บทที่... 57—การติดต่อเกี่ยวข้องระหว่างคณะของเรา กับผู้ปกครองฝ่ายบ้านเมืองและกฎหมาย

อรรคสาวกเปโตรได้กล่าวถึงการที่ผู้เชื่อถือพึงปฏิบัติ ต่อผู้มีอำนาจทางฝ่ายบ้านเมืองไว้อย่างแจ่มแจ้ง “ท่านทั้ง หลายจงยอมฟังคำการบังคับบัญชาที่มนุษย์ตั้งไว้ทุกอย่าง เพราะเห็นแก่องค์พระผู้เป็นเจ้า จะเป็นพระมหากษัตริย์ผู้ มีอำนาจยิ่งก็ดี หรือจะเป็นเจ้าเมืองผู้ถือรับสั่งมาแต่พระ มหากษัตริย์นั้นก็ดี เพื่อจะลงโทษแก่ผู้ที่กระทำชั่วและยก ย่องคนที่ประพฤติดี เพราะว่าน้ำพระทัยของพระเจ้าก็คือ ให้ท่านทั้งหลายระงับความโง่ของคนโฉดเขลาให้สงบเสีย ด้วยการประพฤติดี จงเป็นเหมือนคนผู้มีอิสระ แต่ท่าน อย่าให้อิสรภาพนั้นให้เป็นที่ปกปิดความชั่วไว้ แต่จงใช้- เหมือนเป็นทาสของพระเจ้า จงให้เกียรติยศแก่คนทั้งปวง จงรักพวกพี่น้อง จงเกรงกลัวพระเจ้า จงนับถือพระมหา- กษัตริย์” (1 เปโตร บท 2:13—17)CChTh 467.1

เรามีผู้ปกครองที่มีอำนาจบังคับบัญชาเรา และมีกฎ- หมายสำหรับปกครองประชาชนในประเทศบ้านเมือง ถ้า หากว่าเราไม่มีกฎหมายเหล่านั้น สถานการณ์ของโลกก็ กลับจะเลวร้ายยิ่งกว่าในเวลานี้เสียอีก กฎหมายเหล่านี้ บางข้อก็เป็นกฎหมายที่ดี บางข้อก็ไม่ดี และข้อกฎหมาย ที่ไม่ดีนั้นมีเพิ่มมากขึ้น และเราจะต้องได้รับความยาก ลำบากมากมาย แต่พระเจ้าจะทรงค้ำชูพลไพร่ของพระองค์ ไว้ให้เขามีความเชื่อมั่นคงและประพฤติตามคำสั่งสอนของ พระองค์CChTh 468.1

เรามีหน้าที่ ๆ จะเชื่อฟังกฎหมายของบ้านเมือง เว้น ไว้แต่ข้อกฎหมายนั้น ๆ จะขัดแย้งต่อพระบัญญัติของพระ- เจ้าซึ่งพระองค์ตรัสแก่พลไพร่ของพระองค์จากภูเขาซีนาย และหลังจากนั้นพระเจ้าได้ทรงจารึกข้อพระบัญญัตินั้นบน แผ่นศิลาด้วยนิ้วพระหัตถ์ของพระองค์เอง “เราจะจารึกข้อ บัญญัติของเราไว้ในจิตใจของเขา เราจะเป็นพระเจ้าของ เขาและเขาจะเป็นพลไพร่ของเรา” ผู้หนึ่งผู้ใดที่มีพระบัญ ญัติของพระเจ้าจารึกไว้ในใจผู้นั้นจะยอมเชื่อฟังพระเจ้า มากยิ่งกว่าเชื่อฟังมนุษย์ และเขาจะไม่ยอมทำตามข้อกฎ- หมายที่มนุษย์ตั้งขึ้น ถ้าหากข้อกฎหมายนั้นขัดแย้งต่อพระ บัญญัติของพระเจ้าแม้เพียงเล็กน้อย พลไพร่ของพระเจ้า ที่ได้เรียนรู้ถึงความจริงของพระองค์ และประพฤติตามคำ สอนของพระองค์ จะรับพระบัญญัติของพระองค์ไว้และ จารึกพระบัญญัตินั้นไว้ในใจ และประพฤติตามพระบัญญัติ นั้น พระบัญญัติของพระเจ้าประกอบด้วยสติปัญญาและ เป็นสิ่งที่สูงสุดสมควรที่มนุษย์ทั้งหลายจะยกย่องนับถือและ ประพฤติตามCChTh 468.2

