανοί μέσα στο Ρωμαιοκαθολικό κόσμο. Χιλιάδες οπαδοί της εκκλησίας αυτής λατρεύουν το Θεό σύμφωνα με το φως που κατέχουν. Μη έχοντας τη Γραφή στη διάθεσή τους, δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια. Δεν αισθάνθηκαν ποτέ τη διαφορά ανάμεσα στην αυθόρμητη λατρεία που πηγάζει από την καρδιά και στον επαναληπτικό κύκλο από απλούς τύπους και ιεροτελεστίες. Ο Θεός βλέπει με τρυφερότητα και οίκτο τις ψυχές αυτές που έχουν ανατραφεί μέσα σε μια πίστη που είναι παραπλανητική. Θα κάνει τις ακτίνες του φωτός να διαπεράσουν το πυκνό σκότος που τους περιβάλλει. Θα τους αποκαλύψει την αλήθεια όπως παρουσιάζεται μέσο του Ιησού και πολλοί θα βρεθούν μια μέρα ανάμεσα στις τάξεις του λαού του Θεού.ΜΔ2 625.2

Σαν θρησκευτικό σύστημα όμως, ο Καθολικισμός δεν βρίσκεται σήμερα περισσότερο εναρμονισμένος με το ευαγγέλιο του Χριστού από ότι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ιστορίας του. Αν οι Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες δεν βρίσκονταν βυθισμένες σε τέτοιο βαθύ σκοτάδι, θα μπορούσαν να διακρίνουν τα σημεία των καιρών. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία έχει μεγάλες βλέψεις όταν καταστρώνει τα σχέδιά της και επιζητεί μεθόδους για την πραγματοποίησή τους. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για την επέκταση της επιρροής της και την αύξηση της δύναμής της ενώ προετοιμάζεται για μία άγρια και αποφασιστική πάλη, προκειμένου να επανακτήσει τον παγκόσμιο έλεγχο, να επανασυστήσει τους διωγμούς και να αφανίσει όλα τα επιτεύγματα του Προτεσταντισμού. Ο Καθολικισμός κερδίζει έδαφος σε όλους τους τομείς. Προσέξτε πως πληθύνονται διαρκώς οι Καθολικές εκκλησίες και τα παρεκκλήσια στις Διαμαρτυρόμενες χώρες. Κοιτάξτε πόση δημοτικότητα απέκτησαν τα Καθολικά κολέγια και σεμινάρια στην Αμερική τα οποία τόσο πολύ υποστηρίζονται από τους Διαμαρτυρομένους. Παρατηρήστε την εξέλιξη του τελετουργικού συστήματος στην Εκκλησία της Αγγλίας και τις συχνές αποστασίες πρός τις τάξεις του Καθολικισμού. Τα πράγματα αυτά θα έπρεπε να εμπνέουν ανησυχία σε όλους όσους εκτιμούν τις αγνές αρχές του ευαγγελίου.ΜΔ2 625.3

Οι Διαμαρτυρόμενοι πλαστογροφούν την παποσύνη και της προσφέρουν την υποστήριξή τους. Έρχονται σε συμβιβασμούς και προβαίνουν σε παραχωρήσεις ώστε παραξενεύουν και αυτούς ακόμη τους παπιστές που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια μπροστά στον πραγματικό χαρακτήρα του παπισμού και στους κινδύνους που εγκυμονεί η άνοδός του στην κυριαρχία. Είναι ανάγκη να αφυπνιστεί ο κόσμος για να αναχαιτίσει την πρόοδο του πιο επικίνδυνου αυτού εχθρού της πολιτικής και θρησκευτικής ελευθερίας.ΜΔ2 626.1

Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι φαντάζονται ότι η Καθολική θρησκεία είναι άχαρη και ότι η λειτουργία της είναι μία ανιαρή επανάληψη από άσκοπες τσιριμόνιες. Εδώ όμως κάνουν λάθος. Αν και το εκκλησιαστικό αυτό σύστημα βασίζεται στην πλάνη, δεν πρόκειται όμως για καμιά χονδροειδή και αδέξια εξαπάτηση. Η λειτουργία της Καθολικής Εκκλησίας είναι μια επιβλητικότατη ιεροτελεστία. Η φανταχτερή επίδειξη και η πανηγυρική επισημότητα γοητεύουν τις αισθήσεις του λαού και κατασιγάζουν τη φωνή της συνείδησης και της λογικής. Το βλέμμα μαγεύεται. Οι μεγαλόπρεπες εκκλησίες, οι επιβλητικές λιτανείες, οι χρυσοποίκιλτοι βωμοί, οι πλουμιστές λειψανοθήκες, οι εκλεκτοί πίνακες ζωγραφικής και τα θεσπέσια έργα γλυπτικής, συγκινούν κάθε εκτιμητή του ωραίου. Και το αυτί αιχμαλωτίζεται από την ασύγκριτη μουσική. Οι βαθυχούσες νότες των πλουσίων αρμονίων, συνοδευόμενες από τις μελωδικές φωνές πολυμελών χορωδιών καθώς πλημμυρίζουν τους πανύψηλους τρούλους και τους κολωνάτους διαδρόμους των μεγάλων καθεδρικών ναών της, δεν μπορεί παρά να επιδράσουν στην ψυχή προξενώντας δέος και ευλάβεια.ΜΔ2 626.2

Αυτή η εξωτερική επίδειξη, η λαμπρότητα και η τελετουργική επισημότητα που μόνο ξεγελούν τη βαθιά δίψα της εξασθενημένης από την αμαρτία ψυχής, προδίδουν μια εσωτερική πνευματική γυμνότητα. Η θρησκεία του Χριστού δεν έχει ανάγκη να διαδοθεί με τέτοια επίδειξη. Μέσα στο φωτεινό πλαίσιο του σταυρού, το πραγματικό νόημα της Χριστιανοσύνης παρουσιάζεται τόσο αγνό και ελκυστικό, ώστε δεν χρειάζεται καμιά επίπλαστη διακόσμηση για να αναδείξει την αξία της. Η ωραιότητα της καθαγιασμένης ζωής, το πράο και ήσυχο πνεύμα, αυτά είναι που εκτιμά ο Θεός.ΜΔ2 627.1

Η εκθαμβωτική αρχιτεκτονική δεν είναι αναγκαστικά ένδειξη αγνής, εξυψωμένης σκέψης. Εξαίρετα καλλιτεχνικά ταλέντα και λεπτά ραφιναρισμένα γούστα εδρεύουν κάποτε σε διάνοιες με γήϊνα και αισθησιακά διαφέροντα. Συχνά χρησιμοποιούνται από τον εχθρό για να κάνουν τους ανθρώπους να λησμονήσουν τις ανάγκες της ψυχής να παραμελήσουν τη μελλοντική αιώνια ζωή, να απομακρυνθούν από το μεγάλο τους Συμπαραστάτη και να μη ζούν παρά μόνο για τούτον τον παρόντα κόσμο.ΜΔ2 627.2

Η θρησκεία η εκδηλωμένη με εξωτερικούς τύπους παρουσιάζεται ελκυστική στη μη αναγεννημένη καρδιά. Με τις φαντασμαγορικές επιδείξεις και τις τελετές η Καθολική λειτουργία ασκεί μια δελεαστική, γοητευτική επίδραση που παραπλανά πολλούς να θεωρούν την Καθολική Εκκλησία σαν την πύλη του ουρανού. Μόνο όσοι έχουν στηριχτεί πάνω στο στερεό θεμέλιο της αλήθειας και οι καρδιές τους έχουν ανανεωθεί από το Πνεύμα του Θεού, δεν θα παρασυρθούν από την επιρροή της. Χιλιάδες ψυχές στερούμενες την έμπρακτη γνωριμία με τον Ιησού Χριστό, θα καταντήσουν να δεχθούν μία “μορφή ευσέβειας, ... ηρνημένοι την δύναμιν αυτής.” Μια τέτοια θρησκεία είναι ότι ακριβώς ζητούν τα πλήθη.ΜΔ2 627.3

