Inngangur

Fjallrœöan er himnesk blessun heiminum til handa — rödd frá hásœti Guðs. Hún var töluð til þess að hún skyldi vera mœlikvarði fyrir mennina, himneskt Ijós, von þeirra og huggun í erfiðleikunum, gleði þeirra og athvarf i öllum hverfulleika lífsins. Hjer talar hinn kununglegi rœðumaður — hinn mikli kennari þau orð, sem Faðirinn gaf honum að mcela.FRN 5.1

Yfirlýsingarnar um það, hverjir eru sœlir, eru kveðja Krists ekki einungis til þeirra, sem trúa, heldur og til alls mannkynsins. Það er eins og hann hafi i svipinn gleymt því að hann er ekki á himnum. Hann lýsir sjálfum sjer fyrir áheyrendunum sem Ijósi heimsins. Blessunar-gnœgð streymir af vörum hans eins og útstreymi frá fljóti er lengi hefir verið stiflað og hefir gnœgð kraftar. Kristur lœtur engan vera í efa um þá lyndiseinkunn, sem hann mun œtíð viðurkenna og blessa. Hann snýr sjer frá hinum metorðagjörnu mönnum í heiminum og að þeim, sem þeir fyrirlíta, og lýsir blessun sinni yfir öllum, er vilja veita viðtöku Ijósi hans og lifi. Hinum fátœku í anda, hinum hógvœru, hinum auömjúku, hinum hryggu, og örvœntingarfullu, þeim sem ofsóttir eru, opnar hann faðm sinn og segir: “Komið til min. . . og jeg mun veita yður hvíld.”FRN 5.2

Þó að Kristur sjái eymd mannanna, harmar hann það ekki að hafa skapað þá. Í mannshjartanu sjer hann meira en synd, mkeira en eymd. í guðdómlegri visku sinni sjer hann möguleia mannsins, það háa takmark, sem honum er unt að ná. Hann veit, að enda þótt mennirnir hafi misnotað náö hans og glatað þeirri tign, sem Guð gaf þeim, getur skaparinn þó orðið dýrðlegur fyrir endurlausn þeirra.FRN 6.1

Á öllum tímum munu þau orð, sem Kristur talaði frá sœlufjallinu, halda krafti sínum. Hver seining er gimsteinn úr forðabúri sannleikans. Með guðdómlegum krafti bendir Kristur á flokk eftir flokk sem hann blessar vegna þess að hann hefir öðlast hið rjetta lunderni. Með því að lifa lífi löggjafans fyrir trúna, getur sjerhver náð því takmarki, sem er haldið fram i orði hans.FRN 6.2