همدردی و دلسوزی

به خردی کلان نیاز است تا برای بیماری هایی که از طریق فکر حاصل شده مقابله نمود. دلی رنجور و دردمند، فکری نومید، به درمان ملایم نیاز دارد. بسیاری اوقات مشکل خانه ها مانند آفت و خوره است که خوره جان است و قدرت حیات را تضعیف می کند. و گاهی اوقات پشیمانی برای گناه، بنیه را تضعیف و فکر را نامتعادل می کند. از طریق دلسوزی مشفقانه است که این طبقه از افراد می توانند منتفع گردند. طبیب ایتدا باید اعتماد آنان را جلب کندو سپس آنان را به شفادهنده اعظم هدایت نماید. چنانچه ایمان آنان بتواند به طبیب راستین معطوف گردد، و اطمینان یابند که او مشکل آنان را در دست دارد، این می تواند آسودگی ذهن ایجاد کند و اغلب س متی به جسم می بخشد. اMHFar 202.1

همدردی و تدبیر اغلب ثایت کرده است که نفع عظیم تری نسبت به درمان های ماهرانه خشک و بی تفاوت دارد. وقتی که طبیب با رفتاری بی تفاوت و از روی بی میلی به بستر بیمار می آید، به فرد رنجور با کم توجهی نگاه می کند و با حرف و عمل خود حسی را القا می کند که مورد او نیازی به توجه زیاد ندارد و بیمار را به حال خود رها می کند و در اصل به بیمار آسیب می رساند. بی تفاوتی او باعث نومیدی و تردید می شود که اغلب تاثیر خوب درمیانی را که او می تواند تجویز کند را خنثی می کند. MHFar 202.2

اگر طبیبان خود را جای کسی بگذارند که روح او فروتن شده و اراده او با رنج و درد تضعیف گردیده و مشتاق شنیدن کلامی از شفقت و تضمین هستید، آنان بهتر می توانستند آماده شوند تا احساسات او را گرامی بدارند. وقتی محبت و همدردی که مسیح برای بیمار نشان داد که با دانش طبیب عجین بود، حضور او مایه برکت خواهد بود.MHFar 202.3

رک بودن در مواجهه با بیمار به او اطمینان را الهام می کند و از این رو کمک مهمی را برای بهبود ایفا می کنند. طبیبانی وجود دارند که روشی خردمندانه در پیش می گیرند تا به بیمار در باره ماهیت و سبب بیماری که از آن رنج می برد مشورت بدهند. بسیاری می ترسند تا با بیان حقیقت موجب هیجان یا نومیدی بیمار بشوند و از این رو امیدهای واهی برای بهبود می دهند و حتی می گذارند تا بیمار از خطری که با آن روبروست به قبر برود. همه اینها نابخردانه است. ممکن است این کار مطلوبی نباشد تا در حد وسیعی به بیمار در باره خطر بیماری شرح داده شود.MHFar 202.4

این ممکن است به او هشدار دهد یا بهبودی را به تاخیر انداخته یا به کلی نا ممکن سازد. و همیشه نیز نمی توان تمامی حقیقت را به کسانی گفت که بیماری های آنان در حد وسیعی خیالی است. بسیاری از این افراد غیر منطقی هستند و خودشان را خو نداده اند تا خویشتنداری را ممارست کنند. آنان تصوراتی عجیب و غریب نسبت به خود و دیگران دارند که غلط هستند. برای آنان این چیزها واقعی هستند و کسانی که با این بیماران سر و کار دارند باید دائماً با مهربانی، تدبیر و صبر از خود نشان دهند. چنانچه به این بیماران حقیقت گفته شود، برخی ممکن است ناراحت شده و دیگران ممکن است مایوس شوند. مسیح به حواریون خویش فرمود «چیزهای بسیاری هست که باید به شما بگویم ولی شما فع لً طاقت شنیدن آنها را ندارید » )یوحنا ١ آیه ١(. ولی اگر چه ا ۲ ۶ حقیقت ممکن است در هر موقعیتی کام ل گفته نشود، هرگز لزومی ندارد یا ا توجیه پذیر نخواهد بود تا فریب داده شود. طبیب یا پرستار هرگز نباید تمایلی به حرفهای دو پهلو داشته باشد. کسی که چنین کند خود را در جایگاهی قرار می دهد که خداوند نمی تواند با او همکاری کند و بجای جلب اطمینان بیماران خویش یکی از موثر ترین کمک ها را در بهبودی ایشان از دست می دهد. ] MHFar 203.1

به قدرت اراده آنطور که باید و شاید ارزش داده نمی شود. بگذارید تا اراده بیدار و هشیار بماند و در مسیر درستی هدایت شود و به تمامی وجود انرژی ارزانی می دارد و کمک شگفت انگیزی در بهبود س متی خواهد بود. همچنین ا قدرتی در مواجهه با بیماری خواهد بود. چنانچه در مسیر درستی بکار برود، می تواند تصورات و خیال را کنترل کند و وسیله ای نیرومند برای مقابله و غالب شدن بر بیماری جسمی و ذهنی باشد. با تمرین قدرت اراده در قرار دادن خود در مسیر درست زندگی، بیماران می توانند بیش از این با تلاش های طبیبان برای بهبودی همکاری کنند. هزاران نفر هستند که می توانند س متی خود را با اراده ا بدست بیاورند. خداوند نمی خواهد تا آنان بیمار باشند. او از آنان می خواهد تا سالم و شاداب باشند و آنان باید تصمیم بگیرند تا خوب و سالم بمانند. معلولان اغلب می توانند به سادگی با عدم تسلیم شدن در برابر ناراحتی و ناخوشی و بی تحرکی، با بیماری مقابله کنند. برای فائق آمدن بر درد و الم، بگذارید تا با مشغول شدن به کاری متناسب با قوت و توانایی مفید واقع بشوند. با چنین مشغولیتی و بهره بردن از هوا و نور خورشید، بسیاری از معلولان نحیف می توانند به س متی و توانائی بهبود یابند. اMHFar 203.2