Chrystus ukrzyżowany dla nas — 27 wrzesień

“A gdy przyszli na miejsce, zwane Trupią Czaszką, ukrzyżowali go tam, także i złoczyńców, jednego po prawicy, a drugiego po lewicy”. Łukasza 23,33.TC 277.1

Za złamanie zakonu Bożego Adam i Ewa zostali wypędzeni z raju, natomiast Chrystus, uosabiający ludzkość, miał cierpieć poza granicami Jerozolimy. Umarł w miejscu położonym na zewnątrz miasta, gdzie zgładzani bywali zbrodniarze i mordercy. Pełne znaczenia są słowa: “Chrystus odkupił nas z przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem”. — Życie Jezusa 588.TC 277.2

Na Chrystusa, jako naszego orędownika, złożone zostały nieprawości nas wszystkich. Został uznany za przestępcę po to, abyśmy mogli być uwolnieni od potępienia. Wina wszystkich potomków Adama uciskała Jego serce. Gniew Boży z powodu grzechów, groźny przejaw Jego niezadowolenia z powodu naszych nieprawości, wypełnił duszę Syna przerażeniem. W ciągu całego swego życia Jezus głosił upadłemu światu dobrą nowinę o miłosierdziu i przebaczającej miłości Ojca. Zbawienie przywódcy grzeszników było Jego częstym tematem. Lecz teraz, gdy dźwigał na sobie straszne brzemię winy, nie mógł dostrzec pojednawczej twarzy Ojca. Odwrócenie boskiego oblicza od Zbawiciela w tej godzinie najwyższego cierpienia przenikało Jego serce bólem, którego człowiek nigdy nie będzie w stanie zrozumieć. Moralne cierpienie było tak wielkie, że zaledwie mógł odczuwać fizyczny ból.TC 277.3

Gwałtowne kuszenie przez szatana nękało serce Jezusa. Zbawiciel nie mógł przebić się wzrokiem poza pokrywę grobu. Nie podtrzymywała Go nadzieja, że wyjdzie z grobu jako zwycięzca i że Jego ofiara przyjęta będzie przez Ojca. Obawiał się, że grzech był tak wielką obrazą Boga, iż spowoduje Jego rozdzielenie z Ojcem na wieki. Chrystus odczuwał obawę, jakiej dozna grzesznik, gdy ustanie miłosierdzie dla upadłego świata. Z samej istoty grzechu wynikało, że jako na przedstawiciela ludzkości spadnie na Niego gniew Boży, kielich goryczy stanie się bardziej jeszcze gorzki. Serce Syna Bożego łamało się pod wpływem tych myśli. — Tamże 597.598.TC 277.4

Wśród ciemności, pozornie opuszczony przez Boga Chrystus wypił do dna kielich ludzkiej niedoli. W tych strasznych godzinach, opierał się na aprobacie Ojca udzielonej Mu dotychczas. Znał Go dobrze; pojmował Jego sprawiedliwość, Jego miłosierdzie, Jego wielką miłość. Łączyła Go z Nim wiara, a największą Jego radością było posłuszeństwo Jego woli. I gdy w pokorze oddał się Bogu, poczucie utraty łaski Ojca minęło. Przez wiarę Chrystus zwyciężył. — Tamże 600.TC 277.5