Rozdział 45 — Indywidualność

Indywidualność to siła — Każda istota ludzka, stworzona na obraz i podobieństwo Boga, obdarzona jest podobnymi Jemu możliwościami: indywidualnością oraz zdolnościami do myślenia i działania. Ludzie, u których zdolności te są rozwinięte, pełnią odpowiedzialne funkcje, przewodzą różnym przedsięwzięciom i wpływają na innych. — Education 17 (1903).UCO2 62.1

Każdy człowiek ma odrębną indywidualność — Ewangelia zajmuje się jednostką. Każdy człowiek osobiście będzie zbawiony albo potępiony. Każdy ma indywidualność odrębną i odmienną od innych. Każdy potrzebuje osobistego przekonania i nawrócenia. Musi przyjąć prawdę, okazać skruchę, uwierzyć i być posłusznym osobiście. Musi uczynić to z własnej woli. Nikt nie może zastąpić w tym innej osoby. Nikt nie powinien podporządkowywać swojej indywidualności innemu człowiekowi. Każdy musi poddać się Bogu osobiście i osobiście przyjąć tajemnicę pobożności. — Manuscript 28, 1898.UCO2 62.2

Jedność w różnorodności — Boży plan zakłada jedność w różnorodności. Żaden człowiek nie powinien ustalać kryteriów dla innych. Nasze rozmaite obowiązki i zadania są dostosowane do naszych różnorodnych zdolności. Zostałam wyraźnie pouczona, że Bóg wyposaża ludzi w różne stopnie zdolności i kieruje ich tam, gdzie mogą wykonywać pracę, do której się nadają. Każdy ma okazywać swoim współpracownikom szacunek, jakiego spodziewa się od nich dla siebie samego. — Letter 111, 1903.UCO2 62.3

Różni ludzie mają różne umysły — Dlaczego potrzebujemy Mateusza, Marka, Łukasza, Jana, Pawła i pozostałych pisarzy, którzy złożyli świadectwo o życiu Zbawiciela podczas Jego ziemskiej misji? Dlaczego jeden z uczniów nie spisał kompletnego sprawozdania i nie przekazał nam tak zszytej historii życia i działalności Chrystusa?UCO2 62.4

Ewangelie różnią się między sobą, ale ich sprawozdania łączą się w jedną spójną całość. Każdy z pisarzy akcentował takie kwestie, na które inni nie zwrócili uwagi. Skoro te kwestie są ważne, to dlaczego nie wszyscy pisarze je wspomnieli? Otóż dlatego, że umysły ludzi różnią się między sobą i nie pojmują spraw w identyczny sposób. Niektóre prawdy odwołują się mocniej do umysłów danego rodzaju ludzi. Niektóre sprawy wydają się jednym ważniejsze. To samo dotyczy mówców. Niektórzy mówcy poświęcają więcej czasu temu, co inni omawiają krótko albo zupełnie pomijają. Tak więc prawda jest przedstawiana wyraźniej przez kilku aniżeli przez jednego. — Manuscript 87, 1907.UCO2 63.1

Nie niszczyć indywidualności — Pan nie chce, by nasza indywidualność była niszczona. Nie jest Jego zamiarem, by jakiekolwiek dwie osoby miały identyczne upodobania i usposobienie. Wszyscy posiadają cechy właściwe tylko im i nie należy ich niszczyć, ale trzeba je ćwiczyć, kształtować i formować na podobieństwo Chrystusa. Pan sprawia, że naturalne zdolności i możliwości są używane z pożytkiem. Jeśli człowiek uznaje, że wszystkie jego siły zostały mu dane przez Boga, by były używane w niesamolubny sposób, dla chwały Boga i dobra bliźniego, to jego talent i zdolności rozwijają się dzięki umacnianiu się tych sił. — Letter 20, 1894; Our High Calling 90.UCO2 63.2

