Στισ εσχατεσ ημερεσ

Οι τελικές σκηνές τής ιστορίας του κόσμου απεικονίζονται μέ τό τέλος της ιστορίας του πλούσιου της παραβολής. Ο πλούσιος ισχυριζόταν οτι ήταν παιδί του ‘Αβραάμ. Ήταν όμως χωρισμένος από τόν Αβραάμ μ’ ενα χάσμα αγεφύρωτο, δηλαδή μ’ εναν άκατάλληλο χαρακτήρα. Ο Αβραάμ ύπηρέτησε τόν Θεό, άκολουθώντας τό λόγο Του μέ πίστη και ύπακοή. Άλλ’ ο πλούσιος δέ σκέπτονταν ούτε τόν Θεό, οϋτε τίς άνάγκες τής πάσχουσας άνθρωπότητας. Τό μεγάλο χάσμα άνάμεσα σ’ αυτόν και στόν Αβραάμ ήταν τό χάσμα τής άνυπακοής. Καί πολλοί σήμερα άκολουθοϋν τήν ίδια πορεία. ‘Άν και μέλη τής εκκλησίας, δέν είναι όμως άναγεννημένοι. Μπορεϊ νά λειτουργοϋνται στήν εκκλησία, μπορεί νά ψάλλουν τόν ψαλμό: “Καθώς επιποθεϊ ή ελαφος τους ρύακας των ύδάτων, οϋτως ή ψυχή μου Σέ επιποθεϊ, Θεέ” (Ψαλμ. 42:1), αλλ’ όλες αυτές οι εξωτερικές εκδηλώσεις είναι ψεύτικες. Στά μάτια του Θεού δέν είναι δικαιότεροι από τόν χειρότερο άμαρτωλό. Η ψυχή πού λαχταράει γιά τήν άπόλαυση των κοσμικών ήδονών, ο νοϋς πού είναι άπασχολημένος μέ τήν αγάπη γιά επίδειξη, είναι άδύνατο νά ύπηρετήσει τόν Θεό. ‘Όπως ο πλούσιος τής παραβολής, ενας τέτοιος άνθρωπος δέν εχει καμιά διάθεση νά άγωνισθεϊ κατά τών σαρκικών επιθυμιών. Ζητάει νά ικανοποιήσει τίς ορέξεις του. Προτιμάει τήν άτμόσφαιρα τής άμαρτίας. Ξαφνικά τόν άρπάζει ο θάνατος και κατεβαίνει στόν τάφο μέ ενα χαρακτήρα πού είναι τό προϊόν τής ισόβιας συνεργασίας του μέ τούς σατανικούς πράκτορες. Στόν τάφο δέν είναι σέ θέση νά διαλέξει τίποτε ουτε καλό, οΰτε κακό. Επειδή μέ τό θάνατο του ανθρώπου, “εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.” (Ψαλμ. 146 4, Έκκλ. 9:5-6).ΠΧ 201.2

'Όταν ή φωνή του Θεού καλέσει τούς νεκρούς, ο άνθρωπος αυτός θά βγει άπ’ τό μνήμα μέ τίς ϊδιες ορέξεις και τά ίδια πάθη, μέ τίς ϊδιες προτιμήσεις και τίς ϊδιες άντιπάθειες πού είχε στή ζωή. Ο Θεός δέν κάνει θαύματα γιά νά επιφέρει τήν άναγέννηση ένός άνθρώπου πού δέν θέλησε νά άναγεννηθεϊ όταν είχε κάθε ευκαιρία και κάθε μέσο στή διάθεσή του. Στή ζωή του δέν εϋρισκε καμιά ευχαρίστηση στόν Θεό, ούτε στήν ύπηρεσία Του. Ο χαρακτήρας του δέν είναι εναρμονισμένος μέ τόν Θεό και δέν θά ήταν ποτέ εύχαριστημένος μέ τήν οικογένεια του ούρανοϋ.ΠΧ 202.1

Υπάρχει σήμερα στόν κόσμο μιά τάξη άνθρώπων πού αύτοδικαιώνονται στά μάτια τους. Δέν είναι λαίμαργοι, ούτε μέθυσοι είναι, ούτε άπιστοι. Θέλουν όμως νά ζοϋν γιά τόν εαυτό τους και όχι γιά τόν Θεό. Αύτός δέν άπασχολεΐ τή σκέψη τους. Γι’ αυτό και κατατάσσονται μέ τούς άπιστους. Αν γίνονταν ν’ άνοιχθοϋν γι’ αυτούς οι πύλες τής ουράνιας πόλης του Θεού, δέ θά είχαν κανένα δικαίωμα στό δένδρο τής ζωής. Γιατί όταν οι θεϊκές εντολές τούς γνωστοποιήθηκαν μέ όλες τίς δεσμευτικές άξιώσεις τους, αύτοί έναντιώθηκαν. Δέν ύπηρέτησαν τόν Θεό σ’ αυτή τή ζωή· είναι επόμενο νά μή Τόν ύπηρετήσουν ουτε στή μέλλουσα. Δέ θά μπορούσαν νά ζήσουν στήν παρουσία Του. Θά προτιμούσαν όποιοδήποτε άλλο μέρος παρά τόν ουρανό.ΠΧ 202.2

“Μάθετέ άπ’ Εμού” όταν είπε ο Χριστός, εννοούσε νά δεχθούμε τή χάρη Του, δηλαδή τόν χαρακτήρα Του. ‘Όσοι όμως δέν εκτιμούν ουτε εκμεταλλεύονται τίς πολύτιμες εύκαιρίες και τά διάφορα πνευματικά ώφέλη πού τούς παρουσιάζονται σ’ αυτόν τόν κόσμο, δέν είναι κατάλληλοι νά πάρουν μέρος στήν άγνή εύλάβεια πού κυριαρχεί στόν ούρανό. οι χαρακτήρες τους δέν έχουν διαπλασθεϊ κατά τό Θεϊκό ομοιότυπο. Μέ τήν άμέλειά τους δημιούργησαν ενα τέτοιο χάσμα πού τίποτε δέν μπορεί νά γεφυρώσει. Ανάμεσα σ’ αυτούς και στούς δικαίους “χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον.”ΠΧ 202.3