ΕΘΝΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 32—Ο ΜΑΝΑΣΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΙΩΣΙΑΣ

Το βασίλειο του Ιούδα που είχε τόσο ευοδωθεί στα χρόνια του Εζεκία, υπέστη καινούρια κατάπτωση κατά την πολυετή διεστραμμένη βασιλεία του Μανασσή με την επαναφορά της ειδωλολατρίας και τον ενστερνισμό της από ένα μεγάλο μέρος του λαού. “Επλάνησεν ο Μανασσής τον Ιούδαν και τους κατοίκους της Ιερου-σαλήμ, ώστε να πράττωσι πονηρότερα παρά τα έθνη. ” (Β.',Χρον. 33:9). Το ένδοξο φως των προηγούμενων γενεών το διαδέχθηκε το σκότος της δεισιδαιμονίας και της πλάνης. Μεγάλες αμαρτίες παρουσιάσθηκαν και γενικεύθηκαν, όπως η τυραννία, η καταδυνάστευση και το μίσος για καθετί το καλό. Η δικαιοσύνη διαστρεβλώθηκε, η βία υπερίσχυσε.PG 261.1

Παραταύτα, οι χαλεποί εκείνοι καιροί δεν πέρασαν χωρίς τους εκπροσώπους του Θεού και του δικαίου. Οι δύσκολες πείρες από τις οποίες οι Ιουδαίοι είχαν περάσει με επιτυχία τον καιρό που βασίλευε ο Εζεκίας, είχαν δημιουργήσει στις καρδιές πολλών μια σταθερότητα του χαρακτήρα που χρησίμευε τώρα σαν προπύργιο εναντίον της επικρατούσας ανομίας. Η μαρτυρία τους για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη προκάλεσε την οργή του Μανασσή και των κυβερνητικών συμβούλων του που επιδίωξαν να στερεωθούν στην υπηρεσία του κακού κατασιγάζοντας κάθε αποδοκιμαστική φωνή. “Αίμα έτι αθώον έχυσεν ο Μανασσής πολύ σφόδρα, εωσού ενέπλησε την Ιερουσαλήμ απ’άκρου έως άκρου.” (Β.',Βασ. 21:16).PG 261.2

Ένας από τους πρώτους που έπεσε, ήταν ο Ησαΐας ο οποίος επί μισόν αιώνα στάθηκε μπροστά στον Ιούδα ως ο υποδειχθείς απεσταλμένος του Κυρίου.PG 261.3

“.',Αλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν. Ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβά- των, με δέρματα αιγών, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος. Πλανώμενοι εν ερημίαις, και όρεσι, και σπηλάίοις, και ταις τρύπαις της γης.” (Εβρ. 11:36-38).PG 261.4

Μερικοί από εκείνους που υπέστησαν διωγμό στο διάστημα της βασιλείας του Μανασσή, είχαν λάβει την εντολή να φέρουν ιδιαίτερες αγγελίες επιτίμησης και τιμωρίας. Οι προφήτες ανήγγειλαν ότι ο βασιλιάς του Ιούδα “έπραξε βδελύγματα . . . πονηρότερα υπέρ πάντα όσα έπραξαν ... οι προ αυτού.” Εξαιτίας της βδελυρότητας αυτής, το βασίλειό του πλησίαζε σε ένα κρίσιμο σημείο. Σε λίγο οι κάτοικοι της χώρας θα φέρνονταν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα για να καταντήσουν εκεί “εις διαρπαγήν και λεηλασίαν εις πάντας τους εχθρούς αυτών.” (Β.',Βασ. 21:11,14). Ο Κύριος όμως δε θα εγκατέλειπε εντελώς αυτούς που στην ξένη χώρα θα Τον αναγνώριζαν ως Αρχηγό τους. Θα υφίσταντο θλίψεις μεγάλες, αλλά Εκείνος θα τους απελευθέρωνε στο δικό Του καιρό και με το δικό Του τρόπο. Εκείνοι που θα Τον εμπιστεύονταν ολότελα, θα έβρισκαν κοντά Του σίγουρο καταφύγιο.PG 262.1

