Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Οι Παραβολές του Χριστού

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Εφαρμογη στο ιουδαϊκο εθνοσ

    Οταν ο Χριστός άνέφερε τήν παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου, δέν ηταν λίγοι στό ‘Ιουδαϊκό έθνος αύτοί πού βρίσκονταν στήν άξιοθρήνητη θέση του πλούσιου, χρησιμοποιώντας τά αγαθά του Κυρίου γιά τήν προσωπική τους άπόλαυση και προοριζόμενοι νά άκούσουν τήν καταδικαστική απόφαση: “Έζυγίσθης έν τή πλάστιγγι και εύρέθης ελλιπής.” (Δαν. 5:27). Ο πλούσιος είχε εύνοηθεϊ μέ όλες τίς δυνατές πρόσκαιρες και πνευματικές εύλογίες. Δέν θέλησε όμως νά συνεργασθεϊ μέ τόν Θεό στή χρησιμοποίηση τών εύλογιών αυτών. Τό ίδιο συνέβαινε μέ τό ‘Ιουδαϊκό έθνος. Ο Κύριος είχε καταστήσει τούς ‘Ιουδαίους θεματοφύλακες της ιερής αλήθειας Του. Τούς είχε διορίσει διαχειριστές της χάρης Του. Τούς είχε χορηγήσει κάθε πνευματικό και πρόσκαιρο προνόμιο και τούς άνέθεσε νά μεταδώσουν στούς άλλους αύτές τίς εύλογίες. Ίδιαίτερη καθοδήγηση τούς είχε δοθεί σχετικά μέ τόν τρόπο μέ τόν οποίο επρεπε νά φέρονται πρός τούς δυστυχισμένους άδελφούς τους, πρός τους ξένους πού κυκλοφορούσαν άνάμεσά τους, και πρός τούς φχωχούς γύρω τους. Δέν επρεπε νά τρέχουν διαρκώς πίσω άπ’ τό κέρδος, γιά τό δικό τους πάντοτε συμφέρον, άλλά νά σκέπτονται γιά τίς άνάγκες τών άλλων και νά συμμερίζονται τά αγαθά τους μ’αυτούς. Καί ο Θεός είχε ύποσχεθεϊ νά τούς ευλογήσει άνάλογα μέ τήν άγαθοεργή και φιλεύσπλαχνη δράση τους. Άλλ’ όπως ο πλούσιος της παραβολής, οϋτε έκεϊνοι άπλωναν το χέρι γιά νά βοηθήσουν, νά άνακουφίσουν τίς υλικές ή τίς πνευματικές άνάγκες τής πάσχουσας άνθρωπότητας. Γεμάτοι περηφάνεια, θεωρούσαν τόν εαυτό τους τόν εκλεκτό και ευνοούμενο λαό του Θεού. Καί όμως ούτε ύπηρετούσαν, ούτε λάτρευαν τόν Θεό. Στηρίζονταν στό γεγονός ότι ηταν τέκνα του ‘Αβραάμ. “Σπέρμα του ‘Αβραάμ εϊμεθα,” έλεγαν μέ κομπορρημοσύνη. “Οταν ηρθε ή ώρα τής δοκιμασίας, τότε φάνηκε ότι είχαν διαζευχθεϊ τόν Θεό, τοποθετώντας τήν εμπιστοσύνη τους στόν ‘Αβραάμ, σάν νά ηταν εκείνος Θεός.ΠΧ 199.2

    Ο Χριστός λαχταρούσε νά κάνει τό φώς νά λάμψει στίς σκοτισμένες διάνοιες του ‘Ιουδαϊκού λαοϋ. Τούς είπε: “Έάν ησθε τέκνα του ‘Αβραάμ, τά έργα του ‘Αβραάμ ήθέλετε κάμνει. Τώρα δέ ζητείτε νά μέ θανατώσητε, άνθρωπον όστις σάς έλάληλα τήν άλήθειαν, τήν όποίαν ήκουσα παρά του Θεού- τούτο ο ‘Αβραάμ δέν έκαμε.” (Ίωάν. 8-39-40).ΠΧ 200.1

    Ο Χριστός δέν άναγνώριζε καμιά ιδιαίτερη άξία στήν καταγωγή, άλλά δίδαξε ότι οι πνευματικές σχέσεις είναι άνώτερες από κάθε φυσική συγγένεια. οι Εβραίοι ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από τόν ‘Αβραάμ. ‘Αρνούμενοι όμως νά μιμηθοϋν τά έργα του ‘Αβραάμ, άπέδειχναν ότι δέν ηταν γνήσια παιδιά του. Μόνο όσοι παρουσιάζονται σέ άρμονία πνευματική μέ τόν ‘Αβραάμ, ύπακούοντας στή φωνή του Θεού, άναγνωρίζονται σάν πραγματικοί του άπόγονοι. Άν και ο ζητιάνος Λάζαρος άνήκε στή κατώτερη θεωρούμενη άπ’ τούς άνθρώπους τάξη, ο Χριστός όμως τόν άναγνωρίζει γιά επιστήθιο φίλο του Αβραάμ.ΠΧ 200.2

    Ο πλούσιος, παρ’ όλη τή χλιδή πού τόν περιέβαλε, είχε τόσο μεγάλη άγνοια, ώστε στή θέση του Θεού έβαζε τόν Αβραάμ. Άν είχε επιτρέψει στό Πνεύμα του Θεού νά μορφώσει τό νοϋ και τήν καρδιά του, θά είχε καταλήξει σέ εντελώς διαφορετική θέση. Αύτό γινόταν και μέ τό έθνος πού άντιπροσώπευε. Άν είχαν άνταποκριθεϊ στή θεϊκή κλήση, τό μέλλον τους θά ήταν έντελώς διαφορετικό. Θά μπορούσαν νά έπιδείξουν γνήσια πνευματική οξυδέρκεια. Είχαν στή διάθεσή τους μέσα πού ο Θεός θά πολλαπλασίαζε ώστε νά έπαρκέσουν γιά τήν εύλογία και τή διαφώτιση ολόκληρου του κόσμου. Άλλ’ είχαν τόσο πολύ ξεφύγει από τόν άντικειμενικό σκοπό του Κυρίου, ώστε ή ζωή τους είχε διαστρεβλωθεί από θεμέλια. Άπέτυχαν νά χρησιμοποιήσουν τά δώρα τους σάν οικονόμοι του Θεού σύμφωνα μέ τίς άρχές τής άλήθειας και της δικαιοσύνης. Η αιωνιότητα δεν τούς άπασχολοϋσε καθόλου και τό αποτέλεσμα τής ανεντιμότητας τους ήταν ή καταστροφή ολόκληρου του έθνους.ΠΧ 200.3

    Ο Χριστός ήξερε ότι με την καταστροφή τής ‘Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι θά θυμώταν τήν προειδοποιήσή Του αυτή. “Ετσι κι’ εγινε. ‘Όταν ή συμφορά ξέσπασε πάνω στά ‘Ιεροσόλυμα, όταν λιμός και κάθε λογής κακουχίες βρήκαν τό λαό, θυμήθηκαν τότε τά λόγια του Χριστού και κατάλαβαν τήν παραβολή. οι ίδιοι έπέφεραν τά δεινά επάνω τους μέ τήν άμέλειά τους νά άφήσουν τό θεόσταλτο φως τους νά λάμψει στόν υπόλοιπο κόσμο.ΠΧ 201.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents