Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Οι Παραβολές του Χριστού

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφαλαιο 1: Η παραβολικη διδαχη

    Η διδακτική μέθοδος του Χριστού με παραβολές διέπεται από την ίδια αρχή της προσωπικής αποστολής Του στον κόσμο. Ο Χριστός πήρε τη φύση μας και κατώκησε ανάμεσά μας για να μπορέσομε να γνωρίσομε τον θεϊκό Του χαρακτήρα και ζωή. Η θεότητα αποκαλύφθηκε με την ανθρωπότητα, η αόρατη δόξα με την ορατή ανθρώπινη μορφή. Οι άνθρωποι μπορούσαν να μάθουν το άγνωστο μέσο του γνωστού. Τα επουράνια απικαλύφτηκαν μέσω των γήινων. Ο Θεός φανερώθηκε με την ομοιότητα του ανθρώπου. Το ίδιο έγινε και με τη διδαχή του Χριστού: το άγνωστο απεικονίσθηκε με το γνωστό, οι θεϊκές αλήθειες με τα γήινα πράγματα με τα οποία οι άνθρωποι ήταν καλά εξοικειωμένοι.ΠΧ 1.1

    Η Γραφή λέγει: “Πάντα ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς διά παραβολών πρός τους όχλους... διά νά πληρωθεί το ρηθέν διά του προφήτου λέγοντος, θέλω ανοίξει εν παραβολαίς το στόμα Μου· θέλω απαγγέλλει πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου.” (Ματθ. 13:34-35). Τα φυσικά στοιχεία επεξηγούσαν τα πνευματικά. Τα αντικείμενα της φύσης και η πείρα της ζωής των ακροατών Του σχετίζονταν με τις αλήθειες του γραπτού λόγου. Οδηγώντας λοιπόν κατ’ αυτόν τον τρόπο από το φυσικό στο πνευματικό βασίλειο, οι παραβολές του Χριστού είναι οι κρίκοι στην αλυσίδα της αλήθειας που ένώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, τη γη με τον ουρανό.ΠΧ 1.2

    Διδάσκοντας από τη φύση ο Χριστός μιλούσε για πράγματα δημιουργημένα με τα ίδια Του τα χέρια και περιέχοντα ιδιότητες και δυνάμεις που Αυτός ο ίδιος είχε χορηγήσει. Μέσ’ την αρχική τους τελειότητα, όλα γενικά τα δημιουργήματα εξέφραζαν τη σκέψη του Θεού. Για τον Αδάμ και την Εύα στην Εδεμική τους κατοικία, η φύση ξεχείλιζε από τη γνώση του Θεού και έβριθε από τη θεϊκή καθοδήγηση. Η σοφία μιλούσε στο μάτι και εισχωρούσε στην καρδιά. ‘Έτσι επικοινωνούσαν οι προπάτορές μας με τον Θεό μέσω των έργων της δημιουργίας Του. Μόλις όμως το ιερό ζευγάρι παρέβηκε τον νόμο του Υψίστου, η λαμπρότητα που αντανακλούσε από το πρόσωπο του Θεού πάνω στη φύση εξαφανίστηκε. Η γη έχασε την ομορφιά της και μολύνθηκε από την αμαρτία. Ακόμη και σ’ αυτή όμως την παρεφθαρμένη της κατάσταση, αρκετή απ’ την ομορφιά της έχει διατηρήσει η γη. Τα αντικειμενικά μαθήματα του Θεού δεν έχουν εξαλειφθεί.ΠΧ 1.3

    Ορθά κατανοημένη η φύση, εξακολουθεί να μιλάει για τον Δημιουργό της.ΠΧ 2.1

    Την εποχή του Χριστού τα μαθήματα αυτά είχαν χαθεί απ’ τον ορίζοντα και οι άνθρωποι δεν ήταν πια σε θέση να διακρίνουν τον Θεό μέσα στα έργα Του. Η αμαρτωλότητα της ανθρώπινης φυλής είχε καλύψει μ’ ένα πέπλο την πανέμορφη όψη της δημιουργίας και αντί να φανερώνουν τον Θεό, τα έργα Του κατήντησαν να αποτελούν ένα φραγμό που Τόν απέκρυβε. Οι άνθρωποι “εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα.” Μ’ αυτόν τον τρόπο τα έθνη “εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία.” (Ρωμ. 1:25,21). Ki’ έτσι για το λαό του Ισραήλ η ανθρώπινη διδαχή είχε αντικαταστήσει τη διδαχή του Θεού. Όχι μόνο τα αντικείμενα της φύσης, αλλά και η τελετουργική υπηρεσία του ιερού και αυτές ακόμη οι “Άγιες Γραφές—ο,τι δηλαδή είχε χορηγηθεί για την αποκάλυψη του Θεού—τα πάντα είχαν τόσο διαστραφεί, ώστε κατέληξαν να γίνουν τα μέσα για την άπόκρυψή Του.ΠΧ 2.2

    Ο Χριστός προσπάθησε να απομακρύνει κάθε τι που επεσκίαζε την αλήθεια. Ήρθε για να αφαιρέσει το πέπλο που η αμαρτία έριξε πάνω στο πρόσωπο της φύσης και να φέρει σε φως την πνευματική δόξα την οποία όλα τα δημιουργήματα όφειλαν να αντανακλούν. Τα λόγια Του έδωσαν ένα καινούργιο προσανατολισμό στα διδάγματα τόσο της φύσης όσο και της Βίβλου και τα καθιστούσαν μια καινούργια αποκάλυψη.ΠΧ 2.3

    Κόβοντας όμορφα κρίνα ο Χριστός, τα έβαζε στα χέρια μικρών παιδιών η νεαρών υπάρξεων. Και καθώς αυτά παρατηρούσαν το δικό Του νεανικό πρόσωπο με τη φρεσκάδα και τη λαμπρότητα της φυσιογνωμίας του Πατέρα, τους δίδασκε το μάθημα: “Παρατηρήσατε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνουσι (μέσα στην απλότητα της φυσικής ομορφιάς), δεν κοπιάζουσιν, ουδέ κλώθουσι. Σας λέγω όμως ότι ουδέ ο Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού ενεδύθη ως εν τούτων.” Και κατέληγε με τη γλυκειά εκείνη διαβεβαίωση, το πολύτιμό Του μάθημα: “Αλλ’ εάν τον χόρτον του αγρού, όστις σήμερον υπάρχει και αύριον ρίπτεται εις κλίβανον, ο Θεός ενδύη ούτω, δεν θέλει ενδύσει πολλώ μάλλον εσάς, ολιγόπιστοι;” (Ματθ. 6:28-30).ΠΧ 2.4

    Στην επί του όρους ομιλία τα λόγια αυτά απευθύνθηκαν και σε άλλους εκτός από τα παιδιά και τους νέους. Απευθύνονταν στα πλήθη, ανάμεσα στά οποία υπήρχαν άνδρες και γυναίκες γεμάτοι στενοχώριες και προβλήματα, άνθρωποι πονεμένοι απ’ τη θλίψη και την απογοήτευση. Και εξακολούθησε λέγοντας ο Χριστός: “Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, τι να φάγωμεν, η τι να πίωμεν, η τι να ενδυθώμεν, διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων.” Τότε απλώνοντας τα χέρια προς τα συγκεντρωμένα πλήθη, κατέληξε: “Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού· και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθεί.” (έδ. 31-33).ΠΧ 2.5

    'Έτσι ο Χριστός ανέπτυξε το νόημα που Αυτός ο ίδιος είχε προσδώσει στα κρίνα και στη χλόη του αγρού. Θέλει να μπορούμε να το διαβάζομε πάνω σε κάθε κρίνο, πάνω σε κάθε βλαστάρι γρασιδιού. Τα λόγια Του είναι γεμάτα πεποίθηση και εμπνέουν εμπιστοσύνη στον Θεό.ΠΧ 3.1