Πιστά συνέχισαν οι προφήτες να δίνουν τις αγγελίες τους και τις παραινέσεις τους. ‘Άφοβα μιλούσαν στο Μανασσή και στο λαό του. Αλλά ο αποστατημένος Ιούδας δεν έδινε προσοχή και ειρωνευόταν τις αγγελίες. Προκειμένου όμως να δείξει τι περίμενε το λαό αν εξακολουθούσε να μένει αμετανόητος, ο Θεός επέτρεψε να αιχμαλωτισθεί ο βασιλιάς από μια μονάδα Ασσυρίων στρατιωτών, οι οποίοι “δήσαντες αυτόν με αλύσεις, έφεραν αυτόν εις Βαβυλώνα”, την προσωρινή τους πρωτεύουσα.PG 262.2

Η κατάθλιψη αυτή έφερε το βασιλιά στα σύγκαλά του. “Ικέτευσε Κύριον τον Θεόν αυτού, και εταπεινώθη σφόδρα ενώπιον του Θεού των πατέρων αυτού, και προσηυχήθη εις Αυτόν. Τότε ηλέησεν αυτόν και επήκουσε της δεήσεως αυτού, και επανέφερεν αυτόν εις Ιερουσαλήμ, εις το βασίλειον αυτού. Τότε εγνώρισεν ο Μανασσής ότι ο Κύριος αυτός είναι ο Θεός.” (Β.',Χρον. 33:11-13). Η μετάνοια όμως αυτή, όσο αξιόλογη και να ήταν, ήρθε πολύ αργά για να σώσει το βασίλειο από τη φθοροποιό επιρροή ολόκληρων ετών από ειδωλολατρικές συνήθειες. Πολλοί είχαν σκοντάψει και είχαν πέσει χωρίς ποτέ να ξανασηκωθούν.PG 262.3

Η ζωή είχε ανέκκλητα σχηματισθεί από τη μοιραία αποστασία για πολλούςυπηκόους του βασιλείου. Ανάμεσα σε εκείνουςήταν ο ίδιος ο γιος του που ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία είκοσι δύο ετών. Για το βασιλιά Αμών έχει καταχωρηθεί: “Περιεπάτησεν εις πάσας τας οδούς, εις τας οποίας περιεπάτησεν ο πατήρ αυτού. Και ελάτρευσε τα είδωλα, τα οποία ελάτρευσεν ο πατήρ αυτού, και προσεκύνησεν αυτά. Και εγκατέλιπε Κύριον τον Θεόν των πατέρων αυτού.” “Και δεν εταπεινώθη ενώπιον του Κυρίου καθώς εταπεινώθη Μανασσής ο πατήρ αυτού, αλλ’αυτός ο Αμών ηνόμησε μάλλον και μάλλον.” Στον ασεβή βασιλιά δεν επιτράπηκε να βασιλέψει πολύν καιρό. Ενώ επιδιδόταν στη μεγάλη ανευλάβεια, δύο μόλις χρόνια μετά που είχε ανεβεί στο θρόνο, δολοφονήθηκε μέσα στο παλάτι από δύο πιστικούς του. “Και έκαμεν ο λαός της γης βασιλέα αντ’αυτού Ιωσίαν τον υιόν αυτού.” (Β.',Βασ.',. 21:21,22, Β.',Χρον. 33:23,25).PG 262.4

