Η ομιλια

Τό χάρισμα τής ομιλίας είναι ένα τάλαντο πού πρέπει νά καλλιεργηθεί μέ ιδιαίτερη προσοχή. Κανένα άπ’ τά χαρίσματα του Θεοΰ δέν μπορεί νά κάνει μεγαλύτερο καλό απ’ αυτό. Μέ τήν ομιλία πείθομε και παρακινούμε- μ’ αυτή προσευχόμαστε και δοξάζομε τόν Θεό και μ’ αυτή συζητούμε μέ τούς άλλους γιά τήν αγάπη του Λυτρωτή. Πόσο λοιπόν σπουδαίο είναι νά καλλιεργηθεί μέ τρόπο πού νά προκαλεϊ όσο τό δυνατό μεγαλύτερο καλό!ΠΧ 255.4

Η καλλιέργεια και ή κατάλληλη χρήση τής φωνής συχνά παραμελοϋνται άκόμη και από τούς διανοούμενους άνθρώπους και τούς άσχολούμενους μέ τή Χριστιανική δράση. Πολλοί διαβάζουν ή μιλούν τόσο σιγά ή τόσο γρήγορα, πού δέν μπορούν οι άλλοι νά τούς καταλάβουν εύκολα. Μερικών ή ομιλία είναι βραχνή και άκατάλληπτη, κι’ άλλοι πάλι μιλούν δυνατά, μέ φωνή τόσο βροντερή, τσουχτερή, ή διαπεραστική πού ενοχλεί τόν άκροατή. Γραφικά κείμενα, ύμνοι, πρακτικά και διάφορες άνακοινώσεις πού άναφέρονται σέ δημόσιες συναθροίσεις, μερικές φορές διαβάζονται μέ τρόπο πού δέν κατανοοϋνται και συχνά χάνουν τή σημασία τους και τήν έντύπωση πού έπρεπε νά προξενούν.ΠΧ 256.1

Αυτό είναι ένα έλάττωμα πού πρέπει και πού μπορεί νά διορθωθεί. Στό σημείο αυτό ή Βίβλος δίνει οδηγίες. Γιά τούς Λευίτες, πού τήν έποχή του ‘Έσδρα διάβαζαν τίς “Αγιες Γραφές στό λαό, άναφέρει: “Ανέγνωσαν έν τώ βιβλίω του νόμου του Θεού εύκρινώς, και έδωκαν τήν έννοιαν και έξήγησαν τά άναγινωσκόμενα.” (Νεεμ. 8:8).ΠΧ 256.2

Μέ εντατική προσπάθεια, όλοι μπορούν νά άποκτήσουν τήν ικανότητα νά διαβάζουν μέ σαφήνεια και νά μιλούν όμορφα, μέ φωνή καθαρή, σταθερή και μέ τρόπο σαφή και έντυπωσιακό. Έτσι μπορούμε νά γίνομε κατά πολύ άποδοτικότεροι έργάτες του Χριστού.ΠΧ 256.3

Κάθε Χριστιανός καλείται νά γνωστοποιήσει στούς άλλους τόν άνεξιχνίαστο πλούτο του Χριστού. Επομένως θά πρέπει νά προσπαθήσει νά τελειοποιήσει τόν τρόπο τής ομιλίας του. Οφείλει νά έκθέτει τό λόγο του Θεού έτσι πού νά παρουσιάζεται έλκυστικός στούς άκροατές. Δέν είναι ή πρόθεση του Θεού νά φέρονται τά άνθρώπινα κανάλια Του άδέξια. Δέν είναι θέλημά Του νά ύποτιμά ή νά ύποβιβάζει ο άνθρωπος τό ούράνιο ρεύμα πού μεταδίδεται απ’ αυτόν στόν ύπόλοιπο κόσμο.ΠΧ 256.4

Πρέπει νά βλέπομε τόν Ιησού, τό τέλειο ύπόδειγμά μας. Πρέπει νά προσευχόμαστε γιά τήν ένίσχυση του Αγίου Πνεύματος, και με τή βοήθειά Του, νά προσπαθήσομε νά έξασκήσομε όλα μας τά όργανα ώστε νά κάνομε τή δουλειά μας στήν εντέλεια.ΠΧ 256.5

Αύτό αληθεύει ιδιαίτερα γι’ αυτούς πού έχουν κληθεί στην ύπηρεσία του κοινού. Κάθε ιεροκήρυκας και κάθε δάσκαλος πρέπει νά έχουν στό νοϋ τους ότι μεταδίδουν στόν κόσμο μιά αγγελία πού συνεπάγεται αιώνια άποτελέσματα. Η αλήθεια πού εκθέτουν στούς άνθρώπους θά τούς κρίνει τή μεγάλη μέρα των τελικών λογαριασμών. Γιά μερικούς ή από μέρους τους άποδοχή η απόρριψη τής άγγελίας έξ,αρτάται από τόν τρόπο πού τούς τήν παρουσιάζει ο ομιλητής. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει ο λόγος νά εκτίθεται μέ τρόπο πού νά βρίσκει άπήχηση στό νοϋ και νά εγγίζει τήν καρδιά. Πρέπει νά προφέρεται αργά, εύδιάκριτα και μέ επισημότητα, αλλά και μέ όλη συνάμα τή ζέση πού απαιτεί ή σπουδαιότητά του.ΠΧ 257.1