Każde dziecko ma zachować swoją indywidualność — Dziecko może być tak zdyscyplinowane, że podobnie jak zwierzę, nie będzie mieć własnej woli, jego indywidualność zostanie całkowicie przesłonięta przez indywidualność nauczyciela. (...). W miarę możliwości każde dziecko powinno być uczone samodzielności. Przez ćwiczenie różnych zdolności nauczy się tego, w czym jest mocne, a w czym posiada braki. Mądry nauczyciel zwróci szczególną uwagę na rozwijanie słabych cech, aby każde dziecko mogło ukształtować zrównoważony, harmonijnie rozwinięty charakter. — The Review and Herald, 10 styczeń 1882; Fundamentals of Christian Education 57.UCO2 63.3

Małżeństwo nie niszczy indywidualności — Ani mąż, ani żona nie powinni próbować panować nad współmałżonkiem. Nie zmuszajcie jeden drugiego do ulegania waszym życzeniom. Czyniąc tak, nie będziecie mogli zachować wzajemnej miłości. Bądźcie uprzejmi, cierpliwi, wyrozumiali i grzeczni. Przez łaskę Bożą uda się wam siebie nawzajem uszczęśliwić, jak to obiecaliście w czasie małżeńskiego ślubowania. — Śladami Wielkiego Lekarza 256 (1905).UCO2 63.4

Mąż i żona mają zachować swoją indywidualność (rada dla nowożeńców) — W dozgonnym związku Wasze uczucia mają służyć wzajemnemu szczęściu. Każde z Was ma uszczęśliwiać drugie. Taka jest względem Was Boża wola.UCO2 64.1

Ale choć macie połączyć się w jedność, żadne z Was nie może zatracić swojej indywidualności w drugim. Wasza indywidualność należy do Boga. To Jego macie pytać: Co jest dobre? Co jest złe? Jak najlepiej osiągnę cel mojego życia? “Azaż nie wiecie, iż ciało wasze jest kościołem Ducha Świętego, który w was jest, którego macie od Boga? a nie jesteście sami swoi; albowiemeście drogo kupieni. Wysławiajcież tedy Boga w ciele waszem i w duchu waszym, które są Boże”. 1 Koryntian 6,19-20 (BG).UCO2 64.2

Wasza miłość do tego, co ludzkie, ma stać na drugim miejscu po Waszej miłości do Boga. Bogactwo Waszego uczucia ma płynąć do Tego, który dał Wam życie. Żyjąc dla Boga, dusza kieruje ku Niemu najlepsze, najwyższe uczucia. Czy Wasze najwznioślejsze uczucia zwracają się ku Temu, który za Was umarł? Jeżeli tak, to Wasza wzajemna miłość będzie zgodna z niebiańskim porządkiem. — Testimonies for the Church VII, 45-46 (1902).UCO2 64.3

Każdy z nas ma własną indywidualność, indywidualność żony nigdy nie powinna zostać wchłonięta przez indywidualność męża. — Manuscript 12, 1895.UCO2 64.4

Poświęcenie się Bogu nadaje piękno indywidualności — Życie poświęcone służbie Bogu będzie się rozwijać i stawać piękniejsze w swej indywidualności. Nikt nie powinien poddać swojej indywidualności cudzej, ale każdy z nas, jako odrębna osoba, ma być wszczepiony w jeden macierzysty pień, tak by panowała jedność w różnorodności. Wielki Artysta nie stworzył nawet dwóch jednakowych liści na jednym drzewie, a zatem Jego stwórcza moc nie nadała poszczególnym umysłom identycznych cech. Ludzie zostali stworzeni do życia w niekończącej się wieczności, a między nimi, połączonymi za pomocą umysłów, ma panować zupełna jedność. A nie ma dwóch umysłów ukształtowanych według jednej matrycy. — Manuscript 116, 1898.UCO2 64.5

Bóg daje każdemu indywidualne dzieło — Zjawiska występujące w świecie przyrody mają być rozważane, a płynące z nich lekcje stosowane do duchowego życia i rozwoju. Każdemu człowiekowi Bóg, nie człowiek, wyznaczył jego dzieło. Jest to dzieło indywidualne: kształtowanie charakteru na Boże podobieństwo. Lilia nie musi starać się wyglądać jak róża. Istnieją różnice w ukształtowaniu kwiatów i owoców, ale zarówno jedne, jak drugie czerpią swą wyjątkową różnorodność od Boga. Wszystkie należą do Pana. Tak więc Bożym zamiarem jest, by nawet najlepsi z ludzi nie mieli identycznego charakteru. — Manuscript 116, 1898.UCO2 64.6