Ο ισχυρισμός της εκκλησίας ότι έχει το δικαίωμα να συγχωρεί, είναι για τους οπαδούς της μια ενθάρρυνση πρός την αμαρτία. Και το μυστήριο της εξομολόγησης, που χωρίς αυτή δεν χορηγείται η άφεση της εκκλησίας, τείνει επίσης να θεωρηθεί σαν παροχή αδείας για το κακό. Αυτός που γονατίζει μπροστά σ’ έναν αμαρτωλό συνάνθρωπο και εξομολογούμενος ανοίγει τους μυστικούς θαλάμους της ψυχής και εκθέτει τις απόρρητες σκέψεις της καρδιάς, υποτιμά τον ανθρωπισμό του και εξευτελίζει κάθε ευγενικό στοιχείο της ψυχής. Εκμυστηρευόμενος τις αμαρτίες της ζωής στον ιερέα—έναν κοινό θνητό, υποκείμενο στην αμαρτία, πολλές φορές ο ίδιος θύμα του ποτού και της ακόλαστης ζωής,—ο άνθρωπος υποβιβάζει τα κριτήρια του χαρακτήρα του και συνεκδοχικά μολύνεται και αυτός ο ίδιος. Στη σκέψη του εξομοιάζει το Θεό με την αμαρτωλή ανθρώπινη φύση, αφού ο ιερέας θεωρείται αντιπρόσωπος του Θεού. Αυτή η υποτιμητική εξομολόγηση του ανθρώπου πρός τον συνάνθρωπο αποτελεί τη μυστική πηγή από όπου ξεπήδησε το περισσότερο κακό που μόλυνε τον κόσμο και τον προετοιμάζει για τη μεγάλη τελική καταστροφή. Ο παραδομένος όμως στις τρυφηλότητες άνθρωπος προτιμά να εκμυστηρεύεται στο θνητό συνάνθρωπο παρά να ανοίξει την καρδιά του στο Θεό. Στην ανθρώπινη φύση είναι πιο ευπρόδεκτη η επιβαλλόμενη ποινή για την αμαρτία παρά η εγκατάλειψη της αμαρτίας. Είναι ευκολότερο να απονεκρώσει τη σάρκα με το σάκο, με τις τσουκνίδες και με τις επώδυνες αλυσίδες, παρά να σταυρώσει τις σαρκικές επιθυμίες. Σε βαρύ πράγματι ζυγό προτιμά να υποβληθεί η σαρκική καρδιά αντί να υποκύψει στο ζυγό του Χριστού.ΜΔ2 627.4

Υπάρχει μια καταπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στη Ρωμαϊκή Εκκλησία και στην Ιουδαϊκή Εκκλησία της εποχής του Χριστού. Αν και στα κρυφά οι Ιουδαίοι παρέβαιναν κάθε αρχή του νόμου του Θεού, έδειχναν όμως υπέρμετρο ζήλο στην εξωτερική τήρηση των κανονισμών του, επιφορτώνοντάς τους επί πλέον με ένα σωρό λεπτολογίες και παραδόσεις που καθιστούσαν την υπακοή κοπιαστική και οχληρή. Όπως οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν ότι σέβονταν το νόμο, έτσι οι παπιστές ισχυρίζονται ότι σέβονται το σταυρό. Εκθειάζουν το σύμβολο των παθημάτων του Χριστού, ενώ με τον τρόπο της ζωής τους αρνούνται Εκείνον τον οποίο παριστάνει ο σταυρός.ΜΔ2 629.1

Οι παπιστές τοποθετούν σταυρούς πάνω στις εκκλησίες τους, πάνω στο ιερό, πάνω στα άμφιά τους. Παντού το έμβλημα του σταυρού. Παντού η φαινομενική απόδοση τιμής και εκθειασμού του σταυρού. Οι διδασκαλίες όμως του Χριστού είναι βαθιά θαμμένες κάτω από ένα σωρό παράλογες παραδόσεις, πλανεμένες ερμηνείες και σχολαστικές λεπτομέρειες. Τα λόγια του Σωτήρα πρός τους αδιάλλακτους Ιουδαίους ταιριάζουν ακόμη περισσότερο στους αρχηγούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας: “Δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα, και επιθέτουσιν επί τους ώμους των ανθρώπων· δεν θέλουσιν όμως ουδέ διά του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά.” (Ματθ. 23:4.) Ενώ αθώες ψυχές ζούν διαρκώς με το φόβο της οργής ενός προσβεβλημένου τιμωρού Θεού, πολλοί από τους επισήμους εκπροσώπους της εκκλησίας περνούν τον καιρό τους μέσα στη χλιδή και στη φιληδονία.ΜΔ2 629.2

Η λατρεία των εικόνων και των ιερών λειψάνων, η επίκληση των αγίων και η μεταρσίωση του πάπα αποτελούν επινοήματα του εχθρού των ψυχών για να αποσπάσει τη σκέψη των ανθρώπων από το Θεό και τον Υιό Του. Αποβλέποντας να επιφέρει την καταστροφή τους, προσπαθεί να στρέψει την προσοχή τους μακριά από Αυτόν που αποτελεί το μοναδικό μέσο της σωτηρίας τους. Τους οδηγεί σε οτιδήποτε άλλο που τείνει να αντικαταστήσει Εκείνον ο οποίος είπε: “Έλθετε πρός Με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει.” (Ματθ. 11:28.)ΜΔ2 631.1

Ο Σατανάς προσπαθεί διαρκώς να παραποιήσει το χαρακτήρα του Θεού, τη φύση της αμαρτίας καθώς και τα φλέγοντα ζητήματα που διακυβεύονται στη μεγάλη διαμάχη. Το σοφιστικό του σύστημα απαλλάσσει τους ανθρώπους από την υποχρέωση της τήρησης του θεϊκού νόμου και τους χορηγεί την άδεια για την εξάσκηση της αμαρτίας. Παράλληλα τους κάνει να υποθάλπουν εσφαλμένες αντιλήψεις περί του Θεού για να αποβλέπουν σ’ Αυτόν μάλλον από φόβο και μίσος παρά από αγάπη. Την αυθύπαρκτη σκληρότητα του δικού του χαρακτήρα την αποδίδει στο Δημιουργό. Είναι συγχωνευμένη στα θρησκευτικά συστήματα και εξωτερικεύεται με τους διαφόρους τρόπους λατρείας. Σκοτίζοντας έτσι τη σκέψη των ανθρώπων, ο Σατανάς τους χρησιμοποιεί σαν όργανά του στον αγώνα του κατά του Θεού. Έχοντας διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για τις ιδιότητες του Θεού, τα ειδωλολατρικά έθνη κατάντησαν να πιστεύουν ότι προκειμένου να εξευμενίσουν τη Θεότητα, έπρεπε να προσφέρουν ανθρώπινες θυσίες- και ακατονόμαστες ωμότητες έχουν διαιωνισθεί κάτω από τις ποικίλες μορφές της ειδωλολατρείας.ΜΔ2 631.2

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, συγχωνεύοντας τους τύπους της ειδωλολατρείας και του Χριστιανισμού, και παραποιώντας όπως η ειδωλολατρεία το χαρακτήρα του Θεού, προσέφυγε σε μεθόδους όχι λιγότερο σκληρές και αποκρουστικές. Τον καιρό της Ρωμαϊκής υπεροχής η εκκλησία κατέφυγε σε βασανιστικά μέσα προκειμένου να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να αποδεχθούν τις διδαχές της. Όσους δεν συγκατατίθονταν να υποκύψουν στις αξιώσεις της τους περίμενε ο πάσσαλος του μαρτυρίου. Οι οργανωμένες σφαγές ανέρχονται σε τέτοιο βαθμό που ο αριθμός των θυμάτων τους δεν είναι δυνατό να μαθευτεί παρά μόνο την ημέρα της κρίσης. Με την καθοδήγηση του πάτρονά τους, του Σατανά, κορυφαίοι εκπρόσωποι της εκκλησίας ασχολούνταν να εφεύρουν μεθόδους για να επιβάλουν τα φρικτότερα και τα πιο παρατεταμένα μαρτύρια. Σε πολλές περιπτώσεις η καταχθόνια διαδικασία επαναλαμβάνονταν μέχρι που το τελευταίο όριο της ανθρώπινης αντοχής εξαντλείτο, η φύση εγκατέλειπε τον αγώνα και ο μάρτυρας χαιρέτιζε το θάνατο σαν γλυκιά απολύτρωση.ΜΔ2 631.3

Αυτή ήταν η μοίρα των αντιπάλων της Ρώμης. Όσο για τους οπαδούς της, αυτούς τους πειθαρχούσε με τους ραβδισμούς, τις εξαντλητικές νηστείες, και κάθε είδος αποκαρδιωτικών σωματικών κακώσεων που μπορεί να φανταστεί κανείς. Για να εξασφαλίσουν την εύνοια του Ουρανού, οι υποβαλλόμενοι σε κανόνες αμαρτωλοί γίνονταν παραβάτες των νόμων του Θεού με το να παραβιάζουν τους νόμους της φύσης. Διδάσκονταν να αποχωρίζονται από τους δεσμούς τους οποίους Εκείνος είχε συστήσει αποβλέποντας στη χαρά και στην ευτυχία της επίγειας παρεπιδημίας του ανθρώπου. Εκατομμύρια θυμάτων βρίσκονται θαμμένα στα προαύλια των εκκλησιών, αφού πέρασαν τη ζωή τους μέσα σ’ έναν άνισο αγώνα να καθυποτάξουν τα φυσιολογικά τους αισθήματα και να καταπνίξουν μέσα τους κάθε σκέψη και αίσθημα συμπάθειας πρός τον συνάνθρωπο, ξεριζώνοντας τα σαν προσβλητικά για το Θεό.ΜΔ2 632.1

Αν θέλουμε να αντιληφθούμε την αποφασιστική σκληρότητα του Σατανά όπως αυτή για εκατοντάδες χρόνια εκδηλώθηκε όχι μεταξύ εκείνων που ποτέ δεν άκουσαν για το Θεό, αλλά σ’ αυτή την καρδιά και μέσα στα όρια της Χριστιανοσύνης, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στην ιστορία του παπισμού. Με αυτό το γιγαντιαίο σύστημα της απάτης ο Άρχοντας του κακού πετυχαίνει το σκοπό του στο να επιφέρει την προσβολή του Θεού και την εξαθλίωση του ανθρώπου. Κρίνοντας από την επιτυχία που σημειώνει με το να συγκαλύπτεται και να επιτελεί το έργο του μέσο των εκκλησιαστικών αρχηγών, μπορούμε να εξηγήσουμε καλύτερα τη μεγάλη αντιπάθειά του για τη Γραφή. Η μελέτη του βιβλίου αυτού αποκαλύπτει την ευσπλαχνία και την αγάπη του Θεού. Εκεί φαίνεται ότι ο Θεός δεν επιβάλλει κανένα από αυτά τα βαριά φορτία στους ανθρώπους και ότι το μόνο που ζητεί είναι μια ταπεινή, υπάκουη καρδιά και ένα συντριμμένο πνεύμα υποταγής.ΜΔ2 632.2

Με τη ζωή Του ο Χριστός δεν έδωσε κανένα τέτοιο παράδειγμα σε άντρες και γυναίκες να το ακολουθήσουν κλεισμένοι στα μοναστήρια με σκοπό να αποκτήσουν την καταλληλότητα για τον ουρανό. Ποτέ δεν δίδαξε ότι η αγάπη και η συμπάθεια είναι ένστικτα που πρέπει να καταπνιγούν. Η καρδιά του Σωτήρα μας ξεχείλιζε από αγάπη. Όσο πλησιέστερα έρχεται ο άνθρωπος πρός την ηθική τελειότητα, τόσο περισσότερο λεπτύνονται οι αισθήσεις του, τόσο περισσότερο οξύνεται η αντίληψή του ως πρός την αμαρτία, και τόσο βαθύτερη αισθάνεται συμπάθεια γι’ αυτούς που υποφέρουν. Ο πάπας ισχυρίζεται ότι είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού. Σε τι όμως ο χαρακτήρας του μπορεί να συγκριθεί με το χαρακτήρα του Λυτρωτή μας; Ακούστηκε ποτέ ότι ο Χριστός παρέδιδε ανθρώπους στις φυλακές ή τους υπέβαλλε σε βασανιστήρια επειδή δεν Τον αναγνώριζαν για Βασιλιά του ουρανού; Υψώθηκε ποτέ η φωνή Του για να καταδικάσει σε θάνατο αυτούς που δεν Τον δέχονταν; Όταν κάποτε οι Σαμαρίτες κάτοικοι ενός χωριού Τον απέπεμψαν και αγανακτισμένος ο Ιωάννης Τον ρώτησε: “Κύριε, θέλεις να είπωμεν να καταβή πύρ από του ουρανού, και να αφανίση αυτούς, καθώς και ο Ηλίας έκαμε;” ο Χριστός κοιτάζοντας με οίκτο το μαθητή Του, επέπληξε την αδιαλλαξία του πνεύματός του με τα λόγια: “Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση.” (Λουκ. 9:54,56.) Τι διαφορά ανάμεσα στο πνεύμα του Χριστού και στο πνεύμα του τιτλοφορουμένου αντιπροσώπου Του!ΜΔ2 633.1

Η Ρωμαϊκή Εκκλησία των ημερών μας παρουσιάζεται με καθαρό το μέτωπο στον κόσμο, καλύπτοντας με απολογίες τις τρομερές ωμότητες που αναφέρονται στο παθητικό της. Κάτω όμως από τη χριστιανική λιβρέα με την οποία έχει καλυφθεί, εξακολουθεί να είναι η ίδια. Όλες οι μακραίωνες θρησκευτικές αρχές του παρελθόντος υφίστανται και σήμερα. Διδαχές επινοημένες κατά τα σκοτεινότερα χρόνια του Μεσαίωνα εξακολουθούν και τώρα να ισχύουν. Κανείς ας μη εξαπατάται. Ο παπισμός, στον οποίο οι σύγχρονοι Διαμαρτυρόμενοι προθυμοποιούνται να αποτήσουν φόρο τιμής, είναι ο ίδιος εκείνος κυρίαρχος του κόσμου των Μεταρρυθμιστικών χρόνων, τότε που οι άνθρωποι του Θεού εξανέστησαν για να εκθέσουν με κίνδυνο της ζωής τους τα έκτροπά του. Κατέχεται από το ίδιο αγέρωχο πνεύμα και την κομπορρημοσύνη που τον ώθησαν να επιβληθεί σε βασιλείς και ηγεμόνες και να εγείρει αξιώσεις πάνω σ’ αυτά τα προνόμια του Θεού. Σήμερα το πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε λιγότερο αμείλικτο, ούτε λιγότερο δεσποτικό απ’ ότι την εποχή που καταπάτησε τις ανθρώπινες ελευθερίες και αφάνισε τους αγίους του Υψίστου.ΜΔ2 633.2

