Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

«Καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωοιν
του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο
Θεός εις αδόκιμον νουν.” (Ρωμ. 1:28)

Αν και πλασμένοι αθώοι και άγιοι, οι προπάτορές μας δεν ήταν απαλλαγμένοι από την πιθανότητα να σφάλουν. Μπο-ρούσε ο Θεός να τους είχε πλάσει ανίκανους να παραβούν τις αξιώσεις Του, αλλά στην περίπτωση αυτή δε θα υπήρχε ανάπτυξη του χαρακτήρα. Η υπηρεσία τους δε θα ήταν εθε-λοντική, αλλά επιβεβλημένη. Για το λόγο αυτό τους έδωσε τη δύναμη της εκλογής, τη δύναμη του να παραμείνουν υπά-κουοι ή να εγκαταλείψουν την υπακοή. Και πριν να είναι σε θέση να δεχθούν την πληρότητα των ευλογιών που ο Θεός επιθυμούσε να τους χορηγήσει, η αγάπη τους και η αφοσίωσή τους έπρεπε να δοκιμασθούν.XE 13.1

Στον κήπο της Εδέμ υπήρχε «το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού”. «Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’αυτού.» (Γέν. 2:9-17). Το θέλημα του Θεού ήταν ο Αδάμ και η Εύα να μη γνωρίσουν το κακό. Η γνώση του κακού, δηλαδή της αμαρτίας και των αποτελεσμάτων της, του οχληρού μόχθου, της εναγώνιας μέριμνας, της απογοήτευσης και της θλίψης, του πόνου και του θανάτου, αυτά είχαν από αγάπη παρακρατηθεί.XE 13.2

Ενώ ο Θεός επιδίωκε το καλό του ανθρώπου, ο Σατανάς επιζητούσε την καταστροφή του. Όταν, αψηφώντας τη συμ-βουλή του Κυρίου σχετικά με το απαγορευμένο δένδρο, η Εύα αποτόλμησε να το πλησιάσει, ήρθε σε επαφή με τον εχθρό της. Μια και αφυπνίσθηκε το ενδιαφέρον και η περιέργειά της, ο Σατανάς άρχισε να αρνείται το λόγο του Θεού και ύπουλα να ενσπείρει τη δυσπιστία για τη σοφία και την αγα-θότητά Του. Στη δήλωση της γυναίκας σχετικά με το δένδρο της γνώσης ότι «είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, διά να μη αποθάνητε», ο πειραστής απά- ντησε: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει. Αλλ’εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ην ημέραν φάγητε απ’αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλάν και το κακόν.» (Γέν. 3:3-5).XE 13.3

Ο Σατανάς επιθυμούσε να παραστήσει ότι αυτή η γνώση του καλού, όταν θα αναμειγνυόταν με το κακό, θα γινόταν ευλογία, και ότι με το να απαγορεύσει να φάγουν από τον καρπό του δένδρου, ο Θεός τους στερούσε κάποιο μεγάλο καλό. Επέμενε ότι ο καρπός είχε εξαιρετικές ιδιότητες να χο-ρηγήσει σοφία και δύναμη, και γι’αυτό ο Θεός είχε απαγο-ρεύσει να τον γευθούν, επιζητώντας με τον τρόπο αυτό να τους εμποδίσει να φθάσουν σε ευγενέστερα επίπεδα ανά-πτυξης και να βρουν μεγαλύτερη ευτυχία. Δήλωσε ότι αυτός ο ίδιος είχε φάει από τον απαγορευμένο καρπό και σαν απο-τέλεσμα απέκτησε τη δύναμη της ομιλίας, και ότι αν και εκείνοι έτρωγαν, θα προσέγγιζαν σε μια ανώτερη σφαίρα ύπαρξης και θα εισχωρούσαν σε ένα ευρύτερο πεδίο γνώσης.XE 14.1

Ενώ ο Σατανάς ισχυριζόταν ότι απέκτησε μεγάλο καλό τρώγοντας από το απαγορευμένο δένδρο, απέκρυψε το γε-γονός ότι εξαιτίας της παράβασης είχε αποβληθεί από τον ουρανό. Το ψέμα αυτό ήταν τόσο καλά κρυμμένο κάτω από ένα κάλυμμα φαινομενικής αλήθειας, ώστε η Εύα, συνεπαρμένη, κολακευμένη και μαγεμένη, δε διέκρινε την εξαπάτηση. Λαχταρούσε εκείνο που ο Θεός είχε απαγορεύσει. Δυσπίστησε στη σοφία Του. Απέβαλε την πίστη, το κλειδί της σο-φίας.XE 14.2

