Rozdział 32 — Jak kształtowany jest charakter?

Charakter wyrabia się przez wytrwałe i niestrudzone wysiłki — Charakter nie jest dziełem przypadku. Nie decyduje o nim jeden wybuch namiętności czy jeden krok w złym kierunku. To powtarzanie czynów staje się nawykiem i kształtuje charakter — albo dobry, albo zły. Prawe charaktery można ukształtować jedynie przez wytrwałe i niestrudzone wysiłki, rozwijanie wszystkich powierzonych talentów i zdolności dla chwały Boga. Zamiast tego wielu pozwala sobie dryfować tam, gdzie niosą ich impulsy czy okoliczności. Dzieje się tak nie dlatego, że brakuje im dobrego materiału do budowy charakteru, ale dlatego, że nie uświadamiają sobie, iż Pan pragnie, by od najmłodszych lat czynili to, co najlepsze. — The Youth's Instructor, 27 lipiec 1899.JWD 118.1

Naszym pierwszym obowiązkiem wobec Boga i bliźnich jest osobisty rozwój. Każda zdolność, jaką obdarzył nas Stwórca, powinna być rozwijana w najwyższym stopniu dobra, jaki jesteśmy w stanie osiągnąć. Aby oczyścić i udoskonalić nasze charaktery, potrzebujemy łaski danej nam przez Chrystusa, która uzdolni nas do dostrzeżenia i naprawienia niedoskonałości oraz rozwinie to, co dobre w naszych charakterach. — Pacific Health Journal, april 1890.JWD 118.2

Rozwijanie sił danych przez Boga — W znacznym stopniu każdy jest architektem swojego charakteru. Każdego dnia budowa zbliża się do zakończenia. Słowo Pańskie ostrzega nas, byśmy baczyli, jak budujemy, aby upewnić się, że budujemy na Wiecznej Skale. Nadchodzi czas, gdy nasze dzieło zostanie ukazane w swoim prawdziwym stanie. Teraz jest czas, by wszyscy rozwijali siły dane im przez Boga, aby mogli ukształtować charakter czyniący ich użytecznymi w tym życiu i w przyszłym, wyższym życiu.JWD 118.3

Wiara w Chrystusa jako osobistego Zbawiciela nada siłę i solidność charakterowi. Ci, którzy mają autentyczną wiarę w Jezusa, będą zachowywać trzeźwość umysłu, pamiętając, że Bóg widzi każdy ich czyn i jako Sędzia wszystkich waży moralną wartość, zaś niebiańskie istoty przyglądają się im, by zobaczyć, jakiego rodzaju charakter rozwijają. — Counsels to Parents, Teachers, and Students 223.JWD 119.1

Każdy czyn wpływa na rozwój charakteru — Każdy czyn w życiu, nawet pozornie mało znaczący, wpływa na kształtowanie charakteru. Dobry charakter jest cenniejszy niż skarby tego świata, a dzieło kształtowania go jest najszlachetniejszym dziełem, w jakie człowiek może się zaangażować.JWD 119.2

Charaktery ukształtowane przez okoliczności zewnętrzne są zmienne i niespójne — pełne przeciwności. Nie mają uszlachetniającego wpływu na charaktery innych ludzi. Są pozbawione celu i siły. — Testimonies for the Church IV, 657.JWD 119.3

Charakter jest doskonalony przez naśladowanie Bożego Wzoru — Bóg oczekuje, że będziemy budować charaktery zgodne z wyznaczonym nam wzorem. Mamy układać cegiełkę po cegiełce, dodając zaletę do zalety, znajdując słabe punkty i korygując je stosownie do udzielonych wskazówek. Gdy pęknięcie pojawia się w ścianie domu, wiemy, że coś jest nie w porządku z budynkiem. Także w budowli naszego charakteru często pojawiają się rysy. Jeśli nie usuniemy defektów, budynek rozpadnie się, gdy nadciągnie burza. — The Youth's Instructor, 25 październik 1900.JWD 119.4

Bóg daje nam siłę, zdolność rozumowania i czas, abyśmy zbudowali charaktery, na których On będzie mógł przyłożyć swoją pieczęć aprobaty. On pragnie, by każde Jego dziecko zbudowało szlachetny charakter przez czyste i szlachetne czyny, aby ostatecznie zaprezentować harmonijną budowlę, piękną świątynię uczczoną przez ludzi i Pana.JWD 119.5

W naszym budowaniu charakteru musimy budować na Chrystusie. On jest pewnym fundamentem, który nigdy nie może zostać poruszony. Burza pokus i prób nie może poruszyć budowli wzniesionej na Wiecznej Skale.JWD 119.6

Ten, kto ma wzrastać jako piękna budowla dla Pana, musi rozwijać wszystkie siły swojej istoty. Jedynie przez właściwe używanie talentów charakter może rozwijać się harmonijnie. Tak więc na fundamencie mamy budować z tego, co jest w Słowie Bożym przedstawione jako złoto, srebro i cenne kamienie — z materiału, który wytrzyma próbę Bożego oczyszczającego ognia. W naszym budowaniu charakteru Chrystus jest naszym wzorem. — The Youth's Instructor, 16 maj 1901.JWD 120.1

