Κεφαλαιο 17: Η ακαρπη συκια

Η Παραβολή: Λουκ. 13:1-9.

Στή διδαχή Του ο Χριστός πάντοτε συσχέτιζε τήν άγγελία τής θεϊκής κρίσης μέ τήν πρόσκληση τής ευσπλαχνίας Του. “Ο Υίός του άνθρώπου δέν ήλθε διά νά άπολέσει τάς ψυχάς των άνθρώπων,” ελεγε, “άλλά διά νά σώση.” (Λουκ. 9:56). Επίσης “ο Θεός δέν εστειλε τόν Υιόν Αύτοϋ εις τόν κόσμον διά νά κρίνη τόν κόσμον, άλλά διά νά σωθή ο κόσμος δι’ Αύτοϋ.” (Ίωάν. 3:17).ΠΧ 155.1

Τό εργο τής σπλαχνικής άποστολής Του σχετιζόμενο μέ τήν κρίση και τή δικαιοσύνη του Θεού, άπεικονίζεται στήν παραβολή τής άκαρπης συκιάς.ΠΧ 155.2

Ο Χριστός επανειλημμένα είχε προειδοποιήσει τό λαό γιά τήν ελευση τής βασιλείας του Θεού, και τούς είχε έπιπλήξει μέ δριμύτητα γιά τήν άγνοια και τήν άδιαφορία τους. Τά σημεία του ούρανοϋ πού φανέρωναν τί καιρό θά εκανε, τά ήξεραν καλά. Αλλά τά σημεία των καιρών πού τόσο εύγλωττα μιλούσαν γιά τή δική Του άποστολή, δέν μπορούσαν νά τά διακρίνουν.ΠΧ 155.3

Οι άνθρωποι όμως τής εποχής εκείνης, όπως άλλωστε και τής σημερινής εποχής, πίστευαν ότι ήταν οι εύνοούμενοι του ουρανού και ότι οι επιπλήξεις δέν άφοροϋσαναυτούς άλλά τούς άλλους. οι άκροατές Του άνέφεραν στόν ‘Ιησού κάποιο πρόσφατο γεγονός πού είχε προκαλέσει πάταγο. Ορισμένα μέτρα από μέρους του διοικητή τής Ίουδαίας, Πόντιου Πιλάτου, ο λαός τά θεωρούσε προσβλητικά. Σέ ενδειξη διαμαρτυρίας, μιά λαϊκή εξέγερση μεσολάβησε στά Ιεροσόλυμα τήν οποία ο Πιλάτος προσπάθησε νά καταστείλει μέ τή βία. Μάλιστα κάποια ώρα, οι στρατιώτες τόλμησαν νά μποϋν μέχρι τό προαύλιο του ιερού, όπου έσφαξαν μερικούς Γαλιλαίους προσκυνητές τήν ώρα πού εκείνοι πρόσφεραν τά σφαχτά τών θυσιών τους. οι Εβραίοι θεωρούσαν κάθε συμφορά σάν επέμβαση τής θείας δίκης εξ αιτίας τής αμαρτωλότητας αυτών πού τήν ύφίσταντο, και άναφέροντας τώρα τό βάρβαρο εκείνο γεγονός, αισθάνονταν μέσα τους μιά κρυφή ικανοποίηση. Κατά τή γνώμη τους, ή δική τους καλή τύχη αποδείκνυε ότι αυτοί ήταν κατά πολύ καλύτεροι και επομένως περισσότερο εύνοούμενοι από τόν Θεό άπ’ ο,τι οι Γαλιλαΐοι εκείνοι. Περίμεναν ν’ άκούσουν από τόν Χριστό λόγια έπικριτικά γι’αυτούς γιά τούς οποίους οι ϊδιοι δέν άμφέβαλλαν καθόλου, ότι ήταν άξιοι της τύχης τους.ΠΧ 155.4

Οσο γιά τούς μαθητές του Χριστού, αύτοί δέν τόλμησαν νά εκφέρουν τή γνώμη τους, πρίν άκούσουν τή γνώμη του Κυρίου τους. Τούς είχε διδάξει μαθήματα σημαντικά όσον αφορά τήν επίκριση του χαρακτήρα τών άλλων και τήν εμπέδωση δικαιοσύνης μέ βάση τήν περιορισμένη τους άντίληψη. Μολαταύτα περίμεναν πώς ο Χριστός θά κατέκρινε τούς άνθρώπους εκείνους σάν μεγαλύτερους άμαρτωλούς από τούς άλλους. Γι’ αυτό και παραξενεύθηκαν μέ τήν άπάντησή Του.ΠΧ 156.1

