Kafli 49— Afstaða hins kristna til skorts og þjáninga

Í dag gefur Guð mönnum tækifæri til að sýna hvort þeir elska náunga sinn eða ekki. Fólk sem í sannleika elskar Guð og náungann sýnir náð hinum allsvana, þjáðu og særðu og þeim sem eru að dauða komnir. Guð kallar á hvern mann að taka að sér hið vanrækta starf, hann leitast við að endurreisa siðferðismynd skaparans í mannkyninu.^{1WM, bls. 49;}BS2 333.1

Þetta starf fyrir aðra mun krefjast viðleitni, sjálfsafneitunar og sjálfsfórnar. En hvað er sú litla fórn, sem við getum gert, í samanburði við þá fórn sem Guð hefur gert fyrir okkur er hann gaf eingetinn son sinn? ^{26T, bls. 283;}BS2 333.2

Skilyrðin fyrir því að erfa eilíft líf eru skýrt sett fram af frelsaranum á hinn einfaldasta hátt. Maðurinn sem er særður og rændur (Lúk. 10, 30—37) er fulltrúi þeirra sem áhugi okkar, samúð og kærleikur ætti að beinast að. Ef við vanrækjum hina þurfandi og þjáðu, sem athygli okkar er vakin á, höfum við ekki fullvissu um eilíft líf og skiptir þá ekki máli hverjir þeir eru því að við verðum ekki við kröfum Guðs á okkur.BS2 333.3

Við erum ekki samúðarfull og meðaumkunarsöm gagnvart mönnum af því að þeir eru ekki tengdir okkur. Þið hafið reynst brjóta annað mikla boðorðið sem síðari sex boðorð hvfla á og sá sem syndgar í einu atriði er sekur við þau öll. Þeir sem opna ekki hjörtu sín gagnvart þörfum og þjáningum mannkynsins munu ekki opna hjörtu sín gagnvart kröfum Guðs eins og þær eru settar fram í fjórum fyrstu boðorðum hinna tíu laga. Skurðgoðin krefjast alls hjartans eða kærleikans og Guð er ekki heiðraður og ríkir þar ekki í æðsta sessi. ^{33T, bls. 524;} BS2 333.4

Það ætti að rita á samviskuna eins og með járnpenna á klett að sá sem misvirðir náð, samúð, réttlæti, sá sem vanrækir hina fátæku, sem kærir sig kollóttan um þarfir og þjáningu mannkynsins, sem er ekki vingjarnlegur og kurteis, hegðar sér þannig að Guð getur ekki samstarfað með honum við lundernisþroskann. Ræktun hugar og hjarta er auðveldara að framkvæma þegar við erum svo samúðarfull gagnvart öðrum að við veitum þeim af því sem við eigum til þess að uppfylla þarfir þeirra. Að ná í og halda öllu sem við getum fyrir okkur sjálf leiðir til fátæktar sálarinnar. En allir eiginleikar Krists bíða viðtöku þeirra, sem gera sitt besta, sem gera það starf sem Guð hefur sett þá til að gera og starfa eins og Kristur gerði. ^{46T, bls. 262;}BS2 333.5

Frelsarann skiptir hvorki staða né stétt, heimslegur heiður eða auðæfi. En skapgerð og einlægur ásetningur eru í mesta gildi hjá honum. Hann er ekki á bandi hinna sterku og þeirra sem heiminn elska. Hann, sonur hins lifandi Guðs, lýtur niður til þess að lyfta upp hinu fallna. Með fyrirheitum og fullvissandi orðum leitast hann við að vinna til sín hina glötuðu, týndu sál. Englar Guðs veita því athygli hverjir af fylgjendum hans sýna blíða samúð og meðaumkun. Þeir fylgjast með til að sjá hverjir af Guðs fólki sýni kærleika Jesú. ^{56T, bls. 268;} BS2 334.1

Guð biður ekki aðeins um góðvild okkar heldur einnig um glaðlegan svip, vongóð orð og handtakið. Þegar þið heimsækið hina þjáðu Drottins munið þið finna suma sem hafa misst von. Flytjið aftur sólskinið til þeirra. Það eru líka þeir sem þurfa á brauði lífsins að halda. Lesið fyrir þá orð Guðs. Aðrir eru sjúkir á sál sem ekkert jarðneskt smyrsl getur læknað eða læknir bætt úr. Biðjið fyrir þeim og leiðið þá til Jesú.^{66T, bls. 277;}