Pokusa musi zostać odparta — Życie Daniela jest natchnioną ilustracją tego, co składa się na uświęcony charakter. Jest lekcją dla wszystkich, a zwłaszcza dla młodych. Ścisłe stosowanie się do wymagań Bożych jest dobroczynne dla zdrowia ciała i umysłu. — Fundamentals of Christian Education 80.JWD 120.2

Rodzice Daniela uczyli go w dzieciństwie nawyku ścisłej wstrzemięźliwości. Uczyli go, że musi stosować się do praw natury we wszystkich swoich nawykach, a sposób jedzenia i picia ma bezpośredni wpływ na jego fizyczną, umysłową i moralną naturę. Uczyli, że jest on odpowiedzialny przed Bogiem za swoje zdolności, gdyż otrzymał je w darze od Niego, a więc nie może w żaden sposób umniejszać ich i wypaczać. Dzięki takiemu nauczaniu prawo Pańskie było wywyższone w jego umyśle i otoczone szacunkiem w jego sercu. We wczesnych latach swego pobytu w niewoli Daniel przeszedł szkolenie mające zapoznać go z wielkością dworu, panującą tam hipokryzją i pogaństwem. Dziwna to szkoła, skoro miała przygotowywać do życia w umiarkowaniu, pracowitości i wierności! A jednak Daniel żył nieskażony przez atmosferę zła, jakie go otaczało.JWD 120.3

Daniel i jego towarzysze cieszyli się dobrodziejstwami właściwego wykształcenia i wychowania we wczesnych latach życia, ale same te korzyści nie uczyniłyby ich takimi, jakimi się stali. Przyszedł czas, gdy sami musieli decydować i działać — gdy przyszłość zależała od kierunku, jaki wybiorą. Wtedy postanowili być wierni temu, czego nauczyli się w dzieciństwie. Bojaźń Boża, która jest źródłem mądrości, stała się podstawą ich wielkości. Duch Pański wzmacniał ich szczere zamierzenia i szlachetne postanowienia. — Manuscript 132, 1901.JWD 120.4

Cel musi być szczytny — Jeśli współczesna młodzież ma się stać taka jak Daniel, musi wytężyć każdy duchowy nerw i mięsień. Pan nie życzy sobie, by młodzi pozostali na poziomie początkujących. Pragnie, by osiągnęli najwyższy szczebel drabiny, aby mogli wkroczyć do królestwa Bożego. — The Youth's Instructor, 27 lipiec 1899.JWD 120.5

Jeśli młodzi ludzie właściwie cenią doniosłą kwestię budowania charakteru, będą dostrzegać konieczność pełnienia dzieła, które wytrzyma próbę badania przed Bogiem. Najskromniejsi i najsłabsi, dzięki wytrwałym wysiłkom w odpieraniu pokus i poszukiwaniu mądrości z góry, mogą osiągnąć wyżyny, które teraz wydają się niemożliwe do osiągnięcia. Te osiągnięcia nie są możliwe bez zdecydowanego dążenia do wierności i wypełniania drobnych obowiązków. Wymagają stałej czujności, aby wypaczone cechy nie zostały pozostawione i nie umocniły się. Młodzi ludzie mogą posiąść moralną siłę, gdyż Jezus przyszedł na ten świat, aby stać się naszym wzorem i zapewnić młodym i starszym Bożą pomoc. — The Youth's Instructor, 3 listopad 1886.JWD 121.1

Należy słuchać rad i napomnień — Ci, którzy mają wady w charakterze, postępowaniu, nawykach i praktykach, powinni słuchać rad i napomnień. Ten świat jest Pańskim warsztatem, a każdy kamień, który będzie użyty w niebiańskiej świątyni, musi być ociosany i wypolerowany, aż stanie się wypróbowanym i cennym kamieniem, przygotowanym do umieszczenia w budowli Bożej. Ale jeśli nie poddajemy się nauczaniu i dyscyplinie, będziemy jak kamienie, które nie zostały ociosane i wypolerowane, a więc muszą być odrzucone jako bezużyteczne. — The Youth's Instructor, 31 sierpień 1893.JWD 121.2

Być może w budowaniu waszego charakteru potrzeba wiele pracy, bo jesteście surowymi kamieniami, które muszą zostać ociosane i wypolerowane, zanim zajmą miejsce w świątyni Bożej. Nie powinniście być zaskoczeni, gdy Pański młot i dłuto odłupują ostre nierówności waszego charakteru, abyście byli gotowi zająć miejsce przeznaczone wam przez Boga. Żaden człowiek nie jest w stanie wykonać tego dzieła. Jedynie Pan może go dokonać. Bądźcie pewni, że On nie wykona ani jednego niepotrzebnego uderzenia. Każde Jego uderzenie jest podyktowane miłością i służy waszemu wiecznemu szczęściu. On zna wasze słabości i działa, by odradzać, a nie niszczyć. — Testimonies for the Church VII, 264.JWD 121.3