Gjafmildi launuð

“Pá kom orð Drottins til hans [Elía], svolátandi: Tak þig upp og far til Sarefta, sem liggur undir Sídon, og sest þar að, sjá eg hefi boðið ekkju nokkurri þar að fæða þig. Pá tók hann sig til og fór til Sarefta, og er hann kom að borgarhliðinu, var ekkja þar að tína saman viðarkvisti. Hann kallaði til hennar og mælti: Sæk þú mér dálítið af vatni í ílátinu, að eg megi drekka. Og hún fór að sækja það, en hann kallaði á eftir henni og mælti: Færðu mér líka brauðbita. Hún svaraði: Svo sannarlega sem Drottinn, Guð þinn, lifir, á ég enga köku til, heldur aðeins hnefa mjöls í skjólu og lítið eitt af viðsmjöri í krús. Og sjá, ég er að tína saman fáeina viðarkvisti; síðan ætla ég heim og matbúa þetta handa mér og syni mínum, að við megum eta það og deyja síðan. En Elía sagði við hana: Óttast ekki; far þú heim og gjör það sem þú sagðir; gjör þú mér samt fyrst litla köku af því og fær mér út hingað, en matreið síðan handa þér og syni þínum. Því að svo segir Drottinn, Guð Ísraels: Mjölskjólan skal eigi tóm verða og viðsmjörið í krúsinni ekki þrjóta, allt til þess dags, er Drottinn gefur regn á jörð. Pá fór hún og gjörði eins og Elía hafði sagt, og hún hafði nóg að eta, bæði hún og hann og sonur hennar, um langa hríð. Mjölskjólan varð ekki tóm og viðsmjörið í krúsinni þraut ekki, samkvæmt orði Drottins, því er hann hafði fyrir munn Elía.” 1 Kon 17. 8-16.RR 95.3

Hallærið þrengdi að á þessu heimili sem bjó við mikla fátækt; og nú leit út fyrir að hinar sáralitlu matarbirgðir væru alveg á þrotum. Koma Elía, á þeim degi þegar ekkjan óttaðist að hún yrði að gefast upp í baráttunni við að halda í þeim lífinu, reyndi til hins ýtrasta á trú hennar á hinn lifandi Guð til að uppfylla nauðsynjaþarfir hennar. En jafnvel í sínum miklu þrengingum bar hún trú sinni vitni með því að verða við beiðni ókunna mannsins sem var að biðja hana að deila með sér síðasta mjölinu sem hún átti.RR 96.1

Sem svar við beiðni Elía um mat og drykk sagði ekkjan: “Svo sannarlega sem Drottinn, Guð þinn, lifir, á ég enga köku til, heldur aðeins hnefa mjöls í skjólu og lítið eitt af viðsmjöri í krús. Og sjá, ég er að tína saman fáeina viðarkvisti; síðan ætla ég heim að matbúa þetta handa mér og syni mínum, að við megum eta það og deyja síðan. En Elía sagði við hana: Óttast ekki; far þú heim og gjör það sem þú sagðir; gjör þú mér samt fyrst litla köku af því og fær mér út hingað, en matreið síðan handa þér og syni bínum.” 1 Kon 17. 12 13RR 96.2

Ekki hefði verið hægt að fara fram á stærri prófun en þetta varðandi trú. Ekkjan hafði fram að þessu komið fram við alla ókunnuga af vingjarnleika og gjafmildi. Án tillits til þeirra þjáninga sem hún og barn hennar gætu orðið fyrir og í trausti til Guðs um að hann sæi fyrir öllum þörfum hennar, kom hún nú til móts við þessa miklu prófun um gestrisni með því að gjöra “eins og Elía hafði sagt.”RR 96.3

Dásamleg var sú gestrisni sem þessi föníska kona sýndi spámanni Guðs, og Guð launaði trú hennar og gjafmildi á undursamlegan hátt: “Hún hafði nóg að eta, bæði hún og hann og sonur hennar, um langa hríð. Mjölskjólan varð ekki tóm og viðsmjörið í krúsinni þraut ekki, samkvæmt orði Drottins, því er hann hafði talað fyrir munn Elía.” . . .RR 97.1

Ekkjan í Sarefta veitti Elía hlutdeild í mjöli sínu; fyrir það var lífi hennar og sonar hennar varðveitt. Og Guð hefur heitið mikilli blessum öllum þeim sem á tímum erfiðleika og neyðar veita samúð og aðstoð öðrum sem þurftarmeiri eru. Hann hefur ekki breyst. Máttur hans er engu minni nú en á dögum Elía. - PK 129-132.RR 97.2