Wzajemny szacunek — Wszyscy mamy dzieło do wykonania. Możemy się różnić narodowością, ale mamy być jedno w Chrystusie. Jeśli pozwolimy, by odmienności charakteru i usposobienia dzieliły nas tutaj, to jak możemy mieć nadzieję na wspólne życie w niebie? Mamy pielęgnować wzajemną miłość i szacunek. Wśród nas panować ma jedność, o którą modlił się Chrystus. Zostaliśmy nabyci za wielką cenę, toteż mamy chwalić Boga w ciele i w duchu. — Manuscript 20, 1905.UCO2 65.1

Wzorowanie się na innych porażką — Człowiek usiłujący się wzorować na charakterze bliźniego poniesie zupełną porażkę. Każdy osobiście ma patrzeć na Boga, świadomie i wiernie szafując talentami, które od Niego otrzymał. “Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie, i wykonanie”. Filipian 2,12-13. To ma się dziać w Tobie, Bracie, w Tobie. Nikt inny tego za Ciebie nie zrobi. Musisz mieć osobiste doświadczenie. Wtedy będziesz miał radość z siebie, a nie z kogoś innego. — Manuscript 116, 1898.UCO2 65.2

Każdy umysł ma mocne strony — Z bólem obserwuję, jak małą wartość przykłada się do ludzi, którymi posługuje i będzie się posługiwał Pan. Nie daj Boże, by umysł jakiegokolwiek człowieka miał podążać ściśle torami myśli innego człowieka. Może się zdarzyć, że umysł jakiegoś człowieka będzie przez niektórych wywyższany jako lepszy pod każdym względem, ale w rzeczywistości każdy umysł ma słabe i mocne strony. Umysł jednego człowieka uzupełnia niedostatki umysłu drugiego człowieka. Gdyby jednak wszyscy chodzili w jednym zaprzęgu i w celu poznania swoich obowiązków byli zachęcani do patrzenia nie na ludzi, ale na Boga, wówczas rozwijaliby się pod kierownictwem Ducha Świętego i działali w jedności ze współwierzącymi. Jeden uzupełniałby braki drugiego. — Letter 50, 1897.UCO2 65.3

Nie kształtować cudzych umysłów — Bóg powierzył każdemu człowiekowi indywidualne obowiązki. “Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie”. Człowiek nie ma sprawować zbawienia bliźniego. Nie ma się stać kopią jego umysłu. Ma działać stosownie do swojej zdolności danej mu przez Boga. Nikt, bez względu na posiadane doświadczenie ani zajmowane stanowisko, nie powinien sądzić, że dokonuje wspaniałego dzieła, gdy kształtuje umysł innego człowieka na podobieństwo własnego i uczy go wyrażać identyczne odczucia. Coś takiego ciągle się powtarza ze szkodą dla ludzi. — Manuscript 116, 1898.UCO2 66.1

Nikt nie powinien być echem innych^{*Zobacz rozdział 29.} — Ach, jakże bardzo pracownicy potrzebują ducha Jezusa, by zmieniał ich i kształtował, jak garncarz formuje glinę! Gdy będą mieć takiego ducha, nie będzie między nimi ducha niezgody. Nikt nie będzie miał tak wąskich horyzontów, by domagać się, żeby wszystko czyniono na jego modłę i zgodnie z jego pomysłami. Nie będzie odczuwalnego rozdźwięku między nim i braćmi, innymi pracownikami, którzy odbiegają od jego standardu. Pan nie chce, by którekolwiek z Jego dzieci było echem innych: pragnie, by każde było sobą w prostocie, czystości, uświęceniu, szlachetności, by naśladowało życie i charakter Arcywzoru. Duch umysłowego ograniczenia, ciasnych horyzontów i elitaryzmu, przykładający do wszystkiego własną miarę, jest przekleństwem dla sprawy Bożej i będzie przekleństwem wszędzie, gdzie tylko się pojawi. — The Review and Herald, 13 kwiecień 1886.UCO2 66.2