Με την ανάρρηση του Ιωσία στο θρόνο, τον οποίον επρόκειτο να κατέχει τριάντα ένα χρόνια, εκείνοι που είχαν διατηρήσει την αγνότητα της πίστης τους, άρχισαν να ελπίζουν ότι ο κατήφορος του βασιλείου είχε αναχαιτισθεί. Επειδή ο νέος βασιλιάς, αν και ηλικίας μόνο οκτώ ετών, ήταν θεοφοβούμενος, και από μιας αρχής “έπραξε το ευθές ενώπιον του Κυρίου και περιεπάτησεν εις πάσας τας οδούς Δαβίδ του πατρός αυτού, και δεν εξέκλινε δεξιά ή αριστερά”. (Β.',Βασ. 22:2). Γόνος ενός ασεβούς βασιλιά, τριγυρισμένος από πειρασμούς να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, με λιγοστούς μόνο συμβούλους που να τον ενθαρρύνουν να πράξει το σωστό, ο Ιωσίας ήταν πιστός στο Θεό του Ισραήλ. Προειδοποιημένος από τα λάθη των προηγουμένων γενεών, διάλεξε να κάνει το σωστό, αντί να κατέβει στο χαμηλό επίπεδο της αμαρτίας και της εξαχρείωσης όπου ο πατέρας και ο παππούς του είχαν πέσει. “Δεν εξέκλινεν αριστερά ή δεξιά”. Ως μέλλων βασιλιας που θα καταλάμβανε μια θέση εμπιστευτική, αποφάσισε να υπακούσει στη νουθεσία που είχε δοθεί για την καθοδήγηση των ηγετών του Ισραήλ.Η υπακοή του κατέστησε δυνατό στο Θεό να τον χρησιμοποιήσει ως σκεύος τιμής.PG 263.1

Στην αρχή της ηγεμονίας του Ιωσία, αλλά και σε πολλά από τα προηγούμενα χρόνια, τα ειλικρινή άτομα στη γη του Ιούδα αναρωτιόνταν αν οι υποσχέσεις του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ ήταν ποτέ δυνατό να πραγματοποιηθούν. Από ανθρώπινη άποψη η θεϊκή πρόθεση για το εκλεκτό έθνος φαινόταν μάλλον αδύνατο να βρει την επαλήθευσή της. Η αποστασία των παρελθόντων αιώνων είχε σταθεροποιηθεί με το πέρασμα του χρόνου. Δέκα από τις δώδεκα φυλές είχαν σκορπισθεί στα διάφορα έθνη. Μόνο οι φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν απέμειναν, αλλά τώρα και αυτές ακόμη φαινόταν ότι είχαν φθάσει στο χείλος της ηθικής και εθνικής καταστροφής. Οι προφήτες είχαν ήδη αρχίσει να προλέγουν την ολοσχερή καταστροφή της ωραίας πόλης τους στην οποία βρισκόταν ο οικοδομημένος ναός του Σολομώντα, και στην οποία ήταν συγκεντρωμένες όλες οι επί- γειες ελπίδες του εθνικού μεγαλείου. Μπορούσε αυτό να σημαίνει ότι ο Θεός πλησίαζε να αποσυρθεί από την ορκωτή Του πρόθεση να φέρει την απολύτρωση σε όσους έθεταν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν; Μπροστά στο μακροχρόνιο κατατρεγμό των δικαίων και της φαινομενικής ευημερίας των ασεβών, μπορούσαν αυτοί που είχαν μείνει πιστοί στο Θεό να ελπίζουν για καλύτερες ημέρες;PG 263.2

Αυτές οι αγωνιώδεις ερωτήσεις εκφράσθηκαν από τον προφήτη Αββακούμ. Βλέποντας την καταστροφή των πιστών στις ημέρες του, εκδήλωσε το βάρος που πίεζε την καρδιά του με την ερώτηση: “Έως πότε, Κύριε, θέλω κράζει, και δεν θέλεις εισακούει; θέλω βοά προς Σε, Αδικία! και δεν θέλεις σώζει; Διά τί με κάμνεις να βλέπω ανομίαν, και να θεωρώ ταλαιπωρίαν, και αρπαγήν, και αδικίαν έμπροσθέν μου; και υπάρχουσι διεγείροντες έριδα και φιλονεικίαν. Διά τούτο ο νόμος είναι αργός, και δεν εξέρχεται κρίσις τελεία, επειδή ο ασεβής καταδυναστεύει τον δίκαιον, διά τούτο εξέρχεται κρίσις διεστραμμένη.” (Αββ. 1:2-4).PG 264.1

