Κεφαλαιο 5: Ο κοκκοσ του σιναπιου
Ανάμεσα στό πλήθος πού άκουγε του Χριστού τή διδαχή βρίσκονταν πολλοί Φαρισαίοι. Αυτοί παρατηρούσαν μέ περιφρόνηση πόσο λίγοι από τούς άκροατές Του Τόν αναγνώριζαν γιά Μεσσία. Καί διερωτώνταν μεταξύ τους πώς αυτός ο απλοϊκός δάσκαλος θά μπορούσε νά οδηγήσει τόν Ισραήλ σέ μιά παγκόσμια επικράτεια. Χωρίς πλούτη, τιμή και δύναμη πώς μπορούσε ποτέ νά εγκαθιδρύσει τό καινούργιο βασίλειο; Ο Χριστός διάβασε τίς σκέψεις τους αυτές και τούς απήντησε: “Μέ τί νά ομοιώσωμεν τήν βασιλείαν του Θεού; η μέ ποίαν παραβολήν νά παραβάλωμεν αυτήν;” Δέν υπήρχε τίποτε πού τά έπίγεια βασίλεια θά μπορούσαν νά Τού παράσχουν γιά παράδειγμα. Κανένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα δέν μπορούσε νά του χρησιμεύσει γιά σύμβολο. “Είναι ομοία μέ κόκκον σινάπεως,” είπε, “όστις, όταν σπαρή επί τής γης, είναι μικρότερος πάντων τών σπερμάτων τών επί τής γής. Αφού δέ σπαρή, αναβαίνει και γίνεται μεγαλύτερος πάντων τών λαχάνων, και κάμνει κλάδους μεγάλους, ώστε ύπό τήν σκιάν αυτού δύνανται τά πετεινά του ουρανού νά κατασκηνώσι.”ΠΧ 44.1
Τό φύτρο του σπόρου αναπχύσσεται χάρη στή βιολογική αρχή τής αύξησης πού του προμήθευσε ο Θεός. Η άνάπτυξή του δέν εξαρτάται από καμιά άνθρώπινη δύναμη. Τό ίδιο συμβαίνει και μέ τή βασιλεία του Χριστού. Είναι μιά καινούργια δημιουργία. Οι προοδευτικές αρχές της είναι εντελώς αντίθετες άπ’ έκείνες πού διέπουν τά κράτη του κόσμου. Τά επίγεια βασίλεια ύπερισχύουν χρησιμοποιώντας τή βία και διατηρούν τίς κτήσεις τους μέ τούς πολέμους. Ο ιδρυτής όμως τής νέας βασιλείας είναι ο Άρχοντας τής Ειρήνης. Συμβολικά τό Αγιο Πνεύμα μάς παριστάνει τά κοσμικά βασίλεια μέ τά άγρια άρπακτικά θηρία. Άλλ’ ο Χριστός είναι ο “Αμνός του Θεού, ο αίρων τήν άμαρτίαν του κόσμου.” (Ίωάν. 1:29). Στό διακυβερνητικό Του σύστημα, η χρήση τής ώμής βίας προκειμένου νά επιβληθεί στίς συνειδήσεις, είναι άγνωστη. οι Ιουδαίοι απέβλεπαν στήν εγκαθίδρυση τής βασιλείας του Θεού μέ βάση τά ίδια μέσα πού μετέρχονται τά βασίλεια του κόσμου. Γιά νά προάγουν τή δικαιοσύνη κατέφευγαν σέ πολιτικά μέσα. 'Εκπονούσαν σχέδια και μεθόδους. Αντίθετα ο Χριστός είναι ο έμπνευστής ενός ιδανικού. Προάγοντας τήν αλήθεια και τή δικαιοσύνη, εξουδετερώνει την πλάνη και την άμαρτία.ΠΧ 44.2
“Οταν ο Χριστός έλεγε τήν παραβολή αυτή, οι θάμνοι του σιναπιού διακρίνονταν εδώ κι’ εκεί, υψώνοντας τό άνάστημά τους πάνω άπ’ τή χλόη και τά σπαρτά και κινώντας τά κλωνάρια τους ελαφρά στό χάδι του άέρα. Πουλιά ξεπετιούνταν από κλαδί σέ κλαδί, τιτιβίζοντας κάτω από τό πυκνό τους φύλλωμα. Καί όμως ο σπόρος άπ’ όπου ξεπήδησε αυτό τό γιγαντιαίο φυτό ηταν ο μικρότερος άπ’ όλα τά σπορικά. Τρυφερό άρχικά ένα φύτρο, ξεχείλιζε από ζωτικότητα, και άβγάτιζε και πρόκοψε ώσπου κατέλαβε τίς πελώριες αύτές διαστάσεις. ‘Έτσι και η βασιλεία του Χριστού φαίνονταν στήν άρχή ταπεινή και άσήμαντη. Σέ σύγκριση μέ τά επίγεια βασίλεια, ηταν η πιό μικρή άπ’ όλα. Γιά τούς άρχοντες του κόσμου, ο ισχυρισμός του Χριστού ότι ηταν βασιλιάς φαίνονταν γελοίος. Καί όμως τό βασίλειο του εύαγγελίου περιείχε θεϊκή ζωή μέσα στίς μεγάλες άλήθειες τίς έμπιστευμένες στούς οπαδούς του. Ti γρήγορη αύξηση γνώρισε και πόσο μεγάλη έπιρροή άσκησε!ΠΧ 45.1
Τόν καιρό πού ο Χριστός είπε τήν παραβολή αυτή, δέν ύπήρχαν παρά έλάχιστοι μόνο Γαλιλαίοι χωρικοί, σάν εκπρόσωποι του νέου βασιλείου. Η φτώχεια τους και ο πενιχρός τους άριθμός προβάλλονταν διαρκώς σάν ένα κώλυμα γιά ποιό λόγο οι άνθρωποι δέν έπρεπε νά άναμιχθούν μέ τούς άπλοϊκούς εκείνους ψαράδες πού άκολουθούσαν τόν Ιησού. Μολαταύτα ο σπόρος του σιναπιού έμελλε νά αύξηθεί και νά διακλαδωθεϊ σ’ ολόκληρο τόν κόσμο. Μετά τήν εξαφάνιση τών επιγείων βασιλειών πού θάμπωναν τούς άνθρώπους μέ τή σύγχρονη δόξα τους, η βασιλεία του Χριστού θά έξακολουθοϋσε νά ύφίσταται, μιά στερρεά έδραιωμένη, άπεριόριστη δύναμη.ΠΧ 45.2
'Έτσι άρχικά είναι μικρό και τό έργο τής χάρης μέσα στήν καρδιά. “Ενας λόγος προφέρεται, μιά φωτεινή άκτίνα λάμπει στήν ψυχή, μιά επίδραση επενεργεί πού έγκαινιάζει μιά καινούργια ζωή, και ποιός μπορεί νά ύπολογίσει ποιό θαναι τό άποτέλεσμα;ΠΧ 45.3
Μέ τήν παραβολή του κόκκου του σιναπιού δέν περιγράφεται μόνο η αύξηση τής βασιλείας του Χριστού, άλλά και στό κάθε στάδιο τής αύξησής της, η επεξηγηματική εφαρμογή τής παραβολής επαναλαμβάνεται. Γιά τήν εκκλησία Του ο Θεός έχει σέ κάθε γενεά μιά ειδική άλήθεια και ενα ξεχωριστό εργο. Η άλήθεια, κρυμμένη από τούς σοφούς και πραγματογνώμονες του κόσμου, άποκαλύπτεται σέ άτομα μέ παιδική άπλότητα και ύπακοή. Απαιτεί αύτοθυσία. Πρέπει νά δώσει μάχες και νά κερδίσει νίκες. Στήν άρχή οι οπαδοί της είναι ολιγάριθμοι. Αντικρούονται και περιφρονούνται από τούς μεγάλους τής γής και από τή συμβαδίζουσα μέ τόν κόσμο εκκλησία. Ρίξτε μιά ματιά στόν ‘Ιωάννη τόν Βαπτιστή, τόν πρόδρομο του Χριστού, ολομόναχο νά καυτηριάζει τήν περηφάνεια και τήν τυπικότητα του Ιουδαϊκού έθνους. Ρίξτε μιά ματιά στούς πρωτοκομιστές του ευαγγελίου στήν Εύρώπη. Πόσο σκοτεινή, πόσο άπελπιστική φαινόταν η αποστολή του Παύλου και του Σίλα, τών δύο σκηνοποιών, όταν μέ τούς συντρόφους τους έπαιρναν τό πλοίο στήν Τροία γιά τούς Φιλίππους. Ρίξτε μιά ματιά στό γηρασμένο πιά, άλυσοδεμένο Παύλο νά κηρύττει τόν Χριστό μέσα σ’ αυτά τά Καισαρικά προπύργια. Ρίξτε μιά ματιά στίς μικροκοινότητες τών σκλάβων και τών χωρικών σέ ηρωϊκή εμπλοκή μέ τήν ειδωλολατρική, αύτοκρατορική Ρώμη. Ρίξτε μιά ματιά στό Μαρτίνο Λούθηρο άντιμέτωπο μέ τήν πανίσχυρη εκείνη εκκλησία πού άποτελεϊ τό επινόημα τής σοφίας του κόσμου. Κοιτάξτε τον νά ύπεραμύνεται τό λόγο του Θεού μπροστά στόν πάπα και στόν αύτοκράτορα δηλώνοντας: “Αυτή τή στάση τηρώ. Δέν μπορώ νά κάνω άλλιώς. Βοηθός μου έστω ο Θεός.” Κοιτάξτε τόν Ιωάννη Γουέσλεη νά κηρύττει τόν Χριστό και τή δικαιοσύνη Του μέσα σ’ ένα δαίδαλο ψυχρής τυπικότητας, φιληδονίας και άπιστίας. Κοιτάξτε τον νά ύποφέρει γιά τή δυστυχία του ειδωλολατρικού κόσμου, ικετεύοντας νά του δοθεί η άδεια νά τούς μεταδώσει τήν άγγελία τής άγάπης του Χριστού- και ακούστε τήν άπάντηση τής ιεραρχίας: “Κάτσε κάτω, νεαρέ. “Οταν θελήσει ο Θεός νά εκχριστιανήσει τούς ειδωλολάτρες, θά τό κάνει χωρίς τή δική σου βοήθεια, ούτε τή δική μου.”ΠΧ 45.4
Οι σύγχρονοι εκπρόσωποι τής θρησκευτικής ιδέας εξακολουθούν νά πλέκουν τό εγκώμιο και νά καλλωπίζουν τά μνημεία εκείνων πού εσπειραν τό σπόρο τής άλήθειας πρίν από αιώνες. Άλλά δέν είναι μήπως πολλοί πού στρέφουν μετά από τό εργο αυτό γιά νά ποδοπατήσουν τούς καρπούς πού ώριμάζουν στίς μέρες μας από τόν ίδιο εκείνο σπόρο; Η παληά κραυγή επαναλαμβάνεται: “Ημείς εξεύρομεν ότι πρός τόν Μωυσήν ελάλησεν ο Θεός- τούτον όμως (τόν Χριστόν πού εκπροσωπεί ο απεσταλμένος του), δέν εξεύρομεν πόθεν είναι.” (Ίωάν. 9:29).ΠΧ 46.1
Όπως σέ προγενέστερους αιώνες, οι ιδιαίτερες άλήθειες πού άφοροϋν τήν εποχή μας δέν πρέπει νά αναζητηθούν στίς εκκλησιαστικές αρχές, παρά σέ άνδρες και γυναίκες πού δέν έχουν μιά τόσο μεγάλη πολυμάθεια η σοφία ώστε νά απιστούν στό λόγο του Θεού.ΠΧ 47.1
Επειδή βλέπετε τήν πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ού πολύ σοφοί κατά σάρκα, ού πολύ δυνατοί, ού πολύ ευγενείς. Αλλά τά μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, διά νά καταισχύνη τούς σοφούς· και τά άσθενή του κόσμου έξέλεξεν ο Θεός, και τά μή όντα, διά νά καταργήση τά όντα.” “Διά νά είναι η πίστις σας ούχί διά τής σοφίας τών άνθρώπων, άλλά διά τής δυνάμεως του Θεού.” (Α’ Κορ. 1:26-28, 2:5).ΠΧ 47.2
Καί στήν τελευταία αυτή γενεά, η παραβολή του κόκκου του σιναπιού θά καταστεί μιά συνθηματική, θριαμβευτική εκπλήρωση. Ο μικροσκοπικός κόκκος θά γίνει δένδρο μεγάλο. Η τελευταία αγγελία τής προειδοποίησης και τής ευσπλαχνίας πρόκειται νά φθάσει σέ κάθε “έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν” (Άποκ. 14:6-14), επειδή “ο Θεός επεσκέφθη τά εθνη, ώστε νά λάβη εξ αυτών λαόν διά τό όνομα Αυτού” (Πραξ. 15:14) και “η γη έφωτίσθη εκ τής δόξης Αυτού.” (Άποκ. 18:1).ΠΧ 47.3