Στρεφόμενος ο Σωτήρας πρός τά πλήθη, τούς άπηύθηνε τό λόγο: “Νομίζετε οτι οι Γαλιλαΐοι ούτοι ησαν άμαρτωλοί ύπέρ πάντας τούς Γαλιλαίους, διότι επαθον τοιαϋτα; Ουχί, σάς λέγω, άλλ’ εάν δέν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε άπολεσθή.” οι τρομακτικές εκείνες συμφορές σκοπό είχαν νά τούς κάνουν νά ταπεινωθούν και νά μετανοήσουν γιά τίς άμαρτίες τους. Η καταιγίδα τής εκδίκησης ήδη προμηνυόταν, και έμελλε σέ λίγο νά ξεσπάσει πάνω σ’ όλους εκείνους πού δέ θά ζητούσαν νά καταφύγουν στόν Χριστό.ΠΧ 156.2

Καθώς μιλούσε ο Ιησούς μέ τούς μαθητές και μέ τά πλήθη, έβλεπε πολύ μακρυά και μέ τό προφητικό Του μάτι, διέκρινε τήν Ιερουσαλήμ πολιορκημένη από τά εχθρικά στρατεύματα. Άκουγε ήδη τό γδούπο τών βημάτων του ξενικού στρατού νά κατευθύνεται ενάντια στήν εκλεκτή τήν πόλη και διέκρινε τίς άμέτρητες χιλιάδες τών θυμάτων τής πολιορκίας. Πολλοί από τούς Ιουδαίους εκείνους θά σφάζονταν άκριβώς όπως οι Γαλιλαΐοι στό προαύλιο του ναού τήν ώρα πού θά έτοίμαζαν τά σφαχτά τών θυσιών τους. οι συμφορές πού βρήκαν μερικούς ιδιώτες δέν ήταν παρά θεϊκά προμηνύματα πρός ένα ολόκληρο έθνος εξίσου άμαρτωλό. “Εάν δέν μετανοήτε,” είπε ο ‘Ιησούς, “πάντες ομοίως θέλετε άπολεσθή.” Μιά μικρή προθεσμία τούς άπέμενε άκόμη. Μπορούσαν νά επωφεληθοϋν από τήν εύκαιρία αυτή γιά νά πληροφορηθοΰν σχετικά μέ δ,τι άφοροϋσε τήν ειρήνη τους.ΠΧ 156.3

“Είχε τις,” έξηκολούθησε ο Χριστός, “συκήν πεφυτευμένην έν τώ άμπελώνι αυτοϋ, και ήλθε ζητών καρπόν έν αυτή και δέν εύρε. Καί είπε πρόν τόν άμπελουργόν· Ιδού τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν έν τή συκή ταύτη και δέν εύρίσκω· έκκοψον αυτήν διατί καταργεί και την γην;”ΠΧ 156.4

Ηταν αδύνατο οι ακροατές του Χριστού νά παρερμηνεύσουν τή σημασία των λόγων Του. Ο Δαβίδ έψαλε ότι ο Ισραήλ ήταν άμπέλι μεταφυτευμένο από την Αίγυπτο. Ο Ήσαίας επίσης είχε γράψει: “Ο αμπέλων του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οικος του ‘Ισραήλ και οι άνδρες ‘Ιούδα τό άγαπητόν Αυτού φυτόν.” (Ήσ. 5:7). Η γενεά στόν καιρό τής όποίας είχε παρουσιασθεϊ ο Σωτήρας άπεικονίζονταν με τή συκιά τή φυτεμένη στό αμπέλι του Κυρίου, μέσα στά πλαίσια εξαιρετικών φροντίδων και εύλογιών από μέρους Του.ΠΧ 157.1

Ο σκοπός του Θεού γιά τό λαό Του και οι θαυμάσιες εύκαιρίες πού του παρουσιάζονταν είχαν έκφρασθεΐ μέ τά όμορφα γραφικά λόγια: “Διά νά όνομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Κυρίου εις δόξαν Αύτοΰ.” (Ήσ. 61:3). Πεθαίνοντας ο ‘Ιακώβ, πρόφερε μέ τήν έμπνευση του Αγίου Πνεύματος γιά τόν αγαπημένο του γυιό: “Ο ‘Ιωσήφ, κλάδος καρποφόρος πλησίον πηγής, του όποιου οι βλαστοί έπεκτείνονται επί του τοίχου” και πρόσθεσε: “Καί τούτο διά του Θεού του πατρός σου, όστις θέλει σέ βοηθεϊ, και διά του Παντοδυνάμου, όστις θέλει σέ εύλογεϊ, εύλογίας του ούρανοϋ άνωθεν, εύλογίας τής άβύσσου κάτωθεν.” (Γεν. 49:22,25). “Ωστε ο Θεός είχε φυτέψει τόν ‘Ισραήλ σάν άμπέλι διαλεχτό πλάι σέ ζωοδότρες πηγές. Είχε τοποθετήσει τόν άμπελώνα Του “επί λόφου παχυτάτου. Καί περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τούς λίθους και έφύτευσεν αυτόν μέ τά πλέον εκλεκτά κλήματα.” (Ήσ. 5:1-2).ΠΧ 157.2

“Καί περιέμενε νά κάμη σταφύλια, αλλ’ εκαμεν άγριοστάφυλα.” (Ήσ. 51:2). οι σύγχρονοι του Χριστού έξωτερίκευαν μεγαλύτερη θεοσέβεια άπ’ ο,τι οι Εβραίοι τών περασμένων γενεών. Αλλ’ αύτοί ήταν περισσότερο άκόμη άπογυμνωμένοι από τούς γλυκούς καρπούς του Πνεύματος του Θεού. οι πολύτιμες ιδιότητες του χαρακτήρα πού, όπως τά φρούτα, έκαναν τή ζωή του Ιωσήφ τόσο όμορφη και εύωδιαστή, εγιναν άφαντες από τό ‘Ιουδαϊκό έθνος.ΠΧ 157.3

Ο Θεός, έκροσωπούμενος από τόν Υίό Του, ζητούσε καρπούς, άλλά δέν βρήκε τίποτε. Ο ‘Ισραήλ είχε καταντήσει φόρτωμα στή γή. Καί αυτή ή ύπαρξή του είχε γίνει κατάρα γιατί έπιανε στό άμπέλι τόν τόπο πού ένα άλλο καρποφόρο δένδρο θά μπορούσε νά καταλάβει.’ Υπέκλεβε τόν κόσμο από τίς εύλογίες πού προτίθονταν νά του δώσει ο Θεός. οι ‘Ισραηλίτες είχαν παρουσιάσει στά εθνη μιά διαστρεβλωμένη εικόνα του Θεού. Δέν ήταν άπλώς άχρηστοι, άλλά γίνονταν και ενα μεγάλο εμπόδιο γιά τούς άλλους. Η θρησκεία τους κατήντησε σέ μεγάλο βαθμό παραπλανητική και προκαλοϋσε καταστροφή άντί γιά σωτηρία.ΠΧ 157.4

Στήν παραβολή ο περιβολάρης δέν άμφισβητεϊ καθόλου τό κύρος τής άπόφασης ότι άφοϋ τό δένδρο δέν εφερνε καρπό επρεπε νά κοπεί. Γνωρίζει δμως και συμμερίζεται επίσης τό ενδιαφέρον του νοικοκύρη γιά τό άκαρπο εκείνο δένδρο. Τίποτε δέν θά του προξενούσε μεγαλύτερη χαρά από το νά τό δει νά μεγαλώνει και νά καρποφορεί. Στήν επιθυμία του ιδιοκτήτη άπαντάει: “Άφες αύτήν και τούτο τό ετος, εως ότου σκάψω περί αύτήν και βάλω κοπρίαν. Καί εάν μέν κάμη καρπόν καλώς.”ΠΧ 158.1

Ο περιβολάρης δέν παραιτεϊται από το νά άσχοληθεϊ μ’ ενα τέτοιο δένδρο άνιπρόκοπο. Είναι πρόθυμος νά του δώσει μεγαλύτερη άκόμη προσοχή, νά κάνει τό περιβάλλον του εύνοϊκότερο, νά του παράσχει πλουσιοπάροχα κάθε δυνατή φροντίδα.ΠΧ 158.2