รัฐบาลที่ปกครองบ้านเมืองในสมัยของพระเยซูมีศีล- ธรรมจรรยาเสื่อมทรามและบีบบังคับพวกราษฎร ทั่วทุกหน ทุกแห่งมีเสียงร้องทุกข์ของพวกราษฎรที่ได้รับการกดขี่ข่ม เหงและทารุณกรรม แต่พระผู้ช่วยให้รอดไม่ได้พยายาม สนับสนุนให้มีการปฏิวัติทางการปกครองบ้านเมือง พระ- องค์ไม่เคยกล่าวร้ายต่อพวกเจ้าหน้าที่ในคณะรัฐบาลหรือ กล่าวประณามการปกครองบ้านเมืองของพวกเหล่านั้นและ พระองค์ไม่ทำตัวเป็นศัตรูของผู้ใดเลย พระองค์ไม่เข้า ไปเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าที่ปกครองประเทศบ้านเมืองในการ บริหารกิจการของประเทศบ้านเมือง พระเยซูผู้เป็นแบบ อย่างที่ดีของเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการปกครองในแผ่น ดินโลกCChTh 469.1

มีผู้ทูลขอพระคริศต์ให้ตัดสินปัญหาเกี่ยวกับกฎหมาย และการเมือง แต่พระองค์ไม่ยอมมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่อง นี้ พระคริศต์ประทับอยู่ในโลกของเราในฐานะที่พระองค์ เป็นพระมหากษัตริย์ของอาณาจักรฝ่ายวิญญาณจิตที่ยิ่งใหญ่ ...คืออาณาจักรแห่งความชอบธรรม คำสอนของพระองค์ แสดงให้เห็นหลักข้อบังคับที่บริสุทธิ์ชอบธรรมซึ่งพระองค์ ทรงใช้ปกครองอาณาจักรนี้ พระองค์ทรงแสดงให้เห็นว่า ความยุติธรรม ความเมตตากรุณา และความรักเป็นอำนาจ ที่จะบังคับบัญชาคนทั้งหลายที่อยู่ในอาณาจักรของพระยะ- โฮวาCChTh 470.1

มีผู้มาทูลถามพระเยซูโดยหวังจะหาเหตุจับผิดพระ- องค์ว่า “พระอาจารย์เจ้าข้า พวกข้าพเจ้าทราบว่าพระองค์ ตรัสและสอนสิ่งที่ชอบธรรม พระองค์ไม่เคยมีความ ลำเอียง และพระองค์ทรงกระทำทุกสิ่งด้วยความยุติธรรม และสอนให้คนทั้งหลายได้เรียรู้ถึงทางแห่งความจริงของ พระเจ้า พวกข้าพเจ้าใครทูลถามพระองค์ว่า พวกข้าพเจ้า จำเป็นจะต้องเสียภาษีอากรให้แก่กายะซาหรือไม่ ?CChTh 470.2

พระคริศต์ได้ตรัสตอบเขาตามตรง พระองค์ทรงถือ เงินเหรียญโรมันไว้ในพระหัตถ์ บนเหรียญนั้นมีชื่อและรูป ของกายะซาจารึกไว้ พระองค์ประกาศว่าโดยเหตุที่เขาอยู่ ภายใต้ความปกครองของพวกโรมัน เขาจะต้องยอมเสีย ภาษีอากรให้แก่พวกเจ้าหน้าที่ชาวโรมันที่ปกครองประเทศ ของเขาในเมื่อการกระทำเช่นนั้นไม่ขัดแย้งต่อพระบัญญ้ติ ของพระเจ้า”CChTh 471.1

เมื่อพวกฟาริซายได้ยินพระเยซูตรัสเช่นนั้น เขาก็พา กันประหลาดใจ จึงพากันไปเสียจากพระองค่ พระเยซู ติเตียนพวกฟาริซายในการที่เขาทำตัวเป็คนหน้าไหว้หลัง หลอกและล่วงละเมิดอำนาจของผู้ปกครองบ้านเมือง และ โดยการกระทำเช่นนี้พระองค์ได้แสดงให้พวกฟาริซายเห็น ว่าเขามีหน้าที่ ๆ จะต้องปฏิบัติต่อรัฐบาลอย่างไรและมีหน้า ที่ ๆ พึงปฏิตบัติต่อพระเจ้าอย่างไรCChTh 471.2