Όταν η Εύα είδε «ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν, λαβούσα εκ του καρπού αυτού έφαγε». Ο καρπός ήταν εξαιρετικά εύγευστος, και τρώγοντάς τον της φάνηκε ότι αισθάνθηκε μια ζωογόνα δύναμη και φαντάσθηκε τον εαυτό της να εισέρχεται σε μια ανώτερη σφαίρα υπόστασης. Αφού αυτή έγινε παραβάτης, μετά οδή-γησε σε πειρασμό το σύζυγό της, «και αυτός έφαγε”. (Γέν. 3:6).XE 14.3

Ο εχθρός είχε πει: «Θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί γνωρίζοντες το καλόν και το κα- κόν.» (Γέν. 3:5). Πράγματι, τα μάτια τους άνοιξαν, αλλά τι θλιβερό ήταν το άνοιγμα! Η γνώση του κακού, η κατάρα της αμαρτίας, ήταν το μόνο που οι παραβάτες κέρδισαν. Δεν υπήρχε τίποτε το δηλητηριασμένο μέσα στον καρπό, ούτε η αμαρτία έγκειτο απλώς στο ότι ενέδωσαν στην όρεξη. Ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγαθότητα του Θεού, η δυσπιστία στο λόγο Του και η απόρριψη της εξουσίας Του που έκαναν τους προπάτορές μας παραβάτες και που έφεραν στον κόσμο τη γνώση του κακού. Αυτό ήταν που άνοιξε την πόρτα σε κάθε είδος ψευτιάς και πλάνης.XE 14.4

Ο άνθρωπος τα έχασε όλα επειδή προτίμησε να ακούσει τον απατεώνα μάλλον παρά Εκείνον που είναι η Αλήθεια, ο μόνος που δείχνει κατανόηση. Με την ανάμειξη του κακού με το καλό, ο νους του σκοτίσθηκε, οι πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις του ναρκώθηκαν. Δεν μπορούσε πια να εκτιμήσει το καλό που τόσο γενναιόδωρα είχε επιδαψιλεύσει ο Θεός.XE 15.1

Ο Αδάμ και η Εύα είχαν διαλέξει τη γνώση του κακού και αν επρόκειτο να επανέλθουν στη θέση που είχαν χάσει, έπρεπε να την επανακτήσουν κάτω από δυσμενείς συνθήκες που είχαν επιφέρει στον εαυτό τους. Δεν μπορούσαν να πα-ραμείνουν στην Εδέμ, επειδή η τελειότητά της δεν ήταν δυ-νατό να τους διδάξει τα μαθήματα που τους ήταν απαραίτητο να μάθουν. Με ανέκφραστη λύπη αποχαιρέτησαν το όμορφο περιβάλλον τους και πήγαν να κατοικήσουν επάνω στη γη που έφερε και αυτή την κατάρα της αμαρτίας.XE 15.2

Στον Αδάμ ο Θεός είχε πει: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ’αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου. Με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου, και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε, και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού. Εν τω ίδρωτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην εκ της οποίας ελήφθης. Επειδή γη είσαι και εις γην θέλεις επιστρέψει.” (Γέν. 3:17-19).XE 15.3

Παρόλο που η γη είχε φθαρεί από την αμαρτία, η φύση θα εξακολουθούσε να είναι το διδακτικό βιβλίο του ανθρώ- που. Δεν ήταν τώρα δυνατόν να παρουσιάζει μόνο το καλό επειδή το κακό φανερωνόταν παντού, παραμορφώνοντας τη γη, τη θάλασσα και την ατμόσφαιρα με το μολυσματικό του άγγιγμα. Εκεί όπου άλλοτε ήταν γραμμένος μόνο ο χαρακτή-ρας του Θεού, η γνώση του καλού, τώρα ήταν γραμμένος ο χαρακτήρας του Σατανά, η γνώση του κακού. Από τη φύση η οποία παρουσίαζε τώρα τη γνώση του καλού και του κακού, ο άνθρωπος επρόκειτο να δέχεται συνεχείς προειδοποιήσεις για τα αποτελέσματα της αμαρτίας.XE 15.4

