Biedny bogacz i bogaty biedak

Moc bogactwa jest wyraźnie widoczna. Wpływ umiłowania pieniędzy na ludzki umysł jest niemal paraliżujący. Bogactwo zaślepia i sprawia, że wielu z tych, co je posiadają, postępuje tak, jakby odebrało im rozum. Im więcej mają na tym świecie, tym jeszcze więcej pragną mieć. Ich lęk przed niedostatkiem rośnie wraz z ilością zgromadzonych dóbr. Opanowuje ich maniakalne pragnienie gromadzenia dóbr na przyszłość. Są skąpi i chciwi, obawiają się, że Bóg się o nich nie troszczy. Tacy ludzie są naprawdę biedni przed Bogiem. Gdy ich bogactwa rosną, zaczynają ufać swemu dostatkowi, przez co tracą wiarę w Boga i Jego obietnice.RS 97.1

Wierny, ufający biedak jest bogaty w Bogu, gdyż rozsądnie używa swych niewielkich zasobów, stając się błogosławieństwem dla innych ludzi. Uznaje, że jego bliźni ma potrzeby, których nie wolno lekceważyć w świetle Bożego przykazania: “Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”. Uznaje zbawienie swoich bliźnich za ważniejsze niż całe złoto i srebro tego świata.RS 97.2

Chrystus wskazuje sposób, w jaki ci, którzy posiadają bogactwo, mogą stać się bogatymi w Bogu. Mówi: “Sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim”, a w ten sposób będziesz miał skarb w niebie. Rozwiązanie, które proponuje, polega na umieszczeniu swych uczuć na wiecznym dziedzictwie. Inwestując swoje środki w sprawę Bożą, zbawienie ludzi, oraz niosąc ulgę biednym w ich niedostatku, stajemy się bogaci w dobre czyny i gromadzimy sobie skarby na przyszłość, trzymając się mocno życia wiecznego. Na pewno okaże się to bezpieczną inwestycją.RS 97.3

Wielu jednak swymi czynami wskazuje, że nie ufają niebiańskiemu bankowi. Wolą raczej ufać swoim ziemskim środkom, zamiast złożyć swoje dobra w niebie. Ludzie ci mają przed sobą wiele do zrobienia, by pokonać chciwość i umiłowanie tego świata. Biedni bogacze, którzy twierdzą, że służą Bogu, są godni litości. Choć uważają, że znają Boga, swymi czynami zapierają się Go. Jak wielka ciemność panuje w ich umysłach! Mówią, że wierzą prawdzie, ale ich czyny daleko odbiegają od ich publicznego oświadczenia. Miłość pieniędzy czyni ich egoistami, chciwcami i pyszałkami. — The Review and Herald, 15 styczeń 1880.RS 97.4