Żywa dobroczynność czy pośmiertny spadek

Pan pragnie, by śmierć Jego sług była uważana za stratę z powodu dobrego wpływu, jaki wywierali i wielu dobrowolnych ofiar, które składali do skarbnicy Bożej. Spadki pośmiertne są słabym substytutem żywej dobroczynności. Słudzy Boży powinni codziennie sporządzać testament w postaci dobrych czynów i ofiar składanych Bogu. Nie powinni dopuścić, by to, co oddają Bogu było nieproporcjonalnie małe w porównaniu z tym, co wydają na swoje potrzeby. Sporządzając testament na każdy dzień będą pamiętać o ludziach i sprawach wymagających wsparcia.RS 207.4

Ich najlepszym przyjacielem jest Jezus. On nie odmówił im nawet swego życia, a dla ich dobra stał się ubogi, aby przez swoje ubóstwo uczynić ich bogatymi. Zasługuje na to, by poświęcili Mu serca, posiadane dobra i wszystko, co mają i kim są. Ale wielu z tych, którzy uchodzą za chrześcijan, odrzuca prawo Jezusa do ich życia i jeszcze obraża Go nędzną ofiarą po śmierci.RS 208.1

Niech wszyscy tego rodzaju ludzie pamiętają, że okradanie Boga nie jest impulsywnym aktem, ale przemyślanym planem, który realizują będąc “przy zdrowych zmysłach”. Okradając sprawę Bożą przez całe życie, czynią to nawet po śmierci. I to w pełni władz umysłowych. Zadowalają się takim testamentem spisanym na łożu śmierci. Ich testament jest częścią przygotowania na śmierć, a sporządzają go, bo chcą, by ich własność nie przeszkadzała im w godzinie śmierci. Czy będą zadowoleni z siebie, gdy zostaną wezwani do zdania sprawy ze swego szafarstwa?RS 208.2

Wszyscy musimy być bogaci w dobre czyny w tym życiu, jeśli chcemy zabezpieczyć się na przyszłe, wieczne życie. Gdy zasiądzie sąd i księgi zostaną otwarte, każdy będzie osądzony według uczynków. Obok wielu nazwisk, znajdujących się w księgach zborowych, w księgach nieba widnieje oskarżenie o kradzież. Jeśli ludzie winni tego grzechu nie opamiętają się i nie zaczną bezinteresownie pracować dla Mistrza, z pewnością podzielą los niewiernego sługi.RS 208.3