Rozdział 20 — Atmosfera w domu

Wpływ domu na społeczeństwo — Sercem społeczeństwa, Kościoła i narodu jest rodzina. Pomyślność społeczeństwa, powodzenie Kościoła, dobrobyt narodu zależą od wpływu rodziny. — The Ministry of Healing 349 (1905).UCO1/92 149.1

Skuteczne środki kształtowania charakteru — Bóg pragnie, aby rodziny ziemskie były symbolem rodziny niebieskiej. Domy chrześcijańskie, założone i prowadzone zgodnie z planem Boga znajdują się wśród Jego najskuteczniejszych środków kształtowania chrześcijańskiego charakteru i postępu Jego dzieła. — Testimonies for the Church VI, 430 (1900).UCO1/92 149.2

Religia w domu — Miałam pobożnych rodziców, którzy w różny sposób usiłowali zapoznać nas z naszym Ojcem niebieskim. Każdego rana i wieczora mieliśmy nabożeństwo rodzinne. Śpiewaliśmy na chwałę Bogu w kółku rodzinnym. Było nas ośmioro dzieci w rodzinie, a każda sposobność była wykorzystywana przez naszych rodziców, aby doprowadzić nasze serca do oddania ich Jezusowi. — Manuscript 80, 1903.UCO1/92 149.3

Im większa jedność tym większy wpływ — Im ściślej członkowie rodziny będą spojeni z sobą, tym bardziej budujący i użyteczny będzie wpływ, jaki ojciec, matka i dzieci będą wywierać poza domem. — Letter 189, 1903; The Adventist Home 37.UCO1/92 149.4

Silny autorytet — Autorytet musi być silny, bo inaczej wielu przyjmie go z szyderstwem, drwiną lub lekceważeniem. Pobłażliwość, uleganie młodzieży ze strony rodziców i opiekunów jest jednym z najgorszych przejawów zła, jakie pleni się i spada później właśnie na nich. W każdej rodzinie niezbędne są, i mają zasadnicze znaczenie: stanowczość, zdecydowanie oraz przestrzeganie obowiązujących zarządzeń. — Prophets and Kings 236 (1917).UCO1/92 149.5

Dom lekcją poglądową — Bóg chce, aby nasze rodziny były symbolem rodziny niebieskiej. Niech rodzice i dzieci pamiętają o tym każdego dnia, odnosząc się do siebie jak członkowie rodziny Bożej. Wtedy ich życie będzie przykładem dla świata i dowodem, czym mogą się stać rodziny miłujące Boga i zachowujące Jego przykazania. Chrystus będzie uwielbiony; Jego pokój, łaska i miłość przenikną dom rodzinny cudowną wonią. — The Review and Herald, 17 listopad 1896; The Adventist Home 17.UCO1/92 150.1

Zasada pokoju — Nie będzie widać wzburzenia w domu, jeśli Chrystus jest źródłem pokoju panującego w naszej duszy. Nie ma wtedy nieuprzejmości. Nie ma grubiaństwa ani ostrej mowy. Dlaczego? Ponieważ wierzymy i działamy, żeby być członkami rodziny królewskiej, dziećmi niebieskiego Króla, związanymi z Jezusem Chrystusem najsilniejszymi więzami miłości — taką miłością, która działa przez wiarę i oczyszcza duszę. Miłujemy Jezusa i jesteśmy stale w działaniu aby przezwyciężyć wszelkie samolubstwo i stać się błogosławieństwem, pociechą i siłą oraz podporą dla dusz, które On odkupił swoją własną krwią.UCO1/92 150.2

