“Gætið yðar fyrir falsspámönnum.”

Menn, er kenna falslærdóma, munu koma fram og leiða yður út af mjóa veginum og burt frá þrönga hliðinu. Gætið yðar fyrir þeim; því að þótt þeir hylji sig í sauðargærum, eru þeir þó hið innra glefsandi vargar. Jesús sýnir oss fram á það, á hverju vjer getum þekt falsspámennina frá hinum sönnu spámönnum. “Af ávöxtunum skuluð þjer þekkja þá”, segir hann. “Hvort geta menn lesið vínber af þyrnum eða fíkjur af þistlum?” —FRN 175.1

Hann segir ekki, að vjer eigum að reyna þá samkvæmt hinu hljómfagra tali þeirra og hinni háleitu játningu. Það er Guðs orð, sem þeir skulu dæmast eftir. “Leitið til kenningarinnar og vitnisburðarins!” Jes. 8, 20. Ef þeir tala ekki samkvæmt þessu orði, þá er það vegna þess, að “þeir eru án morgunroða”, þeir hafa enga birtu. “Lát af, son minn! að hlýða á þá uppfræðslu, sem leiðir þig á villuveg frá skynsamlegum orðum”. Orðskv. 19, 27. Hvaða boðskap kunngjöra þessir kennarar? Koma þeir þjer til þess, að óttast og elska Guð? Kenna þeir þjer að birta honum elsku þína til hans með hlýðni við boð hans? Ef þeir sjá ekki þýðingu siðferðislaganna, og ef þeir lítilsvirða boð Guðs og brjóta eitt hið minsta þeirra og kenna öðrum að gjöra hið sama, þá eru þeir í Guðs augum ekki neitt. Vjer getum þá vitað, að þeir eru ekki það, sem þeir þykjast vera. Þeir framkvæma einmitt það verk, sem hefir uppruna sinn hjá myrkrahöfðingjanum, óvini Guðs.FRN 175.2

Ekki hevra allir þeir Kristi til, sem játa nafn hans. Margir, sem hafa kent í mínu nafni, sagði Jesús, munu að lokum verða ljettvægir fundnir. “Margir munu segja við mig á þeim degi: Herra, höfum vjer ekki spáð í þínu nafni, og höfum vjer ekki rekið út illa anda í þínu nafni, og höfum vjer ekki gjört mörg kraftaverk í þínu nafni? Og þá mun jeg segja þeim afdráttarlaust: Aldrei þekti jeg yður; farið frá mjer þjer, sem fremjið lögmálsbrot”.FRN 175.3

Þeir menn eru til, er halda að þeir hafi rjett fyrir sjer, þegar þeir hafa á röngu að standa. Samtímis því, að þeir viðurkenna Krist sem herra sinn, og halda því fram, að þeir gjöri mikil verk í hans nafni, fremja þeir ranglæti. Í orði láta þeir sem það sje yndi sitt að breyta eftir orðum Drottins, “en hjarta þeirra eltir fjegróðann”. Sá, sem kunngjörir Guðs orð, er þeim “eins og ástarkvæði, eins og sá, er hefir fagra söngrödd og vel leikur á strengina”; þess vegna munu þeir hlusta á orð þín, en breyta þó “ekki eftir þeim”. Esek. 33, 31, 32.FRN 176.1

Tóm játning varanna um, að maður sje lærisveinn Krists, hefir ekkert gildi. Sú trú á Krist, sem frelsar sálina, er ekki það, sem margur leitast við að sýna fram á. “Trúðu, trúðu!” segja þeir, “þá þarftu ekki að halda lögmálið!” En sú trú, sem ekki leiðir til hlýðni, er offrekja. “Sá sem segir: Jeg þekki hann, og heldur ekki boðorð hans, hann er lygari, og sannleikurinn er ekki í honum”. 1. Jóh. 2, 4. Enginn skyldi hugsa, að sjerstakar opinberanir forsjónarinnar eða kraftaverka-fyrirbrigði hljóti að vera sönnun þess, að verk þeirra sjeu sönn eða skoðanir þeirra rjettar. Ef einhver fer lítilsvirðingar-orðum um Guðs orð og lætur hinn guðdómlega prófstein lúta í lægra haldi fyrir sínum eigin áhrifum, tilfinningum og athöfnum, þá getum vjer vitað, að hann hefir enga birtu.FRN 176.2

Hlýðnin er sönnun þess, að maður sje lærisveinn. Það sjest á því, hvernig vjer höldum boðorðin, hvort vjer erum hreinskilnir, þegar vjer tölum um kærleika vorn. Þegar sú kenning, sem vjer aðhyllumst, eyðir syndinni úr hjartanu, hreinsar sálina af saurgun, og ber ávexti heilagleikans, þá getum vjer vitað, að hún er Guðs sannleikur. Þegar góðgjörðasemi, vinsemd, mildi og samúð kemur í ljós í líferni voru, þegar gleði rjettlætisins er í hjörtum vorum, og vjer hefjum Krist en ekki sjálfa oss, þá getum vjer vitað, að trú vor er sú rjetta. “Og á því vitum vjer, að vjer þekkjum hann, ef vjer höldum boðorð hans”. 1. Jóh. 2, 3.FRN 176.3