    Τέτοια ευρεία αντίληψη της αλήθειας είχε ο Χριστός, και τέτοιες διαστάσεις έπαιρνε η διδαχή Του, που η παραμικρή λεπτομέρεια της φύσης Του χρησίμευε σαν παράδειγμα για την περιγραφή της αλήθειας. Τις διάφορες σκηνές πάνω στις οποίες καθημερινά αναπαύονταν το μάτι, τις είχε συνδέσει με κάποια ιδιαίτερη πνευματική αλήθεια, ώστε μπορεί να πει κανείς ότι η φύση παρουσιάσθηκε ντυμένη με τις παραβολές του Διδασκάλου.ΠΧ 3.2

    Στην αρχή της διακονίας Του ο Χριστός μιλούσε στους ανθρώπους με λόγια τόσο απλά, ώστε όλοι οι ακροατές Του να μπορούν να κατανοήσουν τις αλήθειες που θα τους καθιστούσαν “σοφούς προς σωτηρίαν.” Σε πολλών την καρδιά όμως η αλήθεια δεν είχε ριζώσει, και έτσι σε λίγο τους διέφευγε. “Διά τούτο λαλώ προς αυτούς διά παραβολών,” είπε, “διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι... Διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν.” (Ματθ. 13:13-15).ΠΧ 3.3

    Ο Χριστός επιθυμούσε να κινήσει την περιέργεια. Προσπαθούσε να ξυπνήσει τους αδιάφορους, κάνοντας την άλήθεια να βρει απήχηση στην καρδιά. Η διδαχή με παραβολές ήταν μια προσφιλής μέθοδος και προκαλούσε το ζωηρό ενδιαφέρον και την εκτίμηση όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των λαών ξένων εθνικοτήτων. Αποτελεσματικότερη μέθοδο διδαχής δεν θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει. Αν οι ακροατές Του είχαν τήν επιθυμία να γνωρίσουν τα θεία, έπρεπε τα λόγια Του να τα καταλαβαίνουν. ‘Επειδή πάντοτε είχε την προθυμία να δώσει την εξήγηση στον ειλικρινή ερευνητή.ΠΧ 3.4

    Αλλ’ ο Χριστός είχε να παρουσιάσει και αλήθειες που οι άνθρωποι δεν ήταν προετοιμασμένοι να δεχθούν, ούτε ακόμη να κατανοήσουν. Αυτός ήταν ένας άλλος λόγος που τους δίδασκε με παραβολές. Σχετίζοντας τη διδαχή Του με σκηνές από τη ζωή, την πείρα η τη φύση, έλκυε την προσοχή τους και εντυπωσίαζε την καρδιά τους. Αργότερα, παρατηρώντας οι άνθρωποι τα διάφορα στοιχεία που είχε χρησιμοποιήσει για παραδείγματα στα μαθήματά Του, θυμόνταν τα λόγια του θείου Διδασκάλου. Στις διάνοιες που αφήνονταν ελεύθερες στην επιρροή του Αγίου Πνεύματος, η σημασία της διδαχής του Σωτήρα ευρύνονταν όλο και περισσότερο. Τα μυστήρια λύνονταν, τα δυσκολονόητα γίνονταν νοητά.ΠΧ 4.1

    Ο Χριστός προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να εγγίσει όλες τις καρδιές. Χρησιμοποιώντας πλήθος παραδειγμάτων, όχι μόνο παρουσίαζε την αλήθεια σ’ όλες τις διαφορετικές της φάσεις, αλλά και την προσήρμοζε σ’ όλων των ειδών τους ακροατές. Το ενδιαφέρον τους κεντρίζονταν από τις εικόνες του περιβάλλοντος της καθημερινής τους ζωής. Κανένας απ’ αυτούς που άκουγαν τον Σωτήρα ένοιωθε αγνοημένος η περιφρονημένος. Ο πιο ταπεινός, ο πιο αμαρτωλός διέκρινε στη διδαχή Του μια φωνή να του μιλάει με συμπάθεια και τρυφερότητα.ΠΧ 4.2