Η παποσύνη είναι ακριβώς εκείνο που η προφητεία είπε ότι θα ήταν, δηλαδή η αποστασία του εσχάτου καιρού. (Β΄ Θεσ. 2:3-4.) Αποτελεί μέρος της πολιτικής της να οικειοποιείται κάθε φορά τη μορφή που εκπληρεί καλύτερα τους σκοπούς της. Κάτω όμως από τη μεταβλητή όψη του χαμαιλέοντα, κρύβεται πάντοτε το αμετάβλητο δηλητήριο του φιδιού. “Καμία πίστη δεν μπορεί να αποδοθεί στους αιρετικούς ή σε όσους θεωρούνται ύποπτοι για αίρεση,” δηλώνει. (Lenfant, “History of Council of Constance,” Τόμ.1, σελ. 516.) Μπορεί τώρα μία τέτοια δύναμη που η χιλιετής ιστορία της είναι γραμμένη με το αίμα των αγίων να θεωρηθεί αναγνωρισμένο μέλος της εκκλησίας του Χριστού;ΜΔ2 635.1

Δεν είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός που κυκλοφορεί στις Προτεσταντικές χώρες ότι σήμερα ο Καθολικισμός δεν διαφέρει τόσο από τον Προτεσταντισμό όσο διέφερε κατά το παρελθόν. Κάτι έχει αλλάξει. Αλλά η αλλαγή δεν έγινε στον Παπισμό. Πράγματι ο Καθολικισμός παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με το υφιστάμενο σήμερα Προτεσταντισμό και τούτο γιατί ο τελευταίος αυτός ξέφυγε πολύ από τις αρχές του της εποχής των Μεταρρυθμιστών.ΜΔ2 635.2

Προσπαθώντας οι Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες να αποκτήσουν την εύνοια του κόσμου, έχουν υποστεί μία τύφλωση που οφείλεται στην κακώς εννοουμένη χριστιανική αγάπη. Το μόνο που βλέπουν είναι ότι πρέπει να αναγνωρίζουν καλό μέσα σε κάθε τί το κακό και σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα καταλήξουν να μη βλέπουν παρά μόνο κακό μέσα σε κάθε τι το καλό. Αντί ακλόνητα να υπερασπίζονται “την πίστιν ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.” σήμερα εκφράζουν κατά κάποιον τρόπο τη λύπη τους πρός τη Ρώμη για την απάνθρωπη γνώμη που είχαν σχηματίσει γι’ αυτή και ζητούν συγνώμη για την αδιαλλαξία τους.ΜΔ2 635.3

Μία μεγάλη κατηγορία ανθρώπων, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν διάκεινται ευνοϊκά πρός το Ρωμαιοκαθολικισμό, ελάχιστα υποπτεύονται τον κίνδυνο που διατρέχουν από τη δύναμη και την επιρροή του. Πολλοί διατείνονται ότι το μεγάλο διανοητικό και ηθικό σκότος που επικρατούσε κατά το Μεσαίωνα ευνόησε τη διάδοση των δογμάτων της, των δεισιδαιμονιών της και των καταδυναστεύσεών της, αλλά το ανώτερο διανοητικό επίπεδο των νεωτέρων χρόνων, η γενική διάδοση των γνώσεων και η συνεχώς αυξάνουσα ελευθεροφροσύνη στον τομέα των θρησκευτικών θεμάτων αποκλείουν την αναβίωση του πνεύματος της μισαλλοδοξίας και της τυραννίας. Και μόνη η σκέψη ότι μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων θα μπορούσε ποτέ να επικρατήσει σ’ αυτόν το φωτισμένο αιώνα, τους φαίνεται γελοία. Είναι γεγονός ότι η γενεά μας έχει ευνοηθεί με ένα απεριόριστο φως διάχυτο στο διανοητικό, ηθικό και θρησκευτικό τομέα. Από τις ανοικτές σελίδες του αγίου λόγου του Θεού άπλετο φως του ουρανού απαυγάζει στον κόσμο. Ας μη λησμονούμε όμως ότι όσο λαμπρότερο το χορηγούμενο φως, τόσο ζοφερότερο κατ’ αναλογία το σκότος αυτών που το διαστρέφουν και το απορρίπτουν.ΜΔ2 636.1

Η με προσευχή επιτελούμενη μελέτη της Γραφής θα απεκάλυπτε στους Διαμαρτυρομένους τον πραγματικό χαρακτήρα του παπισμού και θα τους έκανε να τον αποφεύγουν και να τον αποστρέφονται. Πολλοί όμως θεωρούν τον εαυτό τους σε τέτοιο σημείο σοφό μέσα στην επιτήδευση της σκέψης τους ώστε δεν βλέπουν την ανάγκη να εκζητήσουν με ταπεινοφροσύνη το Θεό για να βρουν την αλήθεια. Όσο διαφωτισμένοι και αν κολακεύονται ότι είναι, οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν τόσο τις Άγιες Γραφές, όσο και τη δύναμη του Θεού. Ζητώντας κατά κάποιο τρόπο να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους, διαλέγουν τα μέσα εκείνα που είναι λιγότερο πνευματικά, λιγότερο ταπεινωτικά. Αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούν είναι να ανακαλύψουν μία μέθοδο που θα τους έκανε να λησμονήσουν το Θεό ενώ θα έδινε την εντύπωση ότι συντελεί στο να Τον σκέπτονται. Η παπική θρησκεία προσαρμόζεται κατάλληλα στις ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων. Ανταποκρίνεται στις προσδοκίες δύο μεγάλων τάξεων ατόμων που αντιπροσωπεύουν σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα: αυτούς που επιδιώκουν να σωθούν με την αξία των έργων τους, και εκείνους που προσπαθούν να σωθούν παραμένοντας στην αμαρτία. Σ’ αυτό έγκειται το μυστικό της δύναμής της.ΜΔ2 636.2

Μία εποχή μεγάλου διανοητικού σκότους απέδειξε κατά το παρελθόν ότι ευνοεί την επιτυχία της παποσύνης. Και τώρα θα αποδειχτεί ότι μία εποχή μεγάλου διανοητικού φωτός ευνοεί εξίσου το θρίαμβό της. Κατά τους περασμένους αιώνες, όταν ο κόσμος ζούσε χωρίς το λόγο του Θεού και χωρίς τη γνώση της αλήθειας, οι άνθρωποι βάδιζαν με δεμένα μάτια και, μη μπορώντας να διακρίνουν τα απλωμένα δίχτυα γύρω τους, παγιδεύονταν κατά χιλιάδες. Στη σημερινή μας γενεά πολλοί είναι εκείνοι των οποίων τα μάτια έχουν θαμπωθεί από το εκτυφλωτικό φως των ανθρωπίνων θεωριών—“της ψευδωνύμου γνώσεως,”—και μη διακρίνοντας τα δίχτυα, βαδίζουν κατευθείαν σ’ αυτά σαν με δεμένα μάτια. Η πρόθεση του Θεού ήταν όπως όλες οι διανοητικές δυνάμεις του ανθρώπου εκλαμβάνονται σαν δώρο του Δημιουργού του πρός αυτόν και όπως τεθούν στην υπηρεσία της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Όταν όμως υποθάλπεται η υπερηφάνεια και η φιλοδοξία και οι άνθρωποι βάζουν τις δικές τους θεωρίες πάνω από το λόγο του Θεού, τότε η ευφυΐα μπορεί να προξενήσει μεγαλύτερη ακόμη βλάβη από την αμάθεια. Έτσι η νόθα επιστήμη των ημερών μας, υπονομεύοντας την πίστη στην Αγία Γραφή, θα καταστεί το ίδιο επιτυχής στην προετοιμασία του δρόμου για την αποδοχή του παπισμού με όλες του τις ευχάριστες φάσεις, όπως άλλοτε η κατακράτηση της γνώσης άνοιξε το δρόμο για τη μεγαλοποίησή του κατά τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα.ΜΔ2 637.1

Στις ενέργειες που καταβάλλονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για την εξασφάλιση της κρατικής υποστήριξης των εκπαιδευτικών και εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, οι Διαμαρτυρόμενοι βαδίζουν στα ίχνη των Καθολικών. Μάλιστα χειρότερα ακόμη, ανοίγουν τη θύρα στον παπισμό για να επανακτήσει στη Διαμαρτυρόμενη Αμερική την υπεροχή που έχασε στη Γηραιά Ευρώπη. Εκείνο που καθιστά την κίνηση αυτή ακόμη πιο σημαντική είναι ότι ως βασικός αντικειμενικός σκοπός της τίθεται η εξαναγκαστική επιβολή της τήρησης της Κυριακής αργίας—μια συνήθεια που την καταγωγή της έλκει από τη Ρώμη και που προβάλλεται σαν αποδεικτικό στοιχείο της αυθεντίας της. Το ίδιο πνεύμα του παπισμού—το πνεύμα της προσαρμογής με τις συνήθειες του κόσμου, και της αποδοχής των ανθρωπίνων παραδόσεων πάνω από τις εντολές του Θεού—εμποτίζει τις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες και τις παρακινεί να επιδοθούν ακριβώς στο ίδιο έργο ως πρός την καθιέρωση της Κυριακής όπως έκανε ο παπισμός πριν απ’ αυτές.ΜΔ2 637.2

Αν ο αναγνώστης επιθυμεί να μάθει ποια μέσα πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στον αγώνα που θα αποδυθεί σε λίγο η Ρώμη, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο ιστορικό των παπικών μεθοδολογιών για την αναχαίτηση του ίδιου ζητήματος σε προγενέστερους καιρούς. Αν θέλει να γνωρίσει πως Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι ενωμένοι θα φερθούν πρός εκείνους που δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους, δεν έχει παρά να δει ποιο πνεύμα εκδήλωσε η Ρώμη ως πρός το θέμα του Σαββάτου και των υπερασπιστών του.ΜΔ2 638.1

Βασιλικά διατάγματα, γενικοί σύνοδοι, εκκλησιαστικοί κανονισμοί με την υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού, ήταν τα μέσα που απέδωσαν στην πρώην ειδωλολατρική γιορτάσιμη ημέρα την τιμητική της θέση μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Το πρώτο επίσημο θέσπισμα για την επιβολή της Κυριακής αργίας ήταν το διάταγμα που εξέδωσε ο Μέγας Κωνσταντίνος το 321 μ.Χ. Το διάταγμα αυτό επέβαλε στους κατοίκους των πόλεων να αναπαύονται “κατά την σεβαστήν του ηλίου ημέραν,” αλλά παράλληλα επέτρεπε στους αγρότες να καταγίνονται με τις γεωργικές ασχολίες τους. Αν και ομολογουμένως ειδωλολατρικός ο θεσμός αυτός, επεβλήθηκε μολαταύτα από τον αυτοκράτορα μετά που αυτός είχε ασπασθεί τη χριστιανική τότε θρησκεία.ΜΔ2 638.2

Κρίνοντας ασφαλώς ότι το αυτοκρατορικό διάταγμα δεν επαρκούσε για να αναπληρώσει την έλλειψη της θεϊκής αυθεντίας, ο επίσκοπος Ευσέβειος, που επεδίωκε την εύνοια των αρχόντων και ήταν στενός φίλος και κόλακας του Κωνσταντίνου, υποστήριξε την εκδοχή ότι ο Χριστός είχε δήθεν μεταφέρει την αργία του Σαββάτου στην Κυριακή. Αφού ήταν αδύνατο να εξευρεθεί έστω και μία μόνη Γραφική απόδειξη για την υποστήριξη της καινοφανούς δοξασίας, ο Ευσέβειος θέλοντας και μη, αναγνωρίζει την ανακρίβεια και απροκάλυπτα υποδεικνύει τους πραγματικούς εισηγητές της αλλαγής. “Όλα όσα έπρεπε να γίνονται το Σάββατο,” αναφέρει, “αυτά εμείς τα μεταφέραμε στην Κυριακή.” (Robert Cox, “Sabbath Laws and Sabbath Duties,” σελ.538.) Όσο αβάσιμο και αν ήταν το επιχείρημα της αλλαγής της ημέρας της αργίας, οδήγησε όμως τους ανθρώπους να τολμήσουν να ποδοπατήσουν το πραγματικό Σάββατο του Κυρίου. Όλοι όσοι επιζητούσαν τις κοσμικές τιμές δέχθηκαν τη δημοφιλή αυτή πανήγυρη.ΜΔ2 638.3

Με την παγίωση του παπισμού, συνεχίστηκαν και οι προσπάθειες για την εξύψωση της Κυριακής ημέρας. Για ένα διάστημα οι άνθρωποι καταγίνονταν με τις αγροτικές τους εργασίες τις ώρες που δεν ήταν στην εκκλησία και η έβδομη ημέρα της εβδομάδας εξακολουθούσε να θεωρείται το Σάββατο του Κυρίου. Συνεκδοχικά όμως επήλθε η οριστική μεταλλαγή. Απαγορεύτηκε πρώτα στους εκκλησιαστικούς ειρηνοδίκες να επιληφθούν με οποιαδήποτε ρύθμιση πολιτικής διένεξης την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, την Κυριακή. Λίγο αργότερα, ολόκληρος ο πληθυσμός, άσχετα σε ποια τάξη ανήκαν, έλαβαν εντολή να απέχουν από τις συνηθισμένες εργασίες τους, με επιβαλλόμενη ποινή το πρόστιμο για τους ελεύθερους πολίτες και το μαστίγωμα στην περίπτωση των δούλων. Και αργότερα εκδόθηκε το διάταγμα που τιμωρούσε τους πλουσίους με δήμευση της μισής περιουσίας τους και, αν δεν συμμορφώνονταν ούτε και μ’ αυτό, τελικά έχαναν την προσωπική τους ελευθερία και γίνονταν σκλάβοι. Όσο για τις κατώτερες τάξεις, αυτοί τιμωρούνταν με ισόβια εξορία.ΜΔ2 639.1

Στην ανάγκη γίνονταν προσφυγή και σε θαύματα. Ανάμεσα σε άλλα είχε διαδοθεί ότι ένας αγρότης που ετοιμάζονταν να οργώσει το χωράφι του, το υνί κόλλησε στο χέρι του και ήταν αναγκασμένος να το σέρνει δυο χρόνια μαζί του “πρός υπερβολικόν πόνον και εντροπήν του.” (Francis West, “Historical and Practical Discourse on the Lord’s Day.” σελ. 174.)ΜΔ2 639.2

Αργότερα οι ενοριακοί ιερείς έλαβαν συστάσεις από τον πάπα να επιπλήττουν τους παραβάτες της Κυριακής συνιστώντας σ’ αυτούς να πηγαίνουν στην εκκλησία και να προσεύχονται για να μη τους βρει καμιά μεγάλη συμφορά, τόσο αυτούς όσο και τους γείτονές τους. Μία εκκλησιαστική σύνοδος πρόβαλε το επιχείρημα—που τόσο ευρύτατα έκτοτε έχουν μεταχειριστεί οι άνθρωποι, ακόμη και οι Διαμαρτυρόμενοι—ότι επειδή μερικά άτομα είχαν φονευτεί από κεραυνούς ενώ δούλευαν την ημέρα της Κυριακής, θα πει ότι αυτή είναι το πραγματικό Σάββατο. “Ολοφάνερη,” είπαν οι ιεράρχες είναι η μεγάλη του Θεού δυσμένεια για την περιφρόνηση της ημέρας αυτής.” Τότε μια γενική έκκληση απευθύνθηκε στους ιερείς, υπουργούς, βασιλείς και πρίγκηπες και πρός όλο το χριστεπώνυμο λαό “να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια και μέριμνα ώστε να αποκατασταθεί η μέρα αυτή στην τιμητική της θέση και πρός έπαινο της Χριστιανοσύνης να τηρηθεί με μεγαλύτερη ευλάβεια στο μέλλον.” (Thomas Morer, “Discourse in Six Dialogues on the Name, Notion and Observation of the Lord’s Day,” σελ. 271.)ΜΔ2 639.3

Επειδή οι συνοδικές αποφάσεις δεν επέφεραν ικανοποιητικά αποτελέσματα, έγινε προσφυγή στις πολιτικές αρχές για την έκδοση ενός νομοθετικού διατάγματος που να εμπνέει την τρομοκρατία στους ανθρώπους αναγκάζοντάς τους να απέχουν από την εργασία κατά την Κυριακή. Σε μία σύνοδο που συνήλθε στη Ρώμη, όλες οι προηγούμενες αποφάσεις επικυρώθηκαν με μεγαλύτερη ισχύ και επισημότητα. Ενσωματώθηκαν επίσης στον εκκλησιαστικό κώδικα και εφαρμόσθηκαν από την πολιτική εξουσία σε όλα σχεδόν τα κράτη του χριστιανικού κόσμου. (Βλέπε Heylyn, “History of the Sabbath,” Μέρος Β΄ κεφ.5, τμήμα 7.)ΜΔ2 640.1

Παρ’ όλα αυτά, η έλλειψη Γραφικού κύρους για την τήρηση της Κυριακής εξακολουθούσε να δημιουργεί δυσχέρειες. Ο λαός αμφισβητούσε το δικαίωμα των θρησκευτικών καθοδηγητών του στο να παραμερίσουν τη σαφή διακήρυξη του Κυρίου, “Η ημέρα η εβδόμη είναι Σάββατον Κυρίου του Θεού σου,” για να τιμήσουν στη θέση της την ημέρα του ηλίου. Προκειμένου να πληρωθεί η χηρεύουσα θέση της Βιβλικής μαρτυρίας, έπρεπε να αναζητηθούν άλλα τεχνάσματα. Κάποιος ένθερμος υποστηρικτής της Κυριακής που επισκέφτηκε τις εκκλησίες της Αγγλίας πρός το τέλος του δωδεκάτου αιώνα συνάντησε αντίσταση από αφοσιωμένους υποστηρικτές της αλήθειας. Τόσο άκαρπες απέβησαν οι προσπάθειές του, που αναγκάσθηκε να απομακρυνθεί για ένα διάστημα από τη χώρα με σκοπό να επινοήσει αποτελεσματικότερα πειστήρια για την επιβολή των διδασκαλιών του. Όταν βρήκε αυτό που γύρευε, επέστρεψε και οι κατοπινές ενέργειές του στέφθηκαν με μεγαλύτερη επιτυχία. Έφερε μαζί του ένα πάπυρο, γραμμένο δήθεν από τον ίδιο το Θεό που περιείχε την απαραίτητη εντολή για την τήρηση της Κυριακής συνοδευόμενη από φοβερές απειλές για την τρομοκράτηση των αντιφρονούντων. Το πολύτιμο αυτό τεκμήριο—μια παραποίηση το ίδιο εξευτελιστική όπως και η εντολή που συνιστούσε—υποτίθετο ότι έπεσε από τον ουρανό στα Ιεροσόλυμα, πάνω στο βωμό του Αγίου Συμεών, στο Γολγοθά. Φυσικά την προέλευση του ανάγει στο ποντιφικό μέγαρο της Ρώμης, όπου οι απάτες και οι πλαστογραφήσεις για την προαγωγή της δύναμης και της ευημερίας της εκκλησίας θεωρήθηκαν ανέκαθεν νόμιμα μέσα από την παπική ιεραρχία.ΜΔ2 640.2

Ο πάπυρος αυτός απαγόρευε κάθε εργασία από την εννάτη ώρα, δηλαδή στις τρεις το απόγευμα του Σαββάτου, μέχρι την ανατολή του ηλίου τη Δευτέρα. Διάφορα θαύματα πιστοποιούσαν το κύρος του. Ανέφερε ότι άτομα που εξακολουθούσαν να εργάζονται πέρα από την καθορισμένη ώρα είχαν παταχθεί με παραλυσία. Ένας μυλωνάς, προσπαθώντας να αλέσει το σιτάρι του, είδε να βγαίνει αντί για αλεύρι, ένα ποτάμι αίμα και, παρά την ορμητική δύναμη του νερού, η μυλόπετρα σταμάτησε να γυρίζει. Μία γυναίκα που έβαλε το ζυμωμένο της ψωμί στο φούρνο, το έβγαλε άψητο παρ’ όλο ότι ο φούρνος έκαιγε υπερβολικά. Ενώ μία άλλη γυναίκα που είχε έτοιμη τη ζύμη για να φτιάξει το ψωμί της στις εννιά η ώρα, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη και την έβαλε στην άκρη για τη Δευτέρα το πρωί, διαπίστωσε την επομένη ότι η ζύμη έγινε καρβέλια που ψήθηκαν με θεϊκή επέμβαση. Κάποιος άλλος που έψησε ψωμί μετά τις εννιά η ώρα του Σαββάτου, παρατήρησε αίμα να ξεπηδάει απ’ αυτό καθώς το έκοβε το επόμενο πρωί. Με τέτοια ανόητα και δεισιδαιμονικά τεχνάσματα προσπάθησαν οι υποστηρικτές της Κυριακής να εδραιώσουν την ιερότητά της. (Βλέπε Roger de Hoveden, “Annals,” Τόμος 2, σελ. 528-530.)ΜΔ2 641.1

Στη Σκωτία, όπως και στην Αγγλία, μεγαλύτερο σέβας αποδόθηκε στην Κυριακή από τους ανθρώπους χάρη στην ενσωμάτωση μέρους της εντολής του Σαββάτου στην καινούργια εντολή. Μόνο το χρονικό διάστημα του αγιασμού άλλαξε. Το βασιλικό διάταγμα της Σκωτίας εντέλλετο ότι “το Σάββατο έπρεπε να τιμάται σαν ημέρα αγία από τις δώδεκα το μεσημέρι,” και ότι “πέρα απ’ αυτή την ώρα μέχρι τη Δευτέρα το πρωί κανείς δεν έπρεπε να καταγίνεται με κοσμικές ασχολίες.” (Morer, “Dialogues on the Lord’s Day” σελ. 290-291.)ΜΔ2 641.2

Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες για την επιβολή αυτής της αγιασμένης Κυριακής, οι ίδιοι οι παπιστές ανεπιφύλακτα ομολογούσαν το θεϊκό κύρος του Σαββάτου καθώς και την ανθρώπινη προέλευση της εντολής που το αντικατέστησε. Μία παπική σύνοδος του δεκάτου έκτου αιώνα δήλωνε κατηγορηματικά: “Ας μη λησμονούν οι Χριστιανοί ότι την έβδομη ημέρα αγίασε ο Θεός και ότι αυτή την ημέρα αναγνώριζαν και τηρούσαν όχι μόνο οι Ιουδαίοι, αλλά και όλοι οι άλλοι προφασιζόμενοι λατρευτές του Θεού. Εμείς όμως οι Χριστιανοί αλλάξαμε το Σάββατό τους στην Κυριακή. (Ίδιο μέρος, σελ. 281, 282.) Οι παραχαράκτες του νόμου του Θεού δεν αγνοούσαν τη φύση του έργου τους. Με πλήρη συναίσθηση τοποθετούσαν τον εαυτό τους παραπάνω από το Θεό.ΜΔ2 641.3

Μία καταπληκτική απεικόνιση της πολιτικής της Ρώμης έναντι αυτών που δεν συμφωνούσαν με τη στάση της παρουσιάζουν οι μακροχρόνιοι και αιματηροί διωγμοί των Βαλδενσίων, μερικοί από τους οποίους ήταν τηρητές του Σαββάτου. Αλλά και άλλοι κακουχήθηκαν κατά παρόμοιο τρόπο για την πιστότητά τους πρός την τετάρτη εντολή. Η ιστορία των εκκλησιών της Αιθιοπίας και της Αβυσσινίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέσα στο ζοφερό σκοτάδι του Μεσαίωνα, οι Χριστιανοί της Κεντρώας Αφρικής, απομονωμένοι και λησμονημένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, για αιώνες χαίρονταν τη θρησκευτική τους ελευθερία. Τελικά όμως η Ρώμη τους ανακάλυψε, και ο αυτοκράτορας της Αβυσσινίας, πέφτοντας θύμα, δεν άργησε να αναγνωρίσει τον πάπα, σαν αντιπρόσωπο του Χριστού. Άλλες υποχωρήσεις ακολούθησαν. Εκδόθηκε ένα διάταγμα που απαγόρευε την τήρηση του Σαββάτου με την επιβολή αυστηρότατων κυρώσεων. (Βλέπε Michael Geddes, “Church History of Ethiopia,” σελ. 311, 322.) Σε μικρό διάστημα όμως η παπική τυραννία είχε καταστεί τόσο απεχθής ζυγός, ώστε οι Αβυσσινοί αποφάσισαν να τον αποτινάξουν. Ύστερα από σκληρούς αγώνες, απέβαλαν τους παπιστές από τη χώρα τους και η αρχαία πίστη τους αποκαταστάθηκε. Οι εκκλησίες απολάμβαναν πάλι την ελευθερία τους και ποτέ δεν λησμόνησαν το μάθημα που διδάχθηκαν για την απατηλότητα, το φανατισμό και τη δεσποτική δύναμη της Ρώμης. Μέσα στο απομονωμένο τους βασίλειο, δεν ζητούσαν τίποτε περισσότερο από το να μείνουν αγνοημένοι από τον υπόλοιπο κόσμο της Χριστιανοσύνης.ΜΔ2 642.1

Οι Αφρικανικές εκκλησίες τηρούσαν το Σάββατο όπως το τηρούσε η παπική εκκλησία πριν από την ολοσχερή αποστασία. Ενώ τηρούσαν την έβδομη ημέρα σύμφωνα με την εντολή του Θεού, απέφευγαν συνάμα κάθε εργασία την πρώτη ημέρα της Κυριακής, συμμορφούμενοι με τα εκκλησιαστικά έθιμα. Και όταν απέκτησε την απόλυτη κυριαρχία, η Ρώμη ακύρωσε το Σάββατο του Θεού, επιβάλλοντας το δικό της. Οι εκκλησίες της Αφρικής όμως, απομονωμένες για χίλια περίπου χρόνια, δεν συμμετείχαν στο έργο αυτό της αποστασίας. Όταν αργότερα τέθηκαν κάτω από την εξουσιοδότηση της Ρώμης, βρέθηκαν αναγκασμένες να αγνοήσουν το γνήσιο Σάββατο και να το αντικαταστήσουν με το κίβδηλο. Μόλις όμως απέκτησαν την ελευθερία τους, επανήλθαν στην τήρηση της τετάρτης εντολής.ΜΔ2 642.2

Αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα του παρελθόντος αποκαλύπτουν την κατάφωρη εχθρότητα της Ρώμης εναντίον του πραγματικού Σαββάτου και των υποστηρικτών του, καθώς και τα μέσα που μετέρχεται προκειμένου να καθιερώσει το ιδιοσκεύασμά της. Ο λόγος του Θεού διδάσκει ότι οι ίδιες σκηνές θα επαναληφθούν όταν Ρωμαιοκαθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι θα ενώσουν τις προσπάθειες τους για την εξύψωση της Κυριακής.ΜΔ2 643.1

Η προφητεία του κεφαλαίου 13 της Αποκάλυψης τονίζει ότι η δύναμη που αντιπροσωπεύεται από το δικέρατο, όμοιο με αρνί θηρίο θα εξαναγκάσει “την γήν και τους κατοικούντας εν αυτή” να προσκυνήσουν τον παπισμό—συμβολιζόμενο στο σημείο αυτό με το θηρίο το “όμοιον με πάρδαλιν.” Το δικέρατο θηρίο πρόκειται επίσης να διατάξει “τους κατοικούντας επί της γής, να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον,” και ακόμη θα υποχρεώσει “πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς,” να δεχθούν το χάραγμα του θηρίου. (Αποκ. 13:11-16.) Είδαμε ήδη ότι αυτό το δικέρατο θηρίο με τη μορφή του προβάτου συμβολίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης ότι η προφητεία αυτή θα εκπληρωθεί όταν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα επιβάλει την εξαναγκαστική τήρηση της Κυριακής αργίας την οποία η Ρώμη διεκδικεί σαν αποδεικτικό στοιχείο της υπεροχής της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι οι μόνες που θα δηλώσουν υποταγή στον παπισμό. Η Ρωμαϊκή επιρροή πάνω στις χώρες εκείνες που άλλοτε αναγνώριζαν την υπεροχή της, δεν έχει χαθεί. Και στην προφητεία αναφέρεται η επαναφορά της δύναμής της. “Είδον μίαν των κεφαλών αυτού ως πεπληγωμένην θανατηφόρως· και η θανατηφόρος πληγή αυτού εθεραπεύθη, και εθαύμασεν όλη η γή οπίσω του θηρίου.” (Αποκ. 13:13.) Η καταφορά της θανατηφόρου πληγής συμβολίζει την πτώση του παπισμού το 1798. Αλλά στη συνέχεια ο προφήτης λέγει: “Η πληγή αυτού εθεραπεύθη- και εθαύμασεν όλη η γή οπίσω του θηρίου.” Ο απόστολος Παύλος αναφέρει κατηγορηματικά ότι “ο άνθρωπος της αμαρτίας” θα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι τον καιρό της δευτέρας παρουσίας. (Β΄ Θεσ. 2:3-8.) Μέχρι τη συντέλεια του αιώνος θα εξακολουθεί το έργο της απάτης. Συγκεκριμένα ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής αναφέρει για τον παπισμό ότι “θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι κατοικούντες επί της γής των οποίων τα ονόματα δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής.” (Αποκ. 13:8.) Τόσο η Γηραιά Ευρώπη, όσο και ο Νέος Κόσμος θα αποδώσουν φόρο τιμής στον παπισμό, τιμώντας την εντολή της Κυριακής η οποία βασίζεται αποκλειστικά στο κύρος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.ΜΔ2 643.2

Από τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα, άνθρωποι που καταγίνονται με τη μελέτη της προφητείας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρουσιάζουν στον κόσμο τη μαρτυρία αυτή. Η ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων της εποχής μας μας φέρει πολύ κοντά στην εκπλήρωση της προφητείας αυτής. Οι Διαμαρτυρόμενοι θρησκευτικοί ηγέτες προτείνουν τους ίδιους ισχυρισμούς θεϊκού κύρους για την Κυριακή αργία και αντιμετωπίζουν την ίδια έλλειψη γραφικών τεκμηρίων όπως και οι Καθολικοί ιεράρχες που σκηνοθέτησαν διάφορα θαύματα για να δικαιολογήσουν την αντικατάσταση της εντολής του Θεού. Οι ίδιοι ισχυρισμοί θα αναζήσουν—και ήδη άρχισαν να κυκλοφορούν—ότι οι κρίσεις του Θεού θα επισκεφτούν τους ανθρώπους επειδή παραβαίνουν την Κυριακή αργία. Και η κίνηση για την εξαναγκαστική τήρηση της Κυριακής κερδίζει διαρκώς έδαφος.ΜΔ2 644.1

Η Καθολική Εκκλησία είναι καταπληκτική σε οξυδέρκεια και επιδεξιότητα. Είναι ικανή να διαγνώσει το μέλλον. Εξαγοράζει τον καιρό της με το να παρατηρεί τις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες να της αποδίδουν φόρο τιμής αποδεχόμενες το κίβδηλο Σάββατο και προετοιμαζόμενες να επιβάλουν την εξαναγκαστική τήρησή του καταφεύγοντας στις ίδιες ακριβώς μεθόδους που η ίδια χρησιμοποίησε σε χρόνια περασμένα. Όσοι περιφρονούν το φως της αλήθειας θα ζητήσουν ακόμη και τη συνδρομή της αυτοτιτλοφορημένης αυτής αλάνθαστης δύναμης για να εξάρουν ένα θεσμό που την καταγωγή του έλκει από αυτήν. Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς με πόση προθυμία θα προσφερθεί στους Διαμαρτυρόμενους η βοήθεια αυτή. Ποιος άλλος εκτός από τους παπικούς αρχηγούς ξέρει καλύτερα πως να μεταχειριστεί τους αντιφρονούντες πρός την εκκλησία;ΜΔ2 644.2

Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία με το ευρύ δίκτυο των παγκοσμίων διακλαδώσεών της αποτελεί ένα κολοσσιαίο οργανισμό κάτω από την αιγίδα της ποντιφικής καθέδρας της οποίας τα συμφέροντα έχει την ιερή υποχρέωση να υποστηρίζει. Τα εκατομμύρια των οπαδών της σε κάθε χώρα της υδρογείου διδάσκονται ότι θεωρούνται δεσμευμένα με την υποχρέωση να δείξουν αφοσίωση στον πάπα. Άσχετα σε ποιο κράτος ή εθνικότητα ανήκουν, οφείλουν να θεωρούν την εκκλησιαστική εξουσία πάνω από κάθε άλλη. Μπορεί να ορκίζονται νομιμοφροσύνη πρός το κράτος, αλλά πίσω από τον όρκο αυτόν κρύβεται ο όρκος της υποταγής στη Ρώμη που τους αποδεσμεύει από κάθε υπόσχεση αντικείμενη στα συμφέροντά της.ΜΔ2 644.3

Η ιστορία μαρτυρεί για τις επιτηδευμένες, επίμονες προσπάθειές της να αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις των εθνών. Και μόλις κατακτήσει βήμα ποδός, προχωρεί στην προώθηση των σκοπών της έστω και με την καταστροφή αρχηγών ακόμη και λαών. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ απέσπασε το 1204 αυτόν τον καταπληκτικό όρκο από το βασιλιά της Αρραγωνίας Πέτρο Β΄. “Εγώ ο Πέτρος, βασιλιάς των Αρραγώνων, ομολογώ και υπόσχομαι ότι θα παραμείνω πάντοτε πιστός και υποτακτικός στον κύριό μου, τον Πάπα Ιννοκέντιο, στους Καθολικούς διαδόχους του, και στην Καθολική Εκκλησία και ότι θα διατηρήσω το βασίλειό μου αφοσιωμένο στην υποταγή του πρός αυτόν, προστατεύοντας την Καθολική πίστη και πατάσσοντας την αιρετική κακοήθεια.” (John Dowling, “The History of Romanism,” Βιβλ. 5, κεφ. 6, τμήμα 55.) Αυτό συμφωνεί με τις αξιώσεις του Ρωμαίου ποντίφηκα ότι “έχει το δικαίωμα να εκθρονίζει αυτοκράτορες.” και ότι “δύναται να απαλλάσσει υπηκόους από τη δεσμευτική υποταγή πρός μη δικαίους άρχοντες.” (Mosheim, “Ecclesiastical History,” Βιβλ. 3, 11 αιώνας, μέρος 2, κεφ. 2, τμήμα 9, σημ. 17.)ΜΔ2 645.1

Και ας μη λησμονείται επίσης ότι το καύχημα της Ρώμης είναι το ότι δεν αλλάζει ποτέ. Οι αρχές του Γρηγορίου Ζ΄ και του Ιννοκεντίου Γ΄ εξακολουθούν να είναι οι αρχές της σημερινής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και αν είχε τη δύναμη θα τις έθετε και τώρα ακόμη σε εφαρμογή με τον ίδιο ζήλο όπως στα περασμένα χρόνια. Δεν έχουν ιδέα οι Διαμαρτυρόμενοι τι πάνε να κάνουν όταν προσφεύγουν στη βοήθεια της Ρώμης για το ζήτημα της καθιέρωσης της Κυριακής. Ενώ αυτοί προσπαθούν να εκπληρώσουν το σκοπό τους, η Ρώμη αποσκοπεί στην επανάκτηση της δύναμής της, στην αποκατάσταση της χαμένης της υπεροχής. Ας υιοθετηθεί μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες η αρχή ότι η εκκλησία έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ή να ελέγχει την κρατική δύναμη ότι θρησκευτικά θεσπίσματα μπορούν να επιβληθούν μέσο των πολιτικών νόμων· με μια λέξη, ότι πολιτική και θρησκευτική εξουσία μπορούν να επιβληθούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων και ο θρίαμβος της Ρώμης έχει ήδη εξασφαλιστεί σ’ ετούτη τη χώρα.ΜΔ2 645.2

Ο λόγος του Θεού μας προειδοποιεί για το μελλοντικό αυτό κίνδυνο. Αν δεν δοθεί η δέουσα προσοχή στην προειδοποίηση, ο Προτεσταντικός κόσμος θα μάθει ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις της Ρώμης όταν θα είναι πια πολύ αργά για να αποφύγει την παγίδα. Η δύναμη της παπικής εκκλησίας αυξάνει χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Οι δοξασίες της επιδρούν μέσα στις νομοθετικές αίθουσες στις διάφορες εκκλησίες και στις ανθρώπινες καρδιές. Αυξάνεται ο αριθμός των μεγαλοπρεπών, γιγαντιαίων εκκλησιαστικών οικοδομημάτων της, στους απόκρυφους χώρους των οποίων θα διαδραματιστούν οι επαναληπτικές σκηνές του κατατρεγμού του παρελθόντος. Κατά μυστηριώδη και ανύποπτο τρόπο επιστρατεύει τις δυνάμεις της προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της για να επιτεθεί μόλις έρθει ο καιρός. Το μόνο που ζητάει είναι το κατάλληλο έδαφος. Και αυτό της έχει ήδη παραχωρηθεί. Ποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός του Καθολικού στοιχείου όχι μόνο θα το δούμε, αλλά και θα το αισθανθούμε σε λίγο. Οποιοσδήποτε μείνει πιστός και υπάκουος στο λόγο του Θεού θα υποβληθεί στον από μέρους του εξευτελισμό και στον κατατρεγμό.ΜΔ2 646.1