Η ορθή καλλιεργεια και ή χρήση του χαρίσματος τής ομιλίας εχει νά κάνει μέ όλες τίς πτυχές του χριστιανικού έργου. Έχει νά κάνει μέ τήν οικογενειακή μας ζωή, όπως επίσης και μέ τίς σχέσεις μας πρός τούς άλλους. Πρέπει νά συνηθίσομε νά μιλούμε σέ τόνο εύχάριστο, νά χρησιμοποιούμε γλώσσα άγνή και καθαρή, λόγια καλά και εύγενικά. Τά γλυκά γεμάτα καλωσύνη λόγια πέφτουν στήν ψυχή σάν τήν πρωινή δροσιά, σάν τήν άπαλή σιγανοστάλαχτη βροχή. Η Γραφή άναφέρει ότι ή χάρη ήταν διάχυτη στά χείλη του Χριστού. “Διά νά εφεύρω,” λέγει, “πώς νά λαλήσω λόγον εν καιρώ πρός τόν βεβαρυμένον.” (Ψαλμ. 45:2, Ήσ. 50:4). Καί ο Κύριος μάς προτρέπει: “Ο λόγος σας άς ήναι πάντοτε μέ χάριν,” “διά νά δώση χάριν εις τούς άκούοντας.” (Κολ. 4:6, Έφεσ. 4:29).ΠΧ 257.2

Όταν προσπαθούμε νά διορθώσομε τούς άλλους, πρέπει νά είμαστε πολύ προσεκτικοί στά λόγια μας. Τά λόγια μας μπορεί νά γίνουν ή οσμή ζωής γιά ζωή, ή οσμή θανάτου γιά θάνατο. Κάνοντας μιά παρατήρηση, ή δίνοντας μιά συμβουλή, πολλοί χρησιμοποιούν μιά τραχειά και αύστηρή γλώσσα, λόγια κάθε άλλο παρά κατάλληλα γιά νά γιατρέψουν μιά πληγωμένη ψυχή. Μέ κάτι τέτοιες αστόχαστες εκφράσεις τό πνεύμα εξίσταται, και συχνά ο πλανώμενος, ερεθισμένος επαναστατεί. Όλοι όσοι γίνονται ύπέρμαχοι τών άρχών τής άλήθειας πρέπει πρώτα νά χρισθούν μέ τό ούράνιο λάδι τής άγάπης. Σέ όποιαδήποτε περίσταση, ο ελεγχος πρέπει πάντοτε νά γίνεται μέ αγάπη. Τότε τά λόγια μας θά καταλήγουν νά φέρουν μεταρρύθμιση και όχι έξοργισμό. Μέ τό Πνεύμα Του ο Χριστός θά εφοδιάσει τήν άπαιτούμενη δυνατότητα και τήν πειθώ. Αυτό τό έργο είναι δικό Του.ΠΧ 257.3

Ούτε ένας λόγος δέν πρέπει νά ξεστομίζεται αστόχαστα. Καμιά κακολογία, καμιά άπερισκεψία, κανένας γογγυσμός, καμιά βωμολοχία δέν πρέπει νά ξεφύγει από τά χείλη του όπαδοϋ του Χριστού. “Μηδείς λόγος σαπρός άς μη έξέρχηται έκ του στόματός σας.” (Έφ. 4:29). Η αισχρή συζήτηση δέν άφορά μόνο τά αισχρόλογα. Περιλαμβάνει και κάθε έκφραση άντίθετη πρός τίς άγιες άρχές και τήν άγνή και άνόθευτη θρησκεία. Περιλαμβάνει άπρεπα υπονοούμενα και συγκαλυμμένους βρώμικους ύπαινιγμούς. Άν αυτά δέν καταπολεμηθούν άμέσως, καταντούν σοβαρό άμάρτημα.ΠΧ 257.4

Κάθε οικογένεια, κάθε οπαδός του Χριστού εχει καθήκον νά φράξει τό δρόμο τής άνήθικης ομιλίας. Άν βρεθούμε στή συντροφιά αυτών πού άρέσκονται στίς άνόητες συζητήσεις, εχομε τήν ύποχρέωση νά άλλάξομε, άν είναι δυνατόν, τό θέμα τής ομιλίας. Μέ τή βοήθεια και τή χάρη του Θεού μπορούμε νά έπέμβομε μέ εύγένεια, ή νά προτείνομε ενα διαφορετικό θέμα πού νά στρέψει τή συζήτηση σέ μιά ωφέλιμη κατεύθυνση.ΠΧ 258.1