    Υπήρχε κι’ άλλος ακόμη λόγος για τον οποίο ο Χριστός δίδασκε με παραβολές. Ανάμεσα στα πλήθη που συγκεντρώνονταν γύρω Του, υπήρχαν ιερείς και δάσκαλοι, γραμματείς και πρεσβύτεροι, Ηρωδιανοί και άρχοντες του λαού, άνθρωποι κοσμικοί, αδιάλλακτοι, φιλόδοξοι, που πάνω απ’ όλα ενδιαφέρονταν να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον Του. Οι κατάσκοποί τους Τον ακολουθούσαν κατά βήμα μέρα με τη μέρα, προσπαθώντας να αποσπάσουν κάτι από τα χείλη Του που θα προκαλούσε την καταδίκη Του και θα αποσοβούσε μια για πάντα Αυτόν που τραβούσε πίσω Του τα πλήθη. Ο Σωτήρας ήξερε τον χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών και παρουσίαζε την αλήθεια με τέτοιον τρόπο ώστε να μη μπορούν να βρουν τίποτε για να Τον ενοχοποιήσουν στο Συνέδριο. Με τη χρήση των παραβολών μπορούσε να κατακρίνει την υποκρισία και τα πονηρά έργα των μεγάλων εκείνων κοινωνικών παραγόντων. Με γλώσσα μεταφορική κάλυπτε την αιχμηρή αλήθεια που, αν την πρόφερε σα δημόσια επίκριση, δεν θα άκουγαν τα λόγια Του και θα έθεταν ένα πρόωρο τέρμα στο έργο Του. Αποφεύγοντας έτσι τις επιβουλές των κατασκόπων, εξέθετε την αλήθεια τόσο καθαρά, ώστε η πλάνη αποκαλύπτονταν, και όσοι είχαν ειλικρινή καρδιά επωφελούνταν από τα μαθήματά Του. Η θεϊκή σοφία και η απεριόριστη χάρη επεξηγούνταν με τα αντικείμενα της δημιουργίας του Θεού. Με τη βοήθεια της φύσης και με την πείρα της ζωής οι άνθρωποι γίνονταν διδακτοί του Θεού. “Τα αόρατα Αυτού... από κτίσεως κόσμου” γίνονταν “νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αίδιος Αύτού δύναμις και η θειότης.” (Ρωμ. 1:20).ΠΧ 4.3

    Η παραβολική διδαχή του Λυτρωτή είναι μια θαυμάσια ένδειξη της πραγματικά “ανώτερης εκπαίδευσης.” Ο Χριστός μπορούσε κάλλιστα να έχει παρουσιάσει στους ανθρώπους τις πιο βαθειές επιστημονικές γνώσεις. Μπορούσε να αποδεσμεύσει μυστήρια, η ανακάλυψη των όποιων απήτησε τη μελέτη και το μόχθο ολόκληρων αιώνων. Μπορούσε να κάνει νύξεις αναφερόμενες στον τομέα της επιστήμης που θα αποσπούσαν τη σκέψη και θα κέντριζαν το ενδιαφέρον της εφευρετικότητας μέχρι τα τέλη των αιώνων. Δεν το έκανε όμως. Δεν είπε τίποτε που να ικανοποιήσει την περιέργεια και την ανθρώπινη φιλοδοξία ανοίγοντας τις πύλες προς τα κοσμικά μεγαλεία. Καθ’ όλη τη διδαχή Του ο Χριστός έφερε τη σκέψη του ανθρώπου σε επαφή με την Απέραντη Θεϊκή Σκέψη. Δεν παρέπεμψε τους ακροατές Του στη μελέτη των ανθρωπίνων θεωριών περί του Θεού, περί του λόγου Του και περί των πράξεών Του. Τους δίδαξε μάλλον να παρατηρούν τον Θεό έτσι όπως Αυτός φανερώνεται με τα έργα Του, με το λόγο Του και με την πρόνοιά Του.ΠΧ 5.1

    Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε με αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, αλλά με ο,τι είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, με ο,τι μπορεί να ευρύνει την άντίληψη του ανθρώπου στο να γνωρίσει τον Θεό και να αύξήσει την αποδοτικότητά του στο να κάνει το καλό. Μιλούσε για τις αλήθειες εκείνες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του ανθρώπου και καταλήγουν στην εξασφάλιση της αιωνιότητας.ΠΧ 5.2

    Ο Χριστός ήταν Εκείνος που διηύθυνε την εκπαίδευση του λαού Ισραήλ. Για τους νόμους και τα διατάγματα του Κυρίου είχε πει: “Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων και εγειρόμενος. Και θέλεις δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σου και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σου. Και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου και επί τας πύλας σου.” (Δευχ. 6:7-9). Με την ίδια Του τη διδαχή ο Ιησούς υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να τηρηθεί η εντολή αυτή'· πώς δηλαδή οι νόμοι και τα διατάγματα της βασιλείας του Θεού μπορούν να εκτεθούν έτσι ώστε να γίνει αντιληπτή η ομορφιά και ήη πολυτιμότητά τους.ΠΧ 5.3

    Τον καιρό που ο Κύριος κατήρτιζε τους Ισραηλίτες να γίνουν οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποί Του, τους όρισε να κατοικούν ανάμεσα σε λόφους και κοιλάδες. Η οικογενειακή τους ζωή και τα θρησκευτικά τους καθήκοντα τους έφερναν σε διαρκή επικοινωνία με τη φύση και με το λόγο του Θεού. ‘Έτσι δίδαξε και τους μαθητές του ο Χριστός πλάι στη λίμνη, στη βουνοπλαγιά, μεσ’ τα χωράφια και στα περιβόλια όπου μπορούσαν να παρατηρούν τα πράγματα της φύσης με τα οποία περιέγραφε τα μαθήματά Του. Και καθώς διδάσκονταν από τον Χριστό, έκαναν και την πρακτική εφαρμογή των γνώσεών τους, συνεργαζόμενοι μαζί Του στο έργο Του.ΠΧ 6.1

    Έτσι λοιπόν η δημιουργία μας βοηθάει να γνωρίσομε τον Δημιουργό. Το βιβλίο της φύσης είναι ένα μεγάλο μαθητικό βιβλίο που πρέπει να χρησιμοποιήσομε αλληλένδετα με τις Άγιες Γραφές προκειμένου να διδάξομε άλλους για τον χαρακτήρα Του και να οδηγήσομε τα απολωλότα πρόβατα πίσω στο ποίμνιο του Θεού. Καθώς μελετώνται τα έργα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα διαπερνά τη σκέψη μ’ ένα αίσθημα απόλυτης βεβαιότητας. Αυτή δεν είναι η βεβαιότητα που αποκτάται με τους λογικούς συλλογισμούς. Εκτός αν η διάνοια έχει σκοτιστεί σε σημείο που να μην αναγνωρίζει τον Θεό, αν το μάτι έχει αμαυρωθεί ώστε να μη Τον διακρίνει και το αυτί παραλύσει ώστε να μην ακούει τή φωνή Του—η βαθύτερη κατανόηση είναι σ’ όλους προσιτή, και οι υπέροχες πνευματικές αλήθειες του γραπτού λόγου αποτυπώνονται στην κάθε καρδιά.ΠΧ 6.2

    Τα μαθήματα αυτά προερχόμενα κατ’ ευθείαν από τη φύση, χαρακτηρίζονται από μια απλότητα και αγνότητα που τα καθιστά πολύτιμα. Ο καθένας χρειάζεται τη διδαχή που προέρχεται από μια τέτοια πηγή. Αυτή και μόνο η ομορφιά της φύσης απομακρύνει την ψυχή από την αμαρτία και την έλξη του κόσμου και την κατευθύνει προς την αγνότητα, την ειρήνη και τον Θεό.ΠΧ 6.3

