Prawdziwa wielkość to pokorna służba — 12 wrzesień

“Powstał też spór między nimi o to, kto z nich ma uchodzić za największego”. Łukasza 22,24.TC 262.1

Prośba Jakuba i Jana o miejsce po prawicy i lewicy tronu Chrystusa wzbudziła gniew pozostałych uczniów. Fakt, iż dwaj bracia ośmielili się prosić o najwyższe stanowiska, tak rozzłościł pozostałych dziesięciu uczniów, iż groziło to rozłamem. Czuli się zlekceważeni i uznali to za brak uznania dla ich wierności i talentów. Judasz pałał największą nienawiścią w stosunku do Jakuba i Jana.TC 262.2

Kiedy uczniowie weszli do sali, gdzie mieli spożywać baranka, ich serca były pełne wzajemnej niechęci. Judasz pośpiesznie zajął miejsce najbliżej Chrystusa, po Jego lewej stronie, Jan usadowił się po prawej. Jeśli ktoś miał zająć najwyższe stanowisko, Judasz postanowił, że to będzie on, gdyż miejsce, na którym usiadł, było uważane za następne po Chrystusie. A przecież Judasz był zdrajcą.TC 262.3

Pojawił się kolejny powód niezgody. W tamtych czasach istniał zwyczaj, iż przed ucztą sługa obmywał stopy zaproszonych gości, więc także przy tej okazji przygotowano niezbędny sprzęt, aby to uczynić. Dzban, misa i ręcznik były przygotowane, ale brakowało sługi, a więc sami uczniowie musieli wykonać tę posługę. Jednak żaden z nich nie zdecydował się porzucić swej urażonej dumy i usłużyć innym. (...)TC 262.4

Widząc wyraz zakłopotania na twarzach uczniów Chrystus wstał od stołu, zdjął wierzchnie odzienie, które mogłoby krępować Jego ruchy, wziął ręcznik i przepasał się nim. (...)TC 262.5

Judasz był pierwszym, którego stopy Jezus umył. Judasz umówił się już, że wyda Jezusa w ręce kapłanów i uczonych w Piśmie. Chrystus znał tę tajemnicę. Jednak nie wyjawił jej pozostałym uczniom. Z całego serca pragnął uratować Judasza. Jego serce wołało: Jakże miałbym pozwolić ci zginąć? Miał nadzieję, że gdy umyje jego stopy, serce błądzącego ucznia zostanie poruszone i nie dopełni on dzieła niewierności. Przez chwilę serce Judasza drżało pragnieniem wyznania grzechu. Jednak nie chciał się ukorzyć. Zatwardził serce i nie okazał skruchy. Nie zaprotestował przeciwko upokorzeniu Zbawiciela. Przeciwnie, czuł się urażony tym, co Chrystus uczynił. Skoro Jezus tak się upokorzył — myślał Judasz — to czy może być królem Izraela? (...)TC 262.6

Nawet Judasz, gdyby okazał skruchę, otrzymałby przebaczenie i zostałby przyjęty. Wina jego duszy zostałaby obmyta pojednawczą krwią Chrystusa. Jednak zadufany w sobie i pragnący wywyższenia, ufając w swoją mądrość, do końca usprawiedliwiał swoje złe postępowanie. — Manuscript 106, 1903.TC 262.7