Nie poddawać swojego umysłu innym — Bóg pozwala, by każdy człowiek miał własną indywidualność. Nie chce, by ktokolwiek poddawał swój umysł innym śmiertelnikom. Ci, którzy pragną odnowienia umysłu i charakteru, nie powinni patrzeć na ludzi, lecz na boski Wzorzec. Bóg kieruje do ludzi zaproszenie: “Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie”. Filipian 2,5. Przez nawrócenie i przekształcenie ludzie mają otrzymać usposobienie Chrystusowe. Każdy ma stać przed Bogiem z osobistą wiarą i doświadczeniem, wiedząc z autopsji, że Chrystus został ukształtowany w nim jako nadzieja chwały. Gdybyśmy naśladowali przykład jakiegokolwiek człowieka — nawet takiego, którego uważamy za niemal idealnego pod względem charakteru — byłoby to jak pokładanie zaufania w ułomnym człowieku, który nie może udzielić ani krzty doskonałości. — The Signs of the Times, 3 wrzesień 1902.UCO2 66.3

Jak mieć silny umysł — Byłoby dobrze, gdyby brat i siostra (...) oraz brat i siostra (...) mieli silne umysły. Każdy powinien zachowywać swoją indywidualność. Każdy ma chronić własną indywidualność, aby nie roztopiła się w indywidualności innego człowieka. Żaden człowiek nie powinien być echem drugiego. Słudzy Boży mają pracować razem w jedności, która łączy ich umysły. — Letter 44, 1903.UCO2 67.1

Indywidualna miara — Nikt nie ma dorastać do pełnej miary człowieczeństwa innego człowieka. Każdy osobiście musi osiągnąć swoją indywidualną miarę. Każdy ma się rozwijać pod Bożym nadzorem. — Manuscript 116, 1898.UCO2 67.2

Człowiek nie ma pełnego wglądu we wnętrze bliźniego — Z ludzkiego punktu widzenia życie jest dla wszystkich nieznaną drogą, po której, jeśli chodzi o wewnętrzne przeżycia, kroczymy samotnie. W nasze życie wewnętrzne nikt nie jest w stanie dogłębnie wejrzeć. Skoro małe dziecko udaje się w tę podróż życia, w której prędzej czy później będzie musiało obrać własną drogę, samemu decydując o wydarzeniach w nim rzutujących na wieczność, to jakże gorliwe powinny być wysiłki skierowania jego zaufania na niezawodnego Przewodnika i Pomocnika! — Education 255 (1903).UCO2 67.3

Charakter sprawą indywidualną — Charakter jest sprawą indywidualną. Każdy z nas ma do wykonania dzieło o wymiarze doczesnym i wiecznym. Bóg brzydzi się obojętnością w kwestii kształtowania charakteru. — Letter 223, 1903.UCO2 67.4

Uznawanie praw jednostki — Jednym z najważniejszych zastosowań tych zasad [uznania osobistej odpowiedzialności] jest uznanie prawa człowieka do samego siebie, do panowania nad swoim umysłem, szafowania swoimi talentami, przyjmowania i rozdzielania owoców swojej pracy. Nasze instytucje będą prężnie działać dopiero wtedy, gdy we wszystkich kontaktach z bliźnimi będą uznawać te zasady, a w postępowaniu kierować się naukami Słowa Bożego. — Testimonies for the Church VII, 180 (1902).UCO2 67.5

Zależność od Chrystusa — Każdy jest indywidualnością. Każdy musi żyć w stałej łączności z Chrystusem, Ten bowiem mówi: “Beze mnie nic uczynić nie możecie”. Jana 15,5. Jego zasady mają być naszymi, ponieważ są wieczną prawdą głoszoną w sprawiedliwości, dobroci, miłosierdziu i miłości. — Letter 21, 1901.UCO2 67.6

Indywidualność chrześcijanina należy chronić — Uczcie każdego, by wspierał się całkowicie na ramieniu nieskończonej mocy. Indywidualność chrześcijanina należy chronić, a odpowiedzialności z nikogo nie można zdjąć. Każdy musi stoczyć swoje bitwy, zyskać własne chrześcijańskie doświadczenie, pod pewnymi względami niezależne od innych. Bóg dla każdego ma lekcje, których nikt się za nikogo nie nauczy. — Manuscript 6, 1889.UCO2 68.1