Rozdział 8 — Oddanie się z całego serca kościołowi

Każdy wyznawca powinien z całego serca oddać się Kościołowi. Powodzenie Kościoła powinno być przedmiotem jego największego zainteresowania. Jeśli ktoś nie czuje, że święty obowiązek zachowywania więzi z Kościołem jest dla niego dobrodziejstwem, to lepiej by było, żeby nie należał do Kościoła. Każdy może coś uczynić dla sprawy Bożej. Wielu marnuje czas i środki na niepotrzebne, zbytkowne rzeczy; zaspokajają swoje pożądliwości, ale za wielkie wyrzeczenie uważają ofiarowanie choćby niewielkiej sumy na Kościół. Chętnie przyjmują wszelkie dobrodziejstwa i przywileje, ale wolą innym zostawić płacenie rachunków. Ci, którzy naprawdę odczuwają głębokie zainteresowanie rozwojem dzieła, nie będą się wahać, czy należy zainwestować pieniądze w jakiekolwiek słuszne przedsięwzięcie. — Testimonies for the Church IV, 18.RS 26.5

Ci, którzy cieszą się cennym światłem prawdy, powinni odczuwać gorące pragnienie głoszenia jej wszędzie. Niewielu jest jednak wiernych nosicieli sztandaru, którzy nigdy nie uchylają się od obowiązku, ani nie unikają odpowiedzialności. Ich serca i portfele są zawsze otwarte na prośbę o środki potrzebne do rozwoju dzieła Bożego. O tak, niektórzy czynią nawet więcej niż powinni, jakby obawiali się, że stracą okazję do złożenia swych pieniędzy w niebiańskim banku.RS 27.1

Inni natomiast czynią tak mało, jak to tylko możliwe. Gromadzą pieniądze, albo wydają je na niepotrzebne rzeczy, skąpo wydzielając resztki, które oddają na sprawę Bożą. Nawet gdy składają Bogu ślubowanie, wycofują się potem z niego i zwlekają ze złożeniem daru albo nigdy go nie składają. Dziesięcinę oddają w minimalnym wymiarze, jakby bali się, że to, co oddają Bogu, ulegnie zmarnowaniu. Wiele naszych instytucji boryka się z finansowymi problemami, ale tego rodzaju ludzie, zarówno biedni, jak i bogaci, nie zwracają na to uwagi, a przecież instytucje te są Bożymi czynnikami, służącymi przekazywaniu prawdy światu. — Testimonies for the Church IV, 477.478.RS 27.2