نا امید، ولی رها نشده

ولی مقدر شده بود تا آنان دوباره نومید شوند. زمان انتظار سپری شد و منجی ظهور نکرد. آنان با اطمینانی تزلزل ناپذیر چشم انتظار آمدن او ماندند و حال همچون مریم که به مقبره رفت و آنرا خالی دید، با گریه فریاد کشیدند، « خداوند مرا بردهاند و نمیدانم او را کجا گذاشتهاند » )یوحنا ۲۰ : ۱(. ٣DR 339.2

حسی از حیرت و ترس از این که پیام ممکن است درست باشد، برای مدت زمانی دنیای ناباور را مهار کرده بود. پس از گذشت زمان، این حس یکباره ناپدید نشد؛ آنان بخاطر نا امید ها جرات اع م پیروزی نداشتند ولی ا وقتی نشانی از غضب خدا دیده نشد، آنان بر ترس های خود چیره گشته و به سرزنش و استهزاء خود ادامه دادند. طبقه بزرگی که ادعا کرده بودند که به آمدن قریب الوقوع مسیح ایمان دارند، از اعتقاد خود دست کشیدند. برخی که بسیار اطمینان خاطر داشتند، از غرور خود که اینگونه حس می کردند که از دنیا گریخته اند بطور عمیقی رنجیده خاطر شده بودند. همچون یونس، آنان نزد خدا گلایه کردند و مرگ را بر زندگی ترجیح دادند. آنانی که ایمان خود را بر نظرات دیگران پایه گذاری کرده بودند و نه بر کلام خدا، حال آماده بودند تا دوباره دیدگاه های خود را عوض کنند. استهزاء کنندگان بطور ناجوانمردانه بر ضعیفان چیره شده و همگی در اع م اینکه بیش از این ترس یا انتظاری وجود ا ندارد متحد شدند. زمان گذشت، خداوند نیامد و دنیا ممکن است برای هزاران سال همینطور باقی بماند.DR 339.3

ایمانداران راستین و مشتاق همه چیز را بخاطر مسیح رها کرده بودند، و حضور او را به مشارکت گذارده بودند که قب هرگز چنین نبوده است. ا آنان آنگونه که ایمان داشتند آخرین هشدار خود را به جهان اع م نمودند و ا انتظار می رود که به زودی سرور الهی و فرشتگان آسمانی که به اندازه زیادی از جماعت ناباور دست کشیده اند، به کمک آنها بروند. آنان با علاقه شدید دعا کردند، « ای عیسای خداوند بیا و به زودی بیا ». ولی او نیامد. و حال دوباره حمل بارهای سنگین زندگی و نگرانی ها و پریشانی ها، و تحمل طعنه ها و زبان زخم های دنیای استهزاء کننده، در واقع آزمون سخت ایمان و صبوری بود.DR 339.4

با این حال این نومیدی آن چنان عظیم نبود آنگونه که بوسیله حواریون در زمان ظهور اول مسیح تجربه شد. وقتی که عیسی مظفرانه به اورشلیم وارد شد، پیروان او ایمان داشتند که او در آستانه جلوس کردن بر تخت داود است و قصد دارد تا اسرائیل را از جور و ستم ظالمان برهاند. با امیدی والا و انتظاری مسرت بخش، آنان بر سر نشان دادن تمجید و تکریم به پادشاهشان با یکدیگر رقابت می کردند. بسیاری جامه های خویش را همچون فرشی در مسیر راه او پهن کردند، یا شاخه های نخل را هلهله کنان تکان می دادند. آنان با وجد پرشوری در این هلهله خوش آمد گوئی متحد شدند، « خوش آمدی ای پسر داود! .”DR 340.1

وقتی که فریسیان با این غریو شادی، آشفته گشته و به خشم آمدند، آرزو داشتند تا عیسی حواریون خود را سرزنش کند. او پاسخ داد، « اگر آنان ساکت شوند، سنگهای کنار راه بانگ شادی برخواهند آورد » )لوقا ۱۹ : ۰ (. ۴ نبوت باید تحقق می یافت. حواریون هدف خدا را کامل می کردند؛ با این وجود آنان به تلخی شومی نومید شدند. بلکه چند روز گذشت و آنان شاهد مرگ دردناک منجی بوده و او را در قبر قرار دادند. انتظاراتشان حتی اندکی بر آورده نشده بود، و امیدشان با عیسی مُرد. ولی نه تا زمانی که خداوندشان ظفرمندانه از قبر بیرون آمد و آنان توانستند تمامی آنچه را که پیشگوئی شده بود درک کنند، و « توضیح میداد و دلیل میآورد که لازم بود مسیح رنج ببیند و پس از مرگ زنده گردد » )اعمال رسولان ۱: (. بطور مشابه، نبوت در پیام ٣ ۷ های فرشته اول و دوم به حقیقت پیوست. آن پیام ها در زمان مناسب داده شده بودند و کاری که خدا تدبیر کرده تکمیل شد.DR 340.2

جهان نظاره کننده بود و چشم انتظار که اگر زمان بگذرد و مسیح ظهور ننماید، آنگاه تمامی سیستم اندونتیزم ملغی خواهد شد. ولی در حالیکه بسیاری تحت وسوسه ای متنفذ، از ایمان خود دست بردارند، تعدادی خواهند بود که راسخ خواهند ایستاد. آنان نمی توانستند هیچ خطایی از نشانه های دوره های نبوی ببینند. مخالفین توانای آنان نتوانستند در شکست آنان توفیقی حاصل کنند. درست بود که انتظار واقعه با شکست روبرو شد، ولی حتی چنین چیزی نمی توانست ایمان آنان به کلام خدا را مضمحل نماید. DR 340.3

خدا امت خود را رها نکرده بود؛ روح او همچنان در آنانی که با شتاب نور هدایت را انکار نکرده و جنبش ظهور را مردود نشمرده بودند ساکن بود. پولس رسول، به اعصار می نگریست، و کلمات نوید بخش و هشدار دهنده ای را برای محک خوردگان و منتظران در این بحران نوشت: « پس ترک مکنید دلیری خود را که مقرون به مجازات عظیم میباشد. زیرا که شما را صبر لازم است تا اراده خدا را بجا آورده، وعده را بیابید. زیرا که بعد از اندک زمانی، آن آینده خواهد آمد و تأخیر نخواهد نمود. لکن عادل به ایمان زیست خواهد نمود و اگر مرتّد شود نفس من با وی خوش نخواهد شد. لکن ما از مرتدّان نیستیم تا ه ک شویم، ا بلکه از ایمانداران تا جان خود را دریابیم » )عبرانیان ۱۰ : ۵- ۹ (. ٣ ٣DR 341.1

تنها مسیر امن آنان، گرامی داشتن نوری بود که هم اکنون از خدا دریافت کرده بودند، و به وعده های او متمسک گردند و به جستجو و مطالعه کلام ادامه دهند و با شکیبائی منتظر باشند تا نور بیشتری را بیابند. DR 341.2