BS2 334.2

Skylda okkar gagnvart hinum fátæku í söfnuðinum

Það eru tveir hópar fátækra sem við höfum alltaf innan okkar landamæra. Þeir sem eyðileggja sjálfa sig með sjálfstæðisstefnu sinni og halda áfram í syndum sínum svo þeir sem vegna sannleikans hafa leiðst í erfiðar aðstæður. Við eigum að elska náunga okkar eins og sjálf okkur og síðan eigum við að gera hið rétta gagnvart báðum hópunum eftir leiðsögn og ráði heilbrigðar skynsemi. Það er engin spurning um hina fátæku Drottins. Þeim á að hjálpa í öllum tilfellum þar sem það verður þeim til góðs.BS2 334.3

Guð vill að fólk hans opinberi syndugum heimi að hann hefur ekki skilið hann eftir til að farast. Mikið ætti að leggja á sig til að hjálpa þeim sem vegna sannleikans er vísað af heimilum sínum og verða að líða. Meira og meira mun verða þörf fyrir opin, örlát hjörtu, þá sem afneita sjálfum sér og sinna þeim sem Drottinn elskar. Það verður að sjá fyrir þörfum hinna fátæku á meðal Guðs barna. Einhverja leið verður að finna til þess að þeir geti unnið fyrir sér. Sumum þarf að kenna að vinna. Aðrir sem mikið vinna og leggja á sig til hins ýtrasta til að vinna fyrir fjölskyldum sínum munu þurfa sérstaka aðstoð. Við eigum að sýna slíku fólki áhuga og hjálpa því til þess að öðlast vinnu. Það ætti að vera sjóður til hjálpar slíkum verðugum fátækum fjölskyldum sem elska Guð og halda boðorð hans.BS2 334.4

Vegna kringumstæðna verða sumir fátækir sem elska Guð og hlýða honum. Sumir eru ekki nógu aðgætnir. Þeir kunna ekki að stjórna sér. Aðrir eru fátækir vegna sjúkleika og óheppni. Þeir eru í þörf, hver sem ástæðan er, og það er þýðingarmikið kristniboðsstarf að hjálpa þeim.BS2 335.1

Hvar sem söfnuður er stofnaður eiga meðlimirnir að vinna trúverðugt starf fyrir þurfandi meðlimi. En þeir eiga ekki að nema staðar þar. Þeir eiga að hjálpa öðrum, án tillits til trúarbragða. Vegna slíkrar starfsemi munu sumir þeirra taka á móti hinum sérstaka sannleika fyrir þennan tíma. ^{76T, bls. 269—271;}

BS2 335.2

Hvernig hjálpa á hinum þurfandi

Aðferðir til að hjálpa hinum þurfandi aetti að íhuga vandlega og í bæn. Við eigum að leita Guðs eftir visku því að hann þekkir betur en skammsýnir dauðlegir menn hvernig annast ætti þær verur sem hann hefur gert. Það eru sumir sem gefa skilyrðislaust öllum sem biðja um hjálp. í þessu skjátlast þeim. Þegar við reynum að hjálpa hinum þurfandi ættum við að gæta þess að gefa þeim réttu hjálpina. Það eru til þeir sem munu halda áfram að gera sjálfa sig hjálparþurfi jafnvel þó þeir hljóti hjálp. Þeir verða öðrum háðir svo lengi sem þeir sjá eitthvað til að treysta á. Með því að gefa slíkum of mikinn tíma og athygli getum við stuðlað að leti, hjálparleysi, óhófi og bindindisleysi.BS2 335.3

Þegar við gefum hinum fátæku ættum við að hugsa sem svo: „Er ég að stuðla að eyðslusemi? Er ég að hjálpa þeim eða skaða þá?” Enginn sá sem getur unnið sér inn fyrir lífsviðurværi hefur rétt á því að vera háður öðrum.BS2 335.4

Guðs menn og konur, vísar persónur og skynugar, ætti að skipa til að líta eftir hinum fátæku og þurfandi, heimilismönnum trúarinnar fyrst. Þeir ættu að gefa söfnuðinum skýrslu og gefa ráð um það hvað gera skuli.^{86T, bls. 277, 278;}BS2 335.5

Guð ætlast ekki til að braeðurnir annist um hverja fátæka fjölskyldu sem veitir þessum boðskap viðtöku. Ef þeir ættu að gera þetta yrðu prestar okkar að hætta að fara inn á ný svæði því að fé mundi skorta. Margir eru fátækir vegna skorts á iðni og hagsýni. Þeir vita ekki hvernig á að nota fjármuni sína á réttan hátt. Ef við ættum að hjálpa þeim yrði það þeim til skaða. Sumir verða alltaf fátækir. Þó að þeir lifðu við bestu aðstæður væri ekki hægt að hjálpa þeim. Þeir hafa ekki mikla útsjónarsemi og mundu nota alla þá fjármuni sem þeir mundu öðlast hvort sem það er mikið eða lítið.BS2 336.1

Þegar slíkir veita boðskapnum viðtöku finnst þeim að þeim beri aðstoð frá auðugri bræðrum og ef vonir þeirra rætast ekki kvarta þeir yfir söfnuðinum og ásaka hann fyrir að lifa ekki eftir trú sinni. Hverjir verða að líða í þessu tilviki? Á að mergsjúga málefni Guðs og tæma fjárhirslunar á ýmsum stöðum til þess að annast þessar stóru, fátæku fjölskyldur? Nei. Foreldrarnir verða að líða. Þeir munu almennt ekki líða meiri neyð eftir að þeir taka á móti hvíldardeginum en þeir gerðu áður.^{91T, bls. 272, 273;}BS2 336.2

Guð leyfir hinum fátæku að vera nábegt hverjum söfnuði. Þeir eiga ávallt að vera á meðal okkar og Drottinn leggur á meðlimi hvers safnaðar persónulega ábyrgð um að annast þá. Við eigum ekki að leggja ábyrgð okkar á aðra. Gagnvart þeim sem eru innan okkar safnaðar eigum við að sýna sama kærleika og samúð og Kristur mundi sýna væri hann í okkar sporum. Þannig á að aga okkur til þess að við getum verið undirbúin til að vinna eins og Kristur vann.^{106T, bls. 272;}

BS2 336.3

Að annast um munadarleysingja

Á meðal allra þeirra sem þurfa á umönnun okkar að halda ber okkur að sýna ekkjum og munaðarlausum blíðustu samúð. Drottinn sýnir þeim sérstaka umönnun. Guð lánar þau kristnum mönnum og treystir þeim fyrir þeim. „Hrein og flekklaus guðrækni fyrir Guði og föður er þetta, að vitja munaðarlausra og ekkna í þrengingu þeirra og varðveita sjálfan sig óflekkaðan af heiminum.” Jak. 1, 27.BS2 336.4

Margur faðir sem; hefur dáið í trú og treyst eilífum fyrirheitum Guðs hefur skilið eftir ástvini sína í fullu trausti þess að Drottinn muni annast um þá og hvernig sér Drottinn fyrir þessu syrgjandi fólki? Hann gerir ekki kraftaverk með því að senda manna frá himni. Hann sendir ekki hrafna til þess að færa þeim mat en hann gerir kraftaverk á mannlegum hjörtum. Hann rekur eigingirni úr sálinni og opnar uppsprettur góðvildarinnar. Hann prófar kærleika fylgjenda sinna með því að fela í umsjá þeirra hina hrjáðu og syrgjandi. Þeir sem elska Guð ættu að opna hjörtu sín og heimili til þess að taka við þessum börnum. Það er ekki hið besta áform að annast um munaðarleysingja í stórum stofnunum. Ef þeir hafa enga ættingja til þess að sjá fyrir sér ættu meðlimir safnaðanna annað hvort að ættleiða litlu börnin eða finna viðeigandi heimili fyrir þau á öðrum heimilum.BS2 336.5

Þessi börn eru í sérstökum skilningi þeir sem Kristur lítur á og það er móðgun við hann að vanrækja þau. Sérhver vingjarnleg athöfn sem gerð er gagnvart þeim í nafni Jesú skoðar hann sem væri hún gerð honum sjálfum.^{116T,bls. 281.}BS2 337.1