Ο Θεός απάντησε στην κραυγή των αφοσιωμένων παιδιών Του. Με τον εκλεγμένο Του εκπρόσωπο γνωστοποίησε την απόφασή Του να τιμωρήσει το έθνος που στράφηκε μακριά από Αυτόν για να λατρεύσει τους θεούς των εθνικών. Στην εποχή που μερικοί ακόμη υπέβαλλαν ερωτήσεις για το μέλλον, ο Θεός θα διαμόρφωνε με θαυματουργό τρόποτις υποθέσεις των κυβερνώντων για τη γη εθνών, καθιστώντας κυρίαρχους του Βαβυλωνίους. Αυτοί οι “φοβεροί και τρομεροί” Χαλδαίοι θα εισέβαλλαν ξαφνικά στη γη του Ιούδα σαν μάστιγα προσδιορισμένη από το Θεό. (Αββ. 1:7). Οι άρχοντες του Ιούδα και η αφρόκρεμα του λαού θα φέρονταν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Οι ιουδαϊκές πόλεις και τα χωριά και οι καλλιεργημένες εκτάσεις θα ερημώνονταν. Τίποτε δε θα γλίτωνε.PG 264.2

Βέβαιος ότι και με αυτή ακόμη την τρομερή τιμωρία ο σκοπός του Θεού για το λαό Του μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να εκπληρωθεί, ο Αββακούμ έσκυψε υποταγμένος στο αποκαλυμμένο θέλημα του Κυρίου. “Δεν είσαι Συ απ’αιώνος, Κύριε Θεέ μου;” φώναξε. Και τότε, με πίστη που έφθανε μακρύτερα από την απειλητική προσδοκία του άμεσου μέλλοντος και στερεά βασιζόμενος στις πο-λύτιμες υποσχέσεις που φανερώνουν την αγάπη του Θεού για τα πιστά παιδιά Του, ο προφήτης πρόσθεσε: “Δεν θέλομεν αποθάνει.” (Αββ. 1:12). Με αυτή τη δήλωση της πίστης εναπόθεσε στα χέρια ενός εύσπλαχνου Θεού την υπόθεση του κάθε πιστού Ισραηλίτη. Αυτή δεν ήταν του Αββακούμ η μοναδική πείρα εξάσκησης ακλόνητης πίστης. Σε μια άλλη περίπτωση, όταν βαθιά στοχαζόταν το μέλλον, είπε:PG 264.3

“Επί της σκοπιάς μου θέλω σταθή, και θέλω στηλωθή επί του πύργου, και θέλω αποσκοπεύει διά να ίδω τί θέλει λαλήσει προς εμέ.” Ο Θεός του απάντησε με συμπάθεια: “Γράψον την όρασιν, και έκθεσον αυτήν επί πινακιδίων, ώστε τρέχων να αναγινώσκη τις αυτήν. Διότι όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ’εις το τέλος θέλει λαλήσει και δεν θέλει ψευσθή. Αν και αργοπορή, πρόσμενε αυτήν, διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει. Ιδού, η ψυχή αυτού επήρθη, δεν είναι ευθεία εν αυτώ. Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού.” (Αββ. 2:1-4).PG 265.1

Η πίστη που ενίσχυε τότετον Αββακούμ και όλους τους αγίους και δικαίους της μεγάλης δοκιμασίας, ήταν η ίδια πίστη που στηρίζει το λαό του Θεού στις ημέρες μας. Στις σκοτεινότερες στιγμές, κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, ο Χριστιανός πιστός μπορεί να διατηρεί την ψυχή του αναπαυμένη στη μόνη Πηγή φωτός και δύναμης. Μέρα με τη μέρα, η πίστη στο Θεό, η ελπίδα και το θάρρος του μπορούν να ανανεώνονται. “Ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.” Στην υπηρεσία του Θεού δε χρειάζεται καθόλου αποθάρρυνση, καθόλου κλονισμός, καθόλου φόβος. Ο Κύριος θα εκπληρώσει με το παραπάνω τις μεγαλύτερες προσδοκίες εκείνων που έχουν την εμπιστοσύνη σε Αυτόν. Θα τους δώσει τη σύνεση που απαιτούν οι διάφορες ανάγκες τους.PG 265.2

