Η Πειθαρχία δια των Παθημάτων

Όλοι όσοι στον κόσμο αυτό προσφέρουν πραγματική υ-πηρεσία στο Θεό ή στους ανθρώπους, περνούν από μια προκαταρκτική εκγύμναση στο σχολείο της θλίψης. Όσο με-γαλύτερη είναι η εμπιστοσύνη και ανώτερη η υπηρεσία τους, τόσο πλησιέστερη είναι η δοκιμασία και αυστηρότερη η πει-θαρχία.XE 138.3

Μελετήστε τις πείρες του Ιωσήφ και του Μωυσή, του Δαβίδ και του Δανιήλ. Συγκρίνετε το ιστορικό των αρχικών χρόνων του Δαβίδ με την ιστορία του Σολομώντα και αναλογισθείτε τα συμπεράσματα.XE 138.4

Στα νιάτα του ο Δαβίδ είχε συνδεθεί στενά με το Σαούλ, και η παραμονή του στην αυλή καθώς και η σχέση του με την οικογένεια του βασιλιά, του έδωσε μια επίγνωση των φροντίδων, των θλίψεων και των αμηχανιών που κρύβονται κάτω από την ακτινοβολία και τη θεαματικότητα του βασιλικού αξιώματος. Είδε πόσο μικρό ρόλο παίζει η ανθρώπινη δόξα στο να φέρει την ψυχική γαλήνη. Και με χαρά και ανακούφιση επέστρεφε από τη βασιλική αυλή στη μάνδρα των προβάτων.XE 138.5

Όταν εξαιτίας της ζηλοφθονίας του Σαούλ ο Δαβίδ κατέ-φευγε στις ερημιές, αποκομμένος από κάθε ανθρώπινη υ-ποστήριξη, στηριζόταν σταθερότερα στο Θεό. Η αβεβαιότητα και η ανησυχία της ερημικής ζωής, ο συνεχής κίνδυνος, η ανάγκη της συχνής φυγής, ο χαρακτήρας των ανδρών που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του, «πας όστις ήτο εν στανοχωρία, και πας χρεοφειλέτης, και πας δυσηρεστημένος» (Α’ Σαμ. 22:2), όλα αυτά καθιστούσαν την αυτοπειθαρχία πιο ουσιώδη και αυστηρή. Οι εμπειρίες αυτές διέγειραν και αύξαναν τη δύναμη να συμπεριφέρεται με τους ανθρώπους, καθώς και τη συμπάθεια για τους καταδυναστευομένους και το μίσος για την αδικία.XE 139.1

Στα χρόνια της αναμονής και του κινδύνου, ο Δαβίδ έμαθε να βρίσκει στο Θεό την παρηγοριά του, την υποστήριξή του, αυτή τη ζωή του. Έμαθε ότι μόνο με τη δύναμη του Θεού θα μπορούσε να ανεβεί στο θρόνο. Μόνο με τη σοφία Του θα μπορούσε να διοικήσει με σύνεση. Ήταν με την εκπαίδευση στο σχολείο της δυσχέρειας και της θλίψης που ο Δαβίδ α-ξιώθηκε να αφήσει αυτό το κατάστιχο - αν και αργότερα το αμαύρωσε με τη μεγάλη αμαρτία του - «έκαμεν ο Δαβίδ κρίσιν και δικαιοσύνην επί πάντα τον λαόν αυτού». (Β’Σαμ. 8:15).XE 139.2

Η πειθαρχία των αρχικών χρόνων της εμπειρίας του Δαβίδ δε συγκρίνεται με εκείνη του Σολομώντα. Στις περιστάσεις, στο χαρακτήρα και στη ζωή ο τελευταίος αυτός φαινόταν ευνοημένος πάνω από κάθε άλλον. Με ευγενική νιότη, ευγενική ωριμασμένη ηλικία, αγαπημένος του Θεού του, ο Σολομών ανέλαβε μια βασιλεία που υποσχόταν μεγάλη ευη-μερία και τιμή. Τα έθνη θαύμαζαν τη γνώση και τη διορατικό-τητα του ανθρώπου, στον οποίο ο Θεός είχε χορηγήσει σο- φία. Η περηφάνια όμως της ευημερίας έφερε το χωρισμό α-πό το Θεό. Από τη χαρά της θεϊκής επικοινωνίας ο Σολομών στράφηκε στις αισθησιακές απολαύσεις. Σχετικά με την πείρα του αυτή λέει:XE 139.3

«Έκαμον πράγματα μεγάλα εις εμαυτόν, ωκοδόμησα εις εμαυτόν οικίας, εφύτευσα δι’εμαυτόν αμπελώνας. Έκαμον δι’ εμαυτόν κήπους και παραδείσους . . . Απέκτησα δούλους και δούλας . . . Συνήθροισα εις εμαυτόν και αργύριον και χρυσίον, και εκλεκτά κειμήλια βασιλέων και τόπων. Απέκτησα εις εμαυτόν άδοντας και αδούσας, και τα εντρυφήματα των υιών των ανθρώπων, παν είδος παλλακίδων. Και εμεγαλύνθην και ηυξήνθην υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ ... Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί μου δεν ηρνήθην εις αυτούς. Δεν εμπόδισα την καρδίαν μου από πάσης ευφροσύνης, διότι η καρδία μου ευφραίνετο εις πάντας τους μόχθους μου . . . και παρετήρησα εγώ εν πάσι τοις έργοις μου τα οποία έκαμον αι χείρες μου, και εν παντί τω μόχθω τον οποίον εμόχθησα, και ιδού, τα πάντα ματαιότης, και θλίψις πνεύματος, και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον. Και εστράφην εγώ διά να παρατηρήσω την σοφίαν, και την μωρίαν, και την αφροσύνην, διότι τί θέλει κάμει ο άνθρωπος ελθών μετά τον βασιλέα; ό,τι έκαμον ήδη.» «Εμίσησα την ζωήν . . . Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου, τον οποίον είχον μοχθήσει υπό τον ήλιον.» (Εκκλ. 2:4-12,, 17,18).XE 140.1

Η πικρή πείρα του δίδαξε στο Σολομώντα την κενότητα μιας ζωής που αναζητάει στα επίγεια πράγματα το ανώτερο καλό της. Έκτισε βωμούς στους ειδωλολατρικούς θεούς, και το μόνο που διδάχθηκε ήταν το πόσο μάταιη αποδείχθηκε η υπόσχεσή τους για γαλήνη της ψυχής.XE 140.2

Στα τελευταία χρόνια του, κουρασμένος και διψασμένος, πίνοντας από τις γήινες ραγισμένες στέρνες, ο Σολομών στράφηκε να πιει από την πηγή της ζωής. Τα χαμένα χρόνια της ζωής του με τα προειδοποιητικά τους μαθήματα, τα κα-ταχώρησε κινούμενος από τη θεοπνευστία για λογαριασμό των επερχόμενων γενεών. Έτσι, παρόλο ότι τον σπόρο που έσπειρε τον θέρισε ο λαός του σε ένα θερισμό αμαρτιών, το ισόβιο έργο του Σολομώντα δεν πήγε εντελώς χαμένο. Γι’αυτόν η πειθαρχία των παθημάτων επιτέλεσε τελικά το έργο της.XE 140.3

Με τέτοιο λαμπρό ξεκίνημα όμως, πόσο ένδοξη θα ήταν η πορεία της ζωής του αν ο Σολομών είχε μάθει στη νεανική ηλικία του το μάθημα που τα παθήματα δίδαξαν στη ζωή των άλλων!XE 141.1