Ο ιδιοκτήτης του άμπελιοϋ, όπως και ο άμπελουργός του, τρέφουν τό ίδιο ενδιαφέρον γιά τή συκιά. Αύτό θά πεϊ ότι ο Πατέρας και ο Υίός τήν ίδια ετρεφαν αγάπη γιά τόν εκλεκτό εκείνο λαό. Ο Χριστός ελεγε στούς άκροατές Του ότι θά τούς χορηγούνταν πρόσθετες εύκαιρίες. Κάθε μέσο πού ή αγάπη του Θεού μπορούσε νά επινοηθεί θά τίθονταν σέ ενέργεια μέ σκοπό νά καταστούν δένδρα δικαιοσύνης και νά καρποφορήσουν γιά τό καλό τής άνθρωπότητας.ΠΧ 158.3

Στήν παραβολή ο Χριστός δέν άναφέρει τό άποτέλεσμα τών ενεργειών του άμπελουργοϋ. Στό σημείο αυτό διακόπτεται ή έξιστόρηση. Τά άποτελέσματα έξαρτώταν από τή στάση πού θά τηρούσε ή γενεά πού Τόν άκουγε. Σ’αυτούς είχε δοθεί ή σοβαρή προειδοποίηση: “Ει δέ μή, θέλεις έκκόψει αύτήν μετά ταϋτα.” Αύτοί θά άπεφάσιζαν άν τά τελεσίδικα αυτά λόγια θά επρεπε νά προφερθοϋν ή όχι. Η μέρα τής οργής πλησίαζε. Μέ τίς συμφορές πού ήδη είχαν άρχίσει νά πέφτουν πάνω στό λαό του Ισραήλ, ο Ιδιοκτήτης του άμπελιοϋ τούς προειδοποιούσε μέ εύσπλαχνία γιά τήν επικείμενη καταστοφή τής άκαρπης συκιάς.ΠΧ 158.4

Η ϊδια προειδοποίηση άντηχεϊ σάν άντίλαλος στή δική μας γενεά. Μήπως είσαι και σύ, άδιάφορη καρδιά, ενα δένδρο άκαρπο στό αμπέλι του Κυρίου; Μήπως θά άκουσθοϋν και γιά σένα σέ λίγο τά ίδια αυτά λόγια του άφανισμοϋ; Πόσα χρόνια δέχεσαι τά δώρα του Θεού; Πόσα χρόνια κάνει υπομονή περιμένοντας νά δει κάποια άνταπόδοση τής άγάπης Του; Φυτεμένη στό άμπέλι Του, κάτω άπ’ τό άγρυπνο βλέμμα του Άμπελουργοϋ, τί μεγάλα προνόμια άπόλαυσες! Πόσες φορές ή τρυφερή άγγελία του ευαγγελίου εχει συγκινήσει τήν καρδιά σου! Φέρεις τό όνομα του Χριστού, φαινομενικά λογίζεσαι μέλος της εκκλησίας Του, δηλαδή αυτού του σώματός Του, και όμως δέν αισθάνθηκες άκόμη καμιά ζωντανή επαφή μέ τή μεγάλη καρδιά της άγάπης. Τό ρεϋμα της ζωής Του δέ φαίνεται νά ρέει μέσα σου. οι γλυκειές χάρες του χαρακτήρα Του, “οι καρποί του Πνεύματος,” δέν έκδηλώνονται στή ζωή σου.ΠΧ 158.5

Τό άκαρπο δένδρο δέχεται τή βροχή, τό φως του ήλιου και τίς φροντίδες του κηπουροϋ. Απομυζά τά συστατικά της διατροφής του από τό έδαφος. ‘Αλλά τά στείρα κλωνάρια του μόνο πού σκιάζουν τό χώμα ολόγυρα, έμποδίζοντας τήν άνάπτυξη τών άλλων καρποφόρων φυτών πού είναι άδύνατο νά ευδοκιμήσουν στόν ϊσκιο. Αύτό γίνεται μέ τά δώρα πού πλουσιοπάροχα σοϋ χορηγεί ο Θεός όταν δέν προσφέρουν καμιά ύπηρεσία στόν κόσμο. Καί επί πλέον άποστερεϊς από τούς άλλους προνόμια πού θά μπορούσαν οι άνθρωποι νά ιδιοποιηθούν άν δέ τούς στεκόσουν εμπόδιο.ΠΧ 159.1

Άντιλαμβάνεσαι, εστω και άμυδρά, όχι κατέχεις μιά άχρηστη θέση σχή γή. Άλλ’ ή μεγάλη εύσπλαχνία του Θεού δέν Τόν άφήνει νά σέ κόψει από τή ρίζα. Δέν σέ κοιτάζει μέ βλέμμα ψυχρό. Δέν σέ άποστρέφεχαι μέ άδιαφορία, ούτε σ’ άφήνει νά καταστραφεϊς. Σέ κοιτάζει και φωνάζει, όπως φώναζε τόσους αιώνες πρίν γιά τό λαό Του ‘Ισραήλ: “Πώς θέλω σέ παραδώσει Έφραΐμ; πώς θέλω σέ έγκαταλείπει ‘Ισραήλ;... Δέν θέλω έκτελέσει τήν εξαψιν του θυμού Μου, δέν δέλω έπιστρέψει εις έξ,ολοθρευμόν του Έφραΐμ· διότι ‘Εγώ είμαι Θεός και ούχί άνθρωπος.” (Ώσ. 11:8,9). Ο σπλαχνικός Σωτήρας μεσολαβεί τό ‘ίδιο και γιά σένα. “Άφες αύτήν και τοϋτο τό ετος εως ότου σκάψω περί αύτήν και βάλω κοπρίαν.”ΠΧ 159.2

Μέ τί άκατάβλητη αγάπη έργάσθηκε ο Χριστός γιά τό καλό του ‘Ισραήλ στό διάστημα της πρόσθετης αύτής προθεσμίας! Πάνω στό σταυρό προσευχήθηκε: “Πάτερ, συγχώρησοναυτούς· διότι δέν έξεύρουσι τί πράττουσι.” (Λουκ. 23:34). Μετά τήν άνάληψή Του, στά ‘Ιεροσόλυμα πρωτοκηρύχθηκε τό εύαγγέλιο. Έκεΐ παρουσιάσθηκε τό Πνεϋμα τό “Αγιο. Έκεϊ ή πρώτη χριστιανική εκκλησία γνωστοποίησε τή δύναμη του άναστημένου Λυτρωτή. Έκεϊ ο Στέφανος μέ “τό πρόσωπον αυτού ώς πρόσωπον αγγέλου,” εδωσε τή μαρτυρία του και τή σφράγισε μέ τή ζωή του. “Ο,τι μπορούσε νά προσφέρει ο ούρανός, τό πρόσφερε. ‘Τί ήτο δυνατόν νά κάμω ετι εις τόν άμπελώνα Μου και δέν εκαμον εις Αύτόν;” (Ήσ. 5:4), διερωτάται ο Χριστός. Τό ίδιο και ή φροντίδα και τό ενδιαφέρον Του γιά σένα άντί νά ελαττωθούν, αύξάνουν· γιατί μιλώντας άκόμη γιά τήν άμπελό Του λέγει: “Έγώ ο Κύριος θέλω φυλάττει αύτήν κατά πάσαν στιγμήν θέλω ποτίζει αύτήν διά νά μή βλάψη αύτήν μηδείς, νύκτα και ήμέραν θέλω φυλάττει αύτήν.” (Ήσ. 27:3).ΠΧ 159.3

“Έάν μέν κάμη καρπόν, καλώς· εί δέ μή ...” Η καρδιά πού δέν άνταποκρίνεται στίς θεϊκές ενέργειες, σκληραίνεται και γίνεται άναίσθητη στήν επιρροή του ‘Αγίου Πνεύματος. Τότε ερχεται πιά ή ώρα νά άκουσθοϋν τά λόγια: “Έκκοψον αύτήν διατί καταργεί και τήν γην;”ΠΧ 160.1

Σήμερα ο Θεός σού άπευθύνει τήν πρόσκληση: “Ισραήλ, έπίστρεψον πρός Κύριον τόν Θεόν σου ... θέλω ίατρεύσει τήν άποστασίαν αυτών, θέλω άγαπήσειαυτούς έγκαρδίως ... θέλω εισθαι ώς δρόσος εις τόν ‘Ισραήλ· ώς κρίνον θέλει άνθήσει και θέλει εκτείνει τάς ρίζας αυτού ώς δένδρον του Λιβάνου ... θέλουσιν επιστρέφει και καθήσει ύπό τήν σκιάν αυτού· θέλουσιν άναζήσει ώς σίτος και άνθήσει ώς άμπελος ... άπ’ Έμοϋ ο καρπός σου θέλει προέλθει.” (Ώσ. 14:1-8).ΠΧ 160.2