Σε κάθε μαραμένο λουλούδι και πεσμένο φύλλο, ο Αδάμ και η σύντροφός του διαπίστωναν τα πρώτα σημεία της φθοράς. Κατάλαβαν καθαρά το θλιβερό γεγονός ότι κάθε τι το ζωντανό έπρεπε να πεθάνει. Και αυτός ακόμη ο αέρας από τον οποίο εξαρτάτο η ζωή τους, έφερε το σπέρμα του θανάτου.XE 16.1

Συνεχώς επίσης τους υπενθυμιζόταν η χαμένη τους κυ-ριαρχία. Ανάμεσα στις υπάρξεις του ζωικού βασιλείου ο Αδάμ έστεκε σαν βασιλιάς, και όσο διαρκούσε η αφοσίωσή του στο Θεό, ολόκληρη η φύση αναγνώριζε την εξουσία του. Όταν όμως έγινε παραβάτης, η κυριαρχία του χάθηκε. Το επαναστατικό πνεύμα που ο ίδιος είχε εισάγει, επεκτάθηκε σε ολόκληρο το ζωικό κόσμο. Έτσι, όχι μόνο η ζωή του αν-θρώπου, αλλά και η φύση των ζώων, των δένδρων του δά-σους, της χλόης του αγρού, και αυτού ακόμη του αέρα που ανέπνεε, όλα εξωτερίκευσαν το λυπηρό μάθημα της γνώσης του κακού.XE 16.2

Ο άνθρωπος όμως δεν εγκαταλείφθηκε στα αποτελέσματα του κακού που είχε διαλέξει. Στην καταδικαστική απόφαση που προφέρθηκε στο Σατανά, περιέχεται ένας υπαινιγμός για απολύτρωση. Ο Θεός είπε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15). Η καταδίκη αυτή που προφέρθηκε ενώ οι προπάτορές μας άκουγαν, ήταν γι’αυτούς μια υπόσχεση. Πριν ακόμη ακούσουν για τα αγκάθια και τα τριβόλια, για το μόχθο και τη λύπη που θα γινόταν τώρα η μοίρα τους, ή για το χώμα στο οποίο θα επέστρεφαν, άκουσαν λόγια τα οποία ήταν αδύνατο να μη τους φέρουν ελπίδα. Όλα όσα είχαν χάσει ενδίδοντας στο Σατανά, θα μπορούσαν να επανακτηθούν μέσο του Χριστού.XE 16.3

Τη γνωστοποίηση αυτή η φύση την επαναλαμβάνει και σε μας. Αν και αμαυρωμένη από την αμαρτία, μας μιλάει όχι μόνο για τη δημιουργία, αλλά και για την απολύτρωση. Παρά το γεγονός ότι η γη μαρτυρεί για την κατάρα με τα φανερά σημεία του εκφυλισμού, εξακολουθεί όμως να παρουσιάζει πλούτο και ομορφιά στα δείγματα της αναζωογονικής δύνα-μπς·XE 17.1

Μπορεί τα δένδρα να ρίχνουν το φύλλωμα τους, αλλα ξαναντύνονται με καινούργια πρασινάδα. Μπορεί τα λουλούδια να μαραίνονται, αλλά ξεπηδούν πάλι με νέα ομορφιά. Και σε κάθε εκδήλωση της δημιουργικής ομορφιάς παρουσιάζεται η διαβεβαίωση ότι μπορούμε να αναγεννηθούμε «εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.” (Εφεσ. 4:24). Έτσι, τα στοιχεία ακριβώς και οι ενέργειες της φύσης που μας θυμίζουν τόσο ζωηρά τη μεγάλη μας απώλεια, μας γίνονται αγγελιοφόροι της ελπίδας.XE 17.2

Μέχρι εκεί που εκτείνονται τα όρια του κακού, ακούγεται η φωνή του Πατέρα μας να ζητάει από τα παιδιά Του να δια-κρίνουν το ποιόν της αμαρτίας από τα αποτελέσματά της, προειδοποιώντας τους να εγκαταλείψουν το κακό, και καλώντας τους να δεχθούν το καλό.XE 17.3