Ο απόστολος Παύλος δίνει μια εύγλωττη μαρτυρία για την άφθονη προμήθεια που έχει γίνει για την κάθε πειραζόμενη ψυχή. Σ’αυτόν είχε δοθεί η θεϊκή διαβεβαίωση: “Αρκεί εις σε η χάρις Μου, διότι η δύναμίς Μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία.” Με ευγνωμοσύνη και εμπιστοσύνη ο δοκιμαζόμενος δούλος του Θεού απάντησε: “Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν, ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχώριας υπέρ του Χριστού. Διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.” (Β.',Κορ. 12:9,10).PG 265.3

Οφείλουμε να διατηρούμε και να καλλιεργούμε την ίδια πίστη για την οποία προφήτες και απόστολοι έδωσαν τη μαρτυρία τους - την πίστη εκείνη που βασίζεται στις υποσχέσεις του Θεού και περιμένει την απολύτρωση στο δικό Του κατάλληλο καιρό και με το δικό Του τρόπο. Ο βέβαιος λόγος της προφητείας θα βρει την τελειωτική του επαλήθευση με την ένδοξη παρουσία του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, που θα έρθει ως Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων. Ο καιρός της αναμονής μπορεί να φαίνεται μακρύς, η ψυχή ίσως να πιέζεται από συνθήκες αποθαρρυντικές, πολλοί στους οποίους είχε τοποθετηθεί η εμπιστοσύνη μπορεί να πέφτουν καθοδόν. Πλην όμως, μαζί με τον προφήτη που προσπάθησε να ενθαρρύνει τον Ιούδα σε μια εποχή απαράμιλλης αποστασίας, ας λέμε κι εμείς με εμπιστοσύνη: “Ο Κύριος είναι εν τω ναώ τω αγίω Αυτού, σιώπα ενώπιον Αυτού πάσα η γη.” Ας θυμόμαστε πάντοτε το χαρμόσυνο άγγελμα: “Η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ’εις το τέλος θέλει λαλήσει, και δεν θέλει ψευσθή. Αν και αργοπορή, πρόσμενον αυτήν, διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει... ο δε δίκαιος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού.” (Αββ. 2:20, 3,4).PG 265.4

“Κύριε, ήκουσα την ακοήν Σου και εφοβήθην.
Κύριε, ζωοποιεί το έργον Σου εν μέσω των ετών,
Εν μέσω των ετών γνωστοποιεί αυτό,
Εν τη οργή Σου μνήσθητι ελέους.
Ο Κύριος ήλθεν από Θαιμάν,
Και ο Άγιος από του όρους Φαράν.
Εκάλυψεν ουρανούς η δόξα Αυτού,
Και της αινέσεως Αυτού ήτο πλήρης η γη.
Η λάμψις Αυτού ήτο ως το φως,
Ακτίνες εξήρχοντο εκ της χειρός Αυτού
Και εκεί ήτο ο κρυψών της ισχύος Αυτού.
Έμπροσθεν Αυτού προεπορεύετο ο θάνατος,
Και αστραπαί εξήρχοντο υπό τους πόδας Αυτού.
Εστάθη και διεμέτρησε την γην,
Επέβλεψε και διέλυσε τα έθνη,
Και τα όρη συνετρίβησαν,
Οι αιώνιοι βουνοί εταπεινώθησαν,
Αι οδοί Αυτού είναι αιώνιοι.”
“Εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού Σου,
Εις σωτηρίαν του χριστού Σου.”
“Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει,
μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν τοις αμπέλοις,
Ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή
Και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν,
Το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας
Και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις,
Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον,
Θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου.
Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου.” Αββακούμ 3:2-6,13,17-19PG 266.1