    Πολύ συχνά η σκέψη των μαθητευομένων ασχολείται με τις ανθρώπινες θεωρίες και εικασίες που κακώς φέρουν το όνομα της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Εκείνο που τους χρειάζεται είναι να έρθουν σε στενή επαφή με τη φύση. Ας αναγνωρίσουν ότι η δημιουργία και ο Χριστιανισμός ένα και τον αυτό Θεό έχουν. Ας μάθουν να διακρίνουν την αρμονία που υπάρχει ανάμεσα στον φυσικό και στον πνευματικό κόσμο. Κάθε τι που βλέπουν τα μάτια τους η πιάνουν τα χέρια τους ας τους γίνεται μάθημα για τη διάπλαση του χαρακτήρα. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι πνευματικές δυνάμεις κατοχυρώνονται, ο χαρακτήρας αναπτύσσεται και ολόκληρη η ζωή εξευγενίζεται.ΠΧ 7.1

    Ο αντικειμενικός σκοπός του Χριστού όταν δίδασκε χρησιμοποιώντας παραβολές, συνταυτίζεται με το σκοπό του Σαββάτου. Ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους το αναμνηστικό της δημιουργικής Του δύναμης για να μπορούν να Τον διακρίνουν από τα έργα των χεριών Του. Το Σάββατο ιδιαίτερα καλούμαστε να παρατηρήσομε τή δόξα του Πλάστη μέσα στα έργα της πλάσης Του. Αυτό ακριβώς επεδίωκε ο Χριστός για μας όταν συνδύαζε τα πολύτιμα μαθήματά Του με την ομορφιά της φύσης. Κατά την άγια μέρα της ανάπαυσης, περισσότερο από κάθε άλλη μέρα, οφείλομε να μελετούμε τα μηνύματα που ο Θεός έχει γράψει για μας στο βιβλίο της φύσης. Τις παραβολές του Σωτήρα μας θα έπρεπε να τις μελετούμε εκεί ακριβώς όπου τις δίδαξε, μεσ’ τα λειβάδια και στα περιβόλια, κάτω απ’ τον καθάριο ουρανό, πάνω στη χλόη, ανάμεσα στ’ αγριολούλουδα. Όταν ερχόμαστε σε άμεση επαφή με τη φύση, ο Χριστός μας παρουσιάζεται σαν αληθινός και μιλάει στις καρδιές μας για την ειρήνη και για την αγάπη Του.ΠΧ 7.2

    Ο Χριστός συσχέτισε τη διδαχή Του όχι μόνο με τη μέρα της ανάπαυσης, αλλά και με την εβδομάδα του μόχθου. Αναφέρεται στη σύνεση του γεωργού που σέρνει το αλέτρι και σπέρνει το σπόρο. Με το όργωμα και τη σπορά, με το σκάψιμο και με το θερισμό, μας διδάσκει να διακρίνομε την απεικόνιση του δικού Του έργου της χάρης στην καρδιά. Έτσι στον κάθε τομέα της χρήσιμης εργασίας, σε κάθε φάση της ζωής, επιθυμεί να ανακαλύπτομε ένα μάθημα θεϊκής αλήθειας. Τότε ο καθημερινός κάματος δεν θα εξακολουθεί να απορροφά την προσοχή μας σε σημείο που να λησμονούμε τον Θεό. Θα μας υπενθυμίζει διαρκώς τον Δημιουργό και Λυτρωτή μας. Σαν μια χρυσή κλωστή η σκέψη μας θα στρέφεται γύρω από τον Θεό ενώ καταγινόμαστε με τις οικιακές φροντίδες και ασχολίες μας. Τότε η δόξα του προσώπου Του θα μας ξαναπαρουσιασθεί πάνω στο πρόσωπο της φύσης. Διαρκώς θα μαθαίνομε καινούργια μαθήματα για την αλήθεια του ουρανού και θα αυξάνομε κατά την εικόνα της αγνότητάς Του. Τότε θα γίνομε οι “διδακτοί του Κυρίου” και θα παραμένομε “εν τούτω εις ο εκλήθη έκαστος παρά τω Θεώ.” (Ήσ. 54:13, Α’ Κορ. 7:24).ΠΧ 7.3

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents