پیشکش قربانی

وقتی که آدم بر اساس رهنمودهای ویژه خدا برای گناه پیشکش و قربانی گذراند، برای او آئین و مراسم بسیار دردناکی بود. دستان او باید یک زندگی را پایان دهد، که خدا تنها می توانست زندگی عطا کند و باید یک قربانی برای گناه گذرانده شود. برای اولین بار بود که او شاهد یک مرگ بود. هنگامی که او به قربانی نگریست که در حال خونریزی بود و در حین جان کندن پیچ و تاب می خورد، او با ایمان به پسر خدا نگاه می کرد، که از پیش به تصویر کشیده می شد، آنکه قرار بود تا بخاطر انسان قربانی شود.DR 43.2

این پیشکش آئینی بواسطه خدا مقرر شده بود که قرار بود تا یادآور همیشگی از گناه آدم باشد و همچنین استغفار و ندامت او از گناهش باشد. این فرمانِ گرفتنِ زندگی، حسی کامل تر و عمیق تر از عصیان او بود که هیچ چیزی کمتر از مرگ پسر محبوب خدا نمی توانست جبران کند. او از خیریت ابدی و محبت بی نظیری که می توانست چنین فدیه ای بپردازد تا تقصیرکار را نجات دهد، در تحیر و شگفتی بود. در حالی که آدم در حال قربانی کردن قربانی بی گناه بود، برای او چنین بنظر می رسید که او خون پسر خدا را با دستان خود می ریخت. او می دانست که اگر نسبت به خدا و قانون مقدس او ثابت قدم می بود، آنگاه نه حیوانی می مُرد و نه انسانی. با این وجود در مناسک قربانی، که اشاره به پیشکش عظیم و بی عیب و نقص پس محبوب خدا داشت، آنگاه ستاره امید در آینده تاریک و دهشتناک می درخشید و از نومیدی و تباهی مطلق رهایی می داد.DR 43.3

در ابتدا، سرپرست هر خانواده ای به عنوان حاکم و کاهن اهل بیت خود بشمار می رفت. پس از آن، هنگامی که نژاد بشر بر روی زمین تکثیر گردید، مردانی که توسط خداوند تعین شده بودند، این آئین پرستشی قربانی کردن را برای مردم اجرا می کردند. خون حیوانات با افکار گناهکار مرتبط می گشت، و باید با خون پسر خدا مرتبط می شد. خون قربانی برای همگان یک گواهی بود مبنی بر این که مجازات گناه مرگ است. با اجرای مراسم قربانی، فرد گناهکار تقصیر خود را اعتراف می کرد و ایمان خود را آشکار می نمود، و چشم انتظار قربانی عظیم و کامل پسر خدا می بود، که قربانی کردن حیوانات آنان را به تصویر می کشید. بدون کفاره پسر خدا، وحی برکات یا نجات از خدا به انسان داده نمی شد. خداوند نسبت به تکریم حکمش غیور بود. تخطی از آن حکم سبب جدائی ترسناک بین خدا و انسان شد. به آدم در معصومیتی که داشت اجازه داده شد تا بطور مستقیم و آزادانه و با خوشی با خالق خود معاشرت داشته باشد. پس از تخطی و عصیان او، خدا از طریق مسیح و فرشتگان با انسان مکالمه نمود. DR 44.1