Ο Αββακούμ δεν ήταν ο μόνος με τον οποίον στάλθηκε ένα μήνυμα λαμπρής ελπίδας και μελλοντικού θριάμβου καθώς και τιμωρίας του παρόντος καιρού. Τον καιρό της βασιλείας του Ιωσία ο λόγος του Θεού ήρθε στο Σοφονία, καθορίζοντας με σαφήνεια τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης αποστασίας και εφιστώντας την προσοχή της πραγματικής εκκλησίας στις ένδοξες μελλοντικές προσδοκίες. Οι προφητείες του για την επικείμενη τιμωρία του Ιούδα περιέχουν την ίδια σφοδρότητα με τις τιμωρίες που θα πέσουν επάνω σε έναν κόσμο αμετανόητο τον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού:PG 267.1

“Εγγύς είναι η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη,
Εγγύς και σπεύδει σφόδρα.
Φωνή της ημέρας του Κυρίου,
Πικρώς θέλει φωνάξει εκεί ο ισχυρός.
Ημέρα οργής η ημέρα εκείνη,
Ημέρα θλίψεως και στενοχώριας,
Ημέρα ερημώσεως και αφανισμού,
Ημέρα σκότους και γνόφου,
Ημέρα νεφέλης και ομίχλης,
Ημέρα σάλπιγγος και αλλαλαγμού
Κατά των οχυρών πόλεων, κατά των υψηλών πύργων. Σοφονίας 1:14-16PG 267.2

“Θέλω καταθλίψει τους ανθρώπους και θέλουσι περιπατεί ως τυφλοί, διότι ημάρτησαν εις τον Κύριον. Και το αίμα αυτών θέλει διαχυθή ως κόνις, και αι σάρκες αυτών ως κόπρος. Αλλ’ ουδέ το αργύριον αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς εν τη ημέρα της οργής του Κυρίου. Και πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου Αυτού. Διότι θέλει κάμει συντέλειαν, μάλιστα ταχείαν, επί πάντας τους κατοικούντας την γην.” Σοφ. 1:17,18.PG 267.3

“Συνάχθητε και συναθροίσθητε,
Το έθνος το μη επιθυμητόν.
Πριν το ψήφισμα γεννήση το αποτέλεσμα αυτού
Και η ημέρα παρέλθη ως χνους,
Πριν επέλθη εφ’ημάς η έξαψις της οργής του Κυρίου,
Πριν επέλθη εφ.',ημάς η ημέρα του θυμού του Κυρίου.
Ζητείτε τον Κύριον, πάντες οι πραείς της γης,PG 267.4

Οι εκτελούντες τας κρίσεις Αυτού.
Ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα,
Ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Κυρίου.” Σοφονίας 2:1-3PG 268.1

“Ιδού, εν τω καιρώ εκείνω θέλω αφανίσει πάντας τους καταθλίβοντάς σε, και θέλω σώσει την χωλαίνουσαν, και συνάξει την εξωσμένην. Και θέλω καταστήσει αυτούς έπαινον και δόξαν εν παντί τόπω της αισχύνης αυτών. Εν τω καιρώ εκείνω θέλω σας φέρει, εν τω καιρώ εκείνω θέλω σας συνάξει, διότι θέλω σας κάμει ονομαστούς και επαινετούς μεταξύ πάντων των λαών της γης, όταν Εγώ αποστρέψω την αιχμαλωσίαν σας έμπροσθεν των οφθαλμών σας, λέγει Κύριος.” Σοφ. 3:19,20.PG 268.2

“Ψάλλε, θύγατερ Σιών, αλαλάξατε, Ισραήλ,
Τέρπου και ευφραίνου εξ όλης καρδίας,
Θύγατερ Ιερουσαλήμ.
Αφήρεσεν ο Κύριος τας κρίσεις Σου,
Απέστρεψε τον εχθρόν σου.
Βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Κύριος εν μέσω σου,
Δεν θέλεις πλέον ιδεί κακόν.
Εν τη ημέρα εκείνη θέλει λεχθή προς την Ιερουσαλήμ,
Μη φοβού, Σιών, ας μη εκλύωνται αι χείρες σου.
Κύριος ο Θεός σου ο εν μέσω σου, ο δυνατός,
Θέλει σε σώσει,
Θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά,
Θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην Αυτού,
Θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι.” Σοφονίας 3:14-17PG 268.3