Κεφαλαιο 9: Το πολυτιμο μαργαριταρι
Τίς ευλογίες τής απολυτρωτικής άγάπης ο Σωτήρας μας τίς παραβάλλει μέ τό πολύτιμο μαργαριτάρι. Απεικόνισε τό μάθημά Του μέ τήν παραβολή του έμπορα πού ψάχνει νά βρει γνήσια μαργαριτάρια, “όστις ευρών ενα πολύτιμον μαργαρίτην, ύπήγε και έπώλησε πάντα όσα είχε και ήγόρασεν αυτόν”. Ο ίδιος ο Χριστός είναι ο “πολύτιμος μαργαρίτης,” γιατί σ’ Αύτόν συγκεντρώνεται όλη ή δόξα του Πατέρα, τό πλήρωμα τής θεότητας. Αύτός είναι τό άπαύγασμα τής δόξας του Πατέρα και ή παραστατική εικόνα τής ύπόστασής Του. Ο χαρακτήρας Του εκφράζει, τίς ενδοξες ιδιότητες του Θεού. Κάθε σελίδα τών Αγίων Γραφών λάμπει από τό φώς Του. Η δικαιοσύνη του Χριστού σάν τό αύθεντικό, κάτασπρο μαργαριτάρι, είναι άψογη. Καμιά άνθρώπινη επεξεργασία μπορεί νά προσθέσει τίποτε περισσότερο στό τέλειο και πολύτιμο δώρο του Θεού. Σ’ αυτό δέν ύπάρχει ψεγάδι. Ο Χριστός “εν τω Οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί τής σοφίας και τής γνώσεως,” “εγεννήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε, και άγιασμός και άπολύτρωσις.” (Κολ. 2:3, Α’ Κορ. 1:30). Κάθε άνάγκη και κάθε επιθυμία τής άνθρώπινης ψυχής γιά τόν παρόντα και γιά τόν μελλοντικό κόσμο βρίσκει τήν ικανοποίησή της στόν Χριστό. Ο Λυτρωτής μας είναι ενα μαργαριτάρι τόσο πολύτιμο, πού όλα τ’ άλλα πράγματα συγκρινόμενα μ’ αυτό θεωρούνται μηδέν.ΠΧ 75.1
Ο Χριστός “εις τά ϊδια ήλθε και οι ίδιοι δέν έδέχθησαν Αυτόν.” Τό φώς του Θεού ελαμψε μέσα στό σκότος, και “η σκοτία δέν κατέλαβεν αυτό.” (Ίωάν. 1:11,5). ‘Όμως δλοι δέν εδειξαν άδιαφορία γιά τό δώρο του ούρανοϋ. Ο έμπορος τής παραβολής παριστάνει μιά κατηγορία άνθρώπων πού πραγματικά ποθούσαν τήν άλήθεια. Πάντοτε ύπήρχαν σέ διάφορα έθνη οι ειλικρινείς και βαθυστόχαστοι εκείνοι άνθρωποι πού ζητούσαν νά άνακαλύψουν μέσα στή φιλολογία και στήν επιστήμη, καθώς και στίς διάφορες θρησκείες του είδωλολατρικού κόσμου κάτι πού νά άποτελεϊ τό θησαυρό τής ψυχής. Ακόμη και ανάμεσα στούς Ιουδαίους υπήρχαν εκείνοι πού έψαχναν νά βρουν κάτι πού τούς έλλειπε. Ανικανοποίητοι από μιά τυπική θρησκεία, λαχαταροϋσαν γιά κάτι τό πνευματικό, κάτι τό άνυψωτικό. οι μαθητές τής επιλογής του Χριστού άνήκαν σ’ αυτή τή δεύτερη κατηγορία, ενώ ο Κορνήλιος και ο Αιθίοπας ευνούχος εκπροσωπούν τήν πρώτη. Λαχταρούσαν και προσεύχονταν γιά ούρανόπεμπτο φώς. Γι’ αυτό και όταν παρουσιάσθηκε μπροστά τους ο Χριστός, Τόν δέχθηκαν μέ χαρά.ΠΧ 75.2
Στήν παραβολή τό μαργαριτάρι δέν άναφέρεται σά δώρο. Ο έμπορος τό άγόρασε σέ τιμή πού άντιπροσώπευε όλη του τήν περιουσία. Πολλοί διερωτώνται τί νόημα μπορεί νά εχει αυτό άφοϋ στίς Γραφές ο Χριστός παρουσιάζεται σά δώρο Θεού. Είναι βέβαια δώρο, άλλά γιά κείνους μόνο πού Τοϋ προσφέρουν πνεύμα, σώμα και ψυχή δίχως καμιά επιφύλαξη. Οφείλομε νά παραχωρήσομε τόν εαυτό μας στόν Χριστό, νά έξασκήσομε μιά ζωή θεληματικής ύπακοής γιά κάθε τι πού απαιτεϊ από εμάς. “Ο,τι είμαστε ο,τι εχομε—τάλαντα και ικανότητες—είναι του Κυρίου και οφείλουν νά καθιερωθούν στήν ύπηρεσία Του. Καί όταν κατ’ αυτόν τόν τρόπο προσφέρομε τόν εαυτό μας ολοκληρωτικά σ’ Αύτόν, τότε ο Χριστός προσφέρεται σέ μάς μαζί μέ όλους τούς επουράνιους θησαυρούς. “Ετσι άποκτοϋμε τό πολύτιμο μαργαριτάρι.ΠΧ 76.1
Η σωτηρία προσφέρεται δωρεάν. Μολαταύτα είναι κάτι πού μπορεί και νά άγορασθεϊ και νά πουληθεί. Στήν άγορά πού γιά διαχειριστή της εχει τή θεϊκή εύσπλαχνία, τό πολύτιμο μαργαριτάρι παρουσιάζεται ότι άγοράζεται “άνευ άργυρίου και άνευ τιμής.” Στήν αγορά αυτή τά έπουράνια εμπορεύματα είναι στή διάθεση του καθενός. Τό θησαυροφυλάκιο τών κοσμημάτων τής άλήθειας είναι άνοικτό γιά όλους. “‘Ιδού εθεσα ενώπιον σου θύραν άνεωγμένην,” λέγει ο Κύριος, “και ούδείς δύναται νά κλείση αυτήν.” Κανένα σπαθί δέν εμποδίζει τήν είσοδο στήν πύλη αυτή. Μπροστά και μέσα από τήν πόρτα ακούγεται μιά φωνή νά λέγει: “Έλα.” Ο ίδιος ο Σωτήρας μέ φωνή άπαλή και γλυκειά μάς προσκαλεϊ: “Συμβουλεύω σε νά αγοράσης παρ’ Εμού χρυσίον δεδοκιμασμένον έκ πυρός διά νά πλουτήσης.” (’Αποκ. 3:8, 18).ΠΧ 76.2
Τό ευαγγέλιο του Χριστού είναι μιά εύλογία πού όλοι μπορούν νά άποκτήσουν. οι πιό φτωχοί είναι σέ θέση νά άγοράσουν τή σωτηρία τό ίδιο όπως και οι πιό πλούσιοι. Επειδή αυτή δέν εξασφαλίζεται μέ κανένα άπολύτως ποσό από επίγεια πλούτη. Αποκτάται μόνο μέ τή θεληματική ύπακοή, παραχωρώντας τόν εαυτό μας στόν Χριστό σάν εξαγορασμένη περιουσία πού Τοϋ ανήκει. Η μόρφωση, όσο και εξεζητημένη, δέν μπορεί αφεαυτοϋ της νά φέρει τόν άνθρωπο πλησιέστερα στόν Θεό. οι Φαρισαίοι, εύνοουμένοι μέ κάθε λογής έπίγεια και πνευματικά πλεονεκτήματα, έλεγαν μέ στόμφο: “Πλούσιος είμαι και επλούτησα και δέν έχω χρείαν ούδενός.” Ένώ στήν πραγματικότητα ένας τέτοιος άνθρωπος είναι “ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός.” (’Αποκ. 3:17). Ο Χριστός τούς πρόσφερε τό πολύτιμο μαργαριτάρι, άλλ’ αύτοί απαξιοϋσαν νά τό δεχθούν και γι’ αυτό τούς είπε ότι “οι τελώναι και αί πόρναι ύπάγουσι πρότερον ύμών εις τήν βασιλείαν του Θεού.” (Ματθ. 21:31).ΠΧ 76.3
Δέν μπορούμε μέ τίς προσπάθειες μας νά κερδίσομε τή σωτηρία, άλλ’ όφείλομε νά την έκζητήσομε μέ τέτοιο ενδιαφέρον και έπιμονή, σά νά θάπρεπε νά έγκαταλείψομε κάθε τι στόν κόσμο γι’ αυτή.ΠΧ 77.1
Όφείλομε νά ζητήσομε τό πολύτιμο μαργαριτάρι, αλλ’ όχι στίς αγορές του κόσμου, ούτε μέ τίς μεθόδους του κόσμου. Η τιμή πού γυρεύεται από μάς δέν πληρώνεται ούτε μέ χρυσάφι ούτε μέ ασήμι, αφού τά πάντα άνήκουν στόν Θεό. Παρατήστε τήν ιδέα ότι πρόσκαιρα ή πνευματικά πλεονεκτήματα μπορούν νά σάς εξαγοράσουν τή σωτηρία. Ο Θεός ζητάει τήν εθελοντική ύπακοή μας. Μάς ζητάει νά εγκαταλείψομε τίς άμαρτίες μας. “Όστις νικά,” λέγει ο Χριστός, “θέλω δώσει εις αυτόν νά καθήση μετ’ Εμού έν τώ θρόνω Μου, καθώς και Εγώ ένίκησα και έκάθησα μετά του Πατρός Μου έν τώ θρόνω Αύτού.” (Άποκ. 3:21).ΠΧ 77.2
Υπάρχουν άνθρωποι πού φαίνονται ότι διαρκώς ψάχνουν γιά τό πολύτιμο μαργαριτάρι. Δέν άποχωρίζονται όμως από τίς κακές τους έξεις. Δέν άφήνουν τό έγώ νά πεθάνει γιά νά ζήσει μέσα τους ο Χριστός. Νά γιατί δέ βρίσκουν τό μαργαριτάρι. Δέν έχουν άκόμη ύπερνικήσει τήν άθέμιτη φιλοδοξία, ούτε τήν αγάπη τους γιά τά έλκυστικά πράγματα του κόσμου. Δέ σηκώνουν τό σταυρό τους νά άκολουθήσουν τόν Χριστό στό μονοπάτι τής αύταπάρνησης και τής αύτοθυσίας. Κατά προσέγγιση Χριστιανοί, άλλ’ όχι καθολοκληρία Χριστιανοί, φαίνονται νά προσεγγίζουν στή βασιλεία τών ούρανών, χωρίς όμως νά μπορούν νά μποϋν μέσα σ’ αυτή. Σχεδόν, άλλ’ όχι ολοκληρωτικά σωσμένοι, πάει νά πει όχι σχεδόν, άλλ’ ολοκληρωτικά χαμένοι.ΠΧ 77.3
Η παραβολή του έμπορα πού ζητάει γνήσια μαργαριτάρια έχει διπλή σημασία. Εφαρμόζεται όχι μόνο στήν περίπτωση τών ανθρώπων πού ζητοϋν τή βασιλεία τών ούρανών, άλλά και στην άναζήτηση από μέρους του Χριστού τής σφετερισμένης κληρονομιάς Του. Ο Ίησοϋς Χριστός, ο έπουράνιος έμπορος ώραίων μαργαριταριών, ειδε τή χαμένη άνθρώπινη φυλή σάν πολύτιμο μαργαριτάρι. Στόν μολυσμένο και κατεστραμένο από τήν άμαρτία άνθρωπο, διέκρινε τήν πιθανότητα τής άπολύτρωσης. Ψυχές πού ύπήρξαν πραγματικά πεδία μάχης του Σατανά και πού εξαγοράσθηκαν μέ τή δύναμη τής αγάπης, είναι πολυτιμότερες στά μάτια του Σωτήρα από εκείνες πού δέν έπεσαν ποτέ στήν άμαρτία. Ο Θεός δέν κοίταξε τήν άνθρωπότητα στήν ελεεινή και άχρηστη κατάστασή της. Τήν ειδε μέσο τής άξίας του Χριστού, ετσι όπως θά κατέληγε μέ τήν επέμβαση τής άπολυτρωτικής άγάπης. Συγκέντρωσε όλα τά πλούτη του σύμπαντος και τά κατέθεσε γιά τήν εξαγορά του μαργαριταριού. Αυτό όταν τό βρίσκει ο Ιησοϋς, τό τοποθετεί ξανά στό διάδημά Του. “Ώς λίθοι διαδήματος θέλουσιν ύψωθεϊ επί τήν γήν Αυτοϋ.” “Θέλουσιν εισθαι ‘Εμού, λέγει Κύριος τών δυνάμεων, έν τή ήμέρςι εκείνη όταν ‘Εγώ έτοιμάσω τά πολύτιμά Μου.” (Ζαχ. 9:16, Μαλ. 3:17).ΠΧ 77.4
Ωστε τά δύο θέματα πού πρέπει νά μάς άπασχολοϋν περισσότερο είναι ο Χριστός, ο πολύτιμος μαργαρίτης, καθώς και τό προνόμιό μας νά άποκτήσομε τόν έπουράνιο αυτό θησαυρό. Τό Πνεϋμα τό “Αγιο είναι εκείνο πού άποκαλύπτει στούς άνθρώπους τήν πολυτιμότητα του άληθινοϋ μαργαριταριού. “Οταν μέ ιδιαίτερο ζήλο εκζητεϊται ώσπου άνακαλύπτεται ή δωρεά αυτή του ούρανοϋ, τότε εκθειάζεται ή δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Πολλοί άκουαν τό εύαγγέλιο στήν εποχή του Χριστού, άλλ’ ή σκέψη τους, είχε σκοτισθεϊ από τίς ψευδείς διδασκαλίες και δέν άναγνώρισαν στό πρόσωπο του ταπεινοϋ Γαλιλαίου Δασκάλου τόν Απεσταλμένο του Θεού. Μετά όμως τήν άνάληψη του Χριστού, ή ένθρόνησή Του και ή έναρξη του μεσιτικοϋ Του έργου έπισημάνθηκαν μέ τήν εκχυση του Αγίου Πνεύματος τήν ήμέρα τής Πεντηκοστής. οι μάρτυρες του Χριστού κήρυτταν τή δύναμη του αναστημένου Σωτήρα. Τό ούράνιο φώς διαπερνούσε τίς σκοτισμένες διάνοιες εκείνων πού είχαν αποπλανηθεϊ από τούς εχθρούς του Χριστού. Τώρα Τόν εβλεπαν “Αρχηγόν και Σωτήρα, διά νά δώση μετάνοιαν εις τόν Ισραήλ και άφεσιν άμαρτιών.” (Πράξ. 5:31). Τόν εβλεπαν περιβαλλόμενο μέ τήν δόξα του ουρανοϋ, μέ τά χέρια γεμάτα από άνυπολόγιστους θησαυρούς προορισμένους γιά όλους εκείνους πού θά στρέφονταν από τό δρόμο τής άνταρσίας. Ένώ οι άπόστολοι έκθέαζαν τή δόξα του Μονογενούς του Πατρός, τρεις χιλιάδες ψυχές πίστεψαν τήν ϊδια εκείνη μέρα. Είδαν τόν εαυτό τους άκριβώς τέτοιον όπως ήταν, άμαρτωλό και μολυσμένο, και τόν Χριστό Φίλο τους και Λυτρωτή τους. Ο Χριστός υψώνονταν, ο Χριστός δοξάζονταν καθώς ή δύναμη του Αγίου Πνεύματος εγγιζε τή ζωή τών άνθρώπων. Μέ πίστη τώρα, οι καινούργιοι αυτοί οπαδοί άνεγνώριζαν στόν Χριστό Εκείνον πού ύπέμενε ταπείνωση, βάσανα και θάνατο γιά νά μή χαθούν αύτοί, άλλά νά έχουν ζωή αιώνια. Η άποκάλυψη του Χριστού από τό Αγιο Πνεύμα τούς οδήγησε νά καταλάβουν τή δύναμη και τή μεγαλειότητά Του, και ύψώνοντας τρεμάμενα χέρια πίστης πρός Αύτόν, έκραζαν: “Πιστεύω, Κύριε.”ΠΧ 78.1
Τότε ή χαρμόσυνη άγγελία του άναστημένου Σωτήρα έφθασε μέχρι τά πιό άπόμακρα σημεία του τότε γνωστού κόσμου. Η εκκλησία έβλεπε νά προσέρχονται σ’ αυτή προσύλητοι από κάθε κατεύθυνση. οι πιστοί άνακαθιερώνονταν. οι άμαρτωλοί ένώνονταν μέ τούς Χριστιανούς γιά τήν άναζήτηση του πολύτιμου μαργαριταριού. Η προφητεία εκπληρώνονταν: “Ο άδύνατος μεταξύ αυτών εν τη ήμέρα εκείνη θέλει εΐσθαι ώς ο Δαβίδ, και ο οικος του Δαβίδ ώς Θεός, ώς άγγελος Κυρίου ενώπιον αυτών.” (Ζαχ. 12:8). Κάθε Χριστιανός εβλεπε στόν άδελφό του τή θεϊκή ομοιότητα τής καλοκαγαθίας και άγάπης. ‘Όλοι είχαν ενα κοινό ενδιαφέρον. “Ενα θέμα υπερείχε πάνω άπ’ όλα. “Ολων οι καρδιές κτυποϋσαν άρμονικά. Η μοναδική φιλοδοξία τών πιστών ηταν νά άποκαλύπτουν μέ τή ζωή τους τόν χαρακτήρα του Χριστού και νά εργάζονται γιά τήν έξάπλωση τής βασιλείας Του. “Τού δέ πλήθους τών πιστευσάντων ή καρδία και ή ψυχή ήτο μία ... και μετά δυνάμεως μεγάλης άπέδιδαν οι άπόστολοι τήν μαρτυρίαν τής άναστάσεως του Κυρίου Ιησού, και χάρις μεγάλη ητο επί πάνταςαυτούς.” “Ο δέ Κύριος προσέθετε καθ’ ήμέραν εις τήν εκκλησίαν τούς σωζομένους.” (Πράξ. 4:32-33, 2:47). Τό Πνεύμα του Χριστού ζωοποιούσε ολόκληρη τή σύναξη τών πιστών επειδή είχαν βρει τό πολύτιμο μαργαριτάρι.ΠΧ 79.1
Αυτές οι ίδιες οι σκηνές πρόκειται νά έπαναληφθοϋν και μέ μεγαλύτερη μάλιστα έντατικότητα. Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος τήν ήμέρα τής Πεντηκοστής δέν ήταν παρά ή πρώιμη βροχή. Η όψιμη όμως βροχή θά είναι άκόμη πιό ορμητική. Τό Αγιο Πνεύμα περιμένει νά Τό επικαλεσθούμε και νά Τό αποδεχθούμε. Ο Χριστός μέλλει νά αποκαλυφθεί και πάλι σ’ όλο Του τό πλήρωμα μέ τή δύναμη του Αγίου Πνεύματος. οι άνθρωποι θά αναγνωρίσουν τήν αξία του πολύτιμου μαργαριταριού και μαζί μέ τόν απόστολο Παύλο θά πούν και αυτοί: “Εκείνα τά οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ένόμισα ζημίαν διά τόν Χριστόν· μάλιστα δέ και νομίζω τά πάντα ότι είναι ζημία διά τό έξοχον τής γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.” (Φιλ. 3:7-8) .ΠΧ 79.2