Nie potrafię zrozumieć, dlaczego nie próbujemy jeszcze żarliwiej wprowadzić pokój Chrystusowy do naszych rodzin, zamiast pracować dla tych, którzy nie mają żadnej żywej łączności z nami. Gdy praktykujemy religię w domu, wyjdzie ona poza dom. Będziecie mieć ją wszędzie. Zaniesiecie ją z sobą do kościoła, a możecie także zanieść do swojego zakładu pracy. Będzie ona z wami wszędzie tam, gdzie wy będziecie. To czego pragnę, to religii w domu. Potrzebujemy zasady pokoju, kontrolującej naszego ducha i nasze życie oraz charakter podobny Chrystusowemu, który On nam ukazał jako przykład. — Manuscript 36, 1891.UCO1/92 150.3

Miłość widoczna w działaniu — Każdy dom chrześcijański winien promieniować uprzejmością, ciepłem i miłością, gdyż tam, gdzie wielbią Boga, świętość promieniuje na zewnątrz. Sprawiają to ranne modlitwy unoszące się jak wonny dym kadzideł w podzięce za łaski, które spływają na modlących się jak rosa poranna. — Patriarchs and Prophets 144 (1890).UCO1/92 150.4

Chrześcijański dom rodzinny promieniuje na zewnątrz — Usiłowanie uczynienia domu tym, czym powinien być — symbolem domu w niebie — przygotowuje nas do pracy w szerszym zakresie. Wychowanie zdobyte przez okazywanie sobie wzajemnej uprzejmości, pozwoli nam poznać, w jaki sposób pozyskać serca, które potrzebują nauki zasad prawdziwej religii. Kościół potrzebuje wszelkich sił ducha, jakie można zdobyć, by troskliwie strzec wszystkich, a szczególnie młodych członków rodziny Bożej. Prawda, jaką praktykujemy w domu, daje o sobie znać w bezinteresownej pracy dla innych. Ten, kto jest chrześcijaninem w domu, będzie wszędzie promieniował dobrym światłem. — The Signs of the Times, 1 wrzesień 1898; The Adventist Home 38.39.UCO1/92 150.5

Podniesienie na wyższy poziom natury ludzkiej rozpoczyna się w domu — Odrodzenie i podniesienie na wyższy poziom ludzkości zaczyna się w domu. Dzieło, jakie mają do wykonania rodzice, stanowi podstawę tego. Społeczeństwo składa się z rodzin i jest takie, jakim go uczynią rodziny. Z serca “życie pochodzi” (Przypowieści 4,23), a sercem społeczeństwa, Kościoła i narodu jest rodzina. — The Ministry of Healing 349 (1905).UCO1/92 151.1

To co czyni dom atrakcyjnym — Szlachetny sposób bycia, miłe rozmowy i wypływające z miłości działania zwiążą serca dzieci z ich rodzicami jedwabnymi nićmi uczucia i sprawią, że dom stanie się bardziej pociągający niż najpiękniejsze ozdoby ze złota. — The Signs of the Times, 2 październik 1884; My Life Today 200.UCO1/92 151.2

Czystość w domu — Porządek jest pierwszym prawem niebios i Pan pragnie, aby Jego lud dawał poprzez porządek i harmonię w domu wyobrażenie o porządku i harmonii w niebie. Prawda nigdy nie stąpa swymi delikatnymi stopami po drodze nieczystości i bałaganu. Prawda nigdy nie czyni ludzi istotami brudnymi i nieporządnymi. Podnosi ona wszystkich, którzy ją przyjmują na wyższy poziom. Pod wpływem Chrystusa dzieło stałego ulepszania postępuje naprzód... Ten, który był tak skrupulatny w tym, aby dzieci Izraela dbały o czystość, nigdy nie zaakceptuje bałaganu w domach swego ludu w obecnym czasie. Bóg patrzy z dezaprobatą na wszelkiego rodzaju brud. Jakże możemy zaprosić Go do naszych domów, jeśli nie panuje w nich idealny porządek i czystość? — The Review and Herald, 10 czerwiec 1902; Counsels on Health 101.UCO1/92 151.3