Οι γονείς βαρύνονται μέ τήν ευθύνη νά διδάξουν στά παιδιά τους πρέπουσες συνήθειες ομιλίας. Τό καταλληλότερο σχολείο γι’ αυτού του είδους τήν άγωγή είναι τό σπίτι. Άπό τά πολύ μικρά τους χρόνια τά παιδιά πρέπει νά διδαχθούν νά μιλούν μέ σεβασμό και αγάπη στούς γονείς και άναμεταξύ τους. Πρέπει νά διδαχθούν ότι μόνο λόγια εύγενικά, άγνά και άληθινά πρέπει νά βγαίνουν άπ’ τό στόμα τους. οι ϊδιοι οι γονείς πρέπει νά διδάσκονται καθημερινά στό σχολείο του Χριστού. Τότε μέ τά λόγια και μέ τό παράδειγμά τους μπορούν νά διδάσκουν στά παιδιά τους “λόγον υγιή και άκατάκριτον.” (Τιτ. 2:8). Αυτό είναι ενα από τά μεγαλύτερα και σοβαρότερα καθήκοντά τους.ΠΧ 258.2

Σάν οπαδοί του Χριστού οφείλομε νά μιλούμε μέ τρόπο πού νά βοηθούμε και νά ενθαρρύνομε ο ενας τόν άλλον στή χριστιανική μας ζωή. Όφείλομε νά μιλούμε πολύ περισσότερο άπ’ ο,τι συνηθίζομε γιά τίς πολύτιμες πείρες τής ζωής μας. Πρέπει νά μιλούμε γιά τήν εύσπλαχνία και τή μακροθυμία του Θεού, και γιά τήν άπύθμενη αγάπη του Σωτήρα μας. Τά λόγια μας πρέπει νά είναι πάντοτε λόγια δοξολογίας και εύχαριστίας. Άν εχομε τήν αγάπη του Θεού στό νοϋ και στήν καρδιά, αυτό θά φανεί από τή συζήτηση πού κάνομε. Δέν θά συστελλόμαστε νά άναφέρομε στούς άλλους γιά τήν πνευματική μας ζωή. Σοβαρές σκέψεις, μεγάλες προσδοκίες, σαφείς άντιλήψεις τής άλήθειας, άφίλαυτες προθέσεις και ευγενείς πόθοι γιά μιά άγνή, καθαγιασμένη ζωή θά έξωτερικεύονται μέ λόγια τέτοια πού νά άποκαλύπτουν τόν πραγματικό θησαυρό της ψυχής. Όταν μ’ αυτόν τόν χρόπο ή ομιλία μας φανερώνει τόν Χριστό, θά έχει και τή δύναμη νά κερδίσει ψυχές γι’ Αύτόν.ΠΧ 258.3

Πρέπει νά μιλούμε γιά τόν Χριστό σ’αυτούς πού δέν Τόν γνωρίζουν. Πρέπει νά κάνομε όπως έκανε ο Χριστός. ‘Οπουδήποτε βρίσκονταν, στή συναγωγή, στό δρόμο, στή βάρκα στ’ άκρογυάλι, στό συμπόσιο του Φαρισαίου, στό τραπέζει του τελώνη, πάντοτε μιλούσε στούς άνθρώπους γιά τά θέματα τής “άνω ζωής.” Τά πράγματα τής φύσης, τά γεγονότα τής καθημερινής ζωής, πάντα τά συσχέτιζε μέ τά λόγια τής άλήθειας. Αιχμαλώτιζε τίς καρδιές τών άκροατών Του, γιατί γιάτρευε τούς άσθενεϊς τους, παρηγορούσε τούς θλιμμένους τους, έπαιρνε τά παιδιά τους στήν άγκαλιά Του και τά εύλογούσε. ‘Όταν άνοιγε τό στόμα Του γιά νά μιλήσει, ή προσοχή τους προσηλώνονταν σ’ Αύτόν, και ή κάθε λέξη πού πρόφερε γίνονταν γιά κάποια ψυχή οσμή ζωής γιά τή ζωή.ΠΧ 259.1

Αύτό πρέπει νά γίνεται και μ’ έμάς. ‘Οπουδήποτε βρισκόμαστε, πρέπει νά έπωφελούμαστε από κάθε εύκαιρία γιά νά μιλούμε στούς άλλους γιά τόν Σωτήρα. Άν άκολουθούμε τό παράδειγμα του Χριστού κάνοντας καλό στούς άλλους, οι άνθρωποι θά άνοίξουν τίς καρδιές τους σ’ έμάς, όπως έκαναν σ’ Εκείνον. Όχι άπότομα, άλλά μέ διακριτικότητα πού άπορρέει από τή θεϊκή αγάπη πρέπει νά τούς μιλούμε γι’ Αύτόν ο Όποιος είναι “διακρινόμενος μεταξύ μυριάδων,” γι’ Αύτόν ο Όποιος είναι “όλος έπιθυμητός.” (Ασμα 5:10,16). Αύτό είναι τό πιό άξιέραστο έργο πού μπορούμε νά κάνομε χρησιμοποιώντας τό χάρισμα τής ομιλίας. Τό χάρισμα αυτό μάς δόθηκε γιά νά μπορούμε νά παρουσιάσομε στούς άλλους τόν Χριστό σάν συγχωρητικό Σωτήρα.ΠΧ 259.2