Wybór miejsca na dom rodzinny — Zamiast dziedzictwa materialnego możecie dać dzieciom waszym dar zdrowego ciała, silnego umysłu i szlachetnego charakteru. Ci, którzy zrozumieją, co składa się na prawdziwy sukces w życiu, będą postępować roztropnie zawczasu. Przy zakładaniu rodzinnego domu będą mieli na względzie wartości najlepsze. Zamiast zamieszkiwania tam, gdzie można oglądać tylko dzieła ludzkie, gdzie odgłosy i widoki często nasuwają złe myśli, gdzie wrzask i zamieszanie powodują roztrzęsienie i niepokój, idźcie raczej tam, gdzie można zobaczyć dzieła Boże. Niech oko spoczywa na zielonych polach, zagajnikach i wzgórzach. Spoglądajcie na błękitne niebo, nie zaćmione miejskim pyłem i dymem, i oddychajcie krzepiącym powietrzem przyrody. Przebywajcie często ze swoimi dziećmi z dala od rozwiązłości życia miejskiego, gdzie będziecie mogli uczyć je o Bogu pokazując Jego dzieła, aby w ten sposób przygotować je do prawego i użytecznego życia. — The Ministry of Healing 366.367 (1905).UCO1/92 151.4

Kosztowne meble i urządzenia to jeszcze nie dom — Cztery ściany i kosztowne meble, strzyżone dywany, wspaniałe lustra i piękne obrazy nie stanowią “domu”, jeśli brak w nim wzajemnego zrozumienia i miłości. To święte słowo nie łączy się z bogatymi komnatami, gdzie obce są radości życia rodzinnego... Faktem jest, że w takim domu o wygodzie i pomyślności dzieci myśli się na samym końcu. Matka, która cały swój czas poświęca na dbanie o swój wygląd i sprostanie wymaganiom życia towarzyskiego, zaniedbuje dzieci. Umysły ich nie są właściwie kształtowane. Dzieci przyswajają sobie złe przyzwyczajenia, stają się niespokojne i kapryśne. Nie znajdując radości w domu, lecz tylko same ograniczenia i zakazy, odrywają się od domu rodzinnego, gdy się tylko da. Idą w świat bez wahania, nie powstrzymywane przez rodzinny wpływ, ani serdeczną radę domowego ogniska. — The Signs of the Times, 2 październik 1884; The Adventist Home 155.UCO1/92 152.1

Wyszukiwanie błędów otwiera drzwi szatanowi — Ojcowie i matki, bądźcie czujni. Niech wasze rozmowy w domu będą przyjemne i zachęcające. Zawsze mówcie grzecznie jakbyście znajdowali się w obecności Chrystusa. Niech nie ma miejsca na krytykę i oskarżanie. Słowa tego rodzaju ranią i kaleczą duszę. Człowiek z natury wypowiada ostre słowa. Ci, którzy lgną do tego przyzwyczajenia, otwierają drzwi szatanowi, aby wkroczył do ich serc i uczynił ich skłonnymi do pamiętania błędów i potknięć innych. Podkreślają ich niedociągnięcia, odnotowują ich braki, a wypowiadane słowa wywołują brak zaufania u tego, kto czyni to, co najlepsze, aby wypełnić swój obowiązek jako współpracownik Boga. Często nasienie nieufności zostaje wysiane, ponieważ ktoś uważa, że powinien być wyróżniony, a nie był. — Letter 169, 1904.UCO1/92 152.2

Pod wpływem błędów rodzicielskich — Niektórym ludziom wydaje się zupełnie naturalne, gdy są posępni, samolubni, wymagający i władczy. Tacy nigdy nie nauczyli się lekcji samokontroli i nie powstrzymują się przed swymi nierozumnymi odczuciami. Niestety zbiorą konsekwencje tego. Tacy ludzie ujrzą zapłatę w postaci swoich przyjaciół przygnębionych i osłabłych, i dzieci odzwierciedlające ich własne nieprzyjemne cechy charakteru. — Healthful Living 36 (1865); Selected Messages II, 430.UCO1/92 152.3

Aniołowie omijają niezgodne domy rodzinne — Aniołowie omijają domy, gdzie najwyższym “dobrem” jest niezgoda. Niech ojcowie i matki zaprzestaną wszelkiego krytykanctwa i szemrania. Niech wychowują swoje dzieci wypowiadając słowa przyjemne, które wnoszą słońce i radość. Czy nie chcielibyście wchodzić do domu-szkoły jako uczniowie Chrystusa? Wnoście praktyczną pobożność do waszego domu. Zobaczycie wtedy, czy słowa, jakie wypowiadacie nie wywołają radości.UCO1/92 153.1

Rodzice, rozpocznijcie dzieło laski w Kościele własnego domu, tak zachowując się, żeby wasze dzieci zobaczyły, że współpracujecie z aniołami niebieskimi. Upewniajcie się każdego dnia, że jesteście nawróceni.UCO1/92 153.2

Przygotujcie siebie samych i swoje dzieci do życia wiecznego w Królestwie Bożym. Aniołowie będą waszymi potężnymi pomocnikami. Szatan co prawda będzie was nadal kusił, ale nie opanuje was. Nie wypowiadajcie ani jednego słowa, przez które nieprzyjaciel zdobyłby nad wami przewagę. — Manuscript 93, 1901.UCO1/92 153.3

Wymówka przeciwko większej gościnności — Nawet wśród tych, którzy wyznają, że są chrześcijanami, prawdziwa gościnność jest praktykowana w niewielkim stopniu. Sposobność okazywania gościnności nie jest wśród naszego ludu traktowana tak jak powinna być, a więc jako przywilej i błogosławieństwo. Niewiele jest społeczności, które często udostępniałyby miejsce dla dwu lub trzech osób w swoim mieszkaniu bez zamieszania lub niepotrzbnego afiszowania się. Niektórzy wymawiają się “zbyt wielkim zakłopotaniem”. Lepiej by było gdybyście powiedzieli, “nie robiliśmy specjalnych przygotowań, ale witamy was tym, co mamy”. Przez niespodziewanego gościa miłe przyjęcie jest traktowane o wiele wyżej niż najbardziej drobiazgowe przygotowania. — Testimonies for the Church VI, 343 (1900).UCO1/92 153.4

To, co czyni dom szczęśliwym — Uprzejmy glos, delikatne postępowanie i szczere uczucie znajdujące swój wyraz we wszystkich czynnościach, czynią nawet z lepianki najszczęśliwszy dom. Na taki dom Stworzyciel patrzy z upodobaniem. — The Signs of the Times, 2 październik 1884; The Adventist Home 422.UCO1/92 153.5

Prawdziwa kultura — Istnieje wielka potrzeba prawdziwej kultury w domu. Jest ona potężnym świadectwem na rzecz prawdy. W kimkolwiek jej brak, tego pospolita mowa i zachowanie wskazują na zepsute serce. Prawda niebiańskiego pochodzenia nikogo nie czyni nikczemnym, szorstkim i grubiańskim. Prawda wywiera wpływ łagodzący i uszlachetniający. Gdy młodzież ją przyjmie, staje się pełna szacunku dla innych i kulturalna. Chrześcijańską ogładę otrzymuje się tylko dzięki Duchowi Świętemu. Nie polega ona na udawaniu lub sztucznej delikatności, objawiającej się w ukłonach i wymuszonych uśmiechach. Jest to rodzaj ogłady ludzi świeckich, pozbawionych prawdziwej, chrześcijańskiej uprzejmości. Prawdziwą ogładę, prawdziwą uprzejmość osiąga się jedynie przez znajomość ewangelii Chrystusowej. Prawdziwa kultura, prawdziwa uprzejmość jest czymś, co należy okazywać wszystkim — wielkim i małym, bogatym i biednym. — Manuscript 74, 1900; The Adventist Home 